Ukochane równanie profesora

Po "Ukochane równanie profesora" sięgnęłam z dwóch powodów. Po pierwsze, jak magnes przyciągnęła mnie, jako inżyniera, matematyka. Mało jest powieści, w których istotną częścią fabuły jest jakaś dziedzina nauki lub techniki. Powieść Yōko Ogawy wyróżniała się więc już na starcie. Po drugie, szukałam książki, która potrafiłaby utrzymać równowagę między trudnymi życiowymi tematami a łagodną formą. Nie lubię książek banalnych, w których bohaterowie z niczym się nie zmagają albo w których zwycięstwa przychodzą im nienaturalnie niskim kosztem. Z drugiej strony, ostatnio czytałam aż za dużo książek naturalistycznych, gdzie autorzy zrzucali nam z oczu różowe okulary i pokazywali świat dokładnie takim, jaki jest - brutalnym i bezwzględnym, gdzie nikomu nie udało się uniknąć tragedii. Tym razem potrzebowałam czegoś innego i "Ukochane równanie profesora" pasowało tu jak ulał.
Yōko Ogawa stworzyła historię, w której porusza problem życia z amnezją. Tytułowym bohaterem jest profesor matematyki, wybitny specjalista od liczb, który w wyniku wypadku samochodowego utracił pamięć - pamięta wszystko co działo się do momentu wypadku, ale jego pamięć z wydarzeń najnowszych resetuje się równo po 80 minutach. Profesora poznajemy z perspektywy jego nowej gosposi, młodej, samotnej i niewykształconej (choć inteligentnej!) matki wychowującej dziesięcioletniego syna. Książka skupia się na relacjach między trojgiem bohaterów, na trudnościach życiowych z jakimi zmaga się profesor, ale też na matematyce, do której miłością profesor potrafiłby zarazić każdego. Powieść, mimo poruszania szeregu trudnych tematów - jak amnezja i niedołężność starszego człowieka, bieda, brak wykształcenia i stygmatyzacja młodej, samotnej matki w konserwatywnym społeczeństwie, prezentuje się w bardzo ludzki, delikatny, niemalże ciepły sposób - podkreśla dobre ludzkie cechy takie jak empatia, bezinteresowność, troskliwość, cierpliwość, otwartość i ciekawość świata, nie stygmatyzuje, nie obrzydza ludzkich ułomności ani nie jest nawet w najmniejszym stopniu wulgarna, co jest chorobą wielu współczesnych książek, włącznie z literaturą piękną. "Ukochane równanie profesora" zachowuje równowagę między tym co trudne w życiu, a tym co piękne. Oczywiście, z racji przyjętej konwencji, balansuje na granicy wiarygodności. Przechodząc na język matematyki, prawdopodobieństwo wydarzeń przedstawionych w książce, nie jest zbyt duże w prawdziwym świecie - szczególnie jeżeli mowa o postaci narratorki, czyli gosposi. Mało jest prawdopodobne, by osoba, która nie ukończyła szkoły, ponieważ zaszła w ciążę, która ledwo wiąże koniec z końcem i niewiele widuje własnego syna, ponieważ wciąż jest w pracy, potrafiła odnaleźć w sobie uczucie do matematyki, której nigdy nie lubiła, które to uczucie jest na tyle silne, by odwiedziła bibliotekę w celu odnalezienia w dziale matematycznym wzoru, którego nie rozumie; która na tyle związała się emocjonalnie ze swoim pracodawcą, że poświęca swój wolny czas i pieniądze dla niego tak jakby był jej najbliższą rodziną. To wszystko jest piękne i szlachetne, ale w prawdziwym świecie może nie niemożliwe, ale jednak bardzo mało prawdopodobne. "Ukochane równanie profesora" ma w sobie nutkę baśniowości, co jest zarówno plusem, jak i minusem tej książki, zależnie od tego pod jakim kątem na to spojrzeć. Mnie czasem to urzekało, a czasem pozostawiało z myślą, że to wszystko jest piękne, tylko zupełnie nieprawdziwe...
Ogólnie jednak rzecz biorąc, nie mogę powiedzieć, by "Ukochane równanie profesora" mnie zawiodło. Było dokładnie tym, czego w tym momencie potrzebowałam - książką niebanalną, ale i niebrutalną. Dużym plusem jest też tutaj matematyka, można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy o liczbach - mimo że jestem inżynierem, było tu dla mnie nieco nowości - w końcu inżynier wykorzystuje liczby, ale nie wnika w ich właściwości. A jest w tych właściwościach piękno. Z powieści można też sporo dowiedzieć się na temat baseballa, który, początkowo mi się zdawało, nie do końca tu pasował - okazało się jednak, że ten brak dopasowania wynikał wyłącznie z ignorancji. Baseball, który kojarzy się tylko i wyłącznie z USA, jest najpopularniejszą dyscypliną sportu w Japonii, popularniejszą od piłki nożnej, sumo czy judo. Nic więc dziwnego, że pasjonował on nie tylko 10-letniego chłopca, ale też profesora matematyki - choć tego drugiego z mniej oczywistych powodów. Ja może tej pasji nie podzielam, ale widzę ten wątek na plus, jeżeli chodzi o poszerzanie horyzontów.
Z tych wszystkich wymienionych tu powodów, książkę mogę uczciwie wszystkim polecić. Może nie jest to powieść noblowska, ale łączy w sobie kilka cech, rzadko spotykanych we współczesnej literaturze, które sprawiają, że "Ukochane równanie profesora" pozytywnie wyróżnia się na tle innych powieści.

