Okrutny książę

Jedna fantastyka na mojej półce i jestem zachwycona. Jude i Cardan mają specjalne miejsce w moim sercu❤️

Jedna fantastyka na mojej półce i jestem zachwycona. Jude i Cardan mają specjalne miejsce w moim sercu❤️

Przez pierwszą połowę pierwszego tomu nie mogłam przebrnąć, potem się zakochałam. To jedna z moich ulubionych serii ale ciężka na początek z fantastyką

Przez pierwszą połowę pierwszego tomu nie mogłam przebrnąć, potem się zakochałam. To jedna z moich ulubionych serii ale ciężka na początek z fantastyką

Trochę się bałem ale te liczne zaskoczenia i to zakończenie że naprawdę warto przeczytać

Trochę się bałem ale te liczne zaskoczenia i to zakończenie że naprawdę warto przeczytać

Waham się pomiędzy 7 a 8, jednak fakt, że historia potrafiła mnie na tyle utrzymać przy sobie, że totalnie zarwałam nockę, sprawia, że zostawiam wyższą ocenę.
Pod recenzją innej książki pisałam, że nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej, w szczególności tej prowadzonej przy użyciu czasu teraźniejszego. No cóż, historia prowadzona w "Okrutnym księciu" była tak niesamowicie wciągająca, że kwestie typu narracji absolutnie mi nie przeszkadzały. Pragnęłam chłonąć dalsze losy bohaterów, których emocje faktycznie byłam w stanie poczuć. Szalenie podobało mi się to, jak autorka zmyślnie podrzucała nam poszlaki, także co uważniejszy czytelnik mógł wyłapać nadchodzące zwroty akcji, jednak te i tak były wtedy satysfakcjonujące.
Mamy bohaterów z krwi i kości, czasem niekoniecznie działających według logiki, co jest super w tej kwestii, że jako ludzie sami nieraz działamy pod wpływem impulsu.
Mamy dobrze rozpisany motyw enemies to lovers, gdzie wrogowie nie rzucają się sobie do w ramiona kilka stron po tym jak skakali sobie do gardeł.
Jest motyw pięcia się na szczyt, w imię brutalnego motta - po trupach do celu. Są zmyślne intrygi, wodzenie za nos.
I styl autorki który mnie urzekł. Choć śmiem twierdzić, że polskie tłumaczenie co nieco zepsuło wszystko. Oh, I błędy, których jak na taką książkę było całkiem sporo... I to takich które czasem mogły zaburzyć odbiór sensu zdania . Ale cóż.
I choć "Okrutny książę" na fali popularności był parę lat temu, to jeśli uchował się ktoś, kto jej nie czytał jeszcze, niech szybko nadrabia ❤️

Waham się pomiędzy 7 a 8, jednak fakt, że historia potrafiła mnie na tyle utrzymać przy sobie, że totalnie zarwałam nockę, sprawia, że zostawiam wyższą ocenę.
Pod recenzją innej książki pisałam, że nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej, w szczególności tej prowadzonej przy użyciu czasu teraźniejszego. No cóż, historia prowadzona w "Okrutnym księciu" była tak...

Trzy siostry, zbrodnie i dużo przelanej krwi.

„Jeśli mnie zranisz, nie będę płakać. Zranię cię tak samo albo gorzej”
Czyżby? Może w drugim tonie, bo póki co sytuacja jest dosyć niejasna.

Niestety nie przypadła mi do gustu. Jedyne co jestem w stanie szczerze pochwalić to kreacja świata magii, ale chyba jedynie na poziomie kulinarnym, gdyż akcja i tak rozgrywa się na dosyć luźno opisanych przestrzeniach. Od początku wiadomo jak się skończy, końcowy plot-twist też był dla mnie raczej przewidywalny. Najgorsza nade wszystko jest kreacja głównej bohaterki, której imienia nie mogłam zapamiętać przez 3/4 książki. Ale oto jest Jude. Jude, która doświadcza okropnych zastraszań ze strony elfów, a mimo to i tak chce się z nimi bratać. Ma być kreowana na inteligentną i przebiegłą a rozwalą ją jeden dotyk Cardana. Nie widzę w tym żadnej autentyczności. Tak wiem, że to fantastyka, ale można prowadzić takie wątki lepiej. Jest poruszany wątek nienawiści do Madoka, ale jakoś i tak kolorowo żyje kilka lat na dworze, a dopiero gdy ze sfery wyższej ją zauważa, to zaczyna marzyć o klątwie. Trochę to wszystko próbuje być szekspirowskie.

