Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Teoretycznie "Czynnik królika" ma wszystko, żeby stać się szmirą do kwadratu: 1/ Podejrzanie naiwną fabułę 2/ Literackie (lub też nawet filmowe) tricki działające na mężczyzn 3/ kolejne działające na kobiety... nic tylko chlipać w rękaw.
A jednak... wiecie jak to jest? To jest tak, że w nieustannej pogoni za literaturą wysokich lotów zapominamy o tym, że z literaturą nie zawsze trzeba się siłować, czasem potrzebna jest nam odrobina rozrywki. Dlatego w tym odziedziczonym po zmarłym bracie parku rozrywki, Henri przeżyje jakże niemożliwą, banalną, jakże naiwną, jakże przerysowaną, jakże "nie wiem jaką, ale przymiotnik musi być naprawdę wielki" historię. Tylko że ja bawiłem się świetnie, a to jest w tym wszystkim najważniejsze.

Teoretycznie "Czynnik królika" ma wszystko, żeby stać się szmirą do kwadratu: 1/ Podejrzanie naiwną fabułę 2/ Literackie (lub też nawet filmowe) tricki działające na mężczyzn 3/ kolejne działające na kobiety... nic tylko chlipać w rękaw.
A jednak... wiecie jak to jest? To jest t...

Rozwiń

Zwiń

Pozycja wartościowa w przekazie, ale ciężkostrawna w treści. Książki tego typu mogłyby spokojnie zajmować 1/3 swojej objętości a nadal nie straciły by na mocy swojego przekazu. A tak czytając "Pracę głęboką" musisz od razu wykonać "pracę głęboką", żeby tą książkę przeczytać. Ale wszyscy ci, którzy chcą coś jeszcze zrobić ze swoim życiem, odtrącić świat pełen dopaminergicznych bodźców w postaci wyskakujących powiadomień i rozpraszaczy uwagi, powinni mimo to sięgnąć po taką lekturę, która z całą pewnością może pomóc im w realizacji swoich celów.

Pozycja wartościowa w przekazie, ale ciężkostrawna w treści. Książki tego typu mogłyby spokojnie zajmować 1/3 swojej objętości a nadal nie straciły by na mocy swojego przekazu. A tak czytając "Pracę głęboką" musisz od razu wykonać "pracę głęboką", żeby tą książkę przecz...

Rozwiń

Zwiń

Dopamina, jak sama nazwa wskazuje jest takim "dopalaczem - miną", która wybucha nam w mózgach, a o której wiemy tak niewiele. Czas to zmienić, jeśli oczywiście tego chcecie, bo świat boleśnie wykorzystuje zawartą tu naukę, aby nas zniewolić, przykuć do ekranów, cyfrowych produktów złożonych de facto z niczego, byle tylko ukraść tobie czas. Uzbrojeni w wiedzę będziemy w stanie się temu wszystkiemu przeciwstawić, tyle tylko czy my rzeczywiście jesteśmy do tego zdolni? Sami oceńcie.

Dopamina, jak sama nazwa wskazuje jest takim "dopalaczem - miną", która wybucha nam w mózgach, a o której wiemy tak niewiele. Czas to zmienić, jeśli oczywiście tego chcecie, bo świat boleśnie wykorzystuje zawartą tu naukę, aby nas zniewolić, przykuć do ekranów, cyfrowych produktó...

Rozwiń

Zwiń

To całkowicie inny Lemaitre niż ten, do którego przywykliśmy. Po samej "Do zobaczenia w zaświatach" spodziewałem się czegoś innego, natomiast otrzymałem kawał opowieści (przyznam, że nieco irytującej swoim przebiegiem) zwieńczonej wedle mojej skromnej opinii, niezbyt wyszukanym zakończeniem. Mimo tego nawet przez chwilę nie żałuję tej lektury, która wyrwała Pierra z objęć kryminałów z nadzieją, że cykl "Dzieci katastrofy" zabierze mnie jeszcze w inne miejsca i czasy, w których nigdy nie byłem.

To całkowicie inny Lemaitre niż ten, do którego przywykliśmy. Po samej "Do zobaczenia w zaświatach" spodziewałem się czegoś innego, natomiast otrzymałem kawał opowieści (przyznam, że nieco irytującej swoim przebiegiem) zwieńczonej wedle mojej skromnej opinii, niezbyt wyszukanym z...

