Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu

Druzgocące

Druzgocące

Zaskakująca, bo zaskoczyło mnie podkreślanie kilkukrotnie w książce stwierdzenie, że rodzina, bliscy czy sam pacjent pierwszy raz spotkał się z określeniem „anoreksja”. Kilka historii z podobnym problemem, ale innym przebiegiem. Ale zawsze towarzyszył im jeden wspólny element: zaskoczenie chorobą.
Często dbanie o siebie odbywa się pod przykrywką „zdrowego odżywiania”. Książka pokazuje jak cienka jest granica między zdrowiem a chorobą.

Zaskakująca, bo zaskoczyło mnie podkreślanie kilkukrotnie w książce stwierdzenie, że rodzina, bliscy czy sam pacjent pierwszy raz spotkał się z określeniem „anoreksja”. Kilka historii z podobnym problemem, ale innym przebiegiem. Ale zawsze towarzyszył im jeden wspólny element: zaskoczenie chorobą.
Często dbanie o siebie odbywa się pod przykrywką „zdrowego odżywiania”....

Osoby z nadwagą nie mają łatwego życia. Brak tolerancji i dotykający je hejt powoduje, że próbują, czasami za wszelką cenę, zmienić swój wygląd. Klaudia Stabach w swoich reportażach pokazuje dobitnie, do czego może to doprowadzić. Czasami wystarczy jeden komentarz, który przeważy szalę i spowoduje obsesyjną chęć schudnięcia. Zaczyna się niewinnie: jedna dieta, druga, zwiększenie aktywności fizycznej. A potem jest już zjazd po równi pochyłej: wyniszczające ćwiczenia, bulimia, anoreksja i inne zaburzenia odżywiania, prowadzące czasami do śmierci. Naprawdę wstrząsająca lektura. Polecam.

Osoby z nadwagą nie mają łatwego życia. Brak tolerancji i dotykający je hejt powoduje, że próbują, czasami za wszelką cenę, zmienić swój wygląd. Klaudia Stabach w swoich reportażach pokazuje dobitnie, do czego może to doprowadzić. Czasami wystarczy jeden komentarz, który przeważy szalę i spowoduje obsesyjną chęć schudnięcia. Zaczyna się niewinnie: jedna dieta, druga,...

Nie pamiętam takiego czasu, bym lubiła swoje ciało, ale nigdy nie miałam większych problemów z jedzeniem lub odmawianiem sobie przyjemności. Jeśli byłam głodna, jadłam. Nie byłam szczupła, ale nie byłam też większa. Pandemia (a więc i praca zdalna) oraz stres związany z weselem (które wypadło na czas pandemii) sprawiły, że przybrałam na wadze. Nagle moja waga stała się powodem do... komentarzy.

Niemal rok po ceremonii całkiem dobrze czułam się ze swoim ciałem. Nie miałam problemu z dodatkowymi kilogramami. Co prawda chciałam nieco zrzucić, ale nie traktowałam tego, jako swój priorytet.

Ktoś uznał, że trzeba to zmienić. To wtedy usłyszałam słowa, których nie życzyłabym nikomu. Przy rodzinnym stole. Na urodzinach młodszego brata. Przy wszystkich uśmiechniętych i celebrujących twarzach. Od osoby, która powinna być mi bliska. Zamknęłam się w toalecie i płakałam. Gdy skończyłam, wyszłam i udawałam, że nic się nie stało. Kolejnego dnia rozpoczęłam dietę. Konsekwencje odczuwam do dziś.

Dziś mam za sobą 28 wiosen. Straciłam na wadze 20 kilogramów, kupuje ubrania XS (a niekiedy i mniejsze) i obsesyjnie liczę kalorie. Codzienne chodzenie bez celu po dworze, wbijanie kroków na steperze (nawet do późnych godzin, jeśli wcześniej nie było czasu) i panika, gdy ktoś zaprasza mnie na miasto (bo możemy coś zjeść, a ja nie wiem, ile to ma kalorii) - to moja codzienność. Oczywiście jest też cały "starter pack": picie - tylko zero, ważenie się - każdego ranka, jeśli nadal odczuwam głód - guma lub cola zamiast posiłku.

