Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę dostałam od koleżanki. Zapytała się, czy znam tę panią. Nie znałam. Okazuje się, że jest to Królowa Życia. Ha-ha... cóż za bóstwo!

Niestety Dagmara Kaźmierska straciła ostatnio wiele, choćby kontrakt ze stacją Polsat. To efekt wypłynięcia na jaw faktów, które dalekie są od przyzwoitości lub jakiejkolwiek etyki. To, że ta osoba zaistniała w mediach to skandal.

A sam tekst, to byle-książka oparta o "mondrości" bliskie tajemnicom polszynela. Elokwencja miesza się tu ze słowotokiem i pismactwem - grafomaństwem. Z tekstu ewidentnie wyziera smrodek narcyzmu. A na domiar złego autorka sam sobie zaprzecza, jest niespójna i egotyczna. Wyznaje filozofię Kalego. Jej życie, to pasmo jakiejś masakry. Oszukiwała, kłamała, kręciła…

Najistotniejsze jest jednak to, że była żoną gangstera i prowadziła z nim, o zgrozo, agencję towarzyską, gdzie pastwiła się nad kobietami. W 2009 roku została skazana za „działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, stręczycielstwo, sutenerstwo i zmuszanie młodych kobiet do prostytucji”. A w książce o tym niemal cisza! Mamy za to tyle o talentach, samouwielbieniu i materialnych cudeńkach, że rzygać się chce. Kuriozum... i tyle! O czym to jest?

Coś okropnego!!! Jak można coś takiego wydawać?

Książkę dostałam od koleżanki. Zapytała się, czy znam tę panią. Nie znałam. Okazuje się, że jest to Królowa Życia. Ha-ha... cóż za bóstwo!

Niestety Dagmara Kaźmierska straciła ostatnio wiele, choćby kontrakt ze stacją Polsat. To efekt wypłynięcia na jaw faktów, które dalekie są od przyzwoitości lub jakiejkolwiek etyki. To, że ta osoba zaistniała w mediach to skandal.

A...

Książka ma jakiś wspólny mianownik z czytanym przeze mnie CHROBOTEM – Tomasza Michniewicza, a także z UCIECZKA OD BEZRADNOŚCI – Tomasza Stawiszyńskiego. Autor NIE PRZECZYTASZ TEGO W BAJKACH odważnie konfrontuje czytelnika z trudnymi, nieupiększonymi aspektami życia Homo Sapiens. Podkreśla, że każde doświadczenie – zarówno radość, jak i trauma wpływa na naszą ocenę sytuacji – zmienia nasz punkt odniesienia, naszą hierarchię wartości oraz to, kim jesteśmy. Obecnie, kultura życia odbiega znacząco od tego, co było paradygmatem dla naszych rodziców lub dziadków. Dziś raczej kreujemy, udajemy, odzieramy swoją prywatność i grzęźniemy w niedojrzałościach – żyjemy mrzonkami; fikcją, baśniami. Liczy się to jak nas widzą inni oraz jak bardzo jesteśmy popularni. Nie dajemy sobie zbytnio prawa do bycia zmęczonymi, bezradnymi, nieatrakcyjnymi, smutnymi, wściekłymi. Wszyscy chcą mieć życie jak z katalogu. Żądają szczęścia, miłości, zdrowia… Chcą być naj… i to we wszystkim, i na każdym polu, w każdej dziedzinie – zarówno w kwestiach osobistych jak i zawodowych. Tymczasem życie to brak stabilności, konsumpcja własnego czasu, tworzenie ujemnego bilans zysków i strat, plątanina stref wpływu, interesów i zależności, ruchome piaski niewiedzy, rozlewiska szamba, ukryte potrzaski i ciemne zaułki. Uznanie własnej bezradności wobec pewnych faktów i spraw jest potrzebne dla własnego dobra lub choćby zrównoważonej higieny psychicznej. Nie wszystkie tematy, sprawy, zawiłości dają się prosto rozstrzygnąć. Nie z każdej sytuacji jest wyjście. Są problemy nierozwiązywalne – rzeczy, których nie usuniemy i z którymi żyć nam przyjdzie może nawet do końca dni naszych. Pewnych zdarzeń nie da się również odzobaczyć, czy puścić w niepamięć, ot tak. Krzywda, niesprawiedliwość, samotność, gorycz, trauma… to elementy życia. Takie ono jest. Lepiej po prostu mieć tego świadomość, niż żyć mrzonkami i być hiperoptymistą. Zwyczajnie, możemy trwać i doświadczać będąc wdzięcznymi za to, co mamy pozostając realistami. Godzić się z nieuniknionym. I kształtować siebie.