Rozwiń

Zwiń

Takich niepokojących coraz bardziej z każdą stroną masakr spodziewałbym się po Pierre najbardziej i tym razem również nie zawiodłem się. Głębia postaci, niecodzienna intryga, niespodziewane zakończenie, sporo bólu w sercu... coś dla mnie i pewnie dla Was też. Nie dałem się oderwać, polecam.

Takich niepokojących coraz bardziej z każdą stroną masakr spodziewałbym się po Pierre najbardziej i tym razem również nie zawiodłem się. Głębia postaci, niecodzienna intryga, niespodziewane zakończenie, sporo bólu w sercu... coś dla mnie i pewnie dla Was też. Nie dałem się oderwać, polecam...

Rozwiń

Zwiń

Wiedząc czego spodziewać się po RM podszedłem do "Parabellum" nieco inaczej. Przymknąłem oko na nieścisłości, nastawiłem się, że się będę "dobrze bawił i nie za bardzo uważał" i w sumie okazało się, że można pana grafomana czytać, a w zasadzie "słuchać", bo taką formę wybrałem w drodze. Może dzięki temu udało się dotrwać do końca bez "no nie, przecież to niemożliwe" oraz "ała, jaka bzdura"... nie wiem nie będę tego roztrząsał. Po Remigiuszu nie spodziewajmy się prozy wybitnej, ale takiej że nas wciągnie, potrzepie i zostawi. Może "odmrożę" sobie drugi tom, zobaczymy.

Wiedząc czego spodziewać się po RM podszedłem do "Parabellum" nieco inaczej. Przymknąłem oko na nieścisłości, nastawiłem się, że się będę "dobrze bawił i nie za bardzo uważał" i w sumie okazało się, że można pana grafomana czytać, a w zasadzie "słuchać", bo ta...

Rozwiń

Zwiń

Kwadratowy styl pisania początkowo urzeka, lecz z każdą stroną staje się niezwykle irytujący, następnie następuje festiwal niezwykłych zbiegów okoliczności, które stają się z każdą stroną coraz bardziej przewidywalne, a ciągłe łechtanie ego narratora, jak to sobie wręcz wspaniale radzi na odludziu, wraz z nieco infantylnymi wstawkami z biblii uczyniły z tej powieści pozycję w moich oczach niezwykle przeciętną, żeby nie powiedzieć słabą. Odnoszę wrażenie, że pisał ją dzieciak trochę pod wpływem filmu "Cast away", a trochę flegmatycznych kryminałów niskich lotów, nieustannie się powtarzając i zapominając o wielu rzeczach, które mnie wprawiły wręcz w osłupienie (jak można o tym w ogóle zapomnieć!? - o czym, nie chcę spojlerować, jeśli ktoś jednak zdecydowałby się to przeczytać).
Rażące zaniedbania fabularne są dla mnie wręcz nie do pomyślenia, książce zabrakło porządnej korekty.

Kwadratowy styl pisania początkowo urzeka, lecz z każdą stroną staje się niezwykle irytujący, następnie następuje festiwal niezwykłych zbiegów okoliczności, które stają się z każdą stroną coraz bardziej przewidywalne, a ciągłe łechtanie ego narratora, jak to sobie wręcz wspaniale radzi na ...

Rozwiń

Zwiń

Pierra kocham za "Alex" (przeczytałem 2 razy, co nie zdarza mi się często), doceniam za "Ofiarę" i "Koronkową robotę", uwielbiam za "Zakładnika", natomiast niezbyt przypadła mi do gustu "Do zobaczenia w zaświatach", choć jestem pewny, że nie trafiła na swój czas. Za "Wielki świat" zabierałem się więc z niepewnością co mi się trafi, choć okazało się, że niepotrzebnie.
To, co dzieje się na kartach powieści "Wielki Świat" wystarczyłoby, żeby zaspokoić gusta wielu czytelników. Powieść wymyka się zaszufladkowaniu gatunkowemu, łącząc kryminał, powieść historyczną, przygodową sagę rodzinną z powieścią obyczajową. Nie sposób nie docenić wyobraźni autora w rysie charakterologicznym postaci, są one oryginalne, różnorodne i naturalne. Do tego Bejrut, Sajgon, Paryż... czego chcieć więcej?

Pierra kocham za "Alex" (przeczytałem 2 razy, co nie zdarza mi się często), doceniam za "Ofiarę" i "Koronkową robotę", uwielbiam za "Zakładnika", natomiast niezbyt przypadła mi do gustu "Do zobaczenia w zaświatach", choć jestem pewny, że ni...

Rozwiń

Zwiń