Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa książka. Dość nieoczywista. Autor stopniowo buduje napięcie, nieustannie podrzuca mylne tropy. Mimo bardzo ciekawej fabuły w pewnym momencie czytelnik chce już poznać prawdę, już jest trochę zmęczony tym przedłużaniem.
Akcja dzieje się w Bieszczadach. Na szlakach giną młode turystki. Niedaleko miejsca zaginięć, w drewnianej chacie mieszka autor poczytnych kryminałów. Po rodzinnej tragedii postanowił zaszyć się w górach i uciec od ludzi. Przez to, że nie integruje się z lokalnymi, praktycznie nikt w okolicy mu nie ufa. Czy można pisać takie genialne kryminały nie mając do czynienia ze zbrodnią? Prawda okazuje się dużo bardziej złożona.
Warto wybrać się na wycieczkę w Bieszczady ze Śmielakiem.

Ciekawa książka. Dość nieoczywista. Autor stopniowo buduje napięcie, nieustannie podrzuca mylne tropy. Mimo bardzo ciekawej fabuły w pewnym momencie czytelnik chce już poznać prawdę, już jest trochę zmęczony tym przedłużaniem.
Akcja dzieje się w Bieszczadach. Na szlakach giną młode turystk...

Rozwiń

Zwiń

Myślę, że każda świeżo upieczona mama, a nawet kobieta w ciąży powinny przeczytać tę książkę. Zaraz po urodzeniu dziecka dopadają nas wątpliwości - czy mam wystarczająco dużo mleka, czy moje dziecko się najada, czy nie jest głodne, co mogę zrobić, aby mieć pewność, że mogę zaspokoić jego potrzeby. Nie jesteśmy w stanie ocenić ile dziecko zjadło i z piersi i czy mu wystarcza, więc łatwo popaść w panikę i próbować karmić butelką, żeby mniej więcej wyliczyć spożycie czy sprawdzić reakcję dziecka. Utrata wagi w pierwszych dobach też nie pomaga, a w wielu szpitalach personel medyczny wręcz zachęca do dokarmiania mlekiem modyfikowanym. Kogo słuchać? Czasami można zwariować, zwłaszcza, że chce się jak najlepiej dla dziecka. Ta książka pokazuje, że najlepiej słuchać swojej intuicji. Uspokaja, udowadnia, że natura tak mądrze stworzyła laktację, że organizm matki dokładnie wie czego dziecko potrzebuje. Trzeba tylko dobrze je obserwować. Nie szukać ściąg i schematów w internecie, bo każda laktacja jest inna i każde dziecko ma inne potrzeby. Czy trzeba się martwić jeśli pediatrzy mówią, że noworodek musi jeść co 2-3 h, a moje dziecko je co godzinę? Czy mam zły pokarm? Skoro tak je, to widocznie tak potrzebuje :) warto to zaakceptować. I pamiętać, że karmienie to nie tylko zaspokajanie głodu, to też budowanie relacji i czas spędzony z dzieckiem :)

Myślę, że każda świeżo upieczona mama, a nawet kobieta w ciąży powinny przeczytać tę książkę. Zaraz po urodzeniu dziecka dopadają nas wątpliwości - czy mam wystarczająco dużo mleka, czy moje dziecko się najada, czy nie jest głodne, co mogę zrobić, aby mieć pewność, że mogę zaspokoić jego p...

Rozwiń

Zwiń

Przerażająca książka. Trzyma w napięciu, ale w pewnym momencie jest tego że dużo. Zbyt wielu ludzi cierpi i ponosi odpowiedzialności za nie swoje grzechy. Czytelnik zaczyna się tym męczyć. Zaczynamy od dwóch historii - tej, która dzieje się teraz i wspomnień sprzed 20. lat. Początkowo wydaje się, że historie nie mają żadnego związku, z czasem wszystko jest konsekwencją przeszłości. Czytelnik ma szansę domyślić się trochę wcześniej o co chodzi, ale i tak nigdy nie rozgryzie całej zagadki. Trudno się czyta tę książkę - przerażające jest to, że jedna zła decyzja uruchamia domino niszczące życie wielu ludziom. Momentami zalatuje telenowelą, ale dla początkowego napięcia, warto przeczytać.

