Ten głód

Byłam zaciekawiona tą książką po wielu zachwytach które słyszałam, ale nie trafiła do mnie nie chodzi nawet o główną bohaterkę która nie była irytująca ale fabuła mnie nużyła , nie byłam niczym zszokowana czy zniesmaczona. Po prostu historia przepłynęła obok mnie, nie była to zła książka ale nie zostanie ze mną za dłużej , jakoś nic z niej nie wyciągnęłam dla siebie.

Byłam zaciekawiona tą książką po wielu zachwytach które słyszałam, ale nie trafiła do mnie nie chodzi nawet o główną bohaterkę która nie była irytująca ale fabuła mnie nużyła , nie byłam niczym zszokowana czy zniesmaczona. Po prostu historia przepłynęła obok mnie, nie była to zła książka ale nie zostanie ze mną za dłużej , jakoś nic z niej nie wyciągnęłam dla siebie.

MOGĄ BYĆ LEKKIE SPOILERY!!!
Już tak dawno nie zawiodłam się na jakiejś książce….
Kupując ja byłam pewna że będę czytać o typowych morderstwach, jak tego dokonywała Dorothy, jak się czuła jedząc ludzkie mięso i żeby nie było, w książce można to znaleźć, ale za mało. Pierwszej połowy książki w ogóle nie pamiętam a jak już mam coś przytoczyć to seks.. nie powiem zdziwiło i może trochę zniesmaczyło do książki. Można się kłócić że taka Daniels miała być, ale jak dla mnie było tego zdecydowanie za dużo. W drugiej połowie już było zdecydowanie lepiej, bardziej zaczęła mnie interesować tylko po to żeby przedstawić główną bohaterkę na końcu jako zwykłą hipokrytkę…
Zdecydowanie największy zawód tego roku, a miałam takie oczekiwania 😔😔

MOGĄ BYĆ LEKKIE SPOILERY!!!
Już tak dawno nie zawiodłam się na jakiejś książce….
Kupując ja byłam pewna że będę czytać o typowych morderstwach, jak tego dokonywała Dorothy, jak się czuła jedząc ludzkie mięso i żeby nie było, w książce można to znaleźć, ale za mało. Pierwszej połowy książki w ogóle nie pamiętam a jak już mam coś przytoczyć to seks.. nie powiem zdziwiło i...

Stało się: po raz pierwszy od dwóch lat źle wybrałem lekturę! A przecież wszystko powinno być dobrze 🙃
Przeczytałem mnóstwo literatury kryminalnej, a opowieści o rozgrywkach pomiędzy seryjnymi mordercami i sponiewieranymi przez życie detektywami należą do moich ulubionych. Z uśmiechem wspominam też powieści z wiodącym wątkiem kulinarnym, które też mi przeważnie "smakowały". Jestem "fanem" postaci Hannibala Lectera, zarówno w wersji literackiej, jak i filmowej (to tak z pogranicza kryminału i kulinariów 😅🤣😂). Lubię wyraziste i niezależne bohaterki literackie. "Kupuję" też konwencję budzących kontrowersje książek Maxa Czornyja, w których autor wciela się w brutalnych morderców (choć najnowszej, o Tedzie Bundym jeszcze nie czytałem). Mam też zaufanie do wydawnictwa Mova, po książki którego zawsze sięgam z przyjemnością.
Czemu zatem ”Ten głód" Chelsea G. Summers - powieść o wyzwolonej kobiecie, seryjnej morderczyni i finezyjnej krytyczce kulinarnej w jednym - zwyczajnie mnie znużył?
Najprostsza odpowiedź jest taka - tu zacytuję klasyczkę, czyli swoją Anię - że "nie polubiłem się z bohaterką". Nie dlatego, że jest jakaś wybitnie brutalna i bezwzględna (bo nie jest),że z zabitych przyrządza potrawy i je zjada (a bo to ona pierwsza? patrz Hannibal),ani nawet nie dlatego, że taka z niej niby feministka (z naciskiem na to "niby" z przodu).
Najbardziej irytowała mnie pretensjonalność Dorothy Daniels i jej przekonanie o własnej wyjątkowości. Jestem taką femme fatale, gotuję lepiej, niż wszyscy szefowie kuchni razem wzięci, a pisuję o jedzeniu jeszcze lepiej, w mężczyznach (i nie tylko) przebieram jak w ulęgałkach, zabijam jakby od niechcenia, z finezją zacieram ślady, a w więzieniu... Na krótszą metę (opowiadanie) może byłoby to do zniesienia, na dłuższą (powieść) z każdą kolejną dziesiątką stron bardziej mnie nużyło.
A może chodzi mi po prostu o to, że "Ten głód" zdecydowanie więcej obiecuje niż daje? Ani on taki perwersyjny, choć słowo "c...a" (oczywiście wyjątkowa i soczysta) pada w nim często, ani opisywane morderstwa nie robią wrażenia (poczytajcie powieści Chrisa Cartera)...
Zostańmy jednak przy tym, że to ja źle wybrałem lekturę! 😜 Wam się może spodobać 😉
Zapraszam na profil Sczytalim na Instagramie!

