Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Siódma królowa" autorstwa Grety Kelly to drugi a zarazem finałowy tom "Lodowej korony". Pierwszy tom zrobił na mnie dobre wrażenie i sprawił mi sporo satysfakcji na ostatnich kartach powieści, co sprawiło, że wobec drugiego tomu miałam dość wysokie oczekiwania.
Z uwagi na to, że pierwszą część po zakończeniu niezwłocznie przekazałam dalej, to drugi tom przywędrował do mnie w prezencie od czytelniczki "dalej". Więc fanki Greta Kelly ma już przynajmniej dwie:)
Ma też dwóch wąsatych antyfanów, ponieważ z jakiegoś powodu moje koty korzystały z każdej okazji, aby tę książkę zaatakować, podrapać, ugryźć a najlepiej wytrącić mi ją z rąk...

A jak się prezentuje zawartość?

Askia ma wyjść za mąż. Znowu. Tym razem ma na to nawet mniejszą chęć niż poprzednio.
Zwłaszcza, że jej poprzedniczki mimo właściwej ilości nie zaśpiewają grupowo piosenki tytułowej z "Six", bo w ich przypadku za każdym razem kończyło się "dead". Śpiewanie w grę nie weszło, ale z uwagi na szczególny dar Askii i tak miały wiele do powiedzenia i do zrobienia też.

W pierwszym tomie Askia gościła na dworze Visziru, gdzie sprawowała funkcję gościa i jako taki była świadkiem dworskich gierek, spisków i uczestnikiem rozpętywanych tam afer. Teraz porwana, pełni funkcję więźnia z bardzo dużą swobodą ruchu(bo jej kandydat na męża ma się za dżentelmena) na dworze cesarstwa Rovenu.
Oba opisane dwory, które dzielą opisany świat na pół, są swoimi skrajnymi przeciwieństwami, ale jedno się nie zmienia - wszyscy mają swoje tajemnice, grzeszki, grzechy i spiski na sumieniu. A Askia nawet pilnowana przez Radovana i jego ludzi, nadal ma armię duchów na usługach, które wejdą w każdy zakątek(ale co jej powiedzą, a czego nie to już inna kwestia).

Mimo bardzo subiektywnego patrzenia na te zdarzenia(nadal mamy narrację pierwszosobową w wydaniu samej Askii, choć dwa razy autorce się imiona pomyliły i napisała rozdziały z innej perspektywy), dwór wydaje się bardzo żywy i wciągający. Tylko, że autorka nadal bardziej skupia się na postaciach martwych niż żywych, i to te postacie są lepiej zarysowane mimo widmowej osłony. Jest to zresztą główny aspekt humorystyczny książki. Nawet dramatyczne sytuacje, potrafią być tu rozproszone przez to, że główna bohaterka, ma problem z koncentracją na żywych postaciach i tym co się z nią dzieje, bo jej rozmówcy zainteresowani są czym innym.

Sama bohaterka niezmiennie jest dużym plusem powieści. Jej postawa jest dość realistyczna. Potrafi zaimponować swoim zachowaniem, choć popełnia błędy.

Podoba mi się też sama fantastyczna strona powieści, która choć jest raczej standardowa, to robi dobry użytek za znanych nam schematów.

Myślę, że głównym problemem tej dylogii, jest jednak to że oba tomy toczą w dwóch różnych miejscach, ale z jednej perspektywy. Nie ma tu więc miejsca na domknięcie wszystkich wątków, co po zakończeniu pierwszego tomu jest dość frustrujące. Dodatkowo zakończenie "Siódmej królowej" niekoniecznie pozostawia furtkę na dopisanie następnej książki. To trochę takie zamknięcie drzwi z trzaskiem na koniec "Mam tę moc", tyle że po niej nie ma kolejnej sceny.

Niemniej książki polecam i mam nadzieję, że autorka jeszcze nas czymś uraczy.

"Siódma królowa" autorstwa Grety Kelly to drugi a zarazem finałowy tom "Lodowej korony". Pierwszy tom zrobił na mnie dobre wrażenie i sprawił mi sporo satysfakcji na ostatnich kartach powieści, co sprawiło, że wobec drugiego tomu miałam dość wysokie oczekiwania.
Z uwagi na to, że pierwszą część po zakończeniu niezwłocznie przekazałam dalej, to drugi tom przywędrował do...

"Lodowa Korona" Grety Kelly to debiutancki pierwszy tom dylogii. Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu:) Zwłaszcza, że nie napisałam żadnej recenzji od tak długiego czasu, że muszę sobie przypomnieć jak powinna ona brzmieć...

Nie przeczę, że liczę na to że drugi tom zostanie wydany, inaczej zakończenie pierwszego byłoby co najmniej irytujące. Więc kolejny rozdział jest konieczny.
Tylko że przy okazji miałam na tych kilku ostatnich rozdziałach taką satysfakcję, że naprawdę jest to dobre kilka gwiazdek więcej.

