Rosemary znaczy pamięć

Przy stoliku , w modnej restauracji , podczas swojego przyjęcia urodzinowego , umiera młoda kobieta. Zostaje to uznane za samobójstwo , ale po pewnym czasie zaczynają się mnożyć wątpliwości. Agatha Christie przedstawia grono osób o intrygujących osobowościach , z których każda miałaby motyw do pozbycia się denatki. Zachowanie tych osób, ich przemyślenia - to są najciekawsze elementy tej książki. Jak dla mnie Stephen Farraday i jego żona to jedne z najbardziej interesuących postaci w literaturze pisarki. Natomiast rozwiązanie jest całkowicie niewiarygodne. Nie chcę spoilować , więc napiszę tylko , że morderca musiałby mieć ze sobą rekwizyty, które trudno byłoby mu ukryć, zwłaszcza , że autorka posadziła przy sąsiednim stoliku bardzo bystrego obserwatora. Ze znanych postaci , w śledztwie bierze udział jedynie półkownik Race , który pojawił sie już w 1924 r w " Mężczyźnie w brązowym garniturze". Gdyby nie to że mamy niezbyt przekonujace rozwiązanie- całość byłaby przyjemna jak zapach rozmarynu , który pojawia się w ostatniej scenie. Szkoda , ze rozmarym nie zimuje u nas w gruncie [ ja nie znalazłam takiej odmiany] , ale można go uprawiać w doniczkach , cieszyć się jego zapachem i smakiem , czego Państwu życzę przy czytaniu tej książki.

Przy stoliku , w modnej restauracji , podczas swojego przyjęcia urodzinowego , umiera młoda kobieta. Zostaje to uznane za samobójstwo , ale po pewnym czasie zaczynają się mnożyć wątpliwości. Agatha Christie przedstawia grono osób o intrygujących osobowościach , z których każda miałaby motyw do pozbycia się denatki. Zachowanie tych osób, ich przemyślenia - to są najciekawsze...

Rosemary Barton popełnia samobójstwo. Przynajmniej wszystko na to wskazywało i tak podsumowano dość spektakularną śmierć młodej kobiety. Spektakularną, bo umarła po wypiciu kieliszka zatrutego trucizną szampana w trakcie wystawnej kolacji w luksusowej restauracji Luxembourg.

Niestety w kilka miesięcy po tym wydarzeniu mąż zmarłej zaczyna dostawać anonimy, w których jakiś „ktoś” sugeruje, że jego żonę zamordowano i wdowiec zaczyna mieć wątpliwości. Podobne jak młodsza siostra Rosemary, Iris. Z perspektywy czasu i po znalezieniu listy rzekomej samobójczyni do jej kochanka, z którym planowała przyszłość, samobójstwo wydaje się mało prawdopodobne.

Jednak inną alternatywą dla oficjalnej wersji jest zabójstwo. A sprawcą mógłby być tylko i wyłącznie ktoś, kto siedział przy stoliku wraz z Rosemary. Grono potencjalnych sprawców jest więc bardzo wąskie, do tego szybko okazuje się, że każdy z nich miał motyw i na swój sposób jest zadowolony ze śmierci młodej kobiety. Łącznie z Iris, która po siostrze dziedziczy spory majątek i nieutulonym w żałobie wdowcem, który zdając sobie sprawę ze swobodnego stylu życia żony mógł zapragnąć zemsty.

Kiedy umiera kolejna osoba w dokładnie takich samych okolicznościach jak Rosemary, tym razem nie ma mowy o samobójstwie i rusza policyjne (i nie tylko) śledztwo.

Książka jest kryminałem, bez dwóch zdań, jednak jak wiele z pozycji Agathy Christie zawiera wątki obyczajowo- romantyczne. Tragedia, która dotknęła Bartonów okazuje się mieć zbawienny wpływ na niektórych bohaterów- pozwala im uświadomić sobie co jest dla nich najważniejsze i nazwać uczucia, z istnienia których nawet nie zdawali sobie sprawy. I przyznam się uczciwie, że te wątki spodobały mi się wcale nie mniej niż kryminalna intryga.

Rosemary Barton popełnia samobójstwo. Przynajmniej wszystko na to wskazywało i tak podsumowano dość spektakularną śmierć młodej kobiety. Spektakularną, bo umarła po wypiciu kieliszka zatrutego trucizną szampana w trakcie wystawnej kolacji w luksusowej restauracji Luxembourg.

Niestety w kilka miesięcy po tym wydarzeniu mąż zmarłej zaczyna dostawać anonimy, w których jakiś...

Super historia... Cały czas można samemu typować mordercę, lecz zakończenie nie jest oczywiste, książka jest tak napisana, żeby zmylić prawie każdego :) fana kryminałów...

Super historia... Cały czas można samemu typować mordercę, lecz zakończenie nie jest oczywiste, książka jest tak napisana, żeby zmylić prawie każdego :) fana kryminałów...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Wyśmienity kryminał mistrzyni tego gatunku, którego akcja dzieje się w wyższych sferach, bohaterowie to ludzie zamożni i wpływowi, arystokraci, niektórzy związani ze światem polityki.
Tym razem ,,dyżurny detektyw" Hercules Poirot nie prowadzi śledztwa, ale moim zdaniem niczego to książce nie ujmuje. Autorka podaje ,,na talerzu" potencjalnych sprawców zbrodni i ich motywy, ale tak lawiruje, gmatwa, sprowadza czytelnika na manowce, że niełatwo wytypować mordercę.
Zaczyna się od pozornego samobójstwa młodej mężatki, Rosemary, podczas jej własnego przyjęcia urodzinowego w luksusowej restauracji. Początkowo nikt w to samobójstwo nie wątpi, ale mąż zmarłej, George Barton, otrzymuje anonimowe listy, w których ktoś poddaje w wątpliwość fakt, jakoby Rosemary otruła się sama.
Jednocześnie Iris, młodsza siostra Rosemary, już po jej śmierci, trafia na dziwny list pisany ręką zmarłej, do kochanka, niewymienionego z imienia. Jest to list kobiety zrozpaczonej, zaskoczonej, że amant chce ją porzucić. Czyżby piękna Rosemary miała jakieś sekrety? A zdawało się, że uwielbia swojego ubóstwiającego ją męża.
Autorka przedstawia odbiorcom ludzi z otoczenia Rosemary, i jasno podaje motywy, które mogłyby popchnąć ich do zabójstwa. Kochanek Rosemary, zdradzana żona owego kochanka, tajemniczy mężczyzna o niejasnej przeszłości, Ruth-sekretarka męża, a także o dziwo sam mąż i młoda Iris. Wszyscy oni mieli ,,zadrę" do zmarłej, a każdy z innego powodu. Zazdrość, gniew, nienawiść, strach przed kompromitacją, pieniądze.
Dodam, że każda z tych osób uczestniczyła w feralnym przyjęciu urodzinowym i miała sposobność dosypać truciznę do kieliszka ofiary.
Tylko kto był do tego stopnia zdesperowany, żeby dopuścić się morderstwa, i to w dodatku, co zdradzę, nie jedynego w tej powieści?
Gorąco polecam lekturę, i to nie tylko fanom Christie.

Wyśmienity kryminał mistrzyni tego gatunku, którego akcja dzieje się w wyższych sferach, bohaterowie to ludzie zamożni i wpływowi, arystokraci, niektórzy związani ze światem polityki.
Tym razem ,,dyżurny detektyw" Hercules Poirot nie prowadzi śledztwa, ale moim zdaniem niczego to książce nie ujmuje. Autorka podaje ,,na talerzu" potencjalnych sprawców zbrodni i ich motywy,...

Wspaniały kryminał w starym stylu, dla mnie mistrzostwo.

Wspaniały kryminał w starym stylu, dla mnie mistrzostwo.

Książkę czytało się przyjemnie, mimo że nie występują w niej główni bohaterowie Agathy - ze znanych postaci jest pułkownik Race, który pomaga w prowadzeniu śledztwa.

Myślałem, że typuję właściwą osobę jako sprawcę, i już myślałem pod koniec, że to będzie ona, jednak prawda okazała się inna. Samo zakończenie trochę naciągane, przez co dosyć ciężko można wytypować sprawcę.

Na pewno pozycja warta uwagi.
7/10

Książkę czytało się przyjemnie, mimo że nie występują w niej główni bohaterowie Agathy - ze znanych postaci jest pułkownik Race, który pomaga w prowadzeniu śledztwa.

Myślałem, że typuję właściwą osobę jako sprawcę, i już myślałem pod koniec, że to będzie ona, jednak prawda okazała się inna. Samo zakończenie trochę naciągane, przez co dosyć ciężko można wytypować...

Rosemary znaczy pamięć (org. Sparkling Cyanide lub Remembered Death) – kryminał angielski autorstwa Agathy Christie. Napisany został w 1944 roku (niektóre źródła mówią o 1945)/ Tutaj również pojawia się pułkownik Race.
Wierny przyjaciel Herculesa Poirot. Po raz pierwszy spotykamy go w kryminale "Mężczyzna w brązowym garniturze".

Rosemary znaczy pamięć (org. Sparkling Cyanide lub Remembered Death) – kryminał angielski autorstwa Agathy Christie. Napisany został w 1944 roku (niektóre źródła mówią o 1945)/ Tutaj również pojawia się pułkownik Race.
Wierny przyjaciel Herculesa Poirot. Po raz pierwszy spotykamy go w kryminale "Mężczyzna w brązowym garniturze".

Świetna fabuła, zagęszczenie motywów, okazji, skomplikowanych relacji. Autorka wciąga czytelnika w odgadywanie sprawcy, a i tak potrafi na koniec zaskoczyć.

Świetna fabuła, zagęszczenie motywów, okazji, skomplikowanych relacji. Autorka wciąga czytelnika w odgadywanie sprawcy, a i tak potrafi na koniec zaskoczyć.

Bardzo dobra, klasyczna powieść kryminalna - ograniczony krąg podejrzanych, każdy ma jakiś motyw, by zabić, nikt nie wydaje się ani mniej ani bardziej prawdopodobny sprawcą niż inni.

Piękna młoda kobieta - Rosemary, umiera w czasie swojego przyjęcia urodzinowego, a jej śmierć zostaje uznana za samobójstwo. Okazuje się jednak, że mogła zostać zamordowana, a wielu osobom z jej otoczenia jej śmierć przyniosła korzyść lub pozwoliła uniknąć kłopotów. Pułkownik Race na prośbę męża kobiety postanawia przyjrzeć się osobom z jej otoczenia, by wykryć mordercę.

Podobały mi się ciekawe i zróżnicowane postaci oraz historia opowiadana z różnych perspektyw. Zakończenie było dla mnie zaskakujące, a powieść czytało się - jak zawsze w przypadku Agathy Christie - szybko i z zainteresowaniem. Jedyne niewielkie zastrzeżenie to to, że wyjaśnienie zagadki opisane zostało nieco zbyt pobieżnie.

Bardzo dobra, klasyczna powieść kryminalna - ograniczony krąg podejrzanych, każdy ma jakiś motyw, by zabić, nikt nie wydaje się ani mniej ani bardziej prawdopodobny sprawcą niż inni.

Piękna młoda kobieta - Rosemary, umiera w czasie swojego przyjęcia urodzinowego, a jej śmierć zostaje uznana za samobójstwo. Okazuje się jednak, że mogła zostać zamordowana, a wielu osobom z...