Od 3 lat nie jadłam niczego z sosem. Nie smażę niczego na oleju. Jeśli jednego dnia zjem nadprogramowe kalorie, drugiego dnia głodzę się w ramach "kary". To nic, że budzę się w nocy z głodu. Celem jest utrzymać wagę, która sprawia, że ludzie mówią o mnie "chudzina", "szkielet" lub "dowód na to, że po diecie nie trzeba przytyć".

Dwa razy straciłam miesiączkę. Raz na cztery miesiące. Drugi raz na pół roku. W pewnym momencie pojawiło się widmo menopauzy. Tak, menopauzy wieku 28 lat.

Ta książka była dla mnie ciężkim przeżyciem, bo choć nie doprowadziłam się do tak trudnego stanu, jak wiele osób z tej pozycji, zrozumiałam, że nie jestem sama i podjęłam decyzję, by sięgnąć po pomoc i przestać bać się o tym, co przechodzę. Za to serdecznie dziękuję.

Jednocześnie ostrzegam! Na początku książki widnieje ostrzeżenie dla osób z zaburzeniami odżywiania. Ja sama po zapoznaniu się z treścią miałam kilka dni zwątpienia w stylu: "nie było ze mną aż tak źle, może niewystarczająco się starałam schudnąć? Może dalej powinnam kontynuować dietę?". Jeśli jesteście w krytycznym momencie zaburzeń, odłóżcie lekturę na później (ale wróćcie do niej w przyszłości, bo warto).

Nie pamiętam takiego czasu, bym lubiła swoje ciało, ale nigdy nie miałam większych problemów z jedzeniem lub odmawianiem sobie przyjemności. Jeśli byłam głodna, jadłam. Nie byłam szczupła, ale nie byłam też większa. Pandemia (a więc i praca zdalna) oraz stres związany z weselem (które wypadło na czas pandemii) sprawiły, że przybrałam na wadze. Nagle moja waga stała się...

Zaskakująco lekko przyswajalna książka na niewiarygodnie ciężki temat. Nie jest żadną tajemnicą, że o zaburzeniach odżywiania nie mówi się wcale albo mówi się bardzo mało, niestety jak dla mnie również i w tej lekturze nie znajdziemy porządnego zgłębienia tego tematu. Co prawda czyta się ją z zainteresowaniem, ponieważ została stworzona w formie wywiadów z osobami doświadczonymi w tych kwestiach, to jednak przekazuje tylko znikomy obraz sytuacji. Czułam się trochę tak, jakbym oglądała darmową wersję produktu - dostałam jego zarys, ale zabrakło rozwinięcia.

Zaskakująco lekko przyswajalna książka na niewiarygodnie ciężki temat. Nie jest żadną tajemnicą, że o zaburzeniach odżywiania nie mówi się wcale albo mówi się bardzo mało, niestety jak dla mnie również i w tej lekturze nie znajdziemy porządnego zgłębienia tego tematu. Co prawda czyta się ją z zainteresowaniem, ponieważ została stworzona w formie wywiadów z osobami...

Wstrząsająca, non fiction, no filter, polecam

Wstrząsająca, non fiction, no filter, polecam

Ciekawy reportaż przedstawiający historie kilku osób zmagających się z zaburzeniami odżywiania. Rozdziały z historiami pacjentów przeplatają się z wypowiedziami lekarzy i specjalistów.
Autorka podchodzi do tematu rzetelnie i kompleksowo, ponieważ poruszane są również kwestie ortoreksji oraz binge eating disorder, które nierzadko są spychanie na margines zaburzeń odżywiania.

