Płonący bóg

Tylko 1 część trylogii była coś warta. Potem to już bezwartościowy odpad. Absolutnie przestrzelona ocena czytelników o połowę.

Główna bohaterka jest skrajnie obrzydliwą postacią. Skrajnie nieempatyczna i o ogromnej psyhopati w życiu.

Typowa chińska mentalność, jaka występuje w tym narodzie jako standard, czyli zupełny brak empatii ludzkiej.

Główna bohaterka w zasadzie cytuje jako myśl polityczno wojskowa stałe Stalina! Wysłać tysiąc, jak zginie to następny i przez cały czas. Ilość ludzi jest jakością, a ludu mamy dużo - przecież to stalinowskie cytaty. JPD!

Główna bohaterka jak sama twierdzi zawsze jak dowodziła Cike kończyło się to źle. Dlatego w jej ocenie teraz chce dowodzić armią, mimo że także jak sama twierdzi nie ma doświadczenia, wiedzy ani kompetencji i szczęścia. JPD!

Słabe i nielogiczna opowieść, dla ludzi inteligentnych to totalna strata czasu.

Oceny od 1 negatywna do 10 pozytywna.
Fabuła: 2
Pomysł: 3
Logika: -3
Jakość treści: 2
Przewidywalność: 1
Oparcie w faktach: nie dotyczy.
Chęć do następnych książek autora: 1
Zakończenie:
Wartość płynąca z książki: 2
Ogólna ocena odbioru: 1 - debilna wzorowana na Stalinie i jego poglądach.

Tylko 1 część trylogii była coś warta. Potem to już bezwartościowy odpad. Absolutnie przestrzelona ocena czytelników o połowę.

Główna bohaterka jest skrajnie obrzydliwą postacią. Skrajnie nieempatyczna i o ogromnej psyhopati w życiu.

Typowa chińska mentalność, jaka występuje w tym narodzie jako standard, czyli zupełny brak empatii ludzkiej.

Główna bohaterka w zasadzie...

Ileż w tej książce przemocy?! Na każdym poziomie. Fizycznym, mentalnym. Czasami miałam wrażenie, że autorka w ramach terapii postanowiła uśmiercić wszystkich swoich wrogów na kartach powieści, przy okazji sprawiając, że będą cierpieli katusze. Bohaterowie miotają się po całych kraju, ciągnąc za sobą wielotysięczne armie. Staczają bitwy lub prowadzą wielotygodniowe działania oblężnicze. A tymczasem państwo coraz bardziej pogrąża się w chaosie, głosie i nędzy. Co na to Hesperianie? Czy to jeszcze najeźdźcy, czy już zbawienie narodu? Jeśli przeczytaliście dwa poprzednie tomy, to oczywistym jest, że do lektury tego nie muszę was długo namawiać. Jeśli chcecie od niego rozpocząć lekturę – pogubicie się. Powieść dość ciekawa, jednakże przegadana. Cóż, objętość mówi sama za siebie. Przeczytać można, szału nie ma.

Ileż w tej książce przemocy?! Na każdym poziomie. Fizycznym, mentalnym. Czasami miałam wrażenie, że autorka w ramach terapii postanowiła uśmiercić wszystkich swoich wrogów na kartach powieści, przy okazji sprawiając, że będą cierpieli katusze. Bohaterowie miotają się po całych kraju, ciągnąc za sobą wielotysięczne armie. Staczają bitwy lub prowadzą wielotygodniowe działania...

Zaiste super mocne

Zaiste super mocne

Genialne zakończenie świetnej trylogii. Należy pochwalić ciekawą kreację świata mocno osadzonego w alegoriach do naszej rzeczywistości, dramatyczną, pełną bólu przemianę głównej bohaterki oraz jej towarzyszy. A przede wszystkim - fantastyczne ukazanie destrukcyjnego wpływu wojny na ludzką psychikę.
To była wspaniała przygoda.

Genialne zakończenie świetnej trylogii. Należy pochwalić ciekawą kreację świata mocno osadzonego w alegoriach do naszej rzeczywistości, dramatyczną, pełną bólu przemianę głównej bohaterki oraz jej towarzyszy. A przede wszystkim - fantastyczne ukazanie destrukcyjnego wpływu wojny na ludzką psychikę.
To była wspaniała przygoda.