Istotne jest też tłumaczenie. Na początku nie mogłam tego w ogóle czytać. Udało się znaleźć kilka błędów językowych. Wyglądało to nieco jakby wydawnictwu zależało na tym, aby szybko wydać popularną zagranicą powieść.

Przynajmniej według mnie jest wiele innych pozycji z literatury fantastycznej wartej do przeczytania i po prostu nie warto kierować się trendami.

Trzy siostry, zbrodnie i dużo przelanej krwi.

„Jeśli mnie zranisz, nie będę płakać. Zranię cię tak samo albo gorzej”
Czyżby? Może w drugim tonie, bo póki co sytuacja jest dosyć niejasna.

Niestety nie przypadła mi do gustu. Jedyne co jestem w stanie szczerze pochwalić to kreacja świata magii, ale chyba jedynie na poziomie kulinarnym, gdyż akcja i tak rozgrywa się na...

Uwielbiam całą serie ,,Okrutnego księcia”Może nie jest napisana łatwym językiem ale mi pozwoliła czytając przenieść się do kompletnie innego świata. Elfhelme to świat rządzony przez elfy. Zapomnijmy jednak o naszym miłym wyobrażeniu na ich temat. Mało łączy ich z uroczymi,pstnymi elfami. Tę są ciekawsze.
Mroczne,piękne ale przede wszystkim rządny władzy.
Jak w ich świecie radzą sobie śmiertelniczki?
Polecam to fantasy na najwyższym poziomie

Uwielbiam całą serie ,,Okrutnego księcia”Może nie jest napisana łatwym językiem ale mi pozwoliła czytając przenieść się do kompletnie innego świata. Elfhelme to świat rządzony przez elfy. Zapomnijmy jednak o naszym miłym wyobrażeniu na ich temat. Mało łączy ich z uroczymi,pstnymi elfami. Tę są ciekawsze.
Mroczne,piękne ale przede wszystkim rządny władzy.
Jak w ich świecie...

Książka nawet przyjemna, jednak czasami miałam wrażenie, że autorka gubi się w swoich własnych zasadach dotyczących tego, kiedy istoty z Krainy Elfów chodzą spać.
Mimo wszystko nawet w porządku, jednak mogę powiedzieć, że też trochę nudne. Zdaję sobie sprawę, że zapewne pierwszy tom jest wprowadzeniem do świata i wyjaśnieniem jego zasad, także wybaczam to. Z Jude nie polubiłam się za bardzo, Taryn nie cierpię. Jude próbuje jakiś tam charakter mieć, jednak ta druga ma za zadanie chyba być tylko siostrą głównej bohaterki i nic poza tym.
W tekście jest kilka literówek, jednak nie przeszkadza to aż tak bardzo.

Książka nawet przyjemna, jednak czasami miałam wrażenie, że autorka gubi się w swoich własnych zasadach dotyczących tego, kiedy istoty z Krainy Elfów chodzą spać.
Mimo wszystko nawet w porządku, jednak mogę powiedzieć, że też trochę nudne. Zdaję sobie sprawę, że zapewne pierwszy tom jest wprowadzeniem do świata i wyjaśnieniem jego zasad, także wybaczam to. Z Jude nie...

Uwielbiam tą książkę, ale polskie tłumaczenie jest bardzo złe. Przekręca sens nawet całych akapitów. Pomija czasem połowę zdań... Wsadza postaciom w usta słowa, których w oryginale nie powiedziałby. Zmiana nawet charakter postaci w niektórych scenach, a w innych przypadkach całym scenom odbiera sensu. Wielka szkoda, że nie zostało zrobione lepiej, bo odziera książkę z jej całego uroku.