Księżniczce Askii korona Seraveszu się po prostu należy - została oficjalnie mianowana następczynią tronu swojego dziadka, ale w przeciwieństwie do wielu książkowych księżniczek nie było to takie oczywiste ani proste - jej życie i działania pokazały, że na to zasługuje. Ale od mianowania następcą do zostania pełnoprawnym władcą swojego kraju jeszcze daleka przed nią droga. I będzie musiała na to ciężko zapracować, ku jej utrapieniu praca ta wymaga o wiele więcej niż umiejętności władania mieczem i zrozumienia potrzeb swoich poddanych.
Szukając pomocy w walce z najeźdźcą aspirującym do roli jej narzeczonego(do którego to związku ona bardzo nie aspiruje z bardzo poważnych przyczyn), udaje się na dwór cesarza Visziru, co poza wielkim wyzwaniem politycznym i szokiem kulturowym, jest dla niej także powrotem do bolesnych wspomnień z dzieciństwa - takich w rodzaju zamordowanych rodziców(wspominam dla uściślenia w kwestii rozmiaru traumy).

"Lodowa Korona" została przez autorkę wyposażona w broń obosieczną - pierwszoosobową narrację Askii oraz pełen intryg i subtelności dwór Visziru(których ta pierwsza przez długi czas nie chce pojąć za wszelką cenę - która może być bardzo wysoka z uwagi na to w jak poważnej sytuacji się znajduje i jak wiele istnień może to kosztować).
W kwestii samej księżniczki jest ona bardzo standardową postacią w fantastyce young adult, choć zaznaczam, że nie jest to w tym przypadku zarzut, bo raczej mieści się pod względem racjonalnych zachowań dość wysoko i myślę, że jej konstrucja psychologiczna jest ciekawa i przyjemna w odbiorze. Choć warto zauważyć, że na początku powieści ma zdecydowanie więcej lat niż większość bohaterek w gatunku na pierwszej stronie(już nie 13,16 i 18, a aż 22), co pozwoliło sensowniej rozpisać jej przeszłość pod względem linii czasowej. To co jest największym atutem Askii, a przy okazji powieści, to jej gotowość do poświęceń i ukierunkowanie swojego życia w jednym kierunku. Być może wynika to właśnie z tego, że jest już jednak dorosłą kobietą, a nie nastolatką z rozchwianiem emocjonalnym i burzą mózgu na widok każdego faceta w jej zasięgu(nie żeby jej nie interesowali, ale ma priorytety).
Przechodząc do drugiego punktu - absolutnie jestem na tak. Często obiecywano mi intrygi, gry polityczne, gierki salonowe przy różnych okazjach prezentując coraz to nowe powieści osadzone w zmyślonych krainach. I zwykle na obietnicach się kończyło. A tu Viszir jawi się jako miejsce pełne intryg, zwalczających się frakcji, gdzie ludzie jednego narodu różnią się od siebie diametralnie, mają różne cele i poglądy - i to wszystko rzeczywiście mi pokazano. I choć niektóre sceny na kartach powieści wywoływały u mnie śmiech - to wierzę, że przy poważnym podejściu do tematu wywołałyby dreszcze przerażenia(ja wolałam się śmiać z tego jak Askia reagowała na poparcie ze strony z której nie tylko się nie spodziewała, ale w dodatku nie chciała).

Drugi plan mówiąc szczerze nie do końca mnie przekonał. Poza politycznymi przepychankami, które jak już wspomniałam są świetne, to ich autorzy są raczej szablonami niż postaciami. Bohaterowie odgrywający większe role nie są na tyle ciekawi by angażować się w ich historie.

Poza wątkami przyziemnymi, są jeszcze te z drugiego wymiaru(czytaj pośmiertnego) i mam wrażenie, że chyba celowo autorka ukazała je bardziej żywo od tych, które takie faktycznie są. Myślę, że elementy fantastyczne są zdecydowanie do większego rozwinięcia w kontynuacji i oby zostało to poprowadzone dobrze.

Polecam i czekam na zakończenie, liczę na dobre

"Lodowa Korona" Grety Kelly to debiutancki pierwszy tom dylogii. Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu:) Zwłaszcza, że nie napisałam żadnej recenzji od tak długiego czasu, że muszę sobie przypomnieć jak powinna ona brzmieć...

Nie przeczę, że liczę na to że drugi tom zostanie wydany, inaczej zakończenie pierwszego byłoby co najmniej irytujące. Więc...

"Zdradzona" Kiery Cass to kontynuacja i zakończenie historii rozpoczętej w "Narzeczonej".
Ta dwutomowa seria jest bardzo nierówna. Pierwsza część była na swój sposób urocza i miała mocne zakończenie, a druga miałam nieznośne wrażenie, że jest bardziej infantylna nie tylko od pierwszej, ale i od samej serii "Rywalki". Dodatkowo, zawsze uważałam, że Pani Cass ma dobry styl, a tu trochę przypominało to książkowe wersje filmów Disneya(te, które mówią nam co się dzieje w filmie, żeby dziecko nie miało wątpliwości, że ta postać jest zła), i to z dokładnie taką mentalnością dla dzieci w przebraniu "powieści dla młodych dorosłych", jak pisze autorka na wstępie(to w sumie zabawne).

"Zdradzona" Kiery Cass to kontynuacja i zakończenie historii rozpoczętej w "Narzeczonej".
Ta dwutomowa seria jest bardzo nierówna. Pierwsza część była na swój sposób urocza i miała mocne zakończenie, a druga miałam nieznośne wrażenie, że jest bardziej infantylna nie tylko od pierwszej, ale i od samej serii "Rywalki". Dodatkowo, zawsze uważałam, że Pani Cass ma dobry styl, a...