Kasieńka

Przyjemna forma między poezją a prozą, mimo że tematyka przygnębiająca, nie tak bowiem wyobrażamy sobie lata nastoletnie, a tu taka samotność i zagubienie.

Przyjemna forma między poezją a prozą, mimo że tematyka przygnębiająca, nie tak bowiem wyobrażamy sobie lata nastoletnie, a tu taka samotność i zagubienie.

To co Crossan robi z młodym czytelnikiem, zachęcając go do głębokiej refleksji, zasługuje na gromkie brawa.

To co Crossan robi z młodym czytelnikiem, zachęcając go do głębokiej refleksji, zasługuje na gromkie brawa.

lepsza od wkurzającej "tippi i ja". cieszę się, że dałam autorce drugą szansę. wciąż jednak nie bez zastrzeżeń: mam problem z zakończeniem, gdzie nagle wszystkie magicznie się rozwiązało w ciągu 20 stron (zapisanych, przypominam, wierszem, więc to było naprawdę malutko tekstu)

lepsza od wkurzającej "tippi i ja". cieszę się, że dałam autorce drugą szansę. wciąż jednak nie bez zastrzeżeń: mam problem z zakończeniem, gdzie nagle wszystkie magicznie się rozwiązało w ciągu 20 stron (zapisanych, przypominam, wierszem, więc to było naprawdę malutko tekstu)

Książka "na jeden raz" o niesamowicie silnej dziewczynce, która chciałaby być zwyczajnie kochana przez swoich rodziców i która chciałaby mieć jakiekolwiek wsparcie od swoich rówieśników. Świetnie został ukazany tutaj profil psychologiczny matki głównej bohaterki, a także jej relacja z babcią. Zakończenie historii było kilkoma naprawdę pięknymi zdaniami, ale brakowało mi w tym trochę wyjaśnienia, jak potoczyły się relacje w życiu dziewczynki na różnym szczeblu. Gdyby nie to, ocena byłaby stosunkowo wyższa. Bardzo też podobała mi się postać Clair - miło wykreowana postać dręczycielki. Szkoda, że ta opowieść była tak krótka; to jest największy zarzut.

Książka "na jeden raz" o niesamowicie silnej dziewczynce, która chciałaby być zwyczajnie kochana przez swoich rodziców i która chciałaby mieć jakiekolwiek wsparcie od swoich rówieśników. Świetnie został ukazany tutaj profil psychologiczny matki głównej bohaterki, a także jej relacja z babcią. Zakończenie historii było kilkoma naprawdę pięknymi zdaniami, ale brakowało mi w...

Bardzo wciągająca. Wspaniała. Książka na raz :)

Bardzo wciągająca. Wspaniała. Książka na raz :)

Dwa lata temu czytałam książkę „Tippi i ja” Sarah Crossan - wylałam na niej tonę łez i stała się wtedy jednym z moich ulubieńców. Od dawna chciałam wrócić do twórczości autorki, bo jeszcze kilka książek ma w swoim dorobku i takim sposobem sięgnęłam dzisiaj po „Kasieńkę”

To historia tytułowej Kasieńki, która ma 12-lat i przeprowadza się z mamą z Polski do Anglii w poszukiwaniu jej taty, który je porzucił. Zostawił tylko dla mamy Kasi list o treści „Olu, wyjechałem do Anglii”. Widzimy tutaj jak dziewczynka próbuje radzić sobie z tą sytuacją, a także ze wszystkimi innymi problemami, które wiążą się z wiekiem nastoletnim.

Nie rozwaliła mnie emocjonalnie tak bardzo jak „Tippi i ja”. Dotyka jednak takich rejonów, które mogą poruszyć nastoletniego czytelnika i sprawić, że utożsami się z Kasieńką. Ja bardziej niż treścią jestem zachwycona formą tej książki, bo Sarah Crossan pisze w sposób wyjątkowy i niepodrabialny. Na pewno w przyszłości sięgnę po inne książki tej autorki.