Uwielbiam tą książkę, ale polskie tłumaczenie jest bardzo złe. Przekręca sens nawet całych akapitów. Pomija czasem połowę zdań... Wsadza postaciom w usta słowa, których w oryginale nie powiedziałby. Zmiana nawet charakter postaci w niektórych scenach, a w innych przypadkach całym scenom odbiera sensu. Wielka szkoda, że nie zostało zrobione lepiej, bo odziera książkę z jej...

Dużo lepsza niż wersja po polsku. Magiczna, wciągająca i cudownie napisana historia.

Dużo lepsza niż wersja po polsku. Magiczna, wciągająca i cudownie napisana historia.

Moje pierwsze zetknięcie z Holly Black i od razu jakże udane! Dostałam w tej książce wszystko, czego oczekiwałam od lekkiej, młodzieżowej fantasy. Plastycznie oddany świat Elfów, wyraziste charaktery, intrygi dworskie i nie tylko, zwroty akcji i sceny, przy których udzielało mi się napięcie.

Prolog – nie powiem – krwisty. Trochę jak u Hitchcocka. Trzęsienie ziemi, a potem napięcie wzrasta. Ale już po nim wiedziałam, że będzie dobrze.

Główną bohaterką jest Jude Duarte, która trafia wraz z siostrami do Krainy Elfów, do domu pierwszego męża ich matki, Madoka. O ile najstarsza z nich jest Elfką i prawowitą córką Madoka, bliźniaczki Jude i Taryn są w stu procentach śmiertelniczkami. A to dla Elfów znaczy mniej więcej tyle, co pył pod butami. Zresztą, wędrując przez fabułę, spotykamy innych śmiertelników, którzy różnymi sposobami są wykradani ze świata ludzi po to, by pod wpływem czarów stać się niewolnikami Elfów.

Jude i Taryn korzystają jednak z przywilejów dzieci elfickich. I to dzieci elit elfickich! Wszystko dzięki dziwnemu nieco poczuciu honoru Madoka, który przygarnął córki swojej niewiernej żony i wychowywał jak własne. Dodajmy, że ku niezadowoleniu wszystkich dookoła. No, ale kto się sprzeciwi głównodowodzącemu armii Elfów? I to jeszcze takiemu, który lubi nurzać swój kaptur w krwi przelanej własnym mieczem…

Dzięki pozycji Madoka, dziewczęta chodzą do szkoły wraz ze śmietanką młodzieży elfickiej. I są solą w oku najmłodszego syna króla – księcia Cardana. Tytułowy „okrutny” książę i jego przyjaciele wykorzystują każdą okazję, żeby się do nich przyczepić, naigrawać, dokuczać. A czasami wręcz otwarcie znęcać. Ale jak wiadomo, karma wraca. I na to czekamy przez większość książki, aż Jude (bo Taryn, powiedzmy sobie, jest taka jakaś mniej wyrazista…) odegra się na swoich prześladowcach.

Wyczuwam mocny vibe motywu „enemies to lovers” i próbuję zrozumieć Cardana. Jego zachowanie do końca jest spójne, a sygnały mocno sprzeczne. Zakładam, że ta nieścisłość jest autorce do czegoś potrzebna (i oby nie tylko do plot twistów…) Parę rzeczy mnie zaskoczyło, ale powiedzmy sobie szczerze – wiadomo, czego się spodziewać. Czekam na rozwój wypadków i wyjaśnienie kilku intryg, ale domyślam się, że na niektóre odpowiedzi trzeba będzie poczekać aż do końca trylogii…

Podsumowując, książka bardzo mi się podobała. Lekka, nie mogłam się wręcz oderwać od czytania. I mocno zachęca do sięgnięcia po kolejny tom tego cyklu.

Moje pierwsze zetknięcie z Holly Black i od razu jakże udane! Dostałam w tej książce wszystko, czego oczekiwałam od lekkiej, młodzieżowej fantasy. Plastycznie oddany świat Elfów, wyraziste charaktery, intrygi dworskie i nie tylko, zwroty akcji i sceny, przy których udzielało mi się napięcie.

Prolog – nie powiem – krwisty. Trochę jak u Hitchcocka. Trzęsienie ziemi, a potem...