Ja, która nie poznałam mężczyzn

Narratorka, zwana też Dziewczynką, jako dziecko została zamknięta wraz z trzydziestomadziewięcioma innymi kobietami w klatce pod ziemią. Nie znają powodu uwięzienia i muszą poddawać się rutynie narzuconej przez strażników. Wszystko zmienia się nagle. Rozlega się alarm i strażnicy znikają. Tylko przypadek sprawia, że w drzwiach do klatki zostają klucze. Kobiety korzystają z okazji, która się nadarzyła i wreszcie mogą wyjść na świat. Tylko, że to już nie jest świat, który znały z poprzedniego życia. I o ile pozostałe kobiety mają wspomnienia z wcześniejszego życia, doświadczenia jakie zebrały, punkt odniesienia, Dziewczynka musi uczyć się wszystkiego, nie rozumiejąc do czego odnoszą się pozostałe. Opuszczenie piwnicy rozpocznie ich wieloletnią wędrówkę po dziwnym, opuszczonym, wyjałowionym świecie w poszukiwaniu kogoś jeszcze.

,,Ja, która nie poznałam mężczyzn" to historia bardzo intymna i kameralna. Brak tu spektakularnych zwrotów akcji jednak to nie znaczy, że jest ona pozbawiona emocji. To poruszająco opowieść o kobietach, samotności, przyjaźni i przede wszystkim wręcz niewyobrażalnej nadziei i chęci przetrwania. Kobiety wędrują po pustym, postapokaliptycznym świecie w poszukiwaniu swojej szansy i innych ludzi. Uczą się siebie i nowej rzeczywistości. Próbują przenosić stare zachowania na nowe realia ale jest to trudne. Tylko Dziewczynka zdaje się pasować do tego co stało się ze światem. Nauczona jak żyć w izolacji, pozbawiona normalnych ludzkich interakcji, z zaskoczeniem patrzy na zachowanie starszych kobiet, które próbują tworzyć namiastkę normalności, relacji, bliskości czy zwyczajnych zachowań takich jak śpiew.

Powieść dotyka bardzo delikatnych obszarów duszy. Porusza trudne tematy i nie daje żadnej jednoznacznej odpowiedzi. Można patrzeć na tę historię bardzo różnie. Jako smutną, tragiczną opowieść o samotności w świecie gdzie już nie ma nic albo jako na historię o tak silnej nadziei, że do samego końca pcha do przodu i każe przemierzać świat w poszukiwaniu ludzi. O sile woli, ciekawości, niezmordowaniu, które nie pozwala się poddać. Mnie zdecydowanie to drugie spojrzenie przekonuje bo póki jest nadzieja, wszystko jest możliwe albo przynajmniej daje szansę na sposób w jaki można opowiedzieć i zamknąć swoją historię. Polecam!

Narratorka, zwana też Dziewczynką, jako dziecko została zamknięta wraz z trzydziestomadziewięcioma innymi kobietami w klatce pod ziemią. Nie znają powodu uwięzienia i muszą poddawać się rutynie narzuconej przez strażników. Wszystko zmienia się nagle. Rozlega się alarm i strażnicy znikają. Tylko przypadek sprawia, że w drzwiach do klatki zostają klucze. Kobiety korzystają z...

Świetna książka do pomyślenia. Zadaje więcej pytań niż daje odpowiedzi. Myślę żelazny znajdzie w niej coś dla siebie.

Świetna książka do pomyślenia. Zadaje więcej pytań niż daje odpowiedzi. Myślę żelazny znajdzie w niej coś dla siebie.

Gdzie my jesteśmy?

40 kobiet zamkniętych w jednej celi. Kilku pilnujących ich na zmianę strażników. I rygorystyczne zasady… Kobiety nie wiedzą gdzie są i w jakim celu są przetrzymywane. Wśród nich jest młoda dziewczyna, która, zamknięta tu jako małe dziecko, nie pamięta świata sprzed. Nie wie co to miłość, przyjaźń… To ona jest tytułową tą, która nie poznała mężczyzn…, a bardzo by chciała…
Pewnego dnia rozlega się alarm, strażnicy uciekają, a kobiety, łutem szczęścia, wydostają się z więzienia. Jaki świat czeka na nie poza kratami?

