Partnerzy. Początek

Przyciągnęła mnie polecajka Pana Severskiego i trochę się rozczarowałem...
Może od pozytywów, to pomysł ciekawy, akcja szybka... Dobra rozrywka. Niestety jak w chyba każdej książce "ucieczki" akcja przesłania wszystko inne - realizm a wręcz "płaskość" postaci czy wydarzeń, słabe dialogi... No i doświadczony rosyjski szpieg... taki gaduła? I to nie jeden a każdy, który ma kontakt z naszą bohaterką...
No ale miała być rozrywka i rozrywka była. Raczej dla fanów Pana Mroza niż Pana Severskiego.

Przyciągnęła mnie polecajka Pana Severskiego i trochę się rozczarowałem...
Może od pozytywów, to pomysł ciekawy, akcja szybka... Dobra rozrywka. Niestety jak w chyba każdej książce "ucieczki" akcja przesłania wszystko inne - realizm a wręcz "płaskość" postaci czy wydarzeń, słabe dialogi... No i doświadczony rosyjski szpieg... taki gaduła? I to nie jeden a każdy, który ma...

Książka można by uznać za niezłą gdyby nie strasznie toporne dialogi.

Książka można by uznać za niezłą gdyby nie strasznie toporne dialogi.

Nie spodziewałam się, że będzie aż tak ciekawie, że lektura tak znacznie przemebluje mi plany dnia! Od razu przy tym warto zauważyć, że wszystkie elementy fabuły są przemyślane i, mimo różnorodnego charakteru, idealnie skomponowane w całość.

Trzy dni przed inwazją Rosji na Ukrainę przedsmak tego, co będzie się działo przedstawia rzut oka na sytuację w Moskwie i w Warszawie, koncentrując się na przygotowaniach funkcjonariuszy służb zaangażowanych w rozpracowywanie i kreowanie relacji polsko-rosyjskich. Z oczywistych względów więcej uwagi autor, emerytowany oficer polskiego wywiadu, poświęca naszej szpiegowskiej „kuchni”. Jednak obecność obu, utrzymywana mniej lub bardziej w tle wszelkich działań protagonistów przez całą powieść, charakteryzuje się pewnymi wspólnymi cechami. Przede wszystkim jest to rywalizacja między różnymi pionami tajnych służb. W przypadku Rosji dotyczy to zaciekłej, morderczej konkurencji między FSB i SWR, w Polsce zaglądamy za kulisy AW, ABW i DBN. W obydwu krajach osiąganie celów strategicznych zależy od kilku czynników, mocno w książce eksponowanych, takich jak skuteczne umocowanie w obozie przeciwnika swoich kretów, kompetencja i harmonijna współpraca między konkretnymi ludźmi, co zakłada podporządkowanie osobistych ambicji zaplanowanym zadaniom.

Robert Michniewicz bezlitośnie obnaża stan polskich służb, wyjaśniając oczywiście w posłowiu fikcyjny charakter wykreowanych przez siebie postaci, wśród których galeria nieudaczników i zawistników jest dość bogata. Po stronie rosyjskiej, naturalnie obok zbrodniczych założeń imperialnej polityki państwowej, zaciekłość motywowana osobistymi pobudkami funkcjonariusza SWR, Michaiła Sawina, walnie przyczynia się do śmiertelnych zagrożeń czyhających na polskich protagonistów, młodych agentów, Barbarę Szymańską i Piotra Adamskiego.

Dwa dni przed inwazją Basia wyrusza z warszawskiej centrali AW na granicę między Ukrainą i tzw. republiką doniecką, po drodze, w Kijowie, dołącza do niej rezydujący tam Piotr. Studiowali wspólnie w Kiejkutach, co zapowiada w miarę harmonijne partnerstwo, być może nie wyłącznie służbowe. Z powodów sygnalizowanych już we wstępnej części powieści, założony główny cel ich misji nie zostaje zrealizowany, ale Polakom udaje się nie tylko wyjść cało z opresji lecz również zdobyć cenne informacje wywiadowcze.

Tymczasem wybucha wojna! Kilkudniowa ucieczka polskich szpiegów przebiega w iście bondowskim stylu. Jednak, o dziwo, przeplatanie szaleńczych akcji protagonistów z przerażającymi epizodami z frontów walki i makabrycznymi scenami ludobójstwa ukraińskiej ludności cywilnej nie wywołało mojego dyskomfortu, udało się autorowi nie tylko przedstawić je przekonująco, także z taktem. W końcowej fazie ucieczki pomocą służą sojusznicy, Turcy i Amerykanie, a to dzięki inicjatywie jednej z najsympatyczniejszych postaci w powieści, pułkownika Stanisława Krauzego, radcy polskiej ambasady w Kijowie. Jest też krótki opis rozliczania winnych, zarówno przez Moskwę, jak i przez Warszawę. O realnym prawdopodobieństwie podobnych powieściowych posunięć w Polsce pisać obecnie raczej nie przystoi.

