Thorgal: Alinoe

Opowieść grozy w uniwersum Thorgala i to w zasadzie bez udziału tytułowego bohatera okazała się strzałem niemal w dziesiątkę. Thorgal, Aaricia i ich syn Jolan po wydarzeniach z poprzednich tomów wiodą spokojne życie na bezludnej wyspie. Thorgal musi jednak wybrać się w góra trzydniową podróż na kontynent celem zakupu produktów pierwszej potrzeby. Pod jego nieobecność na wyspie pojawia się tytułowy Alinoe- młody chłopiec o zielonych włosach, będący niemową. Skąd się wziął i jakie są jego intencje - tego zdradzać nie będę. Dodam jedynie, że historia, choć standardowo dość krótka, stoi na naprawdę wysokim poziomie, a Aaricia sprawdza się jako główna protagonistka. Polecam

Opowieść grozy w uniwersum Thorgala i to w zasadzie bez udziału tytułowego bohatera okazała się strzałem niemal w dziesiątkę. Thorgal, Aaricia i ich syn Jolan po wydarzeniach z poprzednich tomów wiodą spokojne życie na bezludnej wyspie. Thorgal musi jednak wybrać się w góra trzydniową podróż na kontynent celem zakupu produktów pierwszej potrzeby. Pod jego nieobecność na...

Jak do tej pory najlepsza część cyklu. Nie ma tu prawie Thorgala, za to klimat jak z horroru. Świetna historia!

Jak do tej pory najlepsza część cyklu. Nie ma tu prawie Thorgala, za to klimat jak z horroru. Świetna historia!

Ten tom wyróżnia się na tle poprzednich części. Głównym bohaterem jest Aaricia i Jolan. Razem z protagonistą zmienia się też gatunek, ponieważ "Alinoe" to horror, a nie przygodowa opowieść.
Ten tom jest bardzo klimatyczny, rysunki świetnie obrazują bezludną wyspę, na której przebywają bohaterowie, aż czuć ten nieprzyjemny chłód wiatru. Scenariusz również jest świetny i bardzo niepokojący. Małym minusem jest zakończenie, które jest trochę leniwe.

Ten tom wyróżnia się na tle poprzednich części. Głównym bohaterem jest Aaricia i Jolan. Razem z protagonistą zmienia się też gatunek, ponieważ "Alinoe" to horror, a nie przygodowa opowieść.
Ten tom jest bardzo klimatyczny, rysunki świetnie obrazują bezludną wyspę, na której przebywają bohaterowie, aż czuć ten nieprzyjemny chłód wiatru. Scenariusz również jest świetny i...

Fabuła "Alinoe" ukazuje wydarzenia kilka lat po ukazanych w tomie "Upadek Ben Zaritha". Opuszczamy na chwilę epickie wydarzenia, wojny o tron i zmagania nordyckich herosów, by poznać kameralną historię, której głównym bohaterem nie jest tym razem Thorgal, ale Aaricia i ich kilkuletni synek Jolan.

Zmiana bohaterów przewodnich sprawia, że 8. tom sagi wnosi powiem świeżości i pozwala przyjrzeć się bliżej innym bohaterom - ich osobowości, pragnień, dążeń i motywacji.
Jak zwykle ciekawa historia, emocjonująca i pełna zwrotów historia sprawia, że tom dosłownie pochłania się jednym tchem. Nadto wszystko wzbogacone jest nienaganną szatą graficzną.

Fabuła "Alinoe" ukazuje wydarzenia kilka lat po ukazanych w tomie "Upadek Ben Zaritha". Opuszczamy na chwilę epickie wydarzenia, wojny o tron i zmagania nordyckich herosów, by poznać kameralną historię, której głównym bohaterem nie jest tym razem Thorgal, ale Aaricia i ich kilkuletni synek Jolan.

Zmiana bohaterów przewodnich sprawia, że 8. tom sagi wnosi powiem świeżości...

Thorgal odpływa kupić mąkę i zaczyna się horror! Lubię ten tom za chłodną atmosferę jesiennej wyspy i zręczne stopniowanie napięcia. Jolan nie jest nieznośny, jak to czasem bywa z dziećmi w tekstach kultury; w jego postaci zgrabnie łączą się motywy upiornego dziecka ze zdolnościami parapsychicznymi i dzielnego szkraba. Aaricia też ładnie się rozwija - wprawdzie ostatecznie okazuje się bezradna i Thorgal musi uratować całą rodzinę, ale w międzyczasie radzi sobie całkiem nieźle, a jej relacja z synem też jest napisana bardzo ładnie. Alinoe odpowiednio straszny. Mam do tej części sentyment.

Thorgal odpływa kupić mąkę i zaczyna się horror! Lubię ten tom za chłodną atmosferę jesiennej wyspy i zręczne stopniowanie napięcia. Jolan nie jest nieznośny, jak to czasem bywa z dziećmi w tekstach kultury; w jego postaci zgrabnie łączą się motywy upiornego dziecka ze zdolnościami parapsychicznymi i dzielnego szkraba. Aaricia też ładnie się rozwija - wprawdzie ostatecznie...

Piękne wspomnienia z dzieciństwa kiedy zaraz po Kajku i Kokoszu chłonęło się Thorgale. Kilkukrotnie wracałem do tej serii i w dorosłym życiu zawsze dostrzegałem coś nowego.

Piękne wspomnienia z dzieciństwa kiedy zaraz po Kajku i Kokoszu chłonęło się Thorgale. Kilkukrotnie wracałem do tej serii i w dorosłym życiu zawsze dostrzegałem coś nowego.

Polecam

Polecam

Byłby to jeden z najlepszych tomów cyklu - udana próba stworzenia horroru w realiach Thorgala, gdyby nie dwie rzeczy - całkowita bezużyteczność Arici oraz finał, będący klasycznym deus ex machina.

Byłby to jeden z najlepszych tomów cyklu - udana próba stworzenia horroru w realiach Thorgala, gdyby nie dwie rzeczy - całkowita bezużyteczność Arici oraz finał, będący klasycznym deus ex machina.

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony. Sporym rozczarowaniem jest też wielokrotnie zastosowane podróże w czasie i szantaż – Thorgal jest zmuszony do przygody, bo życie jego żony i syna jest w rękach niemilca.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...

Alinoe to, o ile dobrze pamiętam, pierwszy komiks o Thorgalu, jaki czytałem. Było to z 30 lat temu, a ja jako dzieciak szybko połknąłem bakcyla i seria stała się jedną z moich ulubionych. "Alinoe" do dziś czyta się fantastycznie, to mroczna, nieco przerażająca historia, świetnie opowiedziana i cudownie zilustrowana. Po raz kolejny widzimy, jak niesamowitym chłopcem jest Jolan, i jak przerażającą mocą dysponuje. Podoba mi się zwłaszcza fragment, w którym pisze on na piasku dziwne znaki (litery),które zna, lub też odczytał imię z branzoletki, mimo iż przecież zarówno on, jak i jego rodzice są niepiśmienni.

Alinoe to, o ile dobrze pamiętam, pierwszy komiks o Thorgalu, jaki czytałem. Było to z 30 lat temu, a ja jako dzieciak szybko połknąłem bakcyla i seria stała się jedną z moich ulubionych. "Alinoe" do dziś czyta się fantastycznie, to mroczna, nieco przerażająca historia, świetnie opowiedziana i cudownie zilustrowana. Po raz kolejny widzimy, jak niesamowitym chłopcem jest...