Nocna zmiana

klasyka horroru

klasyka horroru

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa kolejne, a lekturze już wyraźnie towarzyszyło uczucie znudzenia i lekkiego niedowierzania tym, jak te opowiadania są słabe, nijakie i nudne, bo przewidywalne.
Dziś, w myśl zasady, że do trzech razy sztuka, przeczytałam wybrane na chybił trafił kolejne trzy, i wiedziałam, że kompletnie nie ma sensu brnąć dalej, ponieważ zdania nie zmienię - kompletnie nie podobają mi się te opowiadania, nie wzbudzają we mnie żadnych uczuć - uczuć, jakich można się spodziewać po tego typu literaturze. Przyznam, że zważywszy na moją miłość do Mistrza są zaskakująco rozczarowujące.
"Nocna zmiana" to najsłabsza spośród książek Kinga jakie przeczytałam, a przeczytałam ich sporo, naprawdę sporo.
Szok i rozczarowanie.

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa kolejne, a lekturze już wyraźnie towarzyszyło uczucie znudzenia i lekkiego...

King jest zdecydowanie lepszy w pełnych książkach niż krótkich opowiadaniach.

King jest zdecydowanie lepszy w pełnych książkach niż krótkich opowiadaniach.

Stephen King w najwyższej formie. Zbiór krótkich i wciągających opowiadań grozy, które czyta się jednym zapartym tchem.

Stephen King w najwyższej formie. Zbiór krótkich i wciągających opowiadań grozy, które czyta się jednym zapartym tchem.

W końcu się udało, bo szczerze się przyznaję, że mam problem z tym autorem. Nie wiem, może dotychczas trafiałem na słabsze pozycje, ale przecież część z nich była tak wysoko oceniana. Wybrałem tę pozycję trochę podstępem, trochę dla odmiany od cegieł, które mam już za sobą. Niecałe pięćset stron dla dwudziestu opowiadań zapowiadało się dobrze – celem było jak najbardziej ograniczyć z pozoru zbędne opisy i rozwlekanie pobocznych wątków. Wiedziałem, że przy tak ograniczonym polu manewru autor będzie musiał szybko rozprawiać się z tematem, a co za tym idzie, sprawnie żonglować wydarzeniami.

I co? „Nocna zmiana” to taka mini pigułka twórczości Stephena Kinga, a świadomość, że historie przedstawione w siedmiu z tych opowiadań doczekały się ekranizacji, tylko zaostrzyła mój apetyt. I faktycznie. Było krótko jak na mistrza i konkretnie. Nawiedzone społeczności, pozaziemskie byty i pradawne wierzenia. Za chwilę ożywały maszyny, zabawki czy przedmioty, które przecież powinny być codziennym dodatkiem, a nie dyktować warunki w społecznej hierarchii. Większą jednak część, poza oczywiście szczurzym elementem stanowi tu rasa ludzka. Sama w sobie, bo człowiek to w końcu najokrutniejsza postać i najbardziej nieprzewidywalna. Spotkamy się z seryjnymi mordercami, zwykłymi mieszkańcami, których sytuacja zmusiła do trudnego, ostatecznego kroku. Z dziwakami bądź też dżentelmenami, którzy rozwiązują dzielący ich spór ekstremalnym wyzwaniem.

Dostałem to na co liczyłem. Było szybko, sprawnie i konkretnie. Świetne historie i gdybym miał jeszcze raz zacząć swoją podróż ze Stephenem Kingiem rozpocząłbym ją właśnie od tej pozycji. A dalej? Cóż, nie odrzucam możliwości, że dojdzie do kolejnego spotkania, ale tym razem zdam się na wytyczne Roberta Ziębińskiego i jego książkę „Stephen King. Instrukcja obsługi”. Może On pomoże mi wytyczyć jakiś odpowiedni kierunek.

W końcu się udało, bo szczerze się przyznaję, że mam problem z tym autorem. Nie wiem, może dotychczas trafiałem na słabsze pozycje, ale przecież część z nich była tak wysoko oceniana. Wybrałem tę pozycję trochę podstępem, trochę dla odmiany od cegieł, które mam już za sobą. Niecałe pięćset stron dla dwudziestu opowiadań zapowiadało się dobrze – celem było jak najbardziej...

Pierwszy tom opowiadań Stephena Kinga . Dwadzieścia historii o zwykłych ludziach i codziennych przedmiotach,o czajacych się stworach i oszalałych maszynach. O świecie,w którym to,ci na pozór bliskie i swojskie zawodzi,a szaleństwo i ślepa furia stają się jedyna rzeczywistością. O czającym się pod powierzchnią obłędzie. Wiele z tych opowiadań przeniesiona na mały lub duży ekran- m.in "Cmentarną szychtę"czy "Dzieci kukurydzy".

Bardzo dobry zbiór opowiadań! Niektóre dobre inne jeszcze lepsze,wiadomo tak to jest ze zbiorami. Bardzo polecam!

Pierwszy tom opowiadań Stephena Kinga . Dwadzieścia historii o zwykłych ludziach i codziennych przedmiotach,o czajacych się stworach i oszalałych maszynach. O świecie,w którym to,ci na pozór bliskie i swojskie zawodzi,a szaleństwo i ślepa furia stają się jedyna rzeczywistością. O czającym się pod powierzchnią obłędzie. Wiele z tych opowiadań przeniesiona na mały lub duży...

Jak to z takim książkami. Opowiadania są lepsze i gorsze.

Jak to z takim książkami. Opowiadania są lepsze i gorsze.

Nie skończyłam. Opowiadania zdecydowanie nie są dla mnie.

Nie skończyłam. Opowiadania zdecydowanie nie są dla mnie.

Po chyba 30 latach powróciłem do pierwszego zbioru opowiadań Stephena Kinga i była to zaskakująco świeża rozrywka. Owszem, są tu teksty lepsze i gorsze ale w każdym, nawet najkrótszym opowiadaniu mamy świetnie nakreślonych bohaterów, którzy już od pierwszych zdań wydają się być ludźmi z krwi i kości. Wiele z tych opowiadań stało się klasyką gatunku. Najbardziej spodobały mi się "Dola Jeruzalem" (epistolarny horror w stylu A.E. Poe),Czasami wracają, Truskawkowa wiosna, Pole walki, Gzyms, Ktoś na drodze i Ostatni szczebel w drabinie (najlepsze i najsmutniejsze opowiadanie w tym zbiorze).

Po chyba 30 latach powróciłem do pierwszego zbioru opowiadań Stephena Kinga i była to zaskakująco świeża rozrywka. Owszem, są tu teksty lepsze i gorsze ale w każdym, nawet najkrótszym opowiadaniu mamy świetnie nakreślonych bohaterów, którzy już od pierwszych zdań wydają się być ludźmi z krwi i kości. Wiele z tych opowiadań stało się klasyką gatunku. Najbardziej spodobały mi...

Lepsze, gorsze, nierówne te opowiadania. Nadal nie jestem wielkim fanem Kinga, ale musiałem się o tym ponownie przekonać.

Lepsze, gorsze, nierówne te opowiadania. Nadal nie jestem wielkim fanem Kinga, ale musiałem się o tym ponownie przekonać.