Dygot

Do książek autora, który jest moim równolatkiem, dojrzałem dopiero teraz (sic!). "Dygot" mnie rozdygotał nie na żarty, piękna narracja i poetycki język - zachwyciły a ostatnie 20% powieści - rozczarowało, ale do przeżycia. Przeznaczenie, które rządzi losami bohaterów i cała "gloomy" atmosfera to czysty Szekspir na rodzimym gruncie, a swoiste spoiler-cliffhanger'y, którymi pan Kuba kończy każdy rozdział sprawiają, że chce się czytać dalej i dalej. Pierwsza część powieści to nagroda Nike, potem wydaje mi się, że autor trochę nie wiedząc co wymyśleć dalej, przyspiesza tempo niemiłosiernie, zmienia język na bardzo "na czasie" i tworzy wyjątkowo antypatycznego antybohatera, czyli S. Finał jest podsumowaniem tego co już czytaliśmy, jest motyw (Spoiler alert!) Ouroborosa i tyle...
Oceniłbym na 10/10 ale punkcik odejmuję autorowi za brak konsekwencji.

Do książek autora, który jest moim równolatkiem, dojrzałem dopiero teraz (sic!). "Dygot" mnie rozdygotał nie na żarty, piękna narracja i poetycki język - zachwyciły a ostatnie 20% powieści - rozczarowało, ale do przeżycia. Przeznaczenie, które rządzi losami bohaterów i cała "gloomy" atmosfera to czysty Szekspir na rodzimym gruncie, a swoiste spoiler-cliffhanger'y, którymi...

Książka na pewno wybitna (szczególnie pod względem językowym),ale dla mnie mogłaby być krótsza, przez 1/3 książki czekałam już na koniec z poczuciem, że nic pozytywnego się w niej i tak nie wydarzy…

Książka na pewno wybitna (szczególnie pod względem językowym),ale dla mnie mogłaby być krótsza, przez 1/3 książki czekałam już na koniec z poczuciem, że nic pozytywnego się w niej i tak nie wydarzy…

Piękna, a zarazem smutna opowieść o przemijaniu

Piękna, a zarazem smutna opowieść o przemijaniu

No cóż. Książka zupełnie mnie zciorała jak pozostałe książki tego autora. Oto opowieść o trzech pokoleniach . O wsi , pełnej zacofania , uprzedzeń . O historii ludzi , którym czekasz aż zacznie się układać i bęc , coś się psuje . Nie mogłam się oprzeć wrażeniu , że styl pisania autora zainspirowany został twórczością Radka Raka i "Baśni o wężowym sercu". Podobny styl, miejsce akcji też zapadła wieś. Może to nasunęło mi takie skojarzenia.
Najbardziej rozczarowało mnie zakończenie . Wiem to moja wina , że nastawiłam się na happy end.
Podsumowując - mam mieszane uczucia . Książka trochę rozczarowanie. Ale całkiem miła lektura.

No cóż. Książka zupełnie mnie zciorała jak pozostałe książki tego autora. Oto opowieść o trzech pokoleniach . O wsi , pełnej zacofania , uprzedzeń . O historii ludzi , którym czekasz aż zacznie się układać i bęc , coś się psuje . Nie mogłam się oprzeć wrażeniu , że styl pisania autora zainspirowany został twórczością Radka Raka i "Baśni o wężowym sercu". Podobny styl,...

Jedna z książek mojego życia. Dla mnie to nie jest powieść, którą się czyta, ją się czuje, chłonie całym sobą, tak bolesna i piękna jednocześnie. Na przestrzeni ponad 40 lat poznajemy historię dwóch rodzin: Łabendowiczów i Geldów. Historię tragiczną ponieważ tym pierwszym rodzi się syn - odmieniec, albinos, napiętnowany i nieakceptowany przez wiejską społeczność. Rodzinę Geldów dotyka tragedia - ich córka w wyniku wypadku zostaje ciężko poparzona. Losy tych rodzin nieoczekiwanie przecinają się nawzajem. Powieść o życiu i umieraniu, o radościach i smutkach, o miejscach w człowieku o których nikt wcześniej nie pisał i do których nikt oprócz nas samych nie ma dostępu. O skrywanych na dnie duszy pragnieniach i tajemnicach. O niedoskonałościach, tęsknocie o której nikt nie wie. O życiu trudnym i nieprzewidywalnym. Pełna emocji, okrucieństwa i piękna jednocześnie.

Jedna z książek mojego życia. Dla mnie to nie jest powieść, którą się czyta, ją się czuje, chłonie całym sobą, tak bolesna i piękna jednocześnie. Na przestrzeni ponad 40 lat poznajemy historię dwóch rodzin: Łabendowiczów i Geldów. Historię tragiczną ponieważ tym pierwszym rodzi się syn - odmieniec, albinos, napiętnowany i nieakceptowany przez wiejską społeczność. Rodzinę...

