Moje śliczne

Czytałam z zapartym tchem i dreszczem na plecach.
Książka ma 382str coś koło 200 wydawało mi się, że już przecież wszystko wiadomo - a to właśnie wtedy zaczęła się jazda na całego. Nic nie jest pewne, nic nie jest przewidywalne. Od pierwszej do ostatniej strony książka trzyma w napięciu dozując emocje.
polecam

Czytałam z zapartym tchem i dreszczem na plecach.
Książka ma 382str coś koło 200 wydawało mi się, że już przecież wszystko wiadomo - a to właśnie wtedy zaczęła się jazda na całego. Nic nie jest pewne, nic nie jest przewidywalne. Od pierwszej do ostatniej strony książka trzyma w napięciu dozując emocje.
polecam

książka mnie nie zachwyciła... było kilka fajnych momentów i opisów, ale wszystko trwało za długo. czasem miałam wrażenie, że czytam obyczajówkę nie kryminał

książka mnie nie zachwyciła... było kilka fajnych momentów i opisów, ale wszystko trwało za długo. czasem miałam wrażenie, że czytam obyczajówkę nie kryminał

Pierwsz połowa książki znakomita, druga już tylko poprawna- przewidywalna i nudna. Ale jako całość broni się dostatecznie

Pierwsz połowa książki znakomita, druga już tylko poprawna- przewidywalna i nudna. Ale jako całość broni się dostatecznie

Świetna książka. Jedna z lepszych jaką czytałam. Akcja jest wartka. Na końcu mamy satysfakcjonujące ukaranie złej postaci. Ale też na uwagę zasługuje fakt, że czytając czuje się namacalnie ból rodziny po starcie jej członka. Miałam nadzieję przez pewien czas że jednak rozwiązanie zagadki zaginięcia siostry głównej bohaterki nie będzie tak tragiczne ale wtedy książka nie byłaby tak dobra i emocjonalna.

Świetna książka. Jedna z lepszych jaką czytałam. Akcja jest wartka. Na końcu mamy satysfakcjonujące ukaranie złej postaci. Ale też na uwagę zasługuje fakt, że czytając czuje się namacalnie ból rodziny po starcie jej członka. Miałam nadzieję przez pewien czas że jednak rozwiązanie zagadki zaginięcia siostry głównej bohaterki nie będzie tak tragiczne ale wtedy książka nie...

Niby czytało się dobrze, niby historia wciągająca, niby wątki sensowne i ciężko znaleźć jakąś wadę. A jednak dla mnie wszystkiego tu było za dużo. Wszystko takie przesadzone, wyolbrzymione. Bogactwo Paula i przepych ich mieszkania, jakby był milarderem, a nie zwykłym architektem. Owszem, architekci zarabiają dużo, ale nie na taką skalę, jak to było opisane. I zdaję sobie sprawę, że jego pieniądze brały się z lewych interesów, ale naprawdę jego żonie nie przyszło do głowy, że żyją w trochę zbyt wielkim luksusie, jak na architekta? Charakter Paula również był wyolbrzymiony i przejaskrawiony, zarówno jego dobra strona, jak i ta zła. Okazał się psychopatą, bez choćby cienia moralności, mordercą, złodziejem, gwałcicielem, nekrofilem, kłamcą i oszustem. Zabrakło jeszcze tylko, żeby był pedofilem i kanibalem. A dla swojej żony ideał, dobry, czuły, kochający, ani razu się nie wpadł w gniew, ani razu nie okazał negatywnych emocji. Nie ma takiej możliwości, żeby ktoś o tak psychopatycznych skłonnościach, był w stanie kontrolować się przez tyle lat i nie podnieść choćby głosu, nie zezłościć się, czy nie wpaść choćby z jednym kłamstwem.

Niby czytało się dobrze, niby historia wciągająca, niby wątki sensowne i ciężko znaleźć jakąś wadę. A jednak dla mnie wszystkiego tu było za dużo. Wszystko takie przesadzone, wyolbrzymione. Bogactwo Paula i przepych ich mieszkania, jakby był milarderem, a nie zwykłym architektem. Owszem, architekci zarabiają dużo, ale nie na taką skalę, jak to było opisane. I zdaję sobie...

Lubię książki Karin Slaughter, mimo że gubię się w ich wielowątkowości :)

„Moje śliczne” to bardzo dobry, trzymający w napięciu thriller, choć momentami naprawdę brutalny, a wręcz sadystyczny. Tło książki stanowi historia zniknięcia w niewyjaśnionych okolicznościach starszej siostry dwóch głównych bohaterek. Prawdziwych emocji dostarcza jednak pierwszy plan książki, w którym wspólnie z nimi poznajemy nieznane dotąd oblicze męża jednej z nich.

Lubię książki Karin Slaughter, mimo że gubię się w ich wielowątkowości :)

„Moje śliczne” to bardzo dobry, trzymający w napięciu thriller, choć momentami naprawdę brutalny, a wręcz sadystyczny. Tło książki stanowi historia zniknięcia w niewyjaśnionych okolicznościach starszej siostry dwóch głównych bohaterek. Prawdziwych emocji dostarcza jednak pierwszy plan książki, w...

