Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę odrobinę pokrętnie i napiszę Wam dlaczego nie lubię prozy Jodi Picoult, choć tak naprawdę, nie mam powodu i może nawet jestem niesprawiedliwa dla autorki...🙊
Otóż, kilka lat temu moja wówczas prawie dorosła córka, zmusiła mnie wręcz do przeczytania "Bez mojej zgody", twierdząc, że to jedna z lepszych książek jakie poznała w życiu. Cóż, pomyślałam, życie za nią jeszcze krótkie to i książek przeczytanych niewiele i "Lalki" Prusa w zestawieniu brakuje😜 Ale, z drugiej strony - fajnie wiedzieć, co własnemu dziecku w duszy gra, więc za lekturę się wzięłam i bardzo dobrze wspominam ten czas, przede wszystkim ze względu na to, że nieprzerwanie towarzyszyła jej wymiana poglądów i opinii ;) Jeśli chodzi o samą powieść, też było całkiem dobrze, bo, finalnie,oceniłam ją 7/10, ale... pamiętam jednak, że nie uniknęłam poczucia silnego grania autorki na emocjach, które, z zasady, zazwyczaj najszybciej uaktywniają się u kobiet🙄 Owo poczucie w połączeniu z takim, a nie innym zakończeniem, spowodowało, że coś mnie u Picoult uwierało. I może chciałabym sprawdzić jak to jest z innymi jej dokonaniami, ale to moje dziecko, wiedzione zachwytem, szybciutko sięgnęło po "Krucha jak lód" i coś tam jeszcze (tytułu nie pamiętam) i zachwyt przeszedł w rozczarowanie - wszędzie krzywda dziecka, wszędzie te same emocje. Uwierzyłam, odpuścilam , za to jakieś ziarenko niechęci posiało się w mojej głowie.
Dlaczego o tym piszę? Bo na okładce "Małych ognisk" jest rekomendacja Jodi Picoult i możecie nie wierzyć, ale zupełnie ją przegapiłam, aż do momentu, gdy... No właśnie - po kolei.
Powieść Celeste Ng ma 420 stron i przez prawie 300 czytałam ją z wielką przyjemnością - świetny styl, tematyka zbliżona do poprzedniej, "Wszystko czego wam nie powiedziałam" - rodzina, niezrozumienia w niej, relacje między rodzicami i dorastającymi dziećmi. Do tego wnikliwa analiza postaci, niektórym może wydać się zbyt wnikliwa, bo sprawia, że akcja powoli się rozkręca, ale mnie to akurat przyciąga,zatem dostrzegałam same plusy. Aż nadszedł moment pierwszego zgrzytu - ciut mało prawdopodobne zdarzenie, które wzmogło moją czujność i sprawiło, że zaczęłam obawiać się manipulacji ze strony autorki🤔I, niestety, bardzo słusznie, bo zaraz akcja przeniosła się na salę sądową i wtedy wróciło wspomnienie prozy Picoult, a ja wreszcie zauważyłam i przeczytałam jej zachwyty na okładce! I do końca już miałam wrażenie, zresztą potwierdzone ukierunkowaniem fabuły, że Celeste Ng odeszła od pewnego rodzaju surowości, która jednak była szczera i kazała czytelnikowi samodzielnie dokonywać oceny sytuacji. Ta końcowa 1/4 powieści jest nadmiernie przekombinowana i to, niestety, w celu grania na emocjach...
No, a teraz Wam powiem, że mimo lekkiej niechęci, z powodów wyżej wspomnianych, miałam naprawdę fajny czas z "Małymi ogniskami" i nie żałuję ani minuty na nią poświęconej ;) Więcej - polecam, namawiam - czytajcie! Sama siebie trochę w tym wszystkim nie rozumiem, ale coraz częściej dochodzę do wniosku, że może nadmiernie czepiam się szczegółów...? 🤔

Zacznę odrobinę pokrętnie i napiszę Wam dlaczego nie lubię prozy Jodi Picoult, choć tak naprawdę, nie mam powodu i może nawet jestem niesprawiedliwa dla autorki...🙊
Otóż, kilka lat temu moja wówczas prawie dorosła córka, zmusiła mnie wręcz do przeczytania "Bez mojej zgody", twierdząc, że to jedna z lepszych książek jakie poznała w życiu. Cóż, pomyślałam, życie za nią ...

Słusznie mawiają, że nie chwali się dnia przed zachodem (a kobity przed śmiercią😈) o czym przekonałam się podczas lektury "Wilka". Na początku niemalże zachwyt, poczucie, że trzeba być niebywale dojrzałym i zdolnym, aby w wieku osiemnastu lat napisać taką książkę. Nawet podjęłam lekką polemikę z osobami, które na powieść narzekały🙄Przedwczesne były to zachwyty, bo urzekających środków, na niedługo starczyło - książka okazała się bardzo, bardzo nierówna.
Plusy: doskonały pomysł na fabułę i bardzo dobre opisy - ludzi, ale w szczególności miejsc, przyrody i zachodzących w niej zmian. Plastyczny język, dopasowany do sytuacji: raz delikatny i czuły, gdy trzeba - dosadny i wręcz, wulgarny.
Ale...jednocześnie mnóstwo patosu, przerysowania, sztuczności, ze strony na stronę powodujących coraz większe zmęczenie i poczucie nierealności. Przyznaję, że gdy akcja przeniosła się do fabryki, w której odbywał się strajk, tak wiało nudą, że przerwałam czytanie, bo nic w głowie nie zostawało. Po kilku dniach, jedynie z obowiązku, doczytałam, ale ogólne wrażenie nie jest najlepsze.
Może gdybym była warszawianką, opis miasta sprawiłby mi więcej przyjemności, bo w wielu opiniach takie głosy się pojawiają, ale ja Warszawy nie znam, nie jest mi bliska i ten aspekt pozostaje bez znaczenia.
Moim zdaniem, straszliwie się ta proza zestarzała i jeśli ktoś nie zna innych dokonań Hłaski, przestrzegam przed sięgnięciem po "Wilka" na początek.

Słusznie mawiają, że nie chwali się dnia przed zachodem (a kobity przed śmiercią😈) o czym przekonałam się podczas lektury "Wilka". Na początku niemalże zachwyt, poczucie, że trzeba być niebywale dojrzałym i zdolnym, aby w wieku osiemnastu lat napisać taką książkę. Nawet podjęłam lekką polemikę z osobami, które na powieść narzekały🙄Przedwczesne były to zachwyty, bo...

Od wczoraj układam w głowie opinię, a cokolwiek chciałabym napisać, wydaje mi się spojlerem i nie chodzi tylko o samą treść.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, w trzech różnych, choć nie bardzo odległych miejscach, w niewielkim odstępie czasu, znika czterech nastolatków. "Zniknąć" najwłaściwiej oddaje grozę tej sytuacji, bo ciała nie zostały odnalezione - jest ból, rozpacz i strach, ale czy jest żałoba?
Głosami trzech matek i ojca jednego z chłopców, Anna Fryczkowska ukazuje sytuacje rodzinne Szymona, Kamila, Jędrzeja i Darka zanim doszło do tragedii i reakcje najbliższych w momencie zdarzenia i po nim. A "po nim" wydaje się nie mieć końca...
Relacje rodziców utkane są z codziennych drobiazgów, z pozornie nieistotnych spraw, a jednak, okazuje się, że bardzo ważnych i bolesnych, w zetknięciu z pustką po kimś kochanym. Te głosy są tak wiarygodne, że ranią serce czytelnika i, paradoksalnie, jest to ogromny plus książki.
Autorka poprzez pokazanie toku myślenia i działań rodziców, daje też do zrozumienia, że każdy ma swój sposób na "przepracowanie" utraty i nawet jeśli nam wydaje się on naiwny, nie mamy prawa oceniać i krytykować.
W pewnym momencie, oderwanym od siebie zdarzeniom, zostaje nadany wspólny mianownik - coś, co może łączyć te, z pozoru odrębne zaginięcia - wg mnie, zabieg ten doskonale się udał, a ewentualny przebieg wydarzeń wydaje się bardzo prawdopodobny. I tutaj też dochodzi relacja czwartej matki - momentami jeżąca włos na głowie, chwilami dziwna, ale mocno dająca do myślenia - czy miłość matki jest/bywa ślepa? Czy nasze dzieci zawsze są niewinne i lepsze od innych?
Świetny pomysł i bardzo dobrze, rzetelnie zrealizowany! W tej historii/historiach nie ma nic pewnego - wyobrażenia przeplatają się z rzeczywistością i wszystko pozostaje w sferze prawdopodobieństwa. Ta proza boli, uwiera, podsuwa milion pytań, zmusza do myślenia, ale nie za pomocą tanich chwytów, tylko poprzez przemyślaną fabułę i dobry język. Ostatni rozdział - faza matki Szymona - apogeum smutku i emocjonalnej szarpaniny :(
Ponieważ przeczytałam wszystkie książki z serii na F/Aktach, tę stawiam na najwyższej półce, tuż obok "Preparatora".

Od wczoraj układam w głowie opinię, a cokolwiek chciałabym napisać, wydaje mi się spojlerem i nie chodzi tylko o samą treść.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, w trzech różnych, choć nie bardzo odległych miejscach, w niewielkim odstępie czasu, znika czterech nastolatków. "Zniknąć" najwłaściwiej oddaje grozę tej sytuacji, bo ciała nie zostały odnalezione - jest ból,...