Stało się: po raz pierwszy od dwóch lat źle wybrałem lekturę! A przecież wszystko powinno być dobrze 🙃
Przeczytałem mnóstwo literatury kryminalnej, a opowieści o rozgrywkach pomiędzy seryjnymi mordercami i sponiewieranymi przez życie detektywami należą do moich ulubionych. Z uśmiechem wspominam też powieści z wiodącym wątkiem kulinarnym, które też mi przeważnie...

„Ludzkie ciało zawiera przeciętnie trzydzieści kilogramów jadalnego mięsa, znacznie więcej, niżby można przypuszczać, zważywszy, ile osób jest niestrawnych.”

Dorothy Daniels można uznać za femme fatale. Jest pewna siebie, niezależna i odnosi sukces jako krytyczka literacka. Mimo swoich blisko pięćdziesięciu lat uwodzi mężczyzn i nie stroni od ich towarzystwa. Drugą przyjemnością jej życia jest jedzenie; smaki, które potrafi przywołać nawet w więziennej celi. Kiedy do garnka trafia pierwsza porcja tego wyjątkowego mięsa, kiedy przecięła tkanki pierwszego kochanka, Dorothy rozsmakowała się w życiu jeszcze bardziej.

Jeśli chcecie spotkać Hannibala w spódnicy, to jesteście naprawdę blisko choć dla mnie to nadal bohater „Milczenia owiec” pozostaje numerem jeden wśród ludojadów. Chelsea G. Summers stworzyła barwną powieść pełną jedzenia, seksu i nieposkromionego apetytu, który prowadzi bohaterkę „Tego głodu” do więzienia. Dorothy bywa wulgarna, seksualizuje każdą sferę życia i bez wątpienia dobrze się tym bawi. Jest kontrolującą, inteligentną i skrupulatną zabójczynią, którą jednak coś w końcu zawodzi. A może ktoś? Przekonajcie się sami, jeśli macie odwagę poznać jej opowieści. Ostrzegam - to bardzo opisowa książka i o ile nad kwestią jedzenia można się rozpływać, tak ludzkie wydzieliny i mięso może pozostawić lekki niesmak. Dorothy zamawia krwiste steki. Zawsze.

Czy „Ten głód” zaspokoi głód dobrej literatury? Jeśli szukacie rozrywki, wciągającej fabuły i bohaterki, którą ciężko lubić - książka Chelsea G. Summers narobi Wam apetytu. Ja bawiłam się dobrze, chociaż po tak inteligentnej i przebiegłej istocie spodziewałam się czegoś więcej jeśli chodzi o motywację do popełniania kolejnych zbrodni. Językowo jest w porządku, tłumaczka z pewnością nie miała łatwej pracy. Sam styl autorki jest dość prosty, ale nie oczekiwałam niczego więcej poza dobrą rozrywką. Odrzućcie jednak feministyczne zapędy.

„Ludzkie ciało zawiera przeciętnie trzydzieści kilogramów jadalnego mięsa, znacznie więcej, niżby można przypuszczać, zważywszy, ile osób jest niestrawnych.”