Ażeby nie było, że w mojej opinii za bardzo przesłodziłam, zgłaszam zastrzeżenie do języka, szczególnie styl dialogów wydał mi się często zanadto uładzony, daleko odbiegający od kolokwialnej polszczyzny używanej zwłaszcza, choć nie wyłącznie, przez młodych. Mimo takiej ugrzecznionej językowej konwencji sylwetki nie tylko dwojga głównych bohaterów są wystarczająco wyraziste i ciekawe.

Nie spodziewałam się, że będzie aż tak ciekawie, że lektura tak znacznie przemebluje mi plany dnia! Od razu przy tym warto zauważyć, że wszystkie elementy fabuły są przemyślane i, mimo różnorodnego charakteru, idealnie skomponowane w całość.

Trzy dni przed inwazją Rosji na Ukrainę przedsmak tego, co będzie się działo przedstawia rzut oka na sytuację w Moskwie i w...

Wow!
Ależ to była jazda! Przez piekło pierwszych dni wojny w Ukrainie dwoje młodych polskich agentów wywiadu zmuszonych jest do walki o przetrwanie, nie tylko przed wybuchami bomb i pocisków, ostrzałem karabinowym walczących wojsk na linii frontu, ale przede wszystkim przed psychopatycznym oficerem rosyjskiej Służby Wywiadu Zagranicznego Michaiłem Sawinem. To mściwy potwór, który zafundował naszym bohaterom prawdziwe piekło...
Powieść jest genialna! Aż trudno się było od niej oderwać. Niesamowita, pełna napięcia akcja pędząca na łeb na szyję w oszałamiającym tempie. Autor perfekcyjnie oddał emocje towarzyszące pierwszym dniom napaści Rosji na Ukrainę, a także przeżycia głównych bohaterów w samym centrum tego konfliktu. Ich gehenna zdawała się nie mieć końca, a czytając o ich przygodach, samemu cierpiało się katusze. Do tego polityczne tło wszystkich naszych służb specjalnych. Dowódcy z politycznego nadania, zdrajcy i zwyczajni idioci...
Oczywiście, zapewne autor tu i ówdzie przesadził z nieprawdopodobieństwem zdarzeń, ale wyszło to tylko na dobre dramaturgii tej powieści. Jestem zachwycony!
"Partnerzy. Początek", jak sugeruje drugi człon tytułu, to pierwsza odsłona niezwykłych przygód Basi Szymańskiej i jej partnera, Piotra Adamskiego (rewelacyjny duet!),i jak wyjaśnił autor w posłowiu, to nie jest jego pisarski debiut. Najpierw powstała "Dolina szpiegów" (równie wspaniała powieść),ale wydana została po "Partnerach". Z niecierpliwością będę więc oczekiwał kolejnego tomu tej brawurowej powieści, a także każdej innej tego autora.
Polecam gorąco!

Wow!
Ależ to była jazda! Przez piekło pierwszych dni wojny w Ukrainie dwoje młodych polskich agentów wywiadu zmuszonych jest do walki o przetrwanie, nie tylko przed wybuchami bomb i pocisków, ostrzałem karabinowym walczących wojsk na linii frontu, ale przede wszystkim przed psychopatycznym oficerem rosyjskiej Służby Wywiadu Zagranicznego Michaiłem Sawinem. To mściwy potwór,...

Książki szpiegowskie nie są tymi, po które sięgam często. Tematyka ich jest dla mnie trudna i zwykle mało zrozumiała. Ale gdy na pewnym spotkaniu autorskim poznałam Roberta Michniewicza, mając okazję posłuchania o tym, co miał do powiedzenia o swojej debiutanckiej powieści, to nie ukrywam, że fabuła książki mnie zaciekawiła.
Temat teoretycznie jest mi znany, bo odnosi się do obecnie trwającej wojny w Ukrainie. Może i nie byłabym skora do przeczytania tej lektury, ale zaciekawiłam się postacią głównej bohaterki.
Myślę, że wiele kobiet sięgających po tę powieść zwróci uwagę na to jak autor, będący przecież mężczyzną pracującym swego czasu w wywiadzie, przedstawi młodą kobietę zajmującą się pracą wywiadowczą i to w dodatku w czasie działań wojennych.
Czy mężczyzna może realnie wczuć się w postać takiej kobiety? Nie wiem, czy autor wzorował się na jakiejś osobie, ale myślę, że wykreowanie osobowości „Baszki” wyszło mu idealnie chociaż dziewczyna częściej zachowywała się jak mężczyzna to można było w jej zachowaniu wyłapać cechy typowe dla kobiet.
Nie chciałabym być na miejscu Basi, ale szczerze podziwiałam jej odwagę, intuicję i typowe dla kobiet logiczne myślenie. Emocje jakie towarzyszyły mi przez całą fabułę to prawdziwy uczuciowy rollercoaster.
Nie mam najmniejszego pojęcia o pracy szpiegów czy wywiadowców, ale dzięki dość precyzyjnie przedstawionych sytuacjach w jakich znajdowali się bohaterowie, myślę, że ten temat został mi bardzo zbliżony i chociaż wiele sytuacji czy gierek polityczno-wojskowych odebrałam jako coś niemożliwego, to książkę uważam za wyjątkowo wciągającą pod względem fabuły i intrygującą.
Z całą pewnością muszę przyznać, że autor zadbał o to, aby czytelnik się nie nudził. Szybkie akcje i częste ich zwroty z pewnością nie tylko mnie doprowadzały do maksymalnego napięcia powodując szybsze bicie serca.
Dramatyczne sytuacje, często mrożące krew w żyłach to być może normalność w czasie działań wojennych, ale dla zwykłego człowieka, szczególnie dla kobiety, która niewiele orientuje się w tej polityce, to coś co na długo zostanie w pamięci.
To powieść szpiegowska, w której jak na fabułę tego typu historii przystało jest dużo akcji, a czytelnik od początku zostaje wciągnięty w niesamowity wir wydarzeń mających punkty w różnych miejscach – Moskwa. Kreml. Centrum Operacyjne / Warszawa. Agencja ABW / Ukraina. Marinka, linia frontu / Kijów. Ambasada RP / Obwód doniecki / i inne.
Główny wątek powieści przedstawiony jest z wielu perspektyw i podzielony na kilka innych wątków, które w efekcie końcowym stanowią całość.
„Baszka” jest takim trochę Jamesem Bondem w spódnicy, chociaż jak wiadomo jej ubranie raczej nie kojarzy się z kobietą a bardziej z żołnierzem. To postać, którą się lubi od początku i której kibicuje się do samego końca. I to zarówno w sprawach zawodowych jak i uczuciowych.
Wpleciony w fabułę delikatny romans jest takim małym przerywnikiem w tej pełnej brutalności i zwrotów akcji książce.
Styl jakim pisze Robert Michniewicz jest dość nietypowy dla tego typu powieści, mimo wielu dramatycznych, często krwawych i brutalnych scen wszystko jest opisane dość łagodnie i moim zdaniem ładnie. Oczywiście to wpływa nie tylko na odbiór fabuły, ale przede wszystkim na przyjemność czytania.
W każdej opisanej akcji i w każdej przytoczonej sytuacji widać porządne przygotowanie do tematu i doświadczenie autora. Śmiało mogę powiedzieć, że bije z kart książki wiarygodność i chociaż momentami zastanawiałam się nad towarzyszącemu głównym bohaterom wyjątkowemu, wręcz niewiarygodnemu szczęściu, to całość odebrałam bardzo pozytywnie. Z przyjemnością sięgnę po kontynuację.
Czy muszę coś dodawać do tej rekomendacji? Myślę, że to co już napisałam wystarczy, aby zachęcić do sięgnięcia po tę książkę. Jak dla mnie to jest to debiut, który otwiera drogę kariery literackiej kolejnemu świetnemu autorowi.
Wybornie wykreowani osobowościowo bohaterowie, fabuła, w której akcja pędzi jak pendolino i ciekawie pokazane zależności wojskowe i polityczne to dla mnie majstersztyk.
Może ktoś uzna tę książkę za zbyt wyidealizowaną, lub za powieść typu „James Bond” bo sporo w niej sytuacji charakterystycznych dla filmów z tym bohaterem, ja jednak uważam (chociaż nie jestem fanką tego typu powieści),że książka jest świetna, ciekawie napisana, a fabuła trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.
Jedynym minusem dla mnie były małe litery 😉 No cóż, wiek i zbyt wiele godzin spędzonych nad książkami mają swoje skutki uboczne.
POLECAM tę lekturę nie tylko miłośnikom powieści szpiegowskich. Tutaj z pewnością nikt nie powie, że jest nudno.

Książki szpiegowskie nie są tymi, po które sięgam często. Tematyka ich jest dla mnie trudna i zwykle mało zrozumiała. Ale gdy na pewnym spotkaniu autorskim poznałam Roberta Michniewicza, mając okazję posłuchania o tym, co miał do powiedzenia o swojej debiutanckiej powieści, to nie ukrywam, że fabuła książki mnie zaciekawiła.
Temat teoretycznie jest mi znany, bo odnosi się...

Bardzo udany debiut. Dziwią mnie te wszystkie negatywne opinie, a że to trochę zaciąga Bondem, a że wszystko im wychodzi ble, ble ble. Mam wrażenie, że bohaterowie jak byli by jak Jack Ryan - Toma Clancy-ego, czy Jack Reacher - Lee Childa, czy jak wspomniany Bond ....James Bond to wszyscy piali by z zachwytu. Nie bądźmy tacy zakompleksieni. Uważam, że J23, czy Standartenführer Max Otto von Stirlitz ( z "Siedemnastu mgnień wiosny" ) byli by pod dużym wrażeniem. Serdecznie polecam wskazaną pozycję. Książka trzyma w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. Fajnie dobrana i rozbudowana intryga i sama pozycja napisana prostym językiem dzięki czemu czyta się ją bardzo szybko. Dla mnie rewelacja i już czekam kiedy sięgnę po " Dolinę szpiegów " - kolejną pozycję tego autora.

Bardzo udany debiut. Dziwią mnie te wszystkie negatywne opinie, a że to trochę zaciąga Bondem, a że wszystko im wychodzi ble, ble ble. Mam wrażenie, że bohaterowie jak byli by jak Jack Ryan - Toma Clancy-ego, czy Jack Reacher - Lee Childa, czy jak wspomniany Bond ....James Bond to wszyscy piali by z zachwytu. Nie bądźmy tacy zakompleksieni. Uważam, że J23, czy...

Miło czasem poczytać pokrzepiającą opowieść, w której polscy szpiedzy ogrywają przeciwników. Co prawda głównej bohaterce obok inteligencji i opanowania, pomaga dziesięć ton szczęścia, ale liczy się końcowy efekt, w który chętnie się uwierzy. Czekam na dalsze przygody pary bohaterów.

Miło czasem poczytać pokrzepiającą opowieść, w której polscy szpiedzy ogrywają przeciwników. Co prawda głównej bohaterce obok inteligencji i opanowania, pomaga dziesięć ton szczęścia, ale liczy się końcowy efekt, w który chętnie się uwierzy. Czekam na dalsze przygody pary bohaterów.

Udany debiut. Polecam. Książka wciąga bo i czasy współczesne i blisko do granicy i w ogóle trzeba uważać-). Szczególnie kiedy robi się późno wieczorem, a rano trzeba wstać. Gratuluję autorowi pomysłu na emeryturę i jego świetnej realizacji również marketingowo. Do książki na pewno wrócę bo jest z gatunku - trudno zapomnieć. A potencjalnym czytelnikom mówię - nie będziecie żałować ani minuty podczas czytania, a po jej odłożeniu apetyt wzrośnie- gwarantuję.
No i z tego co słyszałem będzie ciąg dalszy.

Udany debiut. Polecam. Książka wciąga bo i czasy współczesne i blisko do granicy i w ogóle trzeba uważać-). Szczególnie kiedy robi się późno wieczorem, a rano trzeba wstać. Gratuluję autorowi pomysłu na emeryturę i jego świetnej realizacji również marketingowo. Do książki na pewno wrócę bo jest z gatunku - trudno zapomnieć. A potencjalnym czytelnikom mówię - nie będziecie...

Czytało się szybko, chciałem się dowiedzieć co dalej, nieźle opisane kulisy wywiadu, mechanizmy załatwiania różnych spraw. Niestety całościowo służby nie pokazane z dobrej strony, rozwalone, pełne niekompetentnych ludzi, uwikłane w rozgrywki, ambicje, na szczęście są też pokazani fachowcy, ludzie, którym zależy. Co może odzwierciedlać polskie środowisko.
Niestety literacko jest średnio, bardzo kiepskie dialogi głównych bohaterów, popisy żarcikowe zamiast konkretów. Konkrety były przy omawianiu akcji czy rozwiązań, na pewno tu dobra była końcówka. Nie wynika z książki jakaś specjalna umiejętność Baśki, ot dobry splot okoliczności. Dużo rzeczy jest przewidywalnych. Psuło to przyjemność z czytania. Jeżeli sięgnę po drugą część, to żeby sprawdzić, czy autor się literacko wyrabia. Czego mu życzę.

Czytało się szybko, chciałem się dowiedzieć co dalej, nieźle opisane kulisy wywiadu, mechanizmy załatwiania różnych spraw. Niestety całościowo służby nie pokazane z dobrej strony, rozwalone, pełne niekompetentnych ludzi, uwikłane w rozgrywki, ambicje, na szczęście są też pokazani fachowcy, ludzie, którym zależy. Co może odzwierciedlać polskie środowisko.
Niestety literacko...

Czyta się świetnie, wartka akcja, dobrze oddane realia., wyraziści bohaterowie. Ja sięgam po następną :-)

Czyta się świetnie, wartka akcja, dobrze oddane realia., wyraziści bohaterowie. Ja sięgam po następną :-)