Dom na krańcu świata

Dobrze się czyta, całkiem wciąga. Nie jest to najlepsze książka tego autora, ale na lekturę na wakacje nadaje się idealnie. Nic bardzo wymagającego i dostarczającego chwili emocji.

Dobrze się czyta, całkiem wciąga. Nie jest to najlepsze książka tego autora, ale na lekturę na wakacje nadaje się idealnie. Nic bardzo wymagającego i dostarczającego chwili emocji.

Nikt nie boi się śmierci bardziej niż stwory, które żyją wiecznie.

Zacznę od słabej okładki, choć oryginalna także nie oddaje klimatu tej opowieści.

No, ale cóż... nie każdy może być jak Blodek Boldys.

Całość jest poprawna, z tendencją spadkową, jak dla mnie. Mega statyczny, klimatyczny, tajemniczy początek prowadzi nas do sensacyjnego środka i obrzydliwej prawie końcówki, czy z happy endem?

Sam pomysł tajemnicy wyspy też nie bardzo przypadł mi do gustu w efekcie końcowym, no ale jam jest tylko czytelnik.

Można czytnąć, przyjemność była, zapamiętane będzie tylko szczęście i samotnia wyludnionej wyspy.

Nikt nie boi się śmierci bardziej niż stwory, które żyją wiecznie.

Zacznę od słabej okładki, choć oryginalna także nie oddaje klimatu tej opowieści.

No, ale cóż... nie każdy może być jak Blodek Boldys.

Całość jest poprawna, z tendencją spadkową, jak dla mnie. Mega statyczny, klimatyczny, tajemniczy początek prowadzi nas do sensacyjnego środka i obrzydliwej prawie...

Dean Koontz jest jednym z najpopularniejszych współczesnych amerykańskich autorów. Karierę literacką rozpoczął w wieku dwudziestu lat, startując w konkursie na opowiadanie zorganizowanym przez „Atlantic Monthly.

Powieść „Dom na krańcu świata” opowiada o Katie, która od dwóch lat ukrywa się przed światem na wyspie, Jakubowej Drabinie. Pewnego dnia, jej spokój zostaje zakłócony przez śmigłowce zrzucające bomby głębinowe na pobliskie wody. Na sąsiedniej wyspie znajduje się tajemniczy obiekt rządowy, który prawdopodobnie ma coś wspólnego ze zrzucanymi bombami. Pewnego dnia na Jakubową Drabinę przybywa dwóch agentów w poszukiwaniu czegoś, o czym nie chcą rozmawiać. Katie się ich boi, jednak wkrótce na wyspie pojawie się znacznie większe zagrożenie, tak dziwne, że mieszkające tam zwierzęta uciekają z Jakubowej Drabiny. Główna bohaterka staje w obliczu przerażającej bitwy z tajemniczym wrogiem. Przegrana może oznaczać koniec świata. Jednak Katie nie stoczy tej bitwy sama - ze sztormu, na brzeg wyspy wypływa odważna, młoda dziewczyna.

Dean Koontz w „Domu na krańcu świata” postawił na budowanie napięcia. Na samym początku jesteśmy wprowadzani w świat Katie, zmagającą się z ogromną stratą i poczuciem niesprawiedliwości kobietą, która od dwóch lat wiedzie spokojne, samotne życie, aby w późniejszych częściach powieści czytać niemal mrożącą krew w żyłach akcję. Autor płynnie przeplata różne gatunki: od thrillera przez science fiction po horror, z motywem spisku rządowego. Dzięki temu byłam zaciekawiona aż do ostatnich stron książki.

„Dom na krańcu świata” z pewnością przypadnie do gustu czytelnikom, którzy lubią być trzymani w napięciu.
A.K.
Szkolny Klub Recenzenta

Dean Koontz jest jednym z najpopularniejszych współczesnych amerykańskich autorów. Karierę literacką rozpoczął w wieku dwudziestu lat, startując w konkursie na opowiadanie zorganizowanym przez „Atlantic Monthly.