Taka sobie opowiastkia.

Taka sobie opowiastkia.

Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się rodzą i umierają, a to co pomiędzy to życie - czasami dziwne i nietypowe a czasami banalne i zwykłe.
Dla mnie takie historie, nawet wciągające, ale pozbawione puenty, to za mało aby uznać xiążkę za wybitną.

Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się rodzą i umierają, a to co pomiędzy to życie - czasami dziwne i nietypowe a czasami banalne i zwykłe.
Dla mnie takie...

Miałam nadzieję na coś genialnego na miarę "święto ognia", a otrzymałam coś ciut lepszego od "sąsiednie kolory", tu przynajmniej historia płynie. Jednak mam wrażenie że realizm magiczny na bazie zabobonów wiejskich to jakaś lokalna epidemia wśród polskich autorów mająca przykryć wszystkie niedostatki fabuły. Zbudowanie całkowicie fikcyjnego książkowego świata jest zbyt czasochłonne, to osadźmy fabułę w realnym współczesnym świecie wprowadźmy trochę dziwnych lub onirycznych scen na pograniczu magii, horroru zależnie od klimatu jaki chce się wywołać, na wszelki wypadek akcję umieśćmy na głębokim zadupiu i wszystko wytłumaczmy przesądami, głupotą zacofaniem i zabobonem okraśmy licznymi wulgaryzmami i zawsze coś z tego wyjdzie. Realizm magiczny w polskim wydaniu wywołuje u mnie z automatu wewnętrzny opór przed czytaniem, dla nagrodzonego Dygotu, zrobiłam wyjątek, ale jednak muszę pamiętać, że ten typ literatury tylko w wydaniu zagranicznym, tam nie ma tego specyficznego przaśnego wiejskiego folkloru, a w zasadzie strasznie obraźliwych dla polskiej wsi stereotypów. Nawet jako mieszczucha bardzo mnie to razi.
Wyzwanie LC maj 2024

Miałam nadzieję na coś genialnego na miarę "święto ognia", a otrzymałam coś ciut lepszego od "sąsiednie kolory", tu przynajmniej historia płynie. Jednak mam wrażenie że realizm magiczny na bazie zabobonów wiejskich to jakaś lokalna epidemia wśród polskich autorów mająca przykryć wszystkie niedostatki fabuły. Zbudowanie całkowicie fikcyjnego książkowego świata jest zbyt...

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego na kwiecień. Miała przenieść mnie na polską prowincję, a przeniosła do świata niepokoju, cierpienia i wewnętrznego dygotu. Nie wiem czy to zamierzony efekt, ale autentycznie czytanie wzbudza jakiś wewnętrzny lęk przed całym tym złem obecnym w życiu bohaterów. Warto przeczytać, ale jednocześnie cieszę się, że mam ją już za sobą.

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego na kwiecień. Miała przenieść mnie na polską prowincję, a przeniosła do świata niepokoju, cierpienia i wewnętrznego dygotu. Nie wiem czy to zamierzony efekt, ale autentycznie czytanie wzbudza jakiś wewnętrzny lęk przed całym tym złem obecnym w życiu bohaterów. Warto przeczytać, ale jednocześnie cieszę się, że mam ją już za...

"Życie to jeden k***a wielki dygot.
Dygot czyli drżenie, trzęsienie wewnętrzne każdego człowieka przedzierającego się przez życie, od narodzin aż do śmierci "

Niezwykle przejmująca, momentami wzbudzająca nieokreślony niepokój historia dwóch rodzin: Łabędowiczow i Geldów. Jest to opowieść o życiu prostych ludzi, o ich sekretach,słabościach, pragnieniach i codziennej walce. Kluczową postacią tej powieści jest Wiktor Łabędowicz,który urodził się jako albinos i z powodu swojej odmienności musiał zmagać się z niezrozumieniem, wykluczeniem i strachem ówczesnych mieszkańców polskiej prowincji. Ludzie uważali chłopaka za wcielenie zła. To właśnie za sprawą Wiktora, który zakochał się w okaleczonej w płomieniach dziewczynie , losy tych dwóch wspomnisnyvh rodzin łączą się. Akcja powieści toczy się w latach 1938-2004, więc na drugim planie mamy obraz zmieniającej się polskiej rzeczywistości. To było moje dhrugie spotkanie z twórczością autora i znów jestem zachwycona doskonałym warsztatem pisarskim Jakuba Małeckiego👌

"Życie to jeden k***a wielki dygot.
Dygot czyli drżenie, trzęsienie wewnętrzne każdego człowieka przedzierającego się przez życie, od narodzin aż do śmierci "

Niezwykle przejmująca, momentami wzbudzająca nieokreślony niepokój historia dwóch rodzin: Łabędowiczow i Geldów. Jest to opowieść o życiu prostych ludzi, o ich sekretach,słabościach, pragnieniach i codziennej...