Nie potrafię się pozbierać, ta seria była tak świetna. Czuję, że wszystkie wątki zostały idealnie doprowadzone do cudnego końca. Absolutnie pokochałem bohaterów i uważam, że tym tomie nastąpiło apogeum rozwoju ich relacji. Nie widzę sytuacji, w której coś bym zmienił lub poprowadził jakiś wątek inaczej. Kuang zrobiła to najlepiej jak się dało, na pewno sięgnę po inne jej książki.

Nie potrafię się pozbierać, ta seria była tak świetna. Czuję, że wszystkie wątki zostały idealnie doprowadzone do cudnego końca. Absolutnie pokochałem bohaterów i uważam, że tym tomie nastąpiło apogeum rozwoju ich relacji. Nie widzę sytuacji, w której coś bym zmienił lub poprowadził jakiś wątek inaczej. Kuang zrobiła to najlepiej jak się dało, na pewno sięgnę po inne jej...

Świetne zakończenie tego niezwykłego cyklu. Przedstawiony konflikt wzrasta do skali, której nie dało się przewidzieć na jego początku, a autorka mimo wywołanego chaosu, nie traci kontroli nad historią. Cała trylogia to niezaprzeczalna perełka współczesnego fantasy, a jej zwieńczenie silnie umacnia ten status.

Świetne zakończenie tego niezwykłego cyklu. Przedstawiony konflikt wzrasta do skali, której nie dało się przewidzieć na jego początku, a autorka mimo wywołanego chaosu, nie traci kontroli nad historią. Cała trylogia to niezaprzeczalna perełka współczesnego fantasy, a jej zwieńczenie silnie umacnia ten status.

Trylogia bardzo dobra, pierwszy tom najlepszy. Dwa kolejne trochę przydługie. Uciążliwe opisy. Kilka brutalnych stron , ciężko się czytało . Warte przeczytania choćby dlatego, żeby zobaczyć do czego prowadzi wojna. Jak trudne decyzję trzeba podjąć i nie można nikomu ufać.

Trylogia bardzo dobra, pierwszy tom najlepszy. Dwa kolejne trochę przydługie. Uciążliwe opisy. Kilka brutalnych stron , ciężko się czytało . Warte przeczytania choćby dlatego, żeby zobaczyć do czego prowadzi wojna. Jak trudne decyzję trzeba podjąć i nie można nikomu ufać.

Ostatnia część... Brutalność i chaos, krew i zniszczenie - chyba tak można określić cały tom. Książka jednocześnie mnie fascynowała jak i odstręczała. Nie ma wątpliwości, ostatnie strony zrekompensowały mordęgę tej huśtawki nastrojowej jaka przeżywałam podczas czytania. Możliwe, że już byłam zmęczona tematem tej brutalnej i niekiedy bezsensownej wojny, tak że trzeci tom bardzo ciężko mi się czytało, co nie znaczy, iż nie był dobry. Do samego końca powieść trzyma poziom, jednak nie jestem zwolenniczką militarno-politycznego tematu głównego. Warto przeczytać, ale chyba jest to trylogia bardziej skierowana do mężczyzn niż kobiet, które (przynajmniej w moim przypadku) wolą jak powieść jest doprawiona choć szczyptą romantyzmu, dramatu i szczęścia.

Ostatnia część... Brutalność i chaos, krew i zniszczenie - chyba tak można określić cały tom. Książka jednocześnie mnie fascynowała jak i odstręczała. Nie ma wątpliwości, ostatnie strony zrekompensowały mordęgę tej huśtawki nastrojowej jaka przeżywałam podczas czytania. Możliwe, że już byłam zmęczona tematem tej brutalnej i niekiedy bezsensownej wojny, tak że trzeci tom...

"Umiera się łatwo. Żyć jest o wiele trudniej..."
No właśnie - słowa te niosą za sobą zarazem tyle bólu i smutku co i prawdy. Są ludzie, którzy w obliczu trudów i problemów się poddają, nie dają sobie rady bądź zwyczajnie nie chcą sobie dać pomóc, zrobić coś więcej, wyść ze swojej strefy komfortu.

