Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland

pomysł i fabuła świetnamie, bardzo dobrze się to czyta, natomiast świat wykreowany przez autora jest na tyle pogmatwany, ze się gubiłam i musiałam wracać do poprzednich stron żeby zrozumieć, co się dzieje

pomysł i fabuła świetnamie, bardzo dobrze się to czyta, natomiast świat wykreowany przez autora jest na tyle pogmatwany, ze się gubiłam i musiałam wracać do poprzednich stron żeby zrozumieć, co się dzieje

Oniryczno-eklektyczna powieść, w którą dość trudno było mi się początkowo wgryźć. Im dalej jednak zapuszczałem się w gąszcz światów wykreowanych przez Murakamiego, tym lepiej się w nich czułem. Kluczem do przebycia pełnej zawiłości podróży było poddanie się i płynięcie wraz ze strumieniem fabuły.

Zastanawiam się czy i jak na moją ocenę wpłynął fakt wyboru nośnika, jaki dostarczył mojemu mózgowi treść tej powieści. Był to mój drugi wysłuchany do końca audiobook. Przypuszczam, że przyswojenie tej książki za pomocą słuchu jest łatwiejsze niż za pośrednictwem wzroku. Prawdopodobnie gdybym czytał tę powieść w tradycyjny sposób, szybko poczułbym znużenie, a to wpłynęłoby na moją końcową ocenę.

Oniryczno-eklektyczna powieść, w którą dość trudno było mi się początkowo wgryźć. Im dalej jednak zapuszczałem się w gąszcz światów wykreowanych przez Murakamiego, tym lepiej się w nich czułem. Kluczem do przebycia pełnej zawiłości podróży było poddanie się i płynięcie wraz ze strumieniem fabuły.

Zastanawiam się czy i jak na moją ocenę wpłynął fakt wyboru nośnika, jaki...

Murakami jak zwykle mnie nie zawiódł. Oczekiwałam czegoś nierzeczywistego i dostałam to. Tym razem pisarz snuje opowieść o dwóch jakże odmiennych światach, które w pewnym momencie przenikają się. A łączy je jeden wspólny element. Z początku było mi naprawdę ciężko połapać się o co tu chodzi. Ale wraz z kolejnymi rozdziałami przyszło zrozumienie.
Nie jest to łatwa lektura, bo twórczość tego pisarza jest naprawdę specyficzna. Ale naprawdę jest warta poświęconego czasu.

Murakami jak zwykle mnie nie zawiódł. Oczekiwałam czegoś nierzeczywistego i dostałam to. Tym razem pisarz snuje opowieść o dwóch jakże odmiennych światach, które w pewnym momencie przenikają się. A łączy je jeden wspólny element. Z początku było mi naprawdę ciężko połapać się o co tu chodzi. Ale wraz z kolejnymi rozdziałami przyszło zrozumienie.
Nie jest to łatwa...

Jestem zaskoczony "Końcem świata...", w wykonaniu Harukiego Murakami. Przeogromną wyobraźnią oraz niezwykłym onirycznym klimatem. Tu rzeczywistość miesza się z nieuchwytnym ale podlegającym logice surrealizmem.

Utwór przeraża swą aktualnością, a jego fatalizm sprawia że z czasem boimy się o życie protagonisty.
Japoński autor snuje opowieść na dwóch płaszczyznach w wyobrażonej przestrzeni zwanej "Końcem Świata" oraz w Tokio. Oba światy są odrealnione, są opisem wyobrażeń osoby poddanej eksperymentowi.

W Tokio mamy dwa rywalizujące o wpływy organizacje. System zatrudniający naukowców i cyfrantów (matematyków których zadaniem jest szyfrowanie tajnych danych). Oraz fabrykantów, mafię która kradnie informacje. Starszy profesor zleca cyfrantowi szyfrowanie prac dotyczących dźwięku. Sama droga do laboratorium oraz badania tam prowadzone wyglądają jak zły sen. Najpierw dziwna winda, potem młoda kobieta bezdźwięcznie ruszająca ustami. Kolejno peleryna, gogle i droga z szafy w ciemność i ledwo szumiący wodospad.

W drugiej przestrzeni bohater tracąc swój cień zostaje odizolowany od świata, czymkolwiek by on był. Strażnik mianuje go Czytelnikiem Starych Snów. Odtąd musi unikać światła słonecznego i codziennie razem z bibliotekarką czytać sny.

Japoński mistrz po raz kolejny oczarował mnie prowadzeniem pióra. Zwięźle napisy utwór, pochłonął mą uwagę.
Zdecydowanie polecam stawiając 9/10.

Jestem zaskoczony "Końcem świata...", w wykonaniu Harukiego Murakami. Przeogromną wyobraźnią oraz niezwykłym onirycznym klimatem. Tu rzeczywistość miesza się z nieuchwytnym ale podlegającym logice surrealizmem.

Utwór przeraża swą aktualnością, a jego fatalizm sprawia że z czasem boimy się o życie protagonisty.
Japoński autor snuje opowieść na dwóch płaszczyznach w...

Książka napisana stylem bardzo ubogim. Przeważają krótkie zdania oznajmujące (opisujące prozaiczne, codzienne czynności). Sztuczne, nienaturalne dialogi dopełniają reszty.
Pomysł na fabułę całkiem ciekawy i chyba tylko z tego względu, jakimś cudem dobrnęłam do końca.

