Białe kwiaty czarnego bzu

#białekwiatyczarnegobzu autorstwa #beataznojkowa to historia trzech zupełnie różnych kobiet, które w latach osiemdziesiątych XX wieku wyemigrowały zarobkowo do Austrii, bo to właśnie we Wiedniu toczy się fabuła książki.
Każda z wyżej wymienionych, na wyjazd decyduje się z innych powodów. W grę wchodzi chęć szybkiego zarobku i polepszenie warunków ekonomicznych, ucieczka z przemocowego domu, gdzie twardą ręką "rządzi" alkoholik, czy chęć wyrwania się z domowego kieratu.
Ewa, Grażyna i Alicja marzą o lepszym życiu, brutalnie konfrontując swoje wyobrażenia o kapitalistycznym "zachodzie" z twardą rzeczywistością, gdzie będą miały styczność z różnymi oszustami jak i trudnymi warunkami mieszkaniowymi i problemami z pracą.
Autorka opisuje motywy działania tych kobiet, ich drogę do Wiednia i nieoczywisty moment, gdy ich drogi się przecinają.
Jest to z pewnością powieść dla osób, które lubią klimat końcówki ubiegłego wieku, kiedy to luksusem była paczka kawy, czy dobre jeansy i kiedy trzeba było radzić sobie bez dostępu do telefonów komórkowych, czy social mediów....
Autorka porusza tu wiele trudnych tematów, w tym ciekawie przedstawia środowisko polskiej emigracji oraz swoistą hierarchię tam panującą, realistycznie opisuje też kontrast między Wiedniem znanym z telewizji i pocztówek a tym prawdziwym.
W książce jest kilka scen łóżkowych, zdarzają się wulgaryzmy, które oddają charakter jednej z bohaterek, co nie przeszkadzało mi w odbiorze treści.
Czytajcie!

#białekwiatyczarnegobzu autorstwa #beataznojkowa to historia trzech zupełnie różnych kobiet, które w latach osiemdziesiątych XX wieku wyemigrowały zarobkowo do Austrii, bo to właśnie we Wiedniu toczy się fabuła książki.
Każda z wyżej wymienionych, na wyjazd decyduje się z innych powodów. W grę wchodzi chęć szybkiego zarobku i polepszenie warunków ekonomicznych, ucieczka z...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Akcja powieści toczy się w Wiedniu w latach 80 XX wieku. Bohaterkami są trzy Polki, które zdecydowały się na emigrację. Ewa nie radząc się z domową rutyną, nie spełniając się w roli matki i żony w wyjeździe widzi szansę na wyrwane się z domu. Alicja marzy o dobrze płatnej pracy, najlepiej legalnej w roli opiekunki osób starszych. Grażyną do wyjazdu przekonała obietnica zatrudnienia w hotelu i w dalszej perspektywie możliwość awansu. Niestety ich oczekiwania o karierze i szybkim zarobku rozminęły się z rzeczywistością. Kobiety zmuszone są zawalczyć o siebie i o swoją przyszłość. Ewa, Alicja i Grażyna nie znają się, ale wkrótce ich drogi się przetną w najmniej niespodziewanym dla nich momencie. Jakie konsekwencje będzie miało ich spotkanie? Czy po tym jak ich wiara w lepsze jutro została zachwiana odnajdą w sobie siłę i uwierzą, że warto mieć nadzieję?
Swoją opinię zacznę od tego, że bardzo podoba mi się klimat jaki za sprawą okładki udało się stworzyć i tym samym naprowadzić czytelnika na to z jakim nastrojem będzie miał do czynienia w powieści. Trochę ubolewam nad tym, że na zdjęciu nie znalazły się trzy kobiety, skoro na trzech życiorysach opiera się fabuła, ale widocznie taki a nie inny był zamysł twórcy. Za to pod względem kolorystycznym jestem usatysfakcjonowana.
Cieszę się, że trzy postaci kobiecie były pod względem charakterologicznym różne. Każda podjęła decyzję o wyjeździe kierując się innymi pobudkami. Każda z nich inaczej reagowała na zaistniałą sytuację jaka ją spotkała ją z daleka od domu na emigracji. Niestety z żadną z nich nie poczułam więzi. Chyba dlatego, że nie do końca zgadzałam się z nich postępowaniem i podjętymi decyzjami. Gdybym jednak miała wybierać, najbliżej było mi do Alicji.
Pod względem stylistycznym i językowym książka jest napisana dobrze. Pod kątem fabularny również, tylko mam jedno ale. Nie udało mi się nasiąknąć Wiedniem i klimatem lat 80 XX wieku. Nie twierdzę, że to wina autorki, po prostu może ja nie weszłam w tę powieść tak, jak powinnam. Możliwe, że za bardzo skupiłam na się na życiorysach kobiet, by odkryć co nimi kieruje. Ode mnie 6/10.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Akcja powieści toczy się w Wiedniu w latach 80 XX wieku. Bohaterkami są trzy Polki, które zdecydowały się na emigrację. Ewa nie radząc się z domową rutyną, nie spełniając się w roli matki i żony w wyjeździe widzi szansę na wyrwane się z domu. Alicja marzy o dobrze płatnej pracy, najlepiej legalnej w roli opiekunki osób...

