Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki, na które się czeka z utęsknieniem. I to przeważnie takie książki, które kończą jakiś cykl lub sagę. Wytrawny czytelnik chce się dowiedzieć jak potoczyły się losy jego ulubionego bohatera, lub ulubionej bohaterki. W zeszłym roku miałam okazję przeczytać pierwszą i drugą część trylogii Mike'a Omera "Tajemnice Abby Mullen". Z każdą kolejną książką autor wysoko podnosił sobie poprzeczkę i nie spoczął na laurach i to mnie ujęło.

W ciągu trzech miesięcy w różnych stanach USA dochodzi do pięciu pożarów domów. Giną ludzie, a te podpalenia łączy podobny schemat. Abby Mullen prowadzi nieformalne śledztwo w tej sprawie i już wie, że spełnił się najczarniejszy ze scenariuszy. Jej zmora z przeszłości powróciła, człowiek, który od trzydziestu lat ją prześladował we wspomnieniach, którego wszyscy uznali za zmarłego Moses Wilcox jest odpowiedzialny za te podpalenia. Przez te wszystkie lata nic się nie zmieniło, Moses nadal jest guru sekty, do której werbuje nowych członków. Manipuluje nimi i pierze im mózgi. Kieruje nim kompulsywna fantazja, wręcz paląca obsesja, a ludzie gotowi są oddać za niego życie. Pomimo tego, że jest cierpliwy, skrupulatny i planuje wszystko z wyprzedzeniem, to policja depcze mu po piętach. I tak naprawdę tylko Abby jest w stanie powstrzymać tego psychopatę, bo nikt tak jak ona nie zna jego psychiki. Czy Abby jest gotowa na konfrontację z człowiekiem, który prześladował ją w koszmarach, który groził jej dzieciom, a jej samej zniszczył dzieciństwo?

"Paląca obsesja" to kapitalne zwieńczenie trylogii. Autor trzymał poziom do samego końca. A żeby było ciekawie, to napisanie tej części kosztowało go sporo wysiłku, jak sam wspomina. Praktycznie w całej trylogii temat sekty wysuwa się na pierwszy plan. W pierwszej części jest tematem numer 1, a w kolejnych autor do niego nawiązuje. Jakby nie patrzeć trylogie trzeba przeczytać całą, żeby zrozumieć sens. Książka wciąga od pierwszych stron, intryguje, daje do myślenia. Sekty były, są i będą. Zawsze znajdzie się ktoś taki, kto zmanipuluje innych, obieca im cuda i przeciągnie na swoją stronę. To tylko kwestia czasu, bo ludzi naiwnych nie brakuje. Jeżeli chodzi o zagraniczne trylogie, to jest to jedna z najlepszych, jakie czytałam w ostatnim czasie.

Są takie książki, na które się czeka z utęsknieniem. I to przeważnie takie książki, które kończą jakiś cykl lub sagę. Wytrawny czytelnik chce się dowiedzieć jak potoczyły się losy jego ulubionego bohatera, lub ulubionej bohaterki. W zeszłym roku miałam okazję przeczytać pierwszą i drugą cz...

Rozwiń

Zwiń

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki nieco kontrowersyjne takie, które wymykają się utartym schematom. Dlatego jak tylko trafiłam na akcję recenzencką z książką Spotkanie Agnieszki Ptak, to bez większego zastanowienia się zgłosiłam. Zarówno okładka jak i opis mnie w tym momencie kupiły. Już sam początek książki sugerował, że będzie się działo...

"Ta historia jest oparta na faktach, jak prawie wszystkie historie. Niech zatem przemówią fakty, niech do głosu dojdzie dialog, niech wypowiedzą się bohaterowie i rozdadzą karty zdaniami, niech wybrzmią słowa".

Antykwariusz Christopher Bassanti dowiaduje się o samobójstwie swojego brata bliźniaka księdza. Jak to możliwe, że osoba, która całe życie głosiła, że tylko Bóg może decydować o tym kto kiedy umrze, teraz sama targnęła się na swoje życie? Pomimo tego, że bracia nie utrzymywali ze sobą kontaktów, Christopher nie wierzy w samobójstwo brata. Postanawia przeprowadzić w tej sprawie prywatne śledztwo. Okazuje się, że śmierć jego brata poprzedziło sporo dziwnych zbiegów okoliczności. Watykan zaciera ślady, ludzie znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, a niewygodne fakty są zamiatane pod dywan. A każdy, kto stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla Watykanu obojętnie czy to ksiądz, czy zakonnica zostaje natychmiastowo przeniesiony do innego odległego miejsca. Bassanti nie ustaje w wysiłkach, aby się dowiedzieć, co tak naprawdę spotkało jego brata. Okoliczności śmierci jego brata to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Ksiądz przed śmiercią odkrył coś, co mogłoby wywrócić religię katolicką do góry nogami. Co łączy objawienia w La Salette i Fatimie ze śmiercią księdza?

Historia opisana przez Panią Agnieszkę skłania do refleksji. Ilość źródeł, z których autorka korzystała podczas pisania tej książki, mnie osobiście zaszokowała. Książka liczy zaledwie 260 stron i widać, że Pani Agnieszka bardzo skrupulatnie się przygotowała do jej napisania. Research zasługuje na podziw.
Jak wiadomo Watykan to najmniejsze państwo świata, ale działające jak w boskim zegarku. To instytucja, której lepiej się nie sprzeciwiać. Intrygi, tajemnice, teorie spiskