Szaleństwa panny Ewy

Trochę szkoda, że Makuszyński jest dzisiaj nieco zapomniany. Jego Szaleństwa Panny Ewy to książka autentycznie zabawna i nie zestarzała się mocno. Tylko troszkę. Dzisiaj życie większości szesnastolatek wygląda zupełnie inaczej niż życie głównej bohaterki tej historii. Biorąc jednak pod uwagę humor i walory literackie tej książki, nadal można ją przeczytać z przyjemnością.

Autor opowiada o pewnej nastolatce, która nie może usiedzieć na miejscu i łobuzuje. Ale ma dobre serce, więc swoją niespożytą energię przeznacza także na pomaganie innym. Czasami robi to za wszelką cenę i bez wiedzy i zgody tym, którym pomaga. Doprowadza to do mnóstwa zabawnych sytuacji.

🐶 Duże dziecko

Ewa to sympatyczna, bezczelna dziewucha. Szesnaście lat nie sprawia, że dziewczynę można uznać za dorosłą, ale dzieckiem już do końca też nie jest. Pewnego dnia jej ojciec, “lekarz-dżuma”, wyjeżdża do Chin pomagać w walce z epidemią, a ona ma całe lato spędzić u pewnej rodziny.

Szybko się okazuje, że jej opiekunka jest lekko szurnięta na punkcie alternatywnej medycyny, którą próbuje “leczyć” swoją córkę, a ojciec nie ma nic do gadania. Ewa nie może wytrzymać dusznej atmosfery tego domu i cierpienia swojej koleżanki. Postanawia więc uciec od nich przez okno.

Szczęśliwie, podczas rejterady spotyka pewnego równie szalonego jak ona, młodego malarza, znajomego jej ojca. Wraz ze swoją matką przyjmują Ewę do siebie, do powrotu jej ojca. To oczywiście powoduje kolejną lawinę zabawnych wydarzeń, których dziewczyna i jej pies, Rolmops, są źródłem i punktem centralnym.

🐶 Straszny człowiek, malarz i pieniądze

Ewa przekonuje pewnego Mudrowicza, do zmiany podejścia do ludzi, swata malarza, sprzedaje jego obrazy, oddaje jego najlepsze ubrania w ramach psoty. Sprawia, że alt-medowa była opiekunka ostatecznie powierza córkę lekarzom. Wokół nastolatki dzieją się głównie dobre rzeczy, czasami też niedobre, ale one tylko jakby przypadkiem. Zresztą Ewa jest tak sympatyczna, że i tak jej wszyscy zaraz wybaczają.

Szaleństwa Panny Ewy to przyjemna i pozytywna książka. Zaczyna się sprytnym zabiegiem. Autor samego siebie osadza jako narratora, któremu nastolatka opowiada swoje przygody. Myślałam, że Makuszyński użyje tego do klamry, jednak nie robi tego, a przynajmniej nie do końca, i książka kończy się zbyt nagle. Szkoda, bo z chęcią przeczytałabym jeszcze kilka z tych autentycznie zabawnych dialogów, czy sympatycznych docinek.

Każda postać w tej książce ma zapas ironii i sporo dystansu do siebie i świata. Ludzie mają dobre serca, choć czasami postępują okrutnie. Ostatecznie wszystko kończy się dobrze i wszyscy są szczęśliwi, także pies, nawet jeśli rzuca się w niego specjalną książką, żeby go zniechęcić do łobuzowania. Makuszyński zapewnia kilka godzin przyjemnej rozrywki.

Trochę szkoda, że Makuszyński jest dzisiaj nieco zapomniany. Jego Szaleństwa Panny Ewy to książka autentycznie zabawna i nie zestarzała się mocno. Tylko troszkę. Dzisiaj życie większości szesnastolatek wygląda zupełnie inaczej niż życie głównej bohaterki tej historii. Biorąc jednak pod uwagę humor i walory literackie tej książki, nadal można ją przeczytać z...

Cudownym językiem pisał Makuszyński. Mam wrażenie, że dzisiaj już nikt tak nie pisze. Z takim humorem, lekkością, gracją. Ewcia jest przeurocza, jej przygody zabawne, ale nie mogłam przestać myśleć, że to wszystko się działo w 1933 roku, a za 6 lat w świecie Ewy rozpęta się piekło...

Cudownym językiem pisał Makuszyński. Mam wrażenie, że dzisiaj już nikt tak nie pisze. Z takim humorem, lekkością, gracją. Ewcia jest przeurocza, jej przygody zabawne, ale nie mogłam przestać myśleć, że to wszystko się działo w 1933 roku, a za 6 lat w świecie Ewy rozpęta się piekło...

Ewa Tyszowska jest szesnastolatką wychowywaną w międzywojennej Warszawie przez ojca (lekarza chorób zakaźnych) i ciocię (właściwie gosposię). Nie przelewa im się, ale bardzo dbają o siebie nawzajem. Ojciec Ewci dostaje propozycję wyjazdu do Chin i badania tam cholery, a córka bardzo dojrzale każe mu jechać i zostaje w Warszawie pod opieką sąsiadki, pani Szubartowej. A to dopiero początek przygód, bo Ewa nie umie usiedzieć spokojnie. Bardzo szybko przenosi się do Zawickich - przeuroczej pani, którą Tyszowski niegdyś wyleczył i jej niezwykłego syna malarza. Ewa i Jerzy szybko się dogadują i w atmosferze przekomarzanek pomagają sobie wzajemnie.
To niezwykle ciepła i pełna humoru powieść. Przy niektórych dialogach Ewci i Jerzego nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, tak były urocze. Książka pokazuje, że nie trzeba być dorosłym i poważnym, by mieć złote serce i pomagać ludziom. Uczy też, że nie należy oceniać po okładce. Mam wrażenie, że szaleństw było w niej mało, ale uważam, że była naprawdę świetna. Potrzebujemy takich pisarzy jak Makuszyński, żeby osłodzić sobie trochę rzeczywistość. Dodatkowym atutem był lektor audiobooka - Wojciech Malajkat, którego interpretacja pozwoliła zapaść się w świat międzywojennej Warszawy.

