Ślady

A czy Ty nie odkładasz czegoś na później? Życie kończy się czasem w najmniej spodziewanym momencie, a my przecież tyle mieliśmy jeszcze planów i tyle rzeczy zostawiliśmy na później. O tym dla mnie jest ta książka, ale nie tylko takie ma przesłanie. Jest też o tym, żeby żyć tak, aby na starość, o ile będzie nam dana, spojrzeć w lustro bez wstydu. Mam wrażenie, że w książkach Małeckiego każdy znajdzie coś dla siebie i wyciągnie wartościowe wnioski. I za to go lubię:)

A czy Ty nie odkładasz czegoś na później? Życie kończy się czasem w najmniej spodziewanym momencie, a my przecież tyle mieliśmy jeszcze planów i tyle rzeczy zostawiliśmy na później. O tym dla mnie jest ta książka, ale nie tylko takie ma przesłanie. Jest też o tym, żeby żyć tak, aby na starość, o ile będzie nam dana, spojrzeć w lustro bez wstydu. Mam wrażenie, że w książkach...

Pierwsze spotkanie z twórczością Małeckiego. Ocenianie zbiorów opowiadań ma w sobie coś wyjątkowo trudnego. Bardzo ciężko zdefiniować jedną notą wszystkie oddzielne treści. Z drugiej strony - spójność jest tutaj niewielka, bardzo chaotyczna.
Narrator w pierwszym rozdziale przestawia się, nakreślając swoją „rolę”. Następnie łapie czytelnika za kark, przykłada do oczu kalejdoskop i nakazuje oglądać ludzkie życia, zmieniając bardzo szybko i formę i treść. Wydaje się zadawać czytelnikowi pytanie „Czy to życie różni się od poprzedniego? Czy ten bohater umarł mniej lub bardziej od następnego? Czy zostawił inny ślad?”
Przede wszystkim - „Ślady” są utworem czytanym w rytmie motywu przemijania i z puentą motywu momento mori.

Pierwsze spotkanie z twórczością Małeckiego. Ocenianie zbiorów opowiadań ma w sobie coś wyjątkowo trudnego. Bardzo ciężko zdefiniować jedną notą wszystkie oddzielne treści. Z drugiej strony - spójność jest tutaj niewielka, bardzo chaotyczna.
Narrator w pierwszym rozdziale przestawia się, nakreślając swoją „rolę”. Następnie łapie czytelnika za kark, przykłada do oczu...

Zastanawiacie się czasem nad tym, jak będzie wyglądała Wasza śmierć i jak długo po niej będzie ktoś o Was pamiętał?

Przyznam szczerze, że mi od lat towarzyszą różne refleksje dotyczące przemijania, śmierci i tego co potem.


A książka "Ślady" właśnie o tym mówi.

***
Od razu powiem, że to nie będzie moja ulubiona książka autora. Po przeczytaniu jej miałam jedną myśl: "chyba nic tu nie rozumiem". I rzadko to robię, ale zaczęłam czytać recenzje innych, zanim napisałam swoją. Wtedy też w wielu padło stwierdzenie, że to opowiadania, co mnie bardzo zaskoczyło, bo tak tego nie odebrałam. Bardziej przychylam się do tych opinii, które umieszczają ślady gdzieś pomiędzy tymi formami.

***
Rozdziały są tu bardzo krótkie, przeskakujemy od jednego bohatera do drugiego. Każdy rozdział kończy się "końcem świata jakiegoś człowieka".
Czy przy tak krótkiej formie bohater zdąży zostawić po sobie ślad? We mnie chyba tym razem nie zostawił. Oprócz Chwaściora i Drzyjapy ciężko mi po przeczytaniu połączyć imię bohatera z historią.

Natomiast jak zwykle w przypadku książek autora było w niej coś takiego, że człowiek na chwilę się zatrzymał i zastanowił nad swoim życiem.

I chociaż nie wszystko w niej do mnie przemówiło, to zgadzam się z autorem, który w ostatnim zdaniu swojej książki mówi o śmierci tak: "Świat kończy się, a potem pędzi dalej".

Moją recenzję zakończę jeszcze jednym cytatem. Przez chwilę zastanawiałam się nawet, czy jako swojej recenzji nie umieścić tylko jego, gdyż jest świetnym podsumowaniem całej książki:

"Hi­sto­rie, które opo­wia­da­my sobie przy winie, tak jak teraz, nie łączą się ze sobą ani nic z nich nie wy­ni­ka. Życie jest bar­dziej jak zbiór opo­wia­dań. Po­szar­pa­ne, nieprze­wi­dy­wal­ne. Uwierz mi, mo­je­go czy two­je­go życia ni­ko­mu by się nie chcia­ło czy­tać."

- O większości z nas książek nie napiszą, ale życzę sobie i Wam, żebyśmy mieli wokół siebie takich ludzi, którzy będą chcieli o nas pamiętać, gdy nas już tu nie będzie. Bądźmy Śladem w ich wspomnieniach.

