Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 1946 Delta Missisipi. Podział na białych i kolorowych. Dwie rodziny, jedna z nich jest rodziną Afroamerykanów, druga to zwyczajna amerykańska rodzinka. Ich losy wzajemnie się przeplatają i są ze sobą związane.
McAllanowie uczą się życia na wsi, gdzie brak im wygód jakie mieli mieszkając w mieście. Jacksonowie mieszkają w Delcie od bardzo dawna i pracowite życie nie jest im straszne. Z powodu koloru swojej skóry odczuwają brutalność z jaką traktują ich biali. Ich życie kierowane jest poglądami innych, zmuszeni są do podporządkowania się innym.
Autorka pisząc rozdziały z perspektywy różnych bohaterów realistycznie pokazała różnice, które między nimi są. Używała dialektu, jakim posługiwali się Afroamerykanie by lepiej było nam ich zrozumieć. Sposób myślenia każdej postaci był łatwy do wychwycenia, każda z nich miała w cobie coś innego i nosiła inne brzemię.
W książce nie brak sytuacji, gdzie bardzo wyraźnie widać podziały, które rządzą ludźmi. Czarnoskórzy muszą chodzić innymi drogami, nie mogą korzystać z frontowych drzwi sklepowych, mają wyznaczone miejsca w autobusie itp. Biali są bardziej uprzywilejowani i z chęcią z tych przywilejów korzystają. Niektórzy z ich nie zwracają przy tym uwagi na innych mieszkańców ich miejscowości - Afroamerykanów. Czytając tę książkę odzywała się we mnie wewnętrzna buntowniczka, która chce walczyć o człowieczeństwo i równouprawnienie wobec innych 💪🏻💪🏾
Powieść jest piękna, wymagająca, wzruszająca, mocna, dająca do zrozumienia.
Dziś mamy inny rok, żyjemy w innym świecie a mimo to historie i tragedie tych ludzi są bardzo na czasie.
Tytuł "Błoto" można interpretować na różne sposoby, to od Ciebie zależy jak go odbierzesz 😉

Rok 1946 Delta Missisipi. Podział na białych i kolorowych. Dwie rodziny, jedna z nich jest rodziną Afroamerykanów, druga to zwyczajna amerykańska rodzinka. Ich losy wzajemnie się przeplatają i są ze sobą związane.
McAllanowie uczą się życia na wsi, gdzie brak im wygód jakie mieli mieszkając w mieście. Jacksonowie mieszkają w Delcie od bardzo dawna i pracowite życie nie...

Pierwszy raz usłyszałam o tej książce w poprzednim roku na zajęciach z Psychopatologii. Pani Profesor, którą bardzo cenię polecała ją i zachwalała✨
Kolejny raz usłyszałam o niej całkiem niedawno na IG. Nie przypominam sobie, by jakakolwiek przeczytana przeze mnie opinia miała negatywny wydźwięk.
I jakie było moje rozczarowanie, gdy po przeczytaniu połowy ja nie czułam żadnego zachwytu. Nastawiłam się na wielkie BUM, a było całkiem przeciętnie. Postanowiłam, że odłożę książkę na kilka dni i zabiorę się za coś innego. Po powrocie trafiłam na treści, które nagle zaczęły mnie intrygować, wciągnęła mnie historia Esther i chciałam wiedzieć jak ona się zakończy.
Czy zrobi to co postanowiła? W jaki sposób miałaby to zrobić? Kiedy? Jak będzie się czuła? ❓
Opowieść jaką przedstawia nam Sylvia Plath nie jest nietuzinkowa i niezwykła. Styl pisania jest lekki i bardzo sobie to cenię. Przeciętnemu czytelnikowi byłoby trudno czytać o depresji i załamaniu, gdyby styl był toporny a słowa niezrozumiałe. Postać głównej bohaterki przyciąga, jej sposób rozumowania, odbierania rzeczywistości jest trochę pokręcony, trochę dziwny ale ma to wszystko sens. Wśród nas jest niejedna Esther lub niejeden jej męski odpowiednik. Jeżeli jesteś jednym z nich nie wstydź się powiedzieć, że nie masz siły, ochoty...
Teraz, gdy jestem już po lekturze myślę, że moje pierwsze odczucia mogły być spowodowane moim nastawienie. Bowiem chciałam czegoś mocnego, czekałam na zwroty akcji i chciałam pokochać tę książkę tak jak inni. Czy tak się stało? 💬 Niestety nie. Nie jest to zła pozycja, ale może to czas w którym czytałam jej nie sprzyjał. Może na jej odbiór miała moja wiedza z zakresu psychologii, którą zdobywam na studiach. Może gdy przeczytam ją jeszcze raz za kilka tygodni moje odczucia będą zupełnie inne 😉

Pierwszy raz usłyszałam o tej książce w poprzednim roku na zajęciach z Psychopatologii. Pani Profesor, którą bardzo cenię polecała ją i zachwalała✨
Kolejny raz usłyszałam o niej całkiem niedawno na IG. Nie przypominam sobie, by jakakolwiek przeczytana przeze mnie opinia miała negatywny wydźwięk.
I jakie było moje rozczarowanie, gdy po przeczytaniu połowy ja nie czułam...

Czego nie masz?
Pieniędzy? Partnera? Szczęścia? Odpowiedniego ubrania? Drogiego samochodu? Złotego zegarka? Markowego sprzętu? ❓Wielu przedmiotów, osób, uczuć nie mamy. I być może części z nich nigdy nie będziemy mieć. Czy to wszystko jest ważne? Może zamiast skupić się na tym czego nie masz warto skupić się i docenić to co się ma ✨
Te wszystkie cudowne momenty, wzruszające chwile, przedmioty materialne, które są wystarczające....
"Nie ma" Mariusza Szczygła jest dla mnie czymś bez końca. Każdy kolejny rozdział wzbudza we mnie chęć dowiedzenia się znacznie więcej o danej postaci lub o wydarzeniach, które w nim są. To jak historia bez końca. Bardzo dobra historia 📄🧡💬

Czego nie masz?
Pieniędzy? Partnera? Szczęścia? Odpowiedniego ubrania? Drogiego samochodu? Złotego zegarka? Markowego sprzętu? ❓Wielu przedmiotów, osób, uczuć nie mamy. I być może części z nich nigdy nie będziemy mieć. Czy to wszystko jest ważne? Może zamiast skupić się na tym czego nie masz warto skupić się i docenić to co się ma ✨
Te wszystkie cudowne momenty,...