Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Korowód" Jakub Małecki podzielił na sześć części. Zawarł w nich wyimki historii ludzkich na przestrzeni wieków. Paweł Wrona ucieka po zamarzniętym Bałtyku wraz z odnalezioną w śniegach Urszulą, jest rok 1549. Feliks ok. 1860/61 r. pisuje listy do Marianki. W 1901 r. pewna panienka (Basia Brzozowska) przebywa w Skibinie u wujostwa. Kocha się i nie kocha to w Karolu od pszczół, a może w starszawym Wargackim, któremu kradnie pocałunki nad klawiaturą pianina. Wuj Krzychu w XX w. podarowuje Kubie "Bajki robotów" Stanisława Lema.

W "Korowodzie" kroczą postaci po przejściach. Osnute lękiem. W oparach tego co niewłaściwe, zakazane, trudne. Każdą z postaci zmieniają doświadczenia, napotkani ludzie. Niektórzy bohaterowie zapamiętają najsłodszy smak gruszki i skradną książkę. Innym utkwią w głowie cienie rzucane przez wydarzenia z przeszłości, Kształt. Żadna z postaci nie pozostanie taka sama. Na każdej kładzie się cień poprzednika. Każdy z bohaterów ma "geny" tych, którzy byli wcześniej, każdy przyjmuje na siebie kolejne warstwy doświadczeń niczym narastające łupiny cebuli.

Jakub Małecki tka losy ludzkie, zapisując je panieńską dłonią w dzienniku. Zostawiając ślad w listach bądź snując opowieść głosem narratora-obserwatora. Wreszcie jedna z jego bohaterek pisze powieść w opowieści spod pióra Jakuba Małeckiego. Mało tego, kobieta ta staje się tej powieści narratorką i bohaterką. Na koniec sam autor jest w swojej książce. Bezbronny, szczery do bólu, nagi w swych przeżyciach i lękach. Rzeczywistość miesza się z wyobrażeniem, widmami, złudzeniami i fikcją.

Wydarzenia wirują od zamarzniętego Bałtyku poprzez wieś, XX-wieczne Koło, Poznań i Warszawę. Autor bawi się gatunkami, narracjami. Liczby przetykane są słowami. Słowa blakną, by zupełnie zniknąć, pozostawiając ogrom światła na stronie, poczucie bezradności i palącego zaciekawienia wobec zagadki, co też miało być dalej. Znikają całe rozdziały, bo przecież pamięć jest ulotna.

Ta książka jest wyjątkowa pod wieloma względami. Zachwyca wielogatunkowością, wielogłosowością i korowodem postaci. Wszystko niby osobne, a jedno z drugim doskonale się łączy. "Korowód" to książka o życiu i emocjach, jakie towarzyszą człowiekowi, jego wyborom, wzlotom i upadkom. To opowieść o "(...) lęku i życiu, które chciałoby się mieć, ale wciąż trzeba je wyszarpywać". I chociaż część VI tej opowieści to białe karty "(...) tylko cisza, biel", liczę, że Jakub Małecki jeszcze wiele historii napisze.

Dziękuję za tę wyjątkową, poruszającą do głębi opowieść o tym co ludzkie. Za refleksyjną biel pustych stron. Brak opisu na tyle okładki. Fakturę odczuwaną pod palcami. I łzy - katharsis.

"Korowód" Jakub Małecki podzielił na sześć części. Zawarł w nich wyimki historii ludzkich na przestrzeni wieków. Paweł Wrona ucieka po zamarzniętym Bałtyku wraz z odnalezioną w śniegach Urszulą, jest rok 1549. Feliks ok. 1860/61 r. pisuje listy do Marianki. W 1901 r. pewna panien...

Rozwiń

Zwiń

Jest 22 lutego 1788 roku. W gdańskiej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 114 (dzisiejsza ul. Świętego Ducha 45/47) rozlega się płacz Arthura Schopenhauera. Wkrótce jedna z osób tam mieszkających i służących jego rodzinie zostanie pozbawiona życia, a wcześniej pohańbiona. Kto jest winien tej zbrodni?