Przerażająca książka. Trzyma w napięciu, ale w pewnym momencie jest tego że dużo. Zbyt wielu ludzi cierpi i ponosi odpowiedzialności za nie swoje grzechy. Czytelnik zaczyna się tym męczyć. Zaczynamy od dwóch historii - tej, która dzieje się teraz i wspomnień sprzed 20. lat. Początkowo wyda...

Rozwiń

Zwiń

"Nie mów nikomu co się dzieje w domu", "bądź grzeczna", "co ludzie powiedzą ", "bo pan cię zabierze", "nie wymyślaj ", "to tylko żarty". Zaklęcia naszych rodziców, które niszczą nasze dorosłe życie. Nawet nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo jesteśmy zaprogramowani, wytresowani. Działamy tak, jaki wzorzec narzucano nam przez lata. Zwłaszcza w dzieciństwie, gdzie rodzice byli dla nas autorytetem, a wszystko co mówili - świętością. Czemu wybieramy pracę, zamiast swoje zdrowie, rodzinę, swój komfort. Czemu wchodzimy w złe związki i pozwalamy, żeby inni nas nie szanowali? Dlaczego nie potrafimy docenić siebie, jesteśmy zakompleksieni i ciągle zbyt niedoskonali w swoich oczach? Każda z tych rzeczy ma swoje podłoże w dzieciństwie. Brzmi to jak banał... Ale tak jest. Wszystko co o sobie myślimy będąc dorosłymi ludźmi, to myśli, które przekazywali nam nasi rodzice. Często sami zakompleksieni, z problemami, traktującymi dziecko jak mentalny worek treningowy. Rzucali na nas zaklęcia, z którymi żyjemy często nie zdając sobie sprawy z ich istnienia, albo nie wiedząc, że możemy z nimi zerwać. Autorzy przechodzą przez historie swoich pacjentów, tłumacząc ich zachowania i pokazując jak się uwolnić z tego destrukcyjnego myślenia o sobie czy schematu. Niby historie z życia konkretnych ludzi, ale... Bardzo uniwersalne. Kto z nas nie słyszał, że "chłopaki nie płaczą", komu rodzice nie powiedzieli "nie wymyślaj". Raz nie zniszczy nam psychiki, ale lata docinków, komentarzy, tresury sprawia, że borykamy się z nieumiejętnością wyrażania emocji, z nachalną potrzebą zadowalania innych, z pomijaniem siebie i swoich faktycznych potrzeb. Warto przeczytać tę książkę, nawet jeśli wydaje się nam, że te zaklęcia ze spisu treści nas nie dotyczą. Nawet jeśli to prawda, nabierzemy świadomości w kontakcie ze swoimi dziećmi, czy bliskimi. A jeśli, w którejś historii odnajdziemy siebie, będzie to dobre zaproszenie do pracy nad uwolnieniem się z zaklęcia. Bo każdy z nas w jakimś tkwi, tylko nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę.
Książka zawiera też sporo anegdot historycznych, które pokazują szeroki kontekst, ale też rozwijają naszą świadomość i wiedzę. Może kwestie z odczarowaniem są zbyt patetyczne o biblijne... Ale kontekst pozostaje trafny. Warto sprawdzić, które zaklęcie więzi nas najmocniej i z czego wynika nasza niewola.

"Nie mów nikomu co się dzieje w domu", "bądź grzeczna", "co ludzie powiedzą ", "bo pan cię zabierze", "nie wymyślaj ", "to tylko żarty". Zaklęcia naszych rodziców, które niszczą nasze dorosłe życie. Nawet nie zdajemy sobie sprawy ...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna świetna książka Małeckiego. Uwielbiam komisarza Bernarda Grossa. Inteligenty, skupiony na celu, dociekliwy, honorowy. Mężczyzna, który od 10 lat opiekuje się żoną w śpiączce, kocha ją i pozostaje wierny, a myśl o innej kobiecie traktuje jako zdradę. Nie potrafi jednak rozmawiać z synem. Ale jest genialnym śledczym. Rozwiązuje zagadki, które od dziesiątek lat pozostają nierozstrzygnięte.
Wisielec w lesie, który na pierwszy rzut oka wskazuje na samobójcę sprawia, że zaginięcie sprzed 16 lat zostaje od nowa badane. Trup i dwie zaginione osoby mają bardzo wiele wspólnego, a obie sprawy sprytnie się przenikają. Małecki genialnie prowadzi intrygę. Po raz kolejny nie daje czytelnikowi szans na domyślenie się prawdy. Czytam na kolejną część, bo zapowiada się genialnie.