Wyjazd poza Polskę za pracą kojarzy nam się z nowymi możliwościami, większą szansą na dobry zarobek, trampoliną pozwalającą odbić się od dna. Zapominamy o tym, jakim wyzwaniem może być emigracja zarobkowa, jak wielu oszustów można trafić na swojej drodze, jak dużo niebezpieczeństw nas czeka oraz z jak fatalne warunki mieszkaniowe będą naszą codziennością. Problem emigracji w swojej książce „Białe kwiaty czarnego bzu: porusza Beata Znojkowa.
Na początku książki poznajemy historię trzech kobiet. Obserwując ich codzienność dowiemy się, co zmotywowało je do wyjazdu, w jaki sposób trafiły na propozycję pracy w Wiedniu oraz śledzimy przebieg podróży. Każda z bohaterek jest w innym wieku, z innego środowiska, dla każdej wyjazd to szansa. Mamy tu ofiarę przemocy i alkoholizmu, która po uporządkowaniu spraw w sądzie postanawia zawalczyć o lepsze jutro dla dzieci, mamy kobietę wykształconą, dla której wyjazd ma być odskocznią i możliwością łatwego zarobienia większej sumy pieniędzy oraz jest młoda matka i mężatka, która czuje się uwięziona w przypisanej jej roli. Każda z bohaterek musiała wyrzec się swoich zainteresowań w imię ambicji męża lub z powodu jego uzależnienia. Wyjazd może dać im szansę na uwolnienie się od codzienności, przemeblowaniu ról społecznych oraz możliwość otarcia się o zainteresowania, a czasami zdobycia zawodu. Każda ma określoną wizję swojej pracy, oczekiwania, które bardzo szybko rozwiewa zderzenie z brutalną rzeczywistością pełną oszustów, pomówień, pracy mijającej się z kwalifikacjami, przepełnionymi mieszkaniami, w których każdy metr podłogi jest wykorzystany. Śledzimy tu zagmatwane losy kobiet, których przypadek krzyżuje drogi i trafiają do jednego pokoju. Widzimy ich wzajemny stosunek do siebie, zabiegi wokół próby przetrwania oraz stajemy się świadkami szukania alternatywnych dróg. Obserwujemy też życie Polonii podzielonej na różnorodne klasy, wśród których robotnice sezonowe znajdują się na samym dnie hierarchii.
„Białe kwiaty czarnego bzu” całkowicie mnie pochłonęły. Beata Znojkowa stworzyła świetną historię emigrujących kobiet i wplotła w nie wiele problemów społecznych. Na plan pierwszy wysuwa się przemoc fizyczna, psychiczna i ekonomiczna w domu alkoholika. Zobaczymy szybko dorastające dzieci, które wspierają matkę w uwalnianiu się od męża sprzedającego wszystkie domowe sprzęty. Inną motywuje możliwość otarcia się o luksus, eleganckie stroje, a trzecia wyjeżdża pod pretekstem zarobienia pieniędzy na dom i możliwość uwolnienia się od życia na garnuszku teściów. Każda w pewien sposób jest ambitna, ale zderzenie z brutalną rzeczywistością popycha do obrania zaskakujących dróg.
Pojawia się tu też problem wyłudzania pieniędzy, oszukiwania, życia w złych warunkach, nielegalnej imigracji. Wszystko w klimacie lat 80. XX wieku, kiedy rajstopy były luksusem, a paczka kawy najlepszym prezentem. Beata Znojkowa przenosi nas w czasie i przestrzeni, pokazuje jak ludzie radzili sobie bez telefonów komórkowych i mediów społecznościowych. W tle nie zabraknie ludzi starszych, chorych, mieszanki kulturowej wśród osób pracujących na najniższych stanowiskach oraz zależności od całkowicie obcych osób. Do tego pisarka podsuwa nam klimat miasta, w którym za pięknymi elewacjami kryją się rudery pełne ludzi przyjeżdżający tu w poszukiwaniu lepszego jutra, a znajdujący całe mnóstwo wyzwań.
Beata Znojkowa podsuwa czytelnikom wciągającą i poruszającą historię kobiet mierzących się z wyzwaniami oraz dystansujących do swojej codzienności. To w Wiedniu w obliczu trudności mogą poszukiwać siebie i wyznaczać sobie cele oraz dojrzeć do realizowania własnych planów. Próba podążania za społecznymi oczekiwaniami, nadmierne zaufanie zawsze kończy się tu źle. Emigracja staje się tu prawdziwą szkołą życia. Co przyniesie bohaterkom ta nauka?
„Białe kwiaty czarnego bzu” Beaty Znojkowej polecam osobom lubiącym książki obyczajowe oraz sięgających po powieści historyczne. Tu przeniesienie się do lat 80. XX wieku jest pewnego rodzaju podróżom w czasie i przybliżeniem realiów w jakich czterdzieści lat temu żyli ludzie.