Ciekawy reportaż przedstawiający historie kilku osób zmagających się z zaburzeniami odżywiania. Rozdziały z historiami pacjentów przeplatają się z wypowiedziami lekarzy i specjalistów.
Autorka podchodzi do tematu rzetelnie i kompleksowo, ponieważ poruszane są również kwestie ortoreksji oraz binge eating disorder, które nierzadko są spychanie na margines zaburzeń odżywiania.

Na prawdę bardzo dobry reportaż o ludziach, którzy wpadli w sidła jedzenia. Autorka przedstawia historie bulimików, anorektyków, ortorektyków i tych, którzy mierzą się z kompulsywnym objadaniem. Co najważniejsze, żadna historia nie jest do siebie podobna, a każdy przypadek opisuje coś innego. Reportaże często mają to do siebie, że niby opisują różne przypadki, ale jednak każdy na jedno kopyto. Tutaj zdecydowanie tak nie było. Każda historia była interesującą i wciągająca. Do tego poznajemy perspektywę rodzin osób chorych, oraz pielęgniarek i ośrodków, które takie przypadłości leczą. Polecam, bardzo wartościowy reportaż.

Na prawdę bardzo dobry reportaż o ludziach, którzy wpadli w sidła jedzenia. Autorka przedstawia historie bulimików, anorektyków, ortorektyków i tych, którzy mierzą się z kompulsywnym objadaniem. Co najważniejsze, żadna historia nie jest do siebie podobna, a każdy przypadek opisuje coś innego. Reportaże często mają to do siebie, że niby opisują różne przypadki, ale jednak...

Świetna książka. Polecam każdemu kto sięga po diety po nie nie sięga, dla tych którzy myślą że za dużo jedzą albo za mało, są za grubi bądź za chudzi... Można wyciągnąć ciekawe wnioski po przeczytaniu.

Świetna książka. Polecam każdemu kto sięga po diety po nie nie sięga, dla tych którzy myślą że za dużo jedzą albo za mało, są za grubi bądź za chudzi... Można wyciągnąć ciekawe wnioski po przeczytaniu.

Jeden z lepszych debiutów, jakie czytałam. Dobry research, widać włożoną pracę autorki w powstanie reportażu, podeszła do tego z sercem, zaangażowaniem i całą sobą. Oprócz tego styl pisania, drobne opisy, słowa osób, z którymi przeprowadzała rozmowy i mogłoby się zdawać nie raz, nie dwa niewinne rozpoczęcie poszczególnych rozdziałów w książce po to, by przejść do pokazania problemów, o jakich wielu ludziom się nie śniło niezwykle działa na emocje. Reportaż bardzo dobrze uświadamiający, czym właściwie są zaburzenia odżywiania i z czym zmagają się osoby nim dotknięte, w różnym wieku, różnej płci. Miałam to szczęście, że w moim otoczeniu już o tej grupie zaburzeń mówiło się od najmłodszych lat, jednak wiem, że problem dalej jest bagatelizowany w wielu środowiskach, przez wielu ludzi. Osobiście, już wiem, jaką pozycję mogę polecić, żeby ich uświadomić, jaka jest skala problemu i z czym to się wiąże. Mimo obeznania jako takiego w temacie, nie nudziłam się – wręcz przeciwnie – dowiedziałam się wielu nowych rzeczy, które wzbogaciły moją wiedzę w tym temacie, więc mimo wstrząsającej treści (którą naprawdę ciężko było czasami czytać),to po przeczytaniu odczułam satysfakcję ze zdobytej nowej wiedzy. Polecam

Jeden z lepszych debiutów, jakie czytałam. Dobry research, widać włożoną pracę autorki w powstanie reportażu, podeszła do tego z sercem, zaangażowaniem i całą sobą. Oprócz tego styl pisania, drobne opisy, słowa osób, z którymi przeprowadzała rozmowy i mogłoby się zdawać nie raz, nie dwa niewinne rozpoczęcie poszczególnych rozdziałów w książce po to, by przejść do pokazania...