Powieść Jacqueline Harpman posiada niezwykle fascynujący koncept literacki! Oto kobiety zdane same na siebie. Mają w głowie mnóstwo pytań. Gdzie są? Po co zostały uwięzione? Ile czasu spędziły w więzieniu? Gdzie podziali się strażnicy? Czy są też inne więzienia? Książka dotyka interesującego motywu - samotności i przedstawia go bardzo dobrze w odniesieniu do dziewczynki. Czuć jej wyobcowanie wśród uwięzionych kobiet. A później w czasie samotnej wędrówki… Ona jedna nie może dzielić z pozostałymi wspomnień z dawnego życia, bo ich po prostu nie ma, była za mała w chwili uwięzienia, by cokolwiek pamiętać.

Ale, niestety, to by było na tyle moich zachwytów nad tą książką. Bowiem, jak dla mnie, w powieści mogącej pretendować do książki post-apo oprócz konceptu oraz interesujących motywów ważne jest również wytłumaczenie. Wytłumaczenie tego co i dlaczego się stało. Jaka była geneza konkretnych zdarzeń… W „Ja, która...” pytania mnożą się ze strony na stronę i, początkowo, ten brak wyjaśnienia napędza ciekawość. Czytelnik ma nadzieję, że w końcu dostanie na nie odpowiedzi, ale, niestety, się myli. Bowiem autorka nic tutaj nie wyjaśnia. Nie zamieszcza nawet okrucha informacji, które chociaż pozwoliłyby się domyślać genezy uwięzienia kobiet, ich jałowej, bezowocnej wędrówki. Żadnych strzępów informacji. Nic. Tylko więzienie, tajemnicze zniknięcie strażników i wędrówka po jałowej ziemi… Do tego do tej pory nurtuje mnie kwestia elektryczności… Niestety, ale ja czuję ogromny niedostatek informacyjny…

Na końcu zamieszczam jeszcze spojler dotyczący kwestii, która do tej pory mnie nurtuje…

Reasumując, „Ja, która nie poznałam mężczyzn” zapowiadała się bardzo obiecująco, jednak, moim zdaniem, potencjał tego konceptu fabularnego został zmarnowany.

Nie polecam.
.
.
PONIŻEJ SPOJLER!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Jakim cudem po kilkudziesięciu latach w tym świecie nadal był prąd!? Skoro kobiety wędrowały tyle lat i nigdy nie natrafiły na żadne inne budowle, żadnych miast, osad, elektrowni, nic co by wskazywało, że gdzieś tam jest życie, są inni ludzie, a jedynie puste strażnice? A w nich nie wiadomo skąd po latach nadal był prąd? No skąd pytam?

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Gdzie my jesteśmy?

40 kobiet zamkniętych w jednej celi. Kilku pilnujących ich na zmianę strażników. I rygorystyczne zasady… Kobiety nie wiedzą gdzie są i w jakim celu są przetrzymywane. Wśród nich jest młoda dziewczyna, która, zamknięta tu jako małe dziecko, nie pamięta świata sprzed. Nie wie co to miłość, przyjaźń… To ona jest tytułową tą, która nie poznała mężczyzn…, a...

Jak tylko wracam do niej myślami (a wracam często),to otwierają mi się kolejne i kolejne pudełka interpretacji różnych wątków. Zachwyciła mnie!

Jak tylko wracam do niej myślami (a wracam często),to otwierają mi się kolejne i kolejne pudełka interpretacji różnych wątków. Zachwyciła mnie!

Dzisiaj o dystopii, równie pięknej i ponadczasowej , co wstrząsającej. To nie jest książka, do której się wraca. To książka, która sama wraca do człowieka.