Dwa lata temu czytałam książkę „Tippi i ja” Sarah Crossan - wylałam na niej tonę łez i stała się wtedy jednym z moich ulubieńców. Od dawna chciałam wrócić do twórczości autorki, bo jeszcze kilka książek ma w swoim dorobku i takim sposobem sięgnęłam dzisiaj po „Kasieńkę”

To historia tytułowej Kasieńki, która ma 12-lat i przeprowadza się z mamą z Polski do Anglii w...

Krótka notatka. "Olu, wyjechałem do Anglii".

Tak po kilkunastu latach małżeństwa żegna się z żoną.
Tak swojej córce, swojej kochanej "olimpijce", niespełna trzynastoletniej Kasi nie zostawia niczego.
I naprawdę wyjeżdża. Bez słowa wyjaśnienia.

Po dwóch latach matka Kasi postanawia wyruszyć na poszukiwania męża, gdy dostają czek ze stemplem z Coventry w Anglii. Dziewczynka zostaje postawiona przed faktem dokonanym i bez znieczulenia wrzucona w nową rzeczywistość. Obskurne mieszkanie, niepasująca do pogody garderoba i nowa szkoła pełna chętnych do dokuczania dzieciaków. Na szczęście będzie mogła spełniać się w swoim ulubionym sporcie – pływaniu. Czy odnajdzie się w tym nowym życiu?

W tej książce jest wiele rzeczy, które uwielbiam – strzępkowa narracja, kolejne rozdziały zapisane jak strofy wiersza, bezpośrednie dzielenie się emocjami i przemyśleniami z czytelnikiem. A oprócz tego w tle dorastanie i pierwsza romantyczna relacja. Ciekawą rzeczą jest też pomorski akcent – Kasieńka i jej mama są z Gdańska (a ja, jak wiecie mieszkam od urodzenia w Trójmieście). Od razu jakoś tak łatwiej wczuć się w historię 🖤

To trzecia książka Crossan, którą udało mi się przeczytać i chyba jest póki co moją ulubioną. Muszę nadrobić resztę. Juz ostrzę sobie zęby na 𝘛𝘪𝘱𝘱𝘪.

Krótka notatka. "Olu, wyjechałem do Anglii".

Tak po kilkunastu latach małżeństwa żegna się z żoną.
Tak swojej córce, swojej kochanej "olimpijce", niespełna trzynastoletniej Kasi nie zostawia niczego.
I naprawdę wyjeżdża. Bez słowa wyjaśnienia.

Po dwóch latach matka Kasi postanawia wyruszyć na poszukiwania męża, gdy dostają czek ze stemplem z Coventry w Anglii. Dziewczynka...

Kasieńka
Ach, Kasieńka.
Czytałam ją pierwszy raz w pociągu powrotnym z Warszawy. Byłam oczarowana. Choć to książka dedykowana nastolatkom, to te przestarzałe nastolatki też coś z niej wyciągną. 😊
Autorka Sarah Crossan prowadzi narrację moim ostatnio ulubionym stylem - wierszowaną prozą. Mam poczucie, że każde słowo jest tam przemyślane i na miejscu, a książkę dzięki temu czyta się koło trzech godzin. Fabuła dotyka tematu emigracji i rozpadu rodziny. Jest też o dojrzewaniu, pierwszej miłości, przyjaźni i odkrywaniu siebie.
Tytułowa Kasieńka jest młodą dziewczyną, która razem z matką przybywa do Anglii, by zacząć nowe życie. Ich najważniejszym postanowieniem i celem jest odnalezienie ojca Kasi, który kilka lat wstecz je zostawił. Przybywając do obcego kraju obie przeżywają trudny czas. Kasia, próbuje się odnaleźć w nowym środowisku doświadczając „uroków” dojrzewania i odrzucenia jako cudzoziemka, matka Kasi ze spełnionej śpiewaczki w Polsce, ląduje w szpitalu opiekując się starszymi osobami, które nie chcą jej pomocy. Ich życie toczy się między małym obskurnym mieszkaniem, szkołą i ulicami miasta, po których chodzą szukając ojca Kasi. Ucieczką od problemów dla Kasieńki, okazuje się być pływanie i William.
Świat Kasieńki jest smutny. Dziewczyna chce iść dalej z wielkim pragnieniem szczęścia swojego i mamy, a mama wciąż żyje w przeszłości, pełna gniewu i rozczarowania. Mnie ta historia porusza, bo posmakowałam i życia na emigracji i odrzucenia, i trudnego dzieciństwa i braku zrozumienia, ale też i dobrych ludzi na swojej drodze. Kasieńka też na takich trafiała.
Polecam tę książkę, na dosłownie jeden jesienny wieczór z kubkiem gorącej herbaty.