Dorothy Daniels można uznać za femme fatale. Jest pewna siebie, niezależna i odnosi sukces jako krytyczka literacka. Mimo swoich blisko pięćdziesięciu lat uwodzi mężczyzn i nie stroni od ich towarzystwa. Drugą...

eeeeeh zachęcona zachwytami sięgnęłam po tę książkę w końcu (a nawet kupiłam, ale na sto procent ją odsprzedam). no i co - niesamowicie pretensjonalna, pełna ozdobników, porównań i męczących metafor opowiastka totalnie niefeministyczna i nieciekawa. zdecydowanie nabokov by tak NIE pisał gdyby teraz żył i był kobietą (taki slogan na czwartej stronie). płynie ta powieść, ciągle opóźniana jakimiś wynurzeniami bez sensu, jest trochę flexowania się wiedzą na jakieś tam tematy, ale czy to potrzebne?

eeeeeh zachęcona zachwytami sięgnęłam po tę książkę w końcu (a nawet kupiłam, ale na sto procent ją odsprzedam). no i co - niesamowicie pretensjonalna, pełna ozdobników, porównań i męczących metafor opowiastka totalnie niefeministyczna i nieciekawa. zdecydowanie nabokov by tak NIE pisał gdyby teraz żył i był kobietą (taki slogan na czwartej stronie). płynie ta powieść,...

Wow, ależ to była ciekawa książka. Z jednej strony bardzo dziwna z drugiej dosyć odrzucająca a z trzeciej z każdą stroną fascynowała mnie bardziej. „Ten głód” to zdecydowanie książka, koło której nie przechodzi się obojętnie, przyciąga zarówno okładką jak i treścią.

Opowiada o kobiecie, która spotyka się z mężczyznami, m0rdu!€ ich a następnie zjada. W życiu prywatnym jest pisarką i krytyczką kulinarną, a cała książka to jej opowieść o tym jak trafiła do więzienia skazana na dożywocie.

Główna bohaterka jest postacią, którą z jednej strony się gardzi za to co robi a z drugiej, jej (prawie) wszystkie posunięcia dzięki temu jak są przemyślane, sprawiają, że zaczynamy ją podziwiać i dosłownie to chyba pierwsza książka, gdzie naprawdę czułam, że mam do czynienia z psychopatką i cieszę się, że ta książka umożliwiła mi wniknięcie do umysłu kogoś takiego.

W zasadzie jedyne co mi się w tej książce nie podobało to, zakończenie. Mam wrażenie, że trochę za mało zostało wyjaśnione i trochę za mało dostaliśmy faktycznych informacji, dlaczego główna bohaterka trafiła na dożywocie do więzienia. Możemy prześledzić jej historię przestępczości, ale nie jest konkretnie powiedziane za co konkretnie dostała ten wyrok. Pośrednio jest to tłumaczone, ale nie na tyle, żeby mogło mnie to zadowolić. Nie wiem dlaczego, ale tak naprawdę na koniec została wyciągnięta tylko jedna sprawa a książka opowiada o kilku.

To była naprawdę dobra książka i świetnie się przy niej bawiłam, jeśli macie skończone osiemnaście lat i lubicie historie o seryjnych m0rd€r(a(h to ta książka na pewno przypadnie wam do gustu.

Wow, ależ to była ciekawa książka. Z jednej strony bardzo dziwna z drugiej dosyć odrzucająca a z trzeciej z każdą stroną fascynowała mnie bardziej. „Ten głód” to zdecydowanie książka, koło której nie przechodzi się obojętnie, przyciąga zarówno okładką jak i treścią.

Opowiada o kobiecie, która spotyka się z mężczyznami, m0rdu!€ ich a następnie zjada. W życiu prywatnym jest...

American Psycho w wydaniu kobiecym. Świeża jak pieczony domowy chleb, cierpka jak podpalony spód pachnącej bułki i mocna jak wiekowe włoskie wino opowieść. Pyszna, zadowala głód czytelniczy!
Świat się podzieli na tych, co uznają tę książkę za niesmaczną, a na pewno bez smaku, i tych, co uznają ją za lekturę swojego życia. Tej drugiej grupy zdecydowanie się lepiej bać i unikać i zrobię co w mojej mocy, żeby do niej należeć.

American Psycho w wydaniu kobiecym. Świeża jak pieczony domowy chleb, cierpka jak podpalony spód pachnącej bułki i mocna jak wiekowe włoskie wino opowieść. Pyszna, zadowala głód czytelniczy!
Świat się podzieli na tych, co uznają tę książkę za niesmaczną, a na pewno bez smaku, i tych, co uznają ją za lekturę swojego życia. Tej drugiej grupy zdecydowanie się lepiej bać i...