⛓️JA, KTÓRA NIE POZNALAM MĘŻCZYZN⛓️

Koncepcja fabuły wręcz utkana jest z prostoty, ale niedopowiedzenia, cały szereg pytań, na które lektura nam nie odpowiada tworzą mroczną i niepojetą dla ludzkiego umysłu, pochłaniającą bez reszty scenerię.
Opowieść, poza tematem pozbawienia wolności, życia pod czyjeś dyktando, ograniczenia praw, porusza w sposób bardzo przemyślany kwestie wspólnotowości, przynależność do grupy, siły jaką daje społeczeństwo oraz obcowanie z drugim człowiekiem. Postawa bezimiennej narratorki i jej późniejsza ewolucja, pokazują jak bardzo relacje przez nas tworzone oraz komunikacja międzyludzka są potrzebne do budowania naszej tożsamości oraz rozwoju.
Dogłębny i bolesny obraz tego, jak bardzo niczym staje się człowiek wyrwany z kontekstu, oderwany od więzi, kultury, struktur społecznych. Choćby ta samotność była najbardziej pragmatycznym z wyborów, pozbawi nas części wielce istotnej siebie.

📝FABUŁA📝

39 kobiecych istnień zamkniętych w piwnicznej klatce pośrodku niczego, bez prawa do intymności, fizyczności, tęskniących za wolnością i życiem przed niewolą, pilnowanych przez milczących strażników.
39 kobiet i dziewczynka, która nie tęskni, bo odkąd sięga pamięcią, jest z nimi w absurdzie zamknięcia, zatem nie zna świata, za którym mogłaby uronić łzę.

🙋🏻‍♀️DLA KOGO🙋🏻‍♂️

Na pewno poleciałbym fanom dystopii, klasyki sci-fi , ale myślę,
Magda

Dzisiaj o dystopii, równie pięknej i ponadczasowej , co wstrząsającej. To nie jest książka, do której się wraca. To książka, która sama wraca do człowieka.

⛓️JA, KTÓRA NIE POZNALAM MĘŻCZYZN⛓️

Koncepcja fabuły wręcz utkana jest z prostoty, ale niedopowiedzenia, cały szereg pytań, na które lektura nam nie odpowiada tworzą mroczną i niepojetą dla ludzkiego umysłu,...

Niesamowita historia, nie mogłam się oderwać. I nawet nie przeszkadza mi to, że spodziewałam się innego zakończenia. Jedna z książek, które zostaną w pamięci na długo.

Niesamowita historia, nie mogłam się oderwać. I nawet nie przeszkadza mi to, że spodziewałam się innego zakończenia. Jedna z książek, które zostaną w pamięci na długo.

Niby fajna, niby angażująca a finał przeciętny. Szkoda :(

Niby fajna, niby angażująca a finał przeciętny. Szkoda :(

Nie mogłam się oderwać. Dlaczego dopiero teraz przetłumaczono tę książkę?!!! Po ponad dwudziestu pięciu latach, ale warto było czekać.

Niesamowita i brutalna opowieść osadzona w postapokaliptycznym świecie. Dawała mi trochę vibe Harlana Ellisona i jego "I no mouth and I must scream", więc ciężki kaliber...

Nie mogłam się oderwać. Dlaczego dopiero teraz przetłumaczono tę książkę?!!! Po ponad dwudziestu pięciu latach, ale warto było czekać.

Niesamowita i brutalna opowieść osadzona w postapokaliptycznym świecie. Dawała mi trochę vibe Harlana Ellisona i jego "I no mouth and I must scream", więc ciężki kaliber...

Frustrowała mnie ta książka. Miała pewien potencjał, do pewnego czasu nawet mi się podobała, ale im zagłębiałem się dalej, tym bardziej miałam wrażenie, że autorka sama nie wie jak to wszystko wyjaśnić.

Frustrowała mnie ta książka. Miała pewien potencjał, do pewnego czasu nawet mi się podobała, ale im zagłębiałem się dalej, tym bardziej miałam wrażenie, że autorka sama nie wie jak to wszystko wyjaśnić.

Poruszyła we mnie jakąś czułą strunę. Zrobiła na mnie duże wrażenie i wracam do niej myślami. A ponieważ już dawno, żadna powieść nie wywołała we mnie emocji to oceniam wysoko.

Poruszyła we mnie jakąś czułą strunę. Zrobiła na mnie duże wrażenie i wracam do niej myślami. A ponieważ już dawno, żadna powieść nie wywołała we mnie emocji to oceniam wysoko.