Po "Ukochane równanie profesora" sięgnęłam z dwóch powodów. Po pierwsze, jak magnes przyciągnęła mnie, jako inżyniera, matematyka. Mało jest powieści, w których istotną częścią fabuły jest jakaś dziedzina nauki lub techniki. Powieść Yōko Ogawy wyróżniała się więc już na starcie. Po drugie, szukałam książki, która potrafiłaby utrzymać równowagę między trudnymi życiowymi...

Nie rozumiem fenomenu tej książki. Strasznie nudna - nie polecam

Nie rozumiem fenomenu tej książki. Strasznie nudna - nie polecam

oryginalna

oryginalna

7.5

7.5

Cukierkowy obrazek, takie tam żeby sobie humor poprawić czymś ciepłym, ale błahym. Prawdopodbnie jestem nietrafionm odbiorcą japońskiego zachwytu nad detalami życia.

Cukierkowy obrazek, takie tam żeby sobie humor poprawić czymś ciepłym, ale błahym. Prawdopodbnie jestem nietrafionm odbiorcą japońskiego zachwytu nad detalami życia.

Uwielbiam, piękna, ciepła opowieść, momentami smutna i nostalgiczna, ale działa jak balsam na nerwy.

Uwielbiam, piękna, ciepła opowieść, momentami smutna i nostalgiczna, ale działa jak balsam na nerwy.

Czytając czułam się bardziej jakbym czytała opowiadanie. Historia jest ciekawa i wciągająca. Poznajemy i analizujemy Profesora razem z jego gosposią i jej synem. Nie dam jednak więcej niż 6 gwiazdek ze względu na brak konkretnej puenty. Autor próbuje nam przekazać wiele ciekawych lekcji o życiu i jego postrzegania, relacjach międzyludzkich, ale moim zdaniem nie wybrzmiewa to tak silnie jak było zamierzane.

Czytając czułam się bardziej jakbym czytała opowiadanie. Historia jest ciekawa i wciągająca. Poznajemy i analizujemy Profesora razem z jego gosposią i jej synem. Nie dam jednak więcej niż 6 gwiazdek ze względu na brak konkretnej puenty. Autor próbuje nam przekazać wiele ciekawych lekcji o życiu i jego postrzegania, relacjach międzyludzkich, ale moim zdaniem nie wybrzmiewa...

"Ukochane równanie profesora" to książka, w której możemy zanurzyć się i odpłynąć, jak w ciepłych wodach upalnego lata. Czytało się ja bardzo przyjemnie. Jest subtelna, delikatna niczym chmury na błękitnym niebie. Matematyczny klimat w cale nie okazał się straszny, zmienia pogląd na matematykę i jej druga twarz. Może mogę się w niej jeszcze zauroczyć?

"Ukochane równanie profesora" to książka, w której możemy zanurzyć się i odpłynąć, jak w ciepłych wodach upalnego lata. Czytało się ja bardzo przyjemnie. Jest subtelna, delikatna niczym chmury na błękitnym niebie. Matematyczny klimat w cale nie okazał się straszny, zmienia pogląd na matematykę i jej druga twarz. Może mogę się w niej jeszcze zauroczyć?

Literatura piękna o królowej nauk - świetne połączenie ;)

Urocza historia, ciepła, bardzo klimatyczna. Oczywiście matematyka jest elementem ważnym, ale jednak pobocznym. Nie należy się tego wątku obawiać, jeśli ktoś nienawidzi matematyki całym sercem (a może nawet dzięki tej ksiązce spojrzy na nią przychylniej).

Literatura piękna o królowej nauk - świetne połączenie ;)

Urocza historia, ciepła, bardzo klimatyczna. Oczywiście matematyka jest elementem ważnym, ale jednak pobocznym. Nie należy się tego wątku obawiać, jeśli ktoś nienawidzi matematyki całym sercem (a może nawet dzięki tej ksiązce spojrzy na nią przychylniej).

Bardzo przyjemnie mi się czytało<3

Bardzo przyjemnie mi się czytało<3