Książka napisana stylem bardzo ubogim. Przeważają krótkie zdania oznajmujące (opisujące prozaiczne, codzienne czynności). Sztuczne, nienaturalne dialogi dopełniają reszty.
Pomysł na fabułę całkiem ciekawy i chyba tylko z tego względu, jakimś cudem dobrnęłam do końca.

Powieść nietuzinkowa. Połączenie baśni, horroru, science-fiction i wielu innych gatunków. Początkowo ciężko mi było się rozpędzić. Fabuła się nie kleiła, nie wiadomo było o co chodzi. Ale im dalej w las, tym bardziej zaczęło się przejaśniać i lektura stawała się przyjemniejsza.

Jest to książka, której trzeba dać szansę. Nie poddawać się po pierwszych niepowodzeniach. Nie dla każdego, ale dla fanów Murakamiego - obowiązkowa.

Powieść nietuzinkowa. Połączenie baśni, horroru, science-fiction i wielu innych gatunków. Początkowo ciężko mi było się rozpędzić. Fabuła się nie kleiła, nie wiadomo było o co chodzi. Ale im dalej w las, tym bardziej zaczęło się przejaśniać i lektura stawała się przyjemniejsza.

Jest to książka, której trzeba dać szansę. Nie poddawać się po pierwszych niepowodzeniach. Nie...

Strasznie mocno przekminione. Jak przeczytałem wytłumaczenie, kontekst, zrozumiałem moment kariery Murakamiego w '85 to to jest dobra książka.

Dla mnie pas.

Strasznie mocno przekminione. Jak przeczytałem wytłumaczenie, kontekst, zrozumiałem moment kariery Murakamiego w '85 to to jest dobra książka.

Dla mnie pas.

4 gwiazdki za styl. Ani fabuła ani bohaterowie mnie nie zaciekawili. Duże rozczarowanie.

4 gwiazdki za styl. Ani fabuła ani bohaterowie mnie nie zaciekawili. Duże rozczarowanie.

Im dalej tym lepiej.

Im dalej tym lepiej.

Po lekturze długo zastanawiałem się, co właściwie przeczytałem, o czym była ta książka, jaki wniosek mogę wyciągnąć z lektury. Ilekroć jednak wydawało mi się, że jestem bliski rozwiązania łamigłówki Murakamiego, znajdowałem kontrargumenty dla własnej tezy. Podobnie jednak jak sama fabuła powieści i potencjalne płynące z lektury wnioski cechuje niedająca się rozstrzygnąć ambiwalencja, nie umiem też stwierdzić, czy to dobrze, czy źle, że nie umiem uporządkować tego, z czym przez kilka tygodni dość ochoczo obcowałem. Istnieje ryzyko, że czas jedynie tę niejednoznaczność pogłębi, ale jest też nadzieja, że będę raz po raz wracał do tej dziwacznej historii w poszukiwaniu wyjaśnienia. Niezależnie od tego, mam silne poczucie, że to jedna z najlepszych pozycji w dorobku Murakamiego. Akcja toczy się w ramach dwóch równoległych opowieści, ściśle, choć dość pokrętnie, ze sobą związanych. W pierwszej bohater snuje plan ucieczki z tajemniczego fantazyjnego miasta otoczonego wysokim murem, którego być może nie da się sforsować. W drugiej ten sam lub inny bohater pracuje jako specjalista od szyfrowania danych w analogowych latach 80. Nie zdradzę chyba zbyt wiele, gdy napiszę, że z czasem oba światy zaczynają przenikać się w osobliwy sposób. To coś, co Murakami robił później niejednokrotnie, najbardziej prominentnie chyba w trylogii "1Q84", z różnym skutkiem. Narracja pisarza jest rzeczowa i przejrzysta, wygładzając niejako dziwactwa i zawiłości fabularne, co od zawsze odpowiadało mi w jego książkach. Jednocześnie jednak "Koniec świata i hard-boiled wonderland" nie powiela jednego z moich największych zarzutów względem większości jego powieści (z chlubnym wyjątkiem wspomnianego "1Q84"),a mianowicie kończy się w ramach tej samej delikatnej równowagi fabularno-estetycznej. Wielokrotnie miałem wrażenie, że Murakami nie umie kończyć swoich powieści -- ucieka się do absurdalnych rozwiązań, wyciąga z rękawa kolejną kartę deus ex machina, na tym etapie zupełnie zbędną, aby dodatkowo zszokować czytelnika. Ja sam nie fetyszyzuję zakończeń, czasem lepiej gdy wcale ich nie ma, wielkie kulminacje średnio mnie biorą, tak uważam. W "Końcu świata" Murakamiemu udaje się podtrzymać rosnące napięcie i obejść bez sztuczek, które rozbijałyby to funkcjonalne decorum, które tak u niego cenię. No i pozostawia też czytelnikowi kwestię interpretacji samej historii, w której, mam silne poczucie, nie może chodzić przecież wyłącznie o wyjaśnienie samej intrygi. Czy może jednak?

Po lekturze długo zastanawiałem się, co właściwie przeczytałem, o czym była ta książka, jaki wniosek mogę wyciągnąć z lektury. Ilekroć jednak wydawało mi się, że jestem bliski rozwiązania łamigłówki Murakamiego, znajdowałem kontrargumenty dla własnej tezy. Podobnie jednak jak sama fabuła powieści i potencjalne płynące z lektury wnioski cechuje niedająca się rozstrzygnąć...