Wyjazd poza Polskę za pracą kojarzy nam się z nowymi możliwościami, większą szansą na dobry zarobek, trampoliną pozwalającą odbić się od dna. Zapominamy o tym, jakim wyzwaniem może być emigracja zarobkowa, jak wielu oszustów można trafić na swojej drodze, jak dużo niebezpieczeństw nas czeka oraz z jak fatalne warunki mieszkaniowe będą naszą codziennością. Problem emigracji...

Decydując się na emigrację, człowiek chce zmienić coś w swoim życiu. Jedni gonią za pieniądzem inni za przygodą a jeszcze inni chcą znaleźć swoje miejsce na świecie.

Trzy kobiety decydują się opuścić swój kraj, chcąc zmienić coś w swoim życiu. Każda z nich ma inną przeszłość i inne plany na przyszłość. Różni je niemal wszystko, łączy emigracja.

Jak poradzą sobie w nowej rzeczywistości? Jak odnajdą się w obcym kraju? Czy osiągną to, po co wyjechały?

Książka wprowadza czytelnika w temat emigracji. Widać w niej wyraźnie, jak ważna jest chociażby podstawowa znajomość języka.
Zdarza się, że chcąc wyjechać jesteśmy skazani na pomoc zupełnie obcych nam osób. Jest to dość ryzykowne, bo tak na prawdę nie wiemy czy można im zaufać. Na miejscu może się kazać, że jesteśmy skazani na siebie i swoje umiejętności językowe i personalne. Znalezienie noclegu czy pracy na własną rękę może okazać się nie lada wyczynem. Dodatkowo, trzeba się w tej pracy jeszcze umieć porozumieć a także zrozumieć teksty na etykietach, szyldach czy znakach i tablicach informacyjnych.
Z drugiej strony bohaterki pokazują, że mimo ciężkich początków, wystarczy sporo chęci i determinacji, aby poradzić sobie na obczyźnie.

Treść książki zawiera dużo wypowiedzi w obcych językach, co utrudnia zrozumienie tekstu, jednak jednocześnie, pozwala bardziej wczuć się w sytuację bohaterek.
Wypowiedzi jednej z kobiet zawierają dużą ilość tak zwanej "łaciny podwórkowej", przez co należy się spodziewać wielu przekleństw.
W książce pojawia się również parę scen łóżkowych. Chociaż nie ma ich dużo, to i pojawiają się wulgaryzmy powodują, że moim zdaniem książka nie nadaje się dla nieletniej grupy czytelników.

Strony, podczas czytania, ubywały szybko i ani się obejrzałam, jak czytałam ostatni rozdział. Niektóre zachowania bohaterek denerwowały mnie, inne wręcz bawiły.
Chociaż książkę czytało mi się szybko, nie wciągała mnie. Z łatwością mogłam ją odłożyć w każdym momencie. Historia emigrantek niestety nie porwała mnie. Nie męczyłam się podczas czytania, ale nie znalazłam w niej tego, czego szukam w książkach. Nie trzymała mnie w napięciu,chociaz zakończenie okazało się dla mnie zaskoczeniem. Do ostatniego zdania, nie mogłam uwierzyć, że tak się to skończy.

Trochę zawiodłam się na tej książce, jednak nie zaliczyłabym jej do złych.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Decydując się na emigrację, człowiek chce zmienić coś w swoim życiu. Jedni gonią za pieniądzem inni za przygodą a jeszcze inni chcą znaleźć swoje miejsce na świecie.

Trzy kobiety decydują się opuścić swój kraj, chcąc zmienić coś w swoim życiu. Każda z nich ma inną przeszłość i inne plany na przyszłość. Różni je niemal wszystko, łączy emigracja.

Jak poradzą sobie w nowej...