Nawet jeśli jesteśmy pokiereszowani, jest jeszcze coś co pozwala nam żyć dalej. Nadzieja umiera ostatnia. Zawsze mamy prawo być: ludzcy, delikatni, wrażliwi. Gdy dochodzi do katastrofy nie warto tłumić uczuć, grać… można, a nawet trzeba uronić łzę, spuścić głowę, posiedzieć w smutku, przeczekać. Okoliczności niekiedy mogą nas mile zaskoczyć. Dla tych momentów warto żyć. Świat nie jest od tego, by spełniać nasze marzenia… ale i one mogą się ziścić :)

Książka ma jakiś wspólny mianownik z czytanym przeze mnie CHROBOTEM – Tomasza Michniewicza, a także z UCIECZKA OD BEZRADNOŚCI – Tomasza Stawiszyńskiego. Autor NIE PRZECZYTASZ TEGO W BAJKACH odważnie konfrontuje czytelnika z trudnymi, nieupiększonymi aspektami życia Homo Sapiens. Podkreśla, że każde doświadczenie – zarówno radość, jak i trauma wpływa na naszą ocenę sytuacji...

Scjentologię uważa się za dziwną i do pewnego stopnia niebezpieczną formę aktywności transcendentalnej. Fakty okazują się być jednak bardziej zatrważające. Struktura organizacji jest mocno zhierarchizowana. Tam każdy musi być posłuszny i znać swoje miejsce. Nie ma tu pola na samodzielność, na wolność wyboru, czy na akty bezradności. Nim się zwerbowany spostrzeże zaczyna być jak w kieracie, niczym szczur w labiryncie. Żaden Scjentolog nie może się sprzeciwić nauce Rona Hubbarda, czy ORGANIZACJI, bo czeka go kara odtrącenia lub wygnania. Musi się angażować i nie patrzeć na drobne niedogodności – jest zobowiązany oddać całego siebie ORGANIZACJI nawet wbrew sobie. I naprawdę jest wprost niesamowite to, że podrzędny pisarz na podstawie wysnutej z palca fantasmagorii mógł tak dalece zahipnotyzować ludzi, stworzyć ruch i zrzeszyć sympatyków oraz ich tak omamić. Odsuwając od rodziny, pozbawiając resztek rozsądku i instynktu samozachowawczego Ron Hubbard zaczął angażować pierwszych wyznawców zasad DIANETYKI w osobliwe przedsięwzięcia na granicy farsy i absurdu. Dziś jest podobne.

Opowieść Mikea Rindera jest niewątpliwie szokująca i przejmująca. Obraz, który przed nami rozpościera autor jest potworny. Jak się dowiadujemy, dający świadectwo, wychowywał się w specyficznym domu, do którego zawitała Scjentologia. Ostatecznie w wieku kilkunastu lat wstąpił do organizacji Sea Org. Tam wspinał się w hierarchii dążąc do ideału. A nie jest to proste. Zasady Scjentologii wymuszają określone standardy działania. Autor opisuje wszystko ze szczegółami. Ujawnia skalę zjawiska emocjonalnego oddziaływania liderów oraz siłę uzależnienia od wspólnoty religijnej. I mimo ogromu i zawiłości poruszonych spraw Mike Rinder nie traci spostrzegawczości – wnikliwie wyłuszcza punkty zwrotne, trafne formułuje wnioski i spostrzeżenia. Ułatwia czytelnikowi dostrzeżenie zakresu manipulacji. Ponadto przeprowadza czytelnika przez szereg spraw i historii. Wszystko to uwydatnia prawdę o Scjentologii. Wewnątrz dzieją się rzeczy okropne, podłe i dalekie od przyzwoitości, pełne naruszania wolności osobistej i cywilizowanych norm społecznych. Pan Rinder sam był ofiarą tych praktyk, dlatego bez ogródek krytykuje ten ruch i ma do tego prawo. Nikt go nie przeprosił…

Ta książka ma na celu przedstawienie faktów na temat działalności Sea Orgi oraz Scjentologii jako takiej. To ostrzeżenie przed szeregiem nadużyć, jakich dopuszczają się osoby stojące na czele tej organizacji i ruchów podobnych. Jest to lektura obowiązkowa, dla każdego, kto chce zrozumieć zjawisko emocjonalnego uzależnienia od grup destrukcyjnych, pseudo liderów i przewodników duchowych, którzy karmią się i sycą ludzką naiwnością. Przedstawia na przykładach mechanizmy, przez które programuje się ludzi tak dalece, by wpływać na nich niemal totalnie, wtłaczając im określony sposób myślenia i reagowania na dany schemat sytuacyjny.

Przy okazji dla zainteresowanych polecam dokument "Scjentologia i jej skutki" Leah Remini i Mike Rinder, a także - na Netflixie "Going Clear: Scientology and the Prison of Belief"...

Scjentologię uważa się za dziwną i do pewnego stopnia niebezpieczną formę aktywności transcendentalnej. Fakty okazują się być jednak bardziej zatrważające. Struktura organizacji jest mocno zhierarchizowana. Tam każdy musi być posłuszny i znać swoje miejsce. Nie ma tu pola na samodzielność, na wolność wyboru, czy na akty bezradności. Nim się zwerbowany spostrzeże zaczyna być...