Kolejna świetna książka Małeckiego. Uwielbiam komisarza Bernarda Grossa. Inteligenty, skupiony na celu, dociekliwy, honorowy. Mężczyzna, który od 10 lat opiekuje się żoną w śpiączce, kocha ją i pozostaje wierny, a myśl o innej kobiecie traktuje jako zdradę. Nie potrafi jednak rozmawiać z s...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli wydaje Ci się, że to jest prosta sprawa i wiesz kto zabił to masz rację. Wydaje Ci się. Mimo przesłanek czy nawet dowodów nic w tej książce nie jest takie jak myślimy. Przez ponad 300 stron Górski robi nas kolokwialnie mówiąc w konia. I idzie mu to genialnie. Na końcu mamy poczucie, że wszyscy daliśmy się wkręcić. Ale przecież o to chodzi w naprawdę dobrym kryminale, żeby odkładając przeczytaną książkę na półkę, czytelnik czuł się jak głupek.
Ale dość o czytelniku. W tej historii jest jeszcze jeden, nawet większy głupek - Komisarz Kruk. Bojkotuje własne śledztwo, daje się zmanipulować. I co z tego skoro na końcu okazuje się, że miał przeczucie... Skoro robił wszystko w taki sposób, że nikt mu nie wierzy. Odezwały się w nim stare demony, poczucie niesprawiedliwości, żal i stracił wszystko co miał, a właściwie jedyne co miał - pracę. Kruk to taki Komisarz, którego każda ofiara chciałabym mieć po swojej stronie. Każdy skrzywdzony, domagający się sprawiedliwości może mieć pewność, że nie będzie on miał litości dla zbrodniarzy. Nie jest policjantem wierzącym w literę prawa, w sądy. On wymierza sprawiedliwości na własną rękę. I chociaż w głębi duszy każdy z nas się z nim zgadza, chcemy myśleć, że nas stać na więcej, na wybaczenie, na danie mordercy szansy na odkupienie. Czy na pewno? Śledząc losy Kruka myślę "czemu, w imię czego, podkładasz się głupku". Śledząc historię zbrodni kibicuje komuś, kto potrafi być w tym wszystkim zero-jedynkowy, czarno-biały. Lubię Kruka. Nie rozumiem. Ale bardzo lubię tę postać. Trudna, ale do bólu sprawiedliwa.

Jeśli wydaje Ci się, że to jest prosta sprawa i wiesz kto zabił to masz rację. Wydaje Ci się. Mimo przesłanek czy nawet dowodów nic w tej książce nie jest takie jak myślimy. Przez ponad 300 stron Górski robi nas kolokwialnie mówiąc w konia. I idzie mu to genialnie. Na końcu mamy poczucie, ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię Komisarza Kruka. Zawsze się w coś wplącze, ale jest przenikliwy, nieustępliwy i nie udaje, że zbrodniarzom należy się miłosierdzie.
Ktoś zabija prokuratorów i grozi prokuratorom. Powołana grupa śledcza nie ma żadnych wyników, a czas powoli się kończy. Prokurator, która domagała się skazania Kruka w poprzedniej części, teraz koniecznie chce go w swojej ekipie. Nie jako komisarza, ale... Konsultanta. Ktoś grozi jej śmiercią i wie, że jedyną osobą, której może zaufać jest ten nieustępliwy i nieprzekupny zdegradowany komisarz, pracujący obecnie w magazynie. Gdy wchodzi w grę jej życie, już nie zwraca uwagi na humanitaryzm i prawa bandytów.
Kruk podejmuje wyzwanie mimo że wszyscy próbują go zniechęcić. Czy dokona przełomu i dotrze do mordercy pierwszy? W tej części dedukuje dobrze jak zawsze, tylko, że zbyt wolno. Ktoś jest cały czas o krok przed nim. Kret czy genialny umysł?
Bardzo fajna część, trzymająca w napięciu. Skomplikowana zagadka, która z czasem zostaje dość prosto wytłumaczona. Czytelnik liczy na trochę inne zakończenie, ale... Musi mieć nadzieję, że to nie koniec historii Kruka. Mimo że od jakiegoś czasu już nie komisarza.

Bardzo lubię Komisarza Kruka. Zawsze się w coś wplącze, ale jest przenikliwy, nieustępliwy i nie udaje, że zbrodniarzom należy się miłosierdzie.
Ktoś zabija prokuratorów i grozi prokuratorom. Powołana grupa śledcza nie ma żadnych wyników, a czas powoli się kończy. Prokurator, która domagał...