Ewa Tyszowska jest szesnastolatką wychowywaną w międzywojennej Warszawie przez ojca (lekarza chorób zakaźnych) i ciocię (właściwie gosposię). Nie przelewa im się, ale bardzo dbają o siebie nawzajem. Ojciec Ewci dostaje propozycję wyjazdu do Chin i badania tam cholery, a córka bardzo dojrzale każe mu jechać i zostaje w Warszawie pod opieką sąsiadki, pani Szubartowej. A to...

Świetnie się bawiłam podczas tej lektury. To zaskakujące jak pogodnie potrafi pisać Makuszyński, kiedy człowiek zastanowi się, w jakich latach były pisane Szaleństwa panny Ewy. Język, fabuła, postaci - wszystko mnie urzekło. Ma w sobie ta książka jakąś magię i nadzieję, że wszystko się zawsze jakoś ułoży.

Świetnie się bawiłam podczas tej lektury. To zaskakujące jak pogodnie potrafi pisać Makuszyński, kiedy człowiek zastanowi się, w jakich latach były pisane Szaleństwa panny Ewy. Język, fabuła, postaci - wszystko mnie urzekło. Ma w sobie ta książka jakąś magię i nadzieję, że wszystko się zawsze jakoś ułoży.

Historia Ewy, młodej, trochę szalonej dziewczyny o dobrym sercu i radości życia. Ewa wykorzystując swój spryt i dobroć odmieniła życie dopiero co poznanym przyjaciołom. Książka napisana lekkim językiem, z dużą dawką humoru.

Historia Ewy, młodej, trochę szalonej dziewczyny o dobrym sercu i radości życia. Ewa wykorzystując swój spryt i dobroć odmieniła życie dopiero co poznanym przyjaciołom. Książka napisana lekkim językiem, z dużą dawką humoru.

Urocza, pełna ciepła książka, która rozbawi i wzruszy. Jest to idealny przykład literatury, która otula, daje nadzieję i przywraca wiarę w ludzi. Mimo że fabuła jest mało prawdopodobna, a bohaterowie przerysowani, jest to taka słodko-gorzka opowieść, która raz na jakiś czas po prostu jest potrzebna.

Urocza, pełna ciepła książka, która rozbawi i wzruszy. Jest to idealny przykład literatury, która otula, daje nadzieję i przywraca wiarę w ludzi. Mimo że fabuła jest mało prawdopodobna, a bohaterowie przerysowani, jest to taka słodko-gorzka opowieść, która raz na jakiś czas po prostu jest potrzebna.

Tutułowa Ewa jest przesympatyczna, istne utrapienie, fabuła pełna przygód, ciepła i optymistyczna.

Tutułowa Ewa jest przesympatyczna, istne utrapienie, fabuła pełna przygód, ciepła i optymistyczna.

Jeżeli to nie jest definicja komfortowej książki, to nie wiem, co nią jest. Humor i ciepło bijące z tej historii sprawiają, że czytalnik nie może przestać się uśmiechać

Jeżeli to nie jest definicja komfortowej książki, to nie wiem, co nią jest. Humor i ciepło bijące z tej historii sprawiają, że czytalnik nie może przestać się uśmiechać

Kolejna książka Makuszyńskiego za mną.
I kolejna czytana z uśmiechem na twarzy, i w duszy.
I wcale nie przeszkadza mi szablonowość tych powieści, bo to, jakim językiem operuje Makuszyński, jego dowcip, żart i puszczanie oka do czytelnika - rekompensuje przewidywalną fabułę i schematyczny profil bohaterów.

Optymizm, radość życia, wola działania to niewątpliwe atuty tego utworu. A opis pani Szymbartowej od razu przywodzi na myśl niedoścignioną w swojej randze panią Dulską.

„Szaleństwa…” w mojej Makuszyńskiej hierarchii stoją najwyżej albo na równi z „Szatanem z siódmej klasy”.

Kolejna książka Makuszyńskiego za mną.
I kolejna czytana z uśmiechem na twarzy, i w duszy.
I wcale nie przeszkadza mi szablonowość tych powieści, bo to, jakim językiem operuje Makuszyński, jego dowcip, żart i puszczanie oka do czytelnika - rekompensuje przewidywalną fabułę i schematyczny profil bohaterów.

Optymizm, radość życia, wola działania to niewątpliwe atuty tego...

Opowieść o perypetiach nastoletniej Ewy, która dawała ludziom dobro i otrzymywała od nich w zamian to samo dobro. Powieść uczy młodych ludzi, że w każdym człowieku tkwi coś dobrego, trzeba tylko umieć to wydobyć na światło dzienne. Ewa to umiała, dzięki niej źli ludzie stawali się dobrymi. Wspaniała książka.

Opowieść o perypetiach nastoletniej Ewy, która dawała ludziom dobro i otrzymywała od nich w zamian to samo dobro. Powieść uczy młodych ludzi, że w każdym człowieku tkwi coś dobrego, trzeba tylko umieć to wydobyć na światło dzienne. Ewa to umiała, dzięki niej źli ludzie stawali się dobrymi. Wspaniała książka.