Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, kolejne moje rozczarowanie w tym roku.
Tak, jak uwielbiam serię Kwiat Paproci, tak ta jej odsłona mnie zmęczyła. Obawiam się, że czytam ją już jedynie z przyzwyczajenia i sentymentu - z tego samego powodu przeczytam też pewnie kolejną część, która, jak rozumiem, jest w przygotowaniu.

Gdzieś ta lekkość i humor, za które tak polubiłam książki Katarzyny Miszczuk, zniknęły w tej książce, lub po prostu mnie nie cieszą już tak, jak kiedyś. Czytając kolejne odsłony przygód Jagi odnoszę wrażenie, że Miszczuk, wertując mitolgię słowiańską i odnajdując nowe bóstwo/upira, stwierdza, że jest na tyle ciekawe, że może stać się główną osią fabularną nowej powieści. Niektóre rozwiązania jednak powoli stają się już powtarzalne, a tak świeżemu niegdyś pisarstwu Autorki przyda się chyba kolejny zwrot ku nowej historii i nowym bohaterom, ponieważ najzwyczajniej można wyczuć tu zmęczenie materiału. Jeśli pisanie tej sagi sprawia Autorce radość - wspaniale! Ja jednak, jak już tu podkreśliłam, odczuwam z czytania jej coraz mniejszą przyjemność. Językowo i humorystycznie "Mszczuj" odstaje od poprzednich części. Samego Mszczuja w powieści też jak na lekarstwo. Mam nadzieję, że to, co się wydarzyło w tej części, jest jedynie chwilowym kryzysem warsztatowym.

Niestety, kolejne moje rozczarowanie w tym roku.
Tak, jak uwielbiam serię Kwiat Paproci, tak ta jej odsłona mnie zmęczyła. Obawiam się, że czytam ją już jedynie z przyzwyczajenia i sentymentu - z tego samego powodu przeczytam też pewnie kolejną część, która, jak rozumiem, jest w przygotowa...

Rozwiń

Zwiń

Książka jest ofiarą moich zbyt wysokich oczekiwań, spowodowanych poprzednią powieścią Autorki.
Nie jest to zła literatura. Samo zakończenie, jak i moment w środku książki, w którym nieco bardziej poznajemy background Ji-hye, oceniam zdecydowanie na plus. Przyznam, że trudno było mi wczuć się w fabułę i z zaciekawieniem śledzić losy bohaterów mimo, że czasami sama mam poczucie nijakości i bycia statystą we własnym życiu. Myślę jednak, że istnieje grupa odbiorców, którzy będą bardziej rezonować z tą powieścią. Do mnie jednak zdecydowanie przemówił "Almond".

Książka jest ofiarą moich zbyt wysokich oczekiwań, spowodowanych poprzednią powieścią Autorki.
Nie jest to zła literatura. Samo zakończenie, jak i moment w środku książki, w którym nieco bardziej poznajemy background Ji-hye, oceniam zdecydowanie na plus. Przyznam, że trudno było mi wczuć s...

Rozwiń

Zwiń

O dziwo najsłabsza część z trylogii. Choć wciąż szybko się czyta, można też odnieść wrażenie, że Autorka wiedziała, dokąd chce poprowadzić fabułę i jak domknąć niektóre wątki, ale nie miała pomysłu, jak do tego doprowadzić. Najżmudniej wypada pierwsza część powieści, gdy bohaterka włóczy się bez celu po Trzynastce. O ile w drugiej odsłonie serii też mamy momenty bez trupów, gdzie akcja zwalnia, tam miałam poczucie, że mogę przynajmniej lepiej poznać bohaterów - tutaj było inaczej. Sama wojna z Kapitolem też została dość siermiężnie opisana.
To, za co cenię samą serię, to ukazanie mechanizmów działania systemów totalitarnych i propagandy i to, jak szare bywają wybory ludzi będących u władzy. W tej części bohaterowie zmagają się z jeszcze jednym dylematem - jak wiele można poświęcić dla jakiegoś ideału bez zatracenia siebie? Opowieść zatem, mimo pewnych potknięć, znajduje adekwatne zakończenie - mnie ono satysfakcjonuje, ale jestem członkinią teamu Peeta :) Nie mogę natomiast przeboleć tego, co spotkało Finnicka, nie było mi tak szkoda nawet Prim i myślę, że nie byłoby mi tak szkoda samej Katniss. W każdym razie cieszę się, że przeczytałam te książki po raz kolejny, tym razem jako dorosła kobieta. Zabieram się za prequel.