Rozwiń

Zwiń

Nie lubię Marii jako bohaterki, nie wiem czemu, wolę Bernarda :) ale trzeba przyznać, że ma bardzo ciekawe sprawy. Jest uparta, zwraca uwagę na niuanse i szczegóły, nie odpuszcza. Dzięki temu rozwiązuje, wydawałoby się, przegrane sprawy sprzed lat.
Tym razem trafia na zaginięcie syna dawnego esbeka i brata aktualnego policjanta. Sprawa trafiła do archiwum X ponieważ jeden ze świadków po latach postanowił odwołać swoje zeznania. Niestety, zanim zrobił to oficjalnie zmarł. Maria podąża więc starymi tropami, aby złapać jakiś punkt zaczepienia. W tym samym czasie Zero Siedem będąc na zwolnieniu próbuje poukładać sprawy swojego nielegalnego biznesu. Jedna z kluczowych par nagle znika, co zagraża jego biznesowi i dobru klientów. Okazuje się, że jego sprawa łączy się z zagadką Marii. Zaczynają nieoficjalnie współpracować. Im bliżej prawdy docierają tym bardziej rodzina zaginionego utrudnia im zadanie i coraz więcej rzeczy się nie zgadza. A demony przeszłości powoli dotykają wszystkich.
Bardzo ciekawa historia, wciągająca, pełna zagadek i mylnych tropów. Było też sporo dynamicznych zwrotów akcji. Małecki to po prostu gwarancja dobrze spędzonego czasu.

Nie lubię Marii jako bohaterki, nie wiem czemu, wolę Bernarda :) ale trzeba przyznać, że ma bardzo ciekawe sprawy. Jest uparta, zwraca uwagę na niuanse i szczegóły, nie odpuszcza. Dzięki temu rozwiązuje, wydawałoby się, przegrane sprawy sprzed lat.
Tym razem trafia na zaginięcie syna dawn...

Rozwiń

Zwiń

Obowiązkowa lektura dla wszystkich rodziców i dziadków, a także osób biorących udział w wychowaniu dziecka. Najlepiej zacząć czytać przed planowaniem potomstwa, żeby się zastanowić czy rola rodzica jest na pewno dla mnie. Nie zdajemy sobie sprawy, że to najtrudniejsza rola w życiu i swoimi zachowaniem możemy zrobić dziecku krzywdę na całe życie. Szkoda, że nawet w szkołach rodzenia pomija się tak ważny aspekt psychologii dzieci. Musimy pamiętać, że dziecko to nie lalka, która zaprogramujemy tak jak nam się podoba metodami kar i nagród, tylko odrębna rozumna jednostka, z własnymi emocjami, lękami, potrzebami. Dzieci potrzebują empatii, miłości, zrozumienia, a nie tresury i nakazów. Szkoda, że 90% rodziców powiela błędy wychowawcze ze swojego dzieciństwa, umacniając przeświadczenie, że "dzieci i ryby głosu nie mają", albo, że "ja dostawałem klapsy i wyszedłem na ludzi" i kontynuują błędne koło agresji, samotności najmłodszych i braku zrozumienia. Wychowując ludzi, którzy w dorosłym życiu nie radzą sobie z emocjami, nie potrafią zbudować relacji, uciekają w używki, czy uważają, że tylko z pozycji siły coś osiągną. Książka nie w każdym rozdziale mówi jak należy postąpić. Obala mity wychowawcze, pokazuje błędy, które powielali nasi rodzice, ale przede wszystkim zachęca do wsłuchania się w potrzeby dziecka. Do budowania relacji rodzic-dziecko na zasadzie współpracy, a wybranego przez rodzica, jednostronnego modelu. Chcesz wychować samodzielnego, mądrego i poukładanego psychicznie człowieka? Przeczytaj. Nie raz, wracaj do tej książki na różnych etapach życia Twojego dziecka.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich rodziców i dziadków, a także osób biorących udział w wychowaniu dziecka. Najlepiej zacząć czytać przed planowaniem potomstwa, żeby się zastanowić czy rola rodzica jest na pewno dla mnie. Nie zdajemy sobie sprawy, że to najtrudniejsza rola w życiu i swoimi...

Rozwiń

Zwiń