Powieść "Kamienica Schopenhauerów" autorstwa Anny Sakowicz ukazuje miejsce kobiet w ówczesnej rzeczywistości. Świat urządzają tu mężczyźni i to niezależnie czy jest się służącą, kuchmistrzynią, opiekunką, biedaczką z gromadką dzieci i przemocowym mężem czy żoną bogatego kupca. Jednak już powoli widać przebłyski prób wybicia się kobiet ku samodzielnym decyzjom i wyborom. Chęć bycia niezależnymi i decydowania o swoim losie.

Gdański świat pod koniec XVIII w. jest mocno zróżnicowany. Anna Sakowicz ukazuje w powieści codzienność biedoty, dostatnie życie kupców oraz życie łotrzyków i złodziei. Tych ostatnich kuszą spichlerze gdańskie, domy bogaczy i morskie wyprawy, dzięki którym mogliby poprawić swój codzienny byt. Dwór Artusa zaś słynie z pijackich burd i nie cieszy się najlepszą sławą.

W "Kamienicy Schopenhauerów" bywa mrocznie. Do odrzwi pukają awanturnicy. Frieda walczy o posadę kuchmistrzyni, rozsiewając z kuchni zapachy przyrządzanych przez siebie potraw. Robert na schodach grywa na fujarce, a jednooki Ben próbuje skraść całusa dziewczynie i uniknąć stryczka.

Śledztwo w toku. Nadchodzą zmiany społeczne i historyczne, a przez całą opowieść przewija się galeria barwnych, zróżnicowanych bohaterów. Przygoda goni przygodę. W stylizowanym języku narracji i dialogów nie da się nie rozsmakować i aż żal rozstawać się z Friedą, Robertem i Benem.

Oby drugi tom pojawił się jak najszybciej z równie pięknie barwionymi brzegami i przepięknymi rycinami Daniela Mikołaja Chodowieckiego nawiązującymi do czasów, w których rozgrywają się wydarzenia w "Kamienicy Schopenhauerów" Anny Sakowicz.

Jest 22 lutego 1788 roku. W gdańskiej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 114 (dzisiejsza ul. Świętego Ducha 45/47) rozlega się płacz Arthura Schopenhauera. Wkrótce jedna z osób tam mieszkających i służących jego rodzinie zostanie pozbawiona życia, a wcześniej pohańbiona. Kto jest winien te...

Rozwiń

Zwiń

„Odwilż” Zuzanny Gajewskiej to trzeci tom serii o Ewelinie Zawadzkiej, właścicielce domu pogrzebowego w Młynarach. Do miasteczka zawitały marcowe roztopy, wiosna się zbliża, a Ewelina natrafia w Baudzie na topielca. Rusza policyjne śledztwo, w które zaangażowani są Olek i Paweł Fabiańscy. Kim jest topielec? Jaki ma związek z młynarskim klubem sportowym? Czy sam się utopił, czy może ktoś mu w tym pomógł?

Równolegle z toczącym się śledztwem autorka wprowadza czytelnika w narrację o tym, co wydarzyło się WCZEŚNIEJ, w rodzinie Elżbiety Wojtasik. Matki i ofiary przemocy domowej. Na ile śledztwo, topielec i rodzinna historia Wojtasików się łączą, przekonajcie się sami.

Zuzanna Gajewska w tej powieści zaczyna od wody i dziecięcej maskotki, a na matce i jej wyborze kończy. Cała historia jest mocno otoczona tematyką kobiecą, rodzinną i przemocy domowej. Zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej. Obie pozostawiają trwały ślad w ciele, wspomnieniach i duszach bohaterów. Muszę ostrzec, że sceny w „Odwilży” są bardzo mocne i na długo, boleśnie pozostają w czytelniku.

Poza tym autorka doskonale wplata w narrację różne tematy poboczne. A to o morsowaniu, a to o szacunku i zaangażowaniu, z jakimi Ewelina obchodzi się z ciałami nieboszczyków, by przejść do czasem nie najłatwiejszych relacji rodzicielskich. Zwłaszcza tych związanych z naprzemienną opieką rodzicielską.