O dziwo najsłabsza część z trylogii. Choć wciąż szybko się czyta, można też odnieść wrażenie, że Autorka wiedziała, dokąd chce poprowadzić fabułę i jak domknąć niektóre wątki, ale nie miała pomysłu, jak do tego doprowadzić. Najżmudniej wypada pierwsza część powieści, gdy bohaterka włóczy s...

Rozwiń

Zwiń

Mówi się, żeby nie oceniać książek po okładce, ale tu mam poczucie, że powinnam była to zrobić. Książka napisana została przedziwnym językiem i widać też, że w zupełnie innej erze, jeśli chodzi o mentalność - na szczęście! Fabuła próbuje przekonać mnie, że "związek" piętnastolatki i ponad czterdziestoletniego pisarza-malarza jest w porządku; że jeśli mężczyzna zauważa dziewczynę, co do której wieku jest świadomy, ale ma w związku z nią fantazje, to jest ok; że jeśli taka para przechodzi do ostatniej bazy w pierwszym dniu znajomości, to też jest akceptowalne. Zarzuty co do pedofilii głównego bohatera są traktowane w tej narracji jako żart, a rodzina dziewczyny, jak i koniec końców większość społeczeństwa - mamy bowiem do czynienia z osobami publicznymi - akceptuje tę relację. Jedyną częścią, którą jako tako dało się czytać bez ciarek żenady, był rozdział z punktu widzenia samej Belindy - jej środowisko i sposób, w jaki została wychowana, nieco tłumaczą jej zachowanie, choć nie sprawiają, że je akceptuję. Dodajmy do tego wszystkiego przemoc. Wszystko to sprawia, że przedstawiona w powieści relacja jest absolutnie toksyczna i obrzydliwa. Książka źle się zestarzała i obecnie nie widzę rzeczywistości, w której mogłaby spodobać się komuś, kto nie ma takich dewiacji jak jej główny bohater. Aż dziw, że autorką jest kobieta.

Mówi się, żeby nie oceniać książek po okładce, ale tu mam poczucie, że powinnam była to zrobić. Książka napisana została przedziwnym językiem i widać też, że w zupełnie innej erze, jeśli chodzi o mentalność - na szczęście! Fabuła próbuje przekonać mnie, że "związek" piętnastolatk...

Rozwiń

Zwiń

To opowieść z gatunku tych, których nie byłoby, gdyby bohaterowie ze sobą normalnie porozmawiali. Mamy tu też nastolatkowe rozterki, w których nie każdy dorosły czytelnik się odnajdzie.

Z drugiej jednak strony, mało kto potrafi o tych nastolatkowych dylematach pisać z taką wyrozumiałością i wyczuciem jak Alice Oseman. Historia Nicka i Charliego, czy to w komiksie, czy w prozie, jest jak ciepła kołderka otulająca w chłodny wieczór. W przedstawionej tu formie możemy jeszcze lepiej poznać bohaterów, ich problemy i sposób myślenia. Bardzo dobra lektura do pochłonięcia w jeden wieczór.

To opowieść z gatunku tych, których nie byłoby, gdyby bohaterowie ze sobą normalnie porozmawiali. Mamy tu też nastolatkowe rozterki, w których nie każdy dorosły czytelnik się odnajdzie.

Z drugiej jednak strony, mało kto potrafi o tych nastolatkowych dylematach pisać z taką wyrozumiałością...

Rozwiń

Zwiń