Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakiś czas temu przeczytałam pierwszą część serii zatytułowaną "Grzech" i pamiętam, że spodobała mi się średnio. Postanowiłam odczekać trochę i spróbować ponownie, bo w sumie głupio tak przekreślać Autora po przeczytaniu zaledwie jednego dzieła. Niestety, w "Bestii" wcale nie jest lepiej.
Pierwsze, co bardzo mnie męczy, to szczegółowe, rozbudowane opisy ofiar i ich obrażeń - wyprute żyły, zwisające żółte kawały tłuszczu, wypłynięte gałki oczne i inne obrazowe krwawe strzępy. To brzmi jak porady dotyczące rozbioru półtuszy wieprzowej w podręczniku dla niezrównoważonych rzeźników. Autor zwyczajnie lubuje się w takich opisach i umieszcza je w każdej swojej książce, co wydaje mi się po części ohydne, po części zwyczajnie niepokojące. Naprawdę, można to było zrobić trochę inaczej, a historia nie straciłaby na impecie.
Druga sprawa - nie lubię książek o pisaniu książek, bo to zbyt mocno kojarzy mi się z Panią Katarzyną Michalak. A już zwłaszcza, gdy porady dla przyszłych pisarzy roją się od błędów, w tym ortograficznych. Gdy widzę zdanie: "Dlatego przed pisaniem nie pijcie i nie bieżcie narkotyków" czuję się odrobinę nieswojo. Generalnie w książce jest więcej takich kwiatków, jak choćby: "Śmiech i zwiewanie bywają zaraźliwe." Zapewne powinno mnie to bawić, ale w kontekście poradnika dla piszących jest to raczej śmiech przez łzy i chciałoby się zawołać: Lekarzu, ulecz samego siebie!
Nie przeczę, akcja jest wartka i książkę szybko się czyta, jednak bardziej jest to dla mnie szybkie połykanie zupki chińskiej, niż prawdziwa uczta w restauracji. Ani to pożywne, ani przyjemne, ot zwykłe zapchanie głodnego bebecha.
W posłowiu Autor stwierdza, że nie aspiruje do tego, by zadowolić każdego czytelnika, bo jest to niewykonalne. W tym jednym przyznaję mu rację i ustawiam się po drugiej stronie barykady. Kryminały - tak, książki sensacyjne - tak, Pan Max Czornyj - niestety raczej nie.

Jakiś czas temu przeczytałam pierwszą część serii zatytułowaną "Grzech" i pamiętam, że spodobała mi się średnio. Postanowiłam odczekać trochę i spróbować ponownie, bo w sumie głupio tak przekreślać Autora po przeczytaniu zaledwie jednego dzieła. Niestety, w "Bestii" wcale nie jest lepiej.
Pierwsze, co bardzo mnie męczy, to szczegółowe, rozbudowane opisy ofiar i ich obrażeń...

Bardzo dobra, mocna, szokująca lektura. Nawet jeśli ktoś interesuje się katastrofą, zna fakty, rozumie wagę tego strasznego wydarzenia, i tak znajdzie w tej książce coś nowego. Tu nie ma fabuły, wprowadzania wymyślonych postaci, zawiązywania akcji. To wyłącznie słowa i przemyślenia ludzi, którzy tam byli, widzieli i niestety nie zawsze rozumieli z czym przyszło się im zmierzyć. To relacje osób, które utraciły najbliższych, które same do dziś odczuwają skutki katastrofy, to wreszcie opinie i próba wytłumaczenia, dlaczego ludzie zachowywali i zachowują się tak, a nie inaczej. To także definicja dziwnego tworu zwanego "człowiekiem radzieckim", czegoś kompletnie dla mnie niepojętego, a jednak istniejącego w szerokiej społecznej świadomości. Zdecydowanie warto przeczytać!

Bardzo dobra, mocna, szokująca lektura. Nawet jeśli ktoś interesuje się katastrofą, zna fakty, rozumie wagę tego strasznego wydarzenia, i tak znajdzie w tej książce coś nowego. Tu nie ma fabuły, wprowadzania wymyślonych postaci, zawiązywania akcji. To wyłącznie słowa i przemyślenia ludzi, którzy tam byli, widzieli i niestety nie zawsze rozumieli z czym przyszło się im...

Rok 2020, pod wieloma względami jakże nieudany, czytelniczo zakończyłam z przytupem. To jedna z bardziej wyczekiwanych przeze mnie książek i wiedziałam, że jak tylko trafi w moje ręce, to nie wypuszczę jej, dopóki nie skończę. Nie pomyliłam się, przeczytałam ją jednym tchem i wiem, że będę do niej powracać.

Ponieważ byłam częstym gościem na stronie Alice Lugen poświęconej tragedii, oczekiwania co do książki miałam spore, ale nie zawiodłam się. Historia poprowadzona jest sprawnie i ciekawie, nazwiska wreszcie przestają się mylić, bo zyskują twarze, w dodatku Autorka pięknie odmalowywuje bardzo bogaty i szczegółowy obraz ówczesnego ZSRR. Obraz, który dla dzisiejszych młodych ludzi może wydawać się totalnie niestrawny, a dla wówczas żyjących był najzupełniej normalny. Jak bardzo się cieszę, że nie żyłam w tamtych czasach...

Oczywiście Autorka nie podaje gotowego rozwiązania tajemnicy i nic w tym dziwnego, bo pewnie nigdy się nie dowiemy, co dokładnie wydarzyło się na zboczu góry Chołatczachl. Niemniej ogromny plus za to, że w książce nie ma wydumanych teorii na temat Yeti, ataku kosmitów, czy tej nieszczęsnej "deski śnieżnej". Autorka skupia się na faktach, na materiałach, do których udało się jej dotrzeć i zarysowując szerokie tło dla całej tej historii umożliwia czytelnikowi wyrobienie sobie własnego zdania. Widać tu kawał porządnej dziennikarskiej roboty, solidne śledztwo, podparte przypisami i bibliografią.

Wisienka na torcie - sposób prowadzenia narracji. Nie ma tu osobistych wycieczek, własnych domysłów, podkreślania wagi zdobytej przez siebie informacji, co zdarza się niektórym autorom z przerośniętym "ego". Alice jest w tej książce nieobecna, jest jedynie narratorem, zgrabnie i potoczyście opisującym zdarzenia, ale nieuczestniczącym w całej historii. Próżno szukać w książce tekstów typu: "dotarłam do dokumentu", "moje źródło twierdzi", "sądzę, że..." za co jestem niezmiernie wdzięczna Autorce. Dzięki takiemu bezosobowemu prowadzeniu narracji Alice pozwala czytelnikom na własną interpretację i samodzielne wysnuwanie wniosków, pełniąc jedynie funkcję kronikarza. Wielki szacun za wybór takiej formy przekazu!

Deklaruję chęć przeczytania kolejnych książek Autorki, o ile tylko powstaną, a właśnie zrecenzowaną polecam do przeczytania wszystkim zainteresowanym :)

Rok 2020, pod wieloma względami jakże nieudany, czytelniczo zakończyłam z przytupem. To jedna z bardziej wyczekiwanych przeze mnie książek i wiedziałam, że jak tylko trafi w moje ręce, to nie wypuszczę jej, dopóki nie skończę. Nie pomyliłam się, przeczytałam ją jednym tchem i wiem, że będę do niej powracać.

Ponieważ byłam częstym gościem na stronie Alice Lugen poświęconej...