Karin Slaughter już jakiś czas temu wniknęła w mój krwiobieg. Dlatego teraz postanowiłam przeczytać coś co nie jest serią a mianowicie „Moje śliczne”. Zaczyna się banalnie, Claire spotyka się na drinka w barze ze swoim mężem Paulem. Po wyjściu z niego kierują się do bocznej uliczki a tam zostają napadnięciu. W wyniku szarpaniny Paul zostaje ranny i przed przybyciem karetki umiera na rękach swojej żony. Lydia to starsza siostra Claire i gdy dowiaduje się od swojego chłopaka, że mąż siostry nie żyje jest przeszczęśliwa. Coś się wydarzyło w przeszłości co zmieniło postrzeganie szwagra przez Lydię a rozdzieliło z Claire. Z późniejszych kart dowiadujemy się również, że dziewczyny miały starszą siostrę Julię, która zaginęła mając lat dziewiętnaście. Sytuacja miała miejsce dwadzieścia lat wcześniej... Te wszystkie wydarzenia podzieliły rodzinę rodzice wzięli rozwód Claire zamieszkała z matką a Lydia została ze zrozpaczonym ojcem, który nie mógł znaleźć sobie miejsca po zaginięciu najstarszej latorośli i w końcu popełnił samobójstwo.
Do ponownego spotkania sióstr dochodzi na cmentarzu, gdy Lydia ma zamiar załatwić się na grobie Paula. A nieco później Claire przeglądając rzeczy po zmarłym mężu odkrywa filmy, jakimi się pasjonował. To powoduje, że dzwoni do siostry z prośbą o wsparcie, gdyż nie może sobie poradzić emocjonalnie po odkryciu drugiej strony męża. I w tym momencie zaczyna się kolejny dramat sióstr, gdyż pragnąc odkryć prawdę tak na dobrą sprawę nie wiedzą komu mogą ufać, gdyż policja już nie wydaje się być po ich stronie.
Książka jest drastycznym opisem tego jak człowiek może być zdeprawowany i do czego może się się posunąć w swoich chorych fantazjach. Thriller, sensacja to naprawdę rzecz, która trzyma czytelnika w swoich wodzach. Chce się dobrnąć do końca jednak z drugiej strony sceny jakie nakreśla nam autorka są tak plastyczne i złe, że przetrzymać je może osoba o mocnych nerwach. Jak zwykle polecam.

Karin Slaughter już jakiś czas temu wniknęła w mój krwiobieg. Dlatego teraz postanowiłam przeczytać coś co nie jest serią a mianowicie „Moje śliczne”. Zaczyna się banalnie, Claire spotyka się na drinka w barze ze swoim mężem Paulem. Po wyjściu z niego kierują się do bocznej uliczki a tam zostają napadnięciu. W wyniku szarpaniny Paul zostaje ranny i przed przybyciem karetki...

Bardzo przeciętny thriller. Nie wierzę w tych bohaterów - postępowanie głównych bohaterek jest irytujące i niewiarygodne, nie mają spójnych charakterów, w wielu miejscach historia się nie skleja. Książka głównie opiera się na tym żeby zszokować czytelników brutalnością zbrodni, ale sama intryga jest dość prosta. Do tego jest po prostu nudna- rozwiązanie zagadki tak naprawdę dostajemy w połowie książki.

Bardzo przeciętny thriller. Nie wierzę w tych bohaterów - postępowanie głównych bohaterek jest irytujące i niewiarygodne, nie mają spójnych charakterów, w wielu miejscach historia się nie skleja. Książka głównie opiera się na tym żeby zszokować czytelników brutalnością zbrodni, ale sama intryga jest dość prosta. Do tego jest po prostu nudna- rozwiązanie zagadki tak naprawdę...

Ależ nudziarstwo. O gustach sie nie dyskutuje jednak szokuja mnie wysokie oceny tych wypocin. Zastanawiam sie co czytaja osoby, ktore zachwycaja sie czyms tak miernym?

Ależ nudziarstwo. O gustach sie nie dyskutuje jednak szokuja mnie wysokie oceny tych wypocin. Zastanawiam sie co czytaja osoby, ktore zachwycaja sie czyms tak miernym?

Bardzo dobra książka. Wciąga i jest świetnie napisana. Historia niebanalna, przerażająca - i nie mam na myśli tego, co spotykało te dziewczyny, a to kto czerpał z tego satysfakcję. To książka, która do pewnego momentu jest thrillerem - oczekujesz w napięciu, co jeszcze odkryje Claire, ale później właściwie jest to książka akcji. Już nic nas na koniec nie zaskoczy, bo wszystko już wiemy. Tak jakby historia nieco siada.
Cieszę się, że koniec końców wszystko się wyjaśniło, a Claire rozwiązała zagadkę siostry, a nawet okazała się całkiem sprytna i niezależna, ale klimatu na koniec mi zabrakło.

Bardzo dobra książka. Wciąga i jest świetnie napisana. Historia niebanalna, przerażająca - i nie mam na myśli tego, co spotykało te dziewczyny, a to kto czerpał z tego satysfakcję. To książka, która do pewnego momentu jest thrillerem - oczekujesz w napięciu, co jeszcze odkryje Claire, ale później właściwie jest to książka akcji. Już nic nas na koniec nie zaskoczy, bo...