Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy

Przez całą książkę zadawałam sobie pytania.... Jak można od 2 lat robić to samo innym... Co ci ludzie teraz myślą...

Przez całą książkę zadawałam sobie pytania.... Jak można od 2 lat robić to samo innym... Co ci ludzie teraz myślą...

To jest, jak zwykle u tej autorki, wielkie pisanie. Ale ja nie wiem, czy to jest o wojnie, o dzieciach w czasie wojny, czy bardziej o tym, jak ludzie pamiętają wojnę. Albo też co chcą pamiętać. Jednym słowem, moim zdaniem mało tam prawdy a dużo propagandy. Gdyby to miałabym być książka o tym, co z przeszłością w górach ludzi robi prpaganda, to moja ocena byłaby dużo wyższa.

To jest, jak zwykle u tej autorki, wielkie pisanie. Ale ja nie wiem, czy to jest o wojnie, o dzieciach w czasie wojny, czy bardziej o tym, jak ludzie pamiętają wojnę. Albo też co chcą pamiętać. Jednym słowem, moim zdaniem mało tam prawdy a dużo propagandy. Gdyby to miałabym być książka o tym, co z przeszłością w górach ludzi robi prpaganda, to moja ocena byłaby dużo wyższa.

Lubię reportaże. Książka tej samej autorki o Czarnobylu była niesamowita. Niestety ta jest ciężka. Nie umniejszam tematyce, pasjonuje się II wojna światowa, jednak jest coś w tej książce co sprawia ze czytanie idzie jak krew z nosa. Może to te krótkie rozdziały, czytelnik nie może sie wczuć w atmosferę, w bohatera, opisanych jest nie wiem, ponad 100 historii. Niestety jestem na nie.

Lubię reportaże. Książka tej samej autorki o Czarnobylu była niesamowita. Niestety ta jest ciężka. Nie umniejszam tematyce, pasjonuje się II wojna światowa, jednak jest coś w tej książce co sprawia ze czytanie idzie jak krew z nosa. Może to te krótkie rozdziały, czytelnik nie może sie wczuć w atmosferę, w bohatera, opisanych jest nie wiem, ponad 100 historii. Niestety...

Wojna! Maszerują niewolnicy
Wojna! Będą na was polować
Wojna! Będą was zabijać
Wojna! Będą eksterminować
Paranoiczne
Halucynacje
Polityczne
Degeneracje
Wojna! Będą niezwyciężeni
Wojna! Będą palić i rabować
Wojna! Będą burzyć wasze domy
Wojna! Będą pacyfikować

Wojna BRYGADA KRYZYS

Czasem czytanie boli...i czasem ma boleć...a przynajmniej powinno. I kiedy wchodzi Ci do głowy , że to nie jest fikcja , że ktoś może mieć takie wspomnienia....nie chce mi się płakać , czuję gniew...i bezradność...

Wojna! Maszerują niewolnicy
Wojna! Będą na was polować
Wojna! Będą was zabijać
Wojna! Będą eksterminować
Paranoiczne
Halucynacje
Polityczne
Degeneracje
Wojna! Będą niezwyciężeni
Wojna! Będą palić i rabować
Wojna! Będą burzyć wasze domy
Wojna! Będą pacyfikować

Wojna BRYGADA KRYZYS

Czasem czytanie boli...i czasem ma boleć...a przynajmniej powinno. I kiedy wchodzi Ci do...

Wstrząsające relacje, wywierające tym większe wrażenie, że ich bohaterami są niewinne, często nieświadome zagrożenia dzieci. W jednej chwili straciły nie tylko rodziny, ale przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, niewinność, beztroskę, marzenia… Tego nigdy nie można już naprawić. Wojna nigdy nie powinna się zdarzać.

Książka niezwykła, ale tak ciężka, że kilka razy musiałam przerywać jej lekturę. Być może tak silnie na mnie podziałała, ponieważ sama mam małe dziecko i wyobraźnia stawiała moją córkę w podobnej sytuacji zagrożenia. Przerażająca wizja!

Wstrząsające relacje, wywierające tym większe wrażenie, że ich bohaterami są niewinne, często nieświadome zagrożenia dzieci. W jednej chwili straciły nie tylko rodziny, ale przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, niewinność, beztroskę, marzenia… Tego nigdy nie można już naprawić. Wojna nigdy nie powinna się zdarzać.

Książka niezwykła, ale tak ciężka, że kilka razy...

Wstrząsające. Przerażające. Nie wiem, czy ktoś kiedyś jeszcze wpadł na taki pomysł i napisał podobny reportaż; mam nadzieję że już nikt nigdy nie napisze. Wspomnienia tak smutne, że czytanie sprawia ból i ledwo idzie do przodu; tak przerażające, że nie nadają się do przytaczania nawet w internetach. A wszystko to z głów ludzi którzy byli wtedy dziećmi. Zostaje zastanawiać się czy pamięć wyostrzyła, czy ocenzurowała te zdarzenia.

Spośród wielu powtarzających się motywów chyba najbardziej dojmujący jest powtarzające się wciąż "nie chcę pamiętać", "pragnę zapomnieć". A to naprawdę byli "ostatni świadkowie". Tymczasem 80 lat później - długość życia ludzkiego - kraj, którego obywatele tak strasznie wtedy ucierpieli, atakuje drugi i prześladuje jego ludność cywilną, generując kolejne traumy u kolejnych pokoleń do przepracowania na długie lata...

To unikalne ujęcie w perspektywie pokoleniowej i wpływu traum na całe życie, oraz jedyny, unikalny moment i miejsce na powstanie tej książki - w 1985 bohaterowie byli w sile wieku, nie byli starcami z demencją - sprawiają, że mamy do czynienia z arcydziełem reportażu.

Wstrząsające. Przerażające. Nie wiem, czy ktoś kiedyś jeszcze wpadł na taki pomysł i napisał podobny reportaż; mam nadzieję że już nikt nigdy nie napisze. Wspomnienia tak smutne, że czytanie sprawia ból i ledwo idzie do przodu; tak przerażające, że nie nadają się do przytaczania nawet w internetach. A wszystko to z głów ludzi którzy byli wtedy dziećmi. Zostaje...

Książka nie do opisania, wstrząsająca.

Książka nie do opisania, wstrząsająca.

Wstrząsające wspomnienia osób, które jako dzieci przeżyły wojnę ojczyźnianą i okupację niemiecką na Białorusi.

"Wasia Chariewski, 4 lata: Nikt mi nie wierzy... Nawet mama nie wierzyła... Kiedy po wojnie zaczęliśmy wspominać, dziwiła się: 'Nie mogłeś tego zapamiętać, byłeś za mały. Ktoś ci to opowiadał...' Nie, naprawdę pamiętam. Wybuchają bomby, a ja tulę się do starszego brata: 'Ja chcę żyć! Ja chcę żyć!' Bałem się umrzeć, chociaż co wtedy mogłem wiedzieć o śmierci? No co?"

Wstrząsające wspomnienia osób, które jako dzieci przeżyły wojnę ojczyźnianą i okupację niemiecką na Białorusi.

"Wasia Chariewski, 4 lata: Nikt mi nie wierzy... Nawet mama nie wierzyła... Kiedy po wojnie zaczęliśmy wspominać, dziwiła się: 'Nie mogłeś tego zapamiętać, byłeś za mały. Ktoś ci to opowiadał...' Nie, naprawdę pamiętam. Wybuchają bomby, a ja tulę się do starszego...

Muszę przyznać, że lektura wspomnień wojennych dzieci, gdy tak blisko nas spadają bomby ma dodatkowy wymiar. Chciałoby się myśleć, że wszystkie te historie zdarzyły się dawno i już się nie powtórzą, niestety autorka miałaby dużo materiału na kolejną książkę...

Myślę, że o samej treści nie trzeba dużo mówić. Aleksijewicz powtanowiła skupić się jedynie na okresie wojny, dalsze losy swoich rozmówców sprowadzając jedynie do lakonicznego wspomnienia wykonywanego przez nich zawodu.
Spotkalam się z zarzutami, że utrudnia to przywiązanie się do bohatera reportażu, jednak według mnie to dobry zabieg pozwalający nam spojrzeć na wydarzenia oczami dziecka, które o świecie wie tyle, że jest radośnie, kolorowo i tak będzie zawsze. Swoją drogą to właśnie ten kontrast: kolorowe wspomnienia z przed wojny kontra szare sceny apokalipsy powtarzały się u wielu rozmówców.

Drugi z aspektów, jaki mnie zadziwił było to, jak rozdzieleni wojną ludzie ewakuowani bez ładu i składu po tak ogromnym kraju zdołali odnajdywać własne dzieci wywiezione wiele setek kilometrów od domu... Wiele z takich cudownych splotów wydarzeń jest po prostu niesamowite.

Nie będę udawać, że to łatwa lektura i zachęcać Was do niej, nie ukrywam, że często siedzialam z gulą w gardle, ale jeśli czujecie się na siłach, bardzo polecam.

Muszę przyznać, że lektura wspomnień wojennych dzieci, gdy tak blisko nas spadają bomby ma dodatkowy wymiar. Chciałoby się myśleć, że wszystkie te historie zdarzyły się dawno i już się nie powtórzą, niestety autorka miałaby dużo materiału na kolejną książkę...

Myślę, że o samej treści nie trzeba dużo mówić. Aleksijewicz powtanowiła skupić się jedynie na okresie wojny,...

Wojna widziana oczami dzieci. Kilkadziesiąt krótkich lub bardzo krótkich reportaży, ukazujących okropieństwo wojny z perspektywy kilku lub kilkunastoletnich dzieci. Jak to u Aleksiejewicz wyciska łzy i wbija w fotel.

Wojna widziana oczami dzieci. Kilkadziesiąt krótkich lub bardzo krótkich reportaży, ukazujących okropieństwo wojny z perspektywy kilku lub kilkunastoletnich dzieci. Jak to u Aleksiejewicz wyciska łzy i wbija w fotel.