Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając niektóre recenzje, zauważyłam, że czytelnicy wystawiają ocenę chyba nie tyle książce, co jej autorce, bo sama książka jest dosyć ciekawa, za to o jej autorce, dziennikarce Virginii Vallejo nie można powiedzieć nic dobrego, niestety... Aż się nie chce wierzyć, że kobieta wykształcona i rzekomo z wysokim ilorazem inteligencji może być tak infantylna, lekkomyślna i nazwijmy rzeczy po imieniu - bezdennie głupia.

W moim odczuciu pewne fragmenty były niezwykle ciekawe, inne nużące, a jeszcze inne totalnie irytujące ze względu na zachowanie autorki książki. Popularna kolumbijska dziennikarka miała wieloletni romans z Pablem Escobarem i wiele spraw związanych z nim i z kartelem z Medellin poznała "od podszewki", zza kulis. Sporo widziała i słyszała, a skupia się w książce na takich pierdołach jak jej boski wygląd (co jest dla mnie dyskusyjne, bo w Kolumbii są tysiące dziewczyn atrakcyjniejszych od niej), wysoka inteligencja, kupowane kreacje, wpływowi znajomi i bajecznie bogaci kochankowie. Kobieta jest do bólu narcystyczna, ma przerośnięte ego i uważa siebie za ósmy cud świata. Z książki wyłania się obraz osoby zadufanej w sobie, łasej na pieniądze, komplementy i spragnionej sławy oraz życia upływającego na zakupach i podróżach oraz noclegach w luksusowych hotelach. A wszystko na koszt facetów, z którymi sypia.

Mocno uderzył mnie fakt, że Virginia nie pisze prawie nic o wyrzutach sumienia związanych z zabitymi przez Escobara ludźmi, nie wyraża żadnego współczucia dla jego ofiar i ich rodzin. Chyba tylko jeden raz pisze, że żal jej zmasakrowanych kobiet, których zdjęcia ktoś jej anonimowo wysłał. Nie ma żadnych skrupułów odnośnie tego, że sypia z żonatym i dzieciatym facetem, do tego gangsterem poszukiwanym na całym świecie. Obchodzą ją tylko jej własne przyjemności i korzyści, jakie czerpie z tego romansu. Odniosłam wrażenie, że w pewnym momencie Escobar przejrzał jej charakter, co jej zresztą wytknął, mówiąc, że jego żona jest o wiele bardziej uczciwa od niej. Zdradzali się wzajemnie, potem spotykali. Straciłam do tej kobiety jakikolwiek szacunek.

Jest to lektura, która mocno mnie zniesmaczyła, ale tak jak napisałam wcześniej, momentami bywa interesująca, ale perspektywa z jakiej autorka opowiada to wszystko jest dla mnie bulwersująca jako człowieka, kobiety, a w końcu żony i matki. Dla mnie to zwykła dziwka, która sprzedaje się za pieniądze z bogatymi i wysoko postawionymi facetami. Bez jakichkolwiek skrupułów, nastawiona wyłącznie na osobiste korzyści, czy to materialne czy też sexualne. Warto przeczytać tę książkę aby zobaczyć z jakiego rodzaju osobą mamy do czynienia i co było dla niej ważne w całej tej znajomości z królem narkotykowego biznesu. Kobieta bez żadnych zasad moralnych, bez skrupułów i zahamowań, która uważa, że wszystko jej się od życia należy i może sięgać po żonatych facetów, nie oglądając się przy tym na to, że przy okazji kogoś rani. Odrażający typ człowieka. Pasowała tą swoją pazernością do światka w którym obracał się Escobar i można powiedzieć, że "trafiła kosa na kamień", ale przeglądając w internecie różne informacje o jej dalszych losach, mogę stwierdzić, że z tej lekcji życia jaką był związek z najokrutniejszym baronem narkotykowym wszech czasów, nie wyniosła żadnej nauki.

Czytając niektóre recenzje, zauważyłam, że czytelnicy wystawiają ocenę chyba nie tyle książce, co jej autorce, bo sama książka jest dosyć ciekawa, za to o jej autorce, dziennikarce Virginii Vallejo nie można powiedzieć nic dobrego, niestety... Aż się nie chce wierzyć, że kobieta wykształcona i rzekomo z wysokim ilorazem inteligencji może być tak infantylna, lekkomyślna i...

Tę autorkę odkryłam niedawno, ale zdążyłam się zorientować, że tworzy całkiem przyjemne w odbiorze książki z wojną w tle. To dopiero druga powieść Niny Zawadzkiej, którą miałam przyjemność czytać, ale z pewnością nie ostatnia, bo odpowiada mi sposób, w jaki przedstawia różne ludzkie losy na tle wojennej zawieruchy.

Tym razem główną bohaterką jest Nina, która wychowała się w dobrze sytuowanej i poważanej rodzinie, ale po śmierci ojca (bankiera) zostaje z użalającą się nad sobą i zatwardziałą fanką nazizmu matką Laurą oraz młodszą siostrzyczką Ritą. Okazuje się, że ojciec w spadku zostawił im jedynie długi, przez co tracą swoją wysoką pozycję towarzyską. Matka nalega aby Nina poślubiła jakiegoś nazistę, jednak ona spotyka na swojej drodze pół Polaka - pół Niemca, Aleksandra, który pracuje w Breslau (Wrocławiu) jako polski szpieg. Wspiera ją przyjaciółka Marie, również fanka Hitlera, która bierze ślub z zagorzałym nazistą, Larsem Wolfem, który chełpi się brutalnym traktowaniem Żydów.

Dowiadujemy się również jak wyglądało życie więźniów w obozie Gross-Rossen, w którym wykorzystywano ich jako tanią siłę roboczą do pracy w kamieniołomach. Akurat tak się składa, że odwiedzałam ten obóz wielokrotnie (mieszkam na Dolnym Śląsku) i trzeba przyznać, że robi przygnębiające wrażenie, a istniejące do dnia dzisiejszego kamieniołomy działają na wyobraźnię, dając wyobrażenie o tym, jak musiała wyglądać tam praca więźniów.

Tłem akcji jest Wrocław z czasów II wojny światowej (ciężko przychodzi mi pisanie o nim Breslau), w którym spędziłam pięć lat studiów, więc miasto mi bliskie. Jednak mało tutaj opisów wojennego Wrocławia, a szkoda, bo podejrzewam, że w tamtych czasach również był pięknym miastem. Mimo wszystko, autorka dobrze oddała aurę tamtych lat i czuje się gdzieś podskórnie taki klimacik retro.

Sama opowieść dosyć banalna i miejscami bardzo infantylna, a jednak czytało się to nadzwyczaj dobrze. Zapewne jest to zasługa sprawnego pióra autorki i jej talentu pisarskiego oraz dużej kultury słowa, takiej subtelności pisarskiej, która sprawia, że nawet taki pospolity i oklepany wątek jak nieszczęśliwy romans wojenny czyta się z zapartym tchem, dlatego pomimo różnych wad w samej treści, czytelnik jest zainteresowany od początku do końcu. I to też jest nie lada sztuką aby o banalnych i mocno już oklepanych w literaturze tematach napisać w niebanalny i przyciągający uwagę sposób. Powiem krótko - podobało mi się.

Tę autorkę odkryłam niedawno, ale zdążyłam się zorientować, że tworzy całkiem przyjemne w odbiorze książki z wojną w tle. To dopiero druga powieść Niny Zawadzkiej, którą miałam przyjemność czytać, ale z pewnością nie ostatnia, bo odpowiada mi sposób, w jaki przedstawia różne ludzkie losy na tle wojennej zawieruchy.

Tym razem główną bohaterką jest Nina, która wychowała się...

Tytuł sugeruje, czego możemy się spodziewać po książce i rzeczywiście jest w niej opisane bardzo drobiazgowo polowanie na barona narkotykowego - Pablo Escobara. Nie znajdziecie tutaj zbyt wiele faktów z jego życia prywatnego, bo wszystko kręci się wokół prób schwytania przestępcy, więc wymieniane są drobiazgowo różne jednostki próbujące go namierzyć i nieudolne oraz bezsilne próby rządu kolumbijskiego w poskromieniu bestii, która stała na czele kartelu z Medelin.

Postać, o której napisano wiele książek, nakręcono filmy i seriale (które zresztą oglądam) z jednej strony przeraża i napawa niechęcią, a z drugiej z w jakiś sposób fascynuje, bo facet w bezpośrednich kontaktach z ludźmi był uprzejmy, elegancko się wysławiał, miał gest jeśli chodzi o działalność charytatywną oraz w zadziwiający i przerażający wręcz sposób podporządkował sobie nie tylko rodzinne Medelin, ale również cały kraj, bo albo wręczał olbrzymie łapówki w celu osiągnięcia określonych korzyści albo zabijał ludzi, którzy stali mu na drodze. Innych opcji nie było. Sterroryzował wymiar sprawiedliwości (zginęli prawie wszyscy sędziowie, którzy prowadzili sprawy przeciwko niemu) oraz cały rząd, mordując kandydata na prezydenta czy ministra sprawiedliwości, którzy wypowiedzieli mu jawną wojnę, jak również dziennikarzy demaskujących jego działalność przestępczą. Wrogów atakował za pomocą bomb, samochodów - pułapek, wysadzał rejsowe samoloty pasażerskie, w których siedziała jedna osoba, będąca celem Escobara, a przy okazji ginęło mnóstwo niewinnych osób. Albo atak na księgarnię, w której rodzice z dziećmi kupowali podręczniki i przybory szkolne w związku z rozpoczynającym się rokiem szkolnym, gdzie większość ofiar stanowiły dzieci. Do tego porwania, tortury, zamachy, zabójstwa. I taka ilość pieniędzy i różnych dóbr, że zwykłemu człowiekowi w głowie się to nie mieści.

Człowiek ten prowadził walkę nie tylko z kartelem Cali, który zagroził bezpieczeństwu tras przerzutowych i rynku zbytu kartelu z Medelin, przez co stał się mocną konkurencją dla Escobara. Ale przede wszystkim prowadził wojnę z państwem, a kością niezgody była umowa ekstradycyjna między Kolumbią a stanami Zjednoczonymi. Chodziło o to aby handlarzy narkotyków sądzić w Kolumbii i nie dopuścić do ich ekstradycji do Stanów, gdzie zasądzono by im z pewnością sprawiedliwe i niezwykle surowe wyroki. W pewnym momencie stał się najbardziej poszukiwanym uciekinierem w Kolumbii, a z czasem na całym świecie. Skalę jego przemocy odzwierciedlają wypowiedziane przez niego słowa: "Wypowiadamy totalną, całkowitą wojnę rządowi, indywidualnej i politycznej oligarchii, dziennikarzom, którzy sprzedali się rządowi, administracji ekstradycyjnej... wszystkim tym, którzy nas prześladowali i atakowali. Nie przepuścimy tym rodzinom, które nie poszanowały naszych rodzin. Spalimy i zniszczymy zakłady przemysłowe, posiadłości i domy oligarchów". Natomiast to, kto ścigał najlepiej opisuje ów cytat: "Władze Kolumbii, zagraniczne tajne służby, agenci DEA, kartel z Cali, byli współpracownicy, dezerterzy kartelu, niebezpośrednie i bezpośrednie ofiary ataków terrorystycznych". Niestety, grupy formalne, działające zgodnie z prawem, miały mocno związane ręce, dlatego tą najskuteczniejszą okazała się ta nieformalna czyli Los Pepes.

Pobyt Escobara w więzieniu La Catedral (przez niego wybudowanym i wyposażonym) był taką farsą i w moim odczuciu kompromitacją całego aparatu sądowniczego, że trzeba to po prostu samemu przeczytać, bo jest z gatunku spraw nie do uwierzenia. Powiem tylko, że sama chętnie trafiłabym do takiego "więzienia", tylko może w innym towarzystwie.

Zanim Escobar stracił życie, zginął kluczowy wspólnik Pabla - Jose Rozrigues Gacha, postać chyba jeszcze bardziej przerażająca niż sam Pablo, bo nie dosyć, że wybitnie okrutny i bezwzględny, to w dodatku pozbawiony tej ogłady i przyjemnej powierzchowności, jaką wyróżniał się Escobar. Krok po kroku upolowano też sicario Escobara (płatnych zabójców) a także członków rodziny oraz jego świty. W końcu dopadli go członkowie straży obywatelskiej, prowadzącej wojnę z kartelem z Medelin zwani Los Pepes, o których już wcześniej wspomniałam.

Przyznam, że nie jest to łatwa lektura, gdyż momentami bardzo nużąca ze względu na obszerne fragmenty opisujące poszczególne formacje, które próbowały ująć szefa kartelu oraz drobiazgowo opisane metody jakimi to czynili i różne niuanse związane z próbami ujęcia przestępcy, który podporządkował sobie łapówkami i terrorem cały kraj. Były to momenty ciekawe, porywające, jednak w znacznej przewadze są mozolnie opisywane działania operacyjne, mające na celu złapanie i zabicie Pablo Escobara, który obrósł legendą i przez tyle lat po jego śmierci nadal przyciąga uwagę. Książkę polecam osobom, które interesują się tą postacią i chcą zgłębić temat, ale lektura wymaga skupienia i koncentracji, gdyż łatwo się w tym wszystkich faktach pogubić.

Tytuł sugeruje, czego możemy się spodziewać po książce i rzeczywiście jest w niej opisane bardzo drobiazgowo polowanie na barona narkotykowego - Pablo Escobara. Nie znajdziecie tutaj zbyt wiele faktów z jego życia prywatnego, bo wszystko kręci się wokół prób schwytania przestępcy, więc wymieniane są drobiazgowo różne jednostki próbujące go namierzyć i nieudolne oraz...