Zastanawiacie się czasem nad tym, jak będzie wyglądała Wasza śmierć i jak długo po niej będzie ktoś o Was pamiętał?

Przyznam szczerze, że mi od lat towarzyszą różne refleksje dotyczące przemijania, śmierci i tego co potem.


A książka "Ślady" właśnie o tym mówi.

***
Od razu powiem, że to nie będzie moja ulubiona książka autora. Po przeczytaniu jej miałam jedną myśl:...

Wyzwanie LC 2024 na maj.#Przeczytam książkę z gatunku literatura piękna.
...
Już dawno pokochałam styl Pana Małeckiego. Każda jego książka działa na mój układ nerwowy jak elektrowstrząsy. Tym razem nie było inaczej a "Ślady" zostaną ze mną już na zawsze.
Cudowna książka (chociaż momentami bardzo smutna). Jestem wdzięczna autorowi za to, że znów pozostawił wyraźny ŚLAD na mojej duszy. Polecam!!!

Wyzwanie LC 2024 na maj.#Przeczytam książkę z gatunku literatura piękna.
...
Już dawno pokochałam styl Pana Małeckiego. Każda jego książka działa na mój układ nerwowy jak elektrowstrząsy. Tym razem nie było inaczej a "Ślady" zostaną ze mną już na zawsze.
Cudowna książka (chociaż momentami bardzo smutna). Jestem wdzięczna autorowi za to, że znów pozostawił wyraźny ŚLAD na...

Kolejna przeczytana książka tego autora , lecz ta jakby pozytywnie odklejona . Inna , intrygująca , mroczna , zakręcona . Cieszy , iż nasza literatura niczym nie ustępuje tej - zagrabanicznej .

Kolejna przeczytana książka tego autora , lecz ta jakby pozytywnie odklejona . Inna , intrygująca , mroczna , zakręcona . Cieszy , iż nasza literatura niczym nie ustępuje tej - zagrabanicznej .

Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek tak bardzo podobały mi się opowiadania.

Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek tak bardzo podobały mi się opowiadania.

Chociaż koncept był ciekawy, to w wykonaniu wyszło już trochę słabiej. Przede wszystkim na mało wyraziste postacie. Niestety są jak tytułowe ślady - dużo ich i szybko ulatują z pamięci. Jeżeli taki był koncept, zupełnie to rozumiem. Tylko nadal brak bohaterom głębi, czegoś...wyjątkowego.
Nie będę pamiętać o niej za długo.
W tym wypadku chyba za dużo Małeckiego w Małeckim.

Chociaż koncept był ciekawy, to w wykonaniu wyszło już trochę słabiej. Przede wszystkim na mało wyraziste postacie. Niestety są jak tytułowe ślady - dużo ich i szybko ulatują z pamięci. Jeżeli taki był koncept, zupełnie to rozumiem. Tylko nadal brak bohaterom głębi, czegoś...wyjątkowego.
Nie będę pamiętać o niej za długo.
W tym wypadku chyba za dużo Małeckiego w Małeckim.

Podoba mi się koncept aby xiążka składała się z opowiadań, które wzajemnie się przenikają. Jeszcze bardziej podobało mi się aby w ten sposób pokazać, że śmierć zawsze nas zaskakuje i pozbawia życie puenty.
To, że jakaś historia urywa się nagle, bo jej bohater umiera i nie dowiadujemy się co dalej mogłoby się wydarzyć, nie jest wcale złe, bo przecież tak wygląda życie. Nie ma puenty.
Ale dziewiętnaście takich historii, jedna po drugiej, to stanowczo za dużo dla mnie. Gdzieś ucieka moc pomysłu, a rodzi się znużenie.

Podoba mi się koncept aby xiążka składała się z opowiadań, które wzajemnie się przenikają. Jeszcze bardziej podobało mi się aby w ten sposób pokazać, że śmierć zawsze nas zaskakuje i pozbawia życie puenty.
To, że jakaś historia urywa się nagle, bo jej bohater umiera i nie dowiadujemy się co dalej mogłoby się wydarzyć, nie jest wcale złe, bo przecież tak wygląda życie. Nie...

Jest w książkach tego autora jakaś specyficzna ocena codzienności. Trochę takie oswojenie się z tym czego każdy się boi, możliwość zajrzenia poza zasłonę śmierci. Kawałek dobrej literatury, godnej polecenia.

Jest w książkach tego autora jakaś specyficzna ocena codzienności. Trochę takie oswojenie się z tym czego każdy się boi, możliwość zajrzenia poza zasłonę śmierci. Kawałek dobrej literatury, godnej polecenia.

Świetna książka. Jak wszystkie książki Jakuba Małeckiego.

Świetna książka. Jak wszystkie książki Jakuba Małeckiego.