Powieść „Dom na krańcu świata” opowiada o Katie, która od dwóch lat ukrywa się przed światem na wyspie, Jakubowej Drabinie. Pewnego dnia, jej spokój zostaje...

Czasami chciałoby się uciec hen daleko i zostawić wszystko oraz wszystkich za sobą. Jednak nie zawsze jest to możliwe, a nawet jeżeli się uda, to nie wiadomo, czy tam, hen daleko, nie będzie jeszcze gorzej. Przekonała się o tym Katie, która staje w obliczu epickiej i przerażającej bitwy z tajemniczym wrogiem, a jej przegrana może oznaczać koniec świata…

„Dom na krańcu świata” to jedna z najlepszych książek autora! Jak na Koontza przystało, fabuła jest szalona, pełna zwrotów akcji i dziwnych momentów. Całość czyta się bardzo dobrze i przede wszystkim szybko. Z łatwością wgryzłam się w historię i nawet się nie obejrzałam, kiedy był to koniec. Chociaż dobrze wiem, że niektórzy mogą odnieść wrażenie, jakoby w książce panował chaos i w sumie może właśnie tak jest. Jednak jest to element charakterystyczny autora, bez którego jego książka nie mogłaby istnieć.

Podoba mi się, że już po raz kolejny Koontz ukazuje w swojej książce, jak łatwo manipuluje się społeczeństwem i sieje dezinformację. Przywołuje przykłady grzeszków tego świata i zmusza nas do refleksji nad tym, ile jesteśmy w stanie poświęcić w imię dobra „nauki” oraz „dobra ogółu”.

Jeżeli chodzi o bohaterów, to chyba nigdy nie zmienię zdania, że najlepiej wychodzą mu sylwetki tych psich postaci. Do człowieczych zawsze mam zastrzeżenia, ponieważ najzwyczajniej są momenty, w których autorowi zdarza się zbyt mocno „popłynąć” i wszystko wychodzi bardzo sztucznie. Z Katie także miałam ten problem, ale już chyba zaczynam te wątpliwe kreacje ludzkich bohaterów traktować jako znak rozpoznawczy Koontza.

„Dom na krańcu świata” to kolejna świetna książka w dorobku autora. Po raz kolejny pisze on o walce dobra ze złem, ale robi to w sposób zupełnie odmienny niż inni autorzy. Całość przeczytałam z naprawdę ogromnym zainteresowaniem i przyjemnością. O ile nie szukacie prawdziwego dreszczyku grozy, to koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

Czasami chciałoby się uciec hen daleko i zostawić wszystko oraz wszystkich za sobą. Jednak nie zawsze jest to możliwe, a nawet jeżeli się uda, to nie wiadomo, czy tam, hen daleko, nie będzie jeszcze gorzej. Przekonała się o tym Katie, która staje w obliczu epickiej i przerażającej bitwy z tajemniczym wrogiem, a jej przegrana może oznaczać koniec świata…

„Dom na krańcu...

Po wydanym (po latach posuchy na polskim rynku) przez Albatrosa Misterium siadałem do lektury pełen obaw. Misterium było mieszaniną motywów dawno ogranych i na dodatek podanych w sposób mało atrakcyjny. A tu: zaskoczenie. Dom na krańcu świata czytało mi się doskonale. Jest tu wszystko to, co dla Koontza charakterystyczne, ale napisane bardzo dobrze, bez słabszych momentów. Zaryzykowałbym tezę, że ta książka powinna być o jakieś 150 stron dłuższa - rozwinięcie niektórych wątków wyszłoby jej na jeszcze lepsze, bo po przeczytaniu miałem niedosyt. Well done, Dean, well done!

Po wydanym (po latach posuchy na polskim rynku) przez Albatrosa Misterium siadałem do lektury pełen obaw. Misterium było mieszaniną motywów dawno ogranych i na dodatek podanych w sposób mało atrakcyjny. A tu: zaskoczenie. Dom na krańcu świata czytało mi się doskonale. Jest tu wszystko to, co dla Koontza charakterystyczne, ale napisane bardzo dobrze, bez słabszych momentów. ...