Momentami ciekawa i oryginalna, ale ta książka próbuje za bardzo zostać skandaliczną. Żadnej głębi w niej nie dostrzegam ani nie rozumiem motywacji głównej bohaterki

Momentami ciekawa i oryginalna, ale ta książka próbuje za bardzo zostać skandaliczną. Żadnej głębi w niej nie dostrzegam ani nie rozumiem motywacji głównej bohaterki

Historia krytyczki kulinarnej, która do swoich ulubionych potraw przemyca części ludzkiego ciała? No przyznam, że brzmiało to dla mnie intrygująco, ale książka okazała się, hmm, ciężkostrawna.

Dorothy to seryjna morderczyni, która zabija i zjada (przynajmniej częściowo) swoich kochanków, jednak o swoich morderstwach opowiada zza więziennych krat. Jest to w pewnym sensie pamiętnik, forma spowiedzi, a może raczej chęć pozostania zapamiętaną i podziwianą przez innych.

Nie do końca wiem, co miałam z tej książki wynieść i po co ona właściwie powstała. Dużo w niej epatowania przemocą bez większego celu - zamiast szczegółowych opisów morderstw wolałabym chociażby lepszy portret psychologiczny bohaterki. Mamy przecież do czynienia z osobowością psychopatyczną, więc tkwił tu większy potencjał. Zresztą ten potencjał nie został też wykorzystany do opisu potraw. Kojarzycie te seriale kulinarne, które mają piękne, artystyczne zbliżenia na jedzenie i cały proces przygotowania dań? Mniej więcej czegoś takiego oczekiwałam od tej książki - obrazowych opisów, które dosłownie będą drażnić moje kubki smakowe, nawet jeśli niektóre składniki są co najmniej kontrowersyjne. Ale niestety, ten piękny język jest tu tylko w teorii - widać, że autorka siliła się na kwieciste metafory, jednak moim zdaniem to nie do końca udana próba. Trochę przerost formy nad treścią.

Dużo dobrego słyszałam o tej książce i przyznam, że temat naprawdę wydał mi się intrygujący i oryginalny. I do tego ta piękna okładka? Niestety to tylko słabe danie w ładnym opakowaniu. Doczytałam do końca tylko dlatego, że byłam ciekawa na czym bohaterka ‘wpadła’ i jak znalazła się w więzieniu.

Historia krytyczki kulinarnej, która do swoich ulubionych potraw przemyca części ludzkiego ciała? No przyznam, że brzmiało to dla mnie intrygująco, ale książka okazała się, hmm, ciężkostrawna.

Dorothy to seryjna morderczyni, która zabija i zjada (przynajmniej częściowo) swoich kochanków, jednak o swoich morderstwach opowiada zza więziennych krat. Jest to w pewnym sensie...

Niestety "Ten głód" całkowicie nie trafił w mój gust. Zachęcona masą pozytywnych opinii spodziewałam się czegoś świetnego. Niestety książka ta spowodowała u mnie zastój czytelniczy. bo nie jest to długa pozycja i jednak byłam ciekawa jak Dorothy trafiła do więzienia. Jednak przebrnięcie przez tą masę rozwlekłych, nużących opisów było bardzo trudne w moim przypadku. Kilkukrotnie zastanawiałam się czy nie porzucić tego tytułu. Bohaterki nie polubiłam, była dla mnie obojętna. Cała książka wydaje mi się bardzo rozdmuchana, wykreowana na lepszą, bardziej wartościową niż faktycznie jest. Moim zdaniem jak na thriller o kanibalce jest w niej za dużo scen seksu i nie potrzebnie wulgarnego języka. Całościowo książka jest dla mnie nijaka, nie skłania ona do żadnej refleksji.

Niestety "Ten głód" całkowicie nie trafił w mój gust. Zachęcona masą pozytywnych opinii spodziewałam się czegoś świetnego. Niestety książka ta spowodowała u mnie zastój czytelniczy. bo nie jest to długa pozycja i jednak byłam ciekawa jak Dorothy trafiła do więzienia. Jednak przebrnięcie przez tą masę rozwlekłych, nużących opisów było bardzo trudne w moim przypadku....