Kasieńka
Ach, Kasieńka.
Czytałam ją pierwszy raz w pociągu powrotnym z Warszawy. Byłam oczarowana. Choć to książka dedykowana nastolatkom, to te przestarzałe nastolatki też coś z niej wyciągną. 😊
Autorka Sarah Crossan prowadzi narrację moim ostatnio ulubionym stylem - wierszowaną prozą. Mam poczucie, że każde słowo jest tam przemyślane i na miejscu, a książkę dzięki temu...

Zwyczajny dziennik nastolatki która w wodzie czuje się jak ryba. Zakochania, trudne wybory i problem z mamą która szuka...

Zwyczajny dziennik nastolatki która w wodzie czuje się jak ryba. Zakochania, trudne wybory i problem z mamą która szuka...

Wyjazd bez pożegnania. Dziecko niczym plecak, który zabierają wszędzie, życie w starych walizkach. Pogubieni dorośli. Ojciec, który porzuca rodzinę i matka z depresją, która go goni. A do tego nagła, niespodziewana zmiana kraju jako jeden z obrazów współczesnych emigracji. Z tym wszystkim boryka się Kasieńka, tytułowa bohaterka synkretycznej powieści napisanej wierszem przez Sarah Crossan (tłum. Katarzyna Domańska, wyd. Dwie Siostry). To historia z punktu widzenia dwunastoletniej emigrantki, która wraz z mamą dźwiga uczucie porzucenia, desperacko stara się zrozumieć przyczynę i stan życia w obcym miejscu, z nieznanym językiem, gdzie nie jest egzotyczną księżniczką, a nikomu niepotrzebnym elementem przestrzeni, który można i chce się uszkodzić. Doświadcza zatem przemocy rówieśniczej, a także pierwszego zakochania się. To historia samotnego dziecka, które żyje w zupełnie obcym świecie, trafia do klasy z młodszymi dziećmi i nudzi się na lekcjach, ale przecież bez biegłej znajomości angielskiego nie może uchodzić za inteligentną. To opowieść o dziecku, które jest jedynym dorosłym w rodzinie, dźwiga bagaż emocjonalny rodziców i czuje się zbędne. Jedyny spokój daje bohaterce woda, jakby pływając, starała się zmywać z siebie codzienny niepokój. W tym niebezpiecznym miejscu obie, Kasieńka i jej mama, odnajdą metodę na nowe życie.
Zapewne słyszeliście już o tej historii, książka jest na rynku od 2013 r., w 2021 r. pojawiło się jej najnowsze, trzecie wydanie; powieść składająca się ze 127 wierszy była też jedną z propozycji czytelniczych dla młodych kandydatów do Olimpiady z Języka Polskiego, a Teatr Miniatura cztery lata temu wystawił spektakl na podstawie tej historii. To trudna, złożona historia, która stała się ważną opowieścią na temat obrazów emigracji ukazanych w literaturze dla dzieci i młodzieży. Jedyny zarzut, jaki wobec niej kieruję, to niedokończenie wielu wątków, pozostawienie miejsca na domysły i nagłe zakończenie, a wiem od czytelniczek w wieku Kasieńki, że nie chciały zostać same, porzucone, jak bohaterka książki.


#bababook #kasieńka #sarahcrossan #theweightofwater #crossan #dwiesiostry

Wyjazd bez pożegnania. Dziecko niczym plecak, który zabierają wszędzie, życie w starych walizkach. Pogubieni dorośli. Ojciec, który porzuca rodzinę i matka z depresją, która go goni. A do tego nagła, niespodziewana zmiana kraju jako jeden z obrazów współczesnych emigracji. Z tym wszystkim boryka się Kasieńka, tytułowa bohaterka synkretycznej powieści napisanej wierszem...