Są jednak i tacy, którzy próbują przeciwstawić się złemu losowi jaki został im zesłany. Wiadomo, że nie będzie na początku łatwo, że będzie trzeba pokonać wiele trudności, zmienić niekiedy w sobie lub swoim zachowaniu wiele rzeczy. Lecz to nie czyni tego zadanie niemożliwym do zrealizowania.

Człowiek rozwija się poprzez zmiany. Zmianie otoczenia, ludzi, czy nawet czasami siebie. Dzięki temu jesteśmy w stanie pokonywać coraz to nowe więkrze trudności. Zaś, gdy z góry poddajemy się na tej pierwszej, najprostszej nie jesteśmy w stanie zajść gdziekolwiek wyżej.

"Umiera się łatwo. Żyć jest o wiele trudniej..."
No właśnie - słowa te niosą za sobą zarazem tyle bólu i smutku co i prawdy. Są ludzie, którzy w obliczu trudów i problemów się poddają, nie dają sobie rady bądź zwyczajnie nie chcą sobie dać pomóc, zrobić coś więcej, wyść ze swojej strefy komfortu.

Są jednak i tacy, którzy próbują przeciwstawić się złemu losowi jaki został...

Ta opinia nie zrobi furory pewnie, ale czuję, że należy to napisać. Po świetnym tomie pierwszym, drugi i trzeci tom to nie porozumienie - pisane na jedno kopyto, dla samego słowotoku. Pani Kuang stworzyła powieść, którą czyta się szybko i dobrze, bo jest prosta, bezmózga i słaba, dosłownie nie wymaga nic od czytelnika. Ten tom kończyłem na siłę, kilka razy robiłem pauzy bo natężenie głupot, cringu i tak złego wątku na mnie to wymuszało. Po kolei najpierw ocena tomu, a potem serii.

Tom zaczynamy oczywiście od Rin leczącej rany i zbierającej nową armię, motyw oklepany, zużyty w poprzednim tomie, ale jeszcze raz przemielony. Oczywiście jej koalicjanci robią ją w balona i zostaje z ręką w nocniku, służąc im po raz kolejny za broń i po raz kolejny zostaje wykorzystana, no nauka w najlepszej akademii poszła w las, a bohaterka nie potrafi się uczyć na własnych błędach. Odrzucona Rin nie poddaje się i spika się z jej największą Nemezis z poprzednich tomów - cesarzową, tak głupiego wybiegu już dawno nie czytałem. Dołącza do nich jej były mistrz i udają się na hiking z niedobitkami, które odbiła po zdradzie koalicjantów na drugi koniec mapy. Ogólnie przez dwa tomy autorka wzięła sobie za punkt honoru to, że nasza bohaterka "musi" przejść cały kraj wzdłuż i wszerz, odwiedzić każdą prowincję i każde "wydmuszkowe" miasto, przez co powieść chyba miała nabrać kolorów, a świat być bardziej żywy, ale niestety nie wyszło. Pół powieście Rin wędruje przez martwe splądrowane krainy, które są opisywane, z góry założonymi funkcjami jakie spełniały/spełniają. Gdy trafia do miast wszystko o nich wie (jakby je odwiedzała już) są tak opisywane, że ma się wrażenie, że to nie ludzie tam mieszkają tylko miasto samo z siebie działa, handluje/wydobywa/hoduje i wszędzie tylko uchodźcy i uchodźcy. Gdy wpada do hesperyjskiego miasta zadziwiona jest postępem w nim i to jak działają biali ludzie, pokazani jako kolonizatorzy, wprowadzający technikę w jej świat. Motyw trójcy, tak obiecujący, a tak spartaczony. Ciekawy pomysł o tym że trzeci był despotą, a pozostali się go bali, natomiast ich śmierć, tragiczna - brak totalnie logiki, w tym co się stało. Rin idzie z Daji i Jingiem, żeby obudzić smoka, choć sami robią pod siebie na myśl o tym - naiwność jej sięga kosmosu, na pytania po co go budzić dostaje odpowiedź "zobaczysz". Hesperianie, w latających statkach nagle okazało się, że śledzą ich od wielu dni i czekali na odpowiedni moment by zaatakować. Kij, że potem Kitaj mówi, że sterowce mają zasięg jednego dnia, ale tu nagle mogły lecieć wiele miesięcy za nimi. Tchnięty współczuciem Odźwierny cudownie ratuje nasza bohaterkę, która bez szwanku wychodzi z tego. Rin Postanawia stworzyć armię szamanów. Tak więc armia szamanów po śmiesznej selekcji składa się z 3 osób, które już (zaskoczenie) wcześniej poznaliśmy, o tak wspaniałych i bezużytecznych mocach, że już czytałem dalej to dla śmiechu. Rin rzucona w wir walki postanawia zgładzić Nezhe i jego boga. Coś tam kombinuje, ale okazuje się, że po co prowadzić kampanie wojenną, która w poprzednich tomach zajęła prawie 500 str. zanim się udało zdobyć kraj - tu rozdziela swoją wspaniałą zdziesiątkowaną armię na dwie i w 20 str zdobywa kraj i przechodzi całą mapę znowu. Dochodzi do walnej bitwy, którą przegrywa. Teraz już szybko szybciutko bo zostało 100 str. a trzeba jakoś powieść skończyć. Rin wpada do jaskini smoka, wszyscy jej szamani giną ona nie, przeżywa też Nezha, a nie wiadomo jak nagle nasza boheterka zdobywa miasto i w ogóle przegrywa ale wygrywa i dopina swojego. Hesperejczycy wynajdują broń na szamanizm i zniewalają Nezhę, ale ta broń słabo działa więc uciekają, a Rin zostaje cesarzową, choć walczyła z tym systemem ale okazuje się że to ciężki orzech do zgryzienia, któremu autorka już nie poświęciła czasu. Dochodzimy do zakończenia. Tak beznadziejnego zakończenia dawno nie czytałem, takiej motywacji za samobójem z strony głównej bohaterki... po co to wszystko było? Sam motyw szamanizmu jest mega spłaszczony w tym tomie i zepchnięty do walki Feniksa z Smokiem, a postaci przyzywają go jak potrzebny jest jakiś szokujący plot twist. Bohaterka to idiotka, której nie da się lubić, jej przeciwnicy to znowu półgłówki. Cała powieść była zła i słaba, nie kleiła się logicznie, a rozwiązania motywów były na rympał i słabe. Trzeba przyznać, że zwiodło mnie to z początku - człowiek miał wrażenie, że to kolejna młodzieżówka, potem jednak motyw się rozwinął obiecująco by jednak okazało się, że to jest napisane dla młodych ludzi, których może i ta powieść by zszokowała. Dla obytego w literaturze człowieka jest to kalka, wiele motywów ściągniętych z poradników dla pisarzy, deus ex machina co chwilę, a sama powieść przestaje się kleić i jest pisaniną dla kasy i ilości stron.

Całość serii ocenię na 5. Zaczynało się obiecująco, potem morze tekstu, którego 70% nic nie wnosiło do powieści. Strasznie niewykorzystany potencjał, dobrze wykreowanego świata, z miałkimi wszechwiedzącymi bohaterami. O ile w pierwszej części motyw się kleił, tak im dalej tym gorzej. Nie kupuje tego i uważam, za kosmiczną stratę czasu. Niestety Pani Kuang pisze dużo, dobrze się to czyta, stara się szokować, ale w rzeczywistości to wydmuszka, z kupą tekstu i straconym potencjałem.

Ta opinia nie zrobi furory pewnie, ale czuję, że należy to napisać. Po świetnym tomie pierwszym, drugi i trzeci tom to nie porozumienie - pisane na jedno kopyto, dla samego słowotoku. Pani Kuang stworzyła powieść, którą czyta się szybko i dobrze, bo jest prosta, bezmózga i słaba, dosłownie nie wymaga nic od czytelnika. Ten tom kończyłem na siłę, kilka razy robiłem pauzy bo...