Książka mocna, bolesna i niezwykle ważna. Okładka Mariusza Banachowicza świetnie korespondująca z fabułą. A temat śledztwa to tylko przezroczysty woal, spod którego wyłania się dramat rodziny. Polecam i czekam na więcej. Wszak na końcu tej opowieści sparaliżowany zdumieniem czytelnik pozostaje z pytaniem na ustach: Co teraz z Eweliną?

„Odwilż” Zuzanny Gajewskiej to trzeci tom serii o Ewelinie Zawadzkiej, właścicielce domu pogrzebowego w Młynarach. Do miasteczka zawitały marcowe roztopy, wiosna się zbliża, a Ewelina natrafia w Baudzie na topielca. Rusza policyjne śledztwo, w które zaangażowani są Olek i Paweł Fabiańscy. ...

Rozwiń

Zwiń

"Drag to praca, nauka i sztuka, w której trzeba walczyć o to, żeby zaistnieć, pokazać się i przetrwać" - tak stwierdza w jednym z wywiadów Andrzej Szwan, bohater książki "Lulla La Polaca" Wiktora Krajewskiego, czyli Lulla. Nie omieszka też zaskoczyć czytelnika, że zwierciadłem duszy są... dobrze usytuowane i namalowane brwi i doklejone rzęsy. Oczywiście u drag queen, by zwrócić uwagę publiczności na oczy. No i może jeszcze tym, że artysta drag nie musi być omnipotentny. Jak się okazuje damę Lullę maluje nie Andrzej Szwan, a profesjonalna wizażystka Ania Czyżykiewicz lub w jej zastępstwie Ania Piechocka.

Jednak ta opowieść to nie tylko historia Lulli, która na scenie drag zaistaniała w wieku lat siedemdziesięciu czterech i od dwunastu lat daje radę się na niej prezentować, zadając szyku, wzbudzając podziw i obdarzając widzów niespożytą energią. Od czasu do czasu Lulla dopuszcza do głosu Andrzeja. Zdarza się, że w jednej wypowiedzi pojawiają się oboje, naprzemiennie oczywiście. Rzecz o tyle ciekawa, co na początku troszkę irytująca, by wraz z opowieścią stać się zjawiskiem znajomym, czytelniczo oczywistym. Jakby przekomarzało się dwoje bliźniąt ku uciesze i zaciekawieniu odbiorców.

Kiedy czytałam wywiad z Lullą i Andrzejem towarzyszyło mi wiele emocji. Rzekłabym tęcza barw i kolorów. Czułam złość, że Andrzej jako roczny chłopiec zostaje bez rodziców. Radość, kiedy znajduje rodziców wraz z całą ich miłością, czułością, troską i akceptacją w osobach ciotki (siostry biologicznego ojca) i jej męża, a potem kolejnej ciotki (również siostry biologicznego ojca). Ból związany z obcością, brakiem więzi między biologicznymi rodzicami a ich dzieckiem. Ulgę, że Andrzej sobie to umiał na swój sposób wytłumaczyć i bardzo dorośle zaakceptować, bez żalu, z szacunkiem. Dobrą energię, gdy Lulla na przemian z Andrzejem mówią o teatrze, aktorstwie i dragu. Zniesmaczenie pikietami, gromadzeniem się przy grzybkach, dość dosadnym i wulgarnym słownictwem związanym z seksem. To mi nie leżało, ale chyba dobrze oddawało męski świat gejów PRL-u.

Chyba jednak najbardziej podoba mi się w tej opowieści, a właściwie zgrabnie prowadzonym przez Wiktora Krajewskiego wywiadzie, wielopoziomowość. Jest tu siermiężny PRL przeplatany kolorowymi kiecuszkami, makijażami i perukami stworzonymi naprędce, z tego co było pod ręką. Życie Andrzeja pracującego w męskim zawodzie, by na emeryturze wejść na scenę w blasku fleszy jako Lulla, jego kobiece ja. Są związki i rozwiązki. Bycie homoseksualnym chłopakiem, przygodny seks, jednak nie zawsze i nie z każdym. No i najważniejsze - puszczane zadziornie oko pod koniec opowieści. Któż tę historię snuł? Kto jest rozmówcą Wiktora Krajewskiego? Zgaduj zgadula czy to Andrzej, czy drag dama Lulla.

Opowieść Lulli przeciąga czytelnika przez nie jedno łoże, wciąga w blask fleszy na scenę. Kotłujemy się wraz z bohaterem przez czas niełatwych historii i oglądamy zmiany społeczne.

Polecam, chociaż z dopiskiem: OD LAT 18 I DLA LUDZI Z OTWARTYM UMYSŁEM I SERCEM.

"Drag to praca, nauka i sztuka, w której trzeba walczyć o to, żeby zaistnieć, pokazać się i przetrwać" - tak stwierdza w jednym z wywiadów Andrzej Szwan, bohater książki "Lulla La Polaca" Wiktora Krajewskiego, czyli Lulla. Nie omieszka też zaskoczyć czytelnika, że zwier...

Rozwiń

Zwiń

Zaczęłam dzień okrutnie, z malwersacjami, kłamstwami i brakiem szacunku do drugiego człowieka, do kobiet. Kończę przerażającą historię o Adamie Szulcu i jego ofiarach, czyli "Krew w piach" autorstwa Katarzyny Bondy.

Historia psychopaty mordującego swoje często wieloletnie kochanki zdarzyła się naprawdę. W fabularyzowanej wersji Kołobrzeg autorka zamieniła na Międzyzdroje, Mariusza G. "Krwawego Tulipana" na Adama Szulca, a oszukiwane, okradane i niestety mordowane ofiary na Katarzynę, Olgę i Zosię.

Dochodzą do mnie informacje, że czytelnicy pochłaniają tę historię w jeden wieczór. Ja ją sobie dawkowałam, bo nie wytrzymałabym takiego strzału napięcia, wyrachowania i bezwzględnego okrucieństwa na raz, na czytelniczy haps.

Po lekturze wciąż boli mnie nasza kobieca naiwność, łapanie w sieć kłamstw tanimi tekstami i udawaną grzecznością. Niby silne, a jednak słabe i naiwne. Zranione wcześniej, zakompleksione, więc z mgłą przed oczyma, łase na pochlebstwa. Przez wpajane od lat schematy, że przyjedzie książę na białym koniu? A może przez coraz bardziej obecny brak miłości i szacunku w dzisiejszym świecie? Zranienia i kompleksy?

Ta historia wręcz mnie paraliżuje, bo gdyby oprawcy nie złapano, nie osądzono i nie skazano schemat pokazuje, że ofiar byłoby jeszcze więcej niż te, które odnaleziono i te, których mogił nie znamy.

Na koniec pozwolę sobie przytoczyć powieściową Wandę Rudecką, która wyszła z tej historii cało, a co do udziału której w malwersacjach Adama w "Krwi w piach" śledczy pozwalają sobie na znak zapytania.

"To morderca w białych rękawiczkach, chociaż wiemy już z procesu, że rąbał je siekierą z zimną krwią po tym, jak wcześniej całował. Spotkanie z kimś takim to jak randka z diabłem. Orientujesz się, że podpisałaś cyrograf, i nie ma odwrotu". Dodam, że z diabłem przystojnym - niebieskookim, szarmanckim (do czasu i tylko dla tych, którzy będą użyteczni!) blondynem o ciepłym głosie (w powieści Katarzyny Bondy).

Zaczęłam dzień okrutnie, z malwersacjami, kłamstwami i brakiem szacunku do drugiego człowieka, do kobiet. Kończę przerażającą historię o Adamie Szulcu i jego ofiarach, czyli "Krew w piach" autorstwa Katarzyny Bondy.

Historia psychopaty mordującego swoje często wieloletnie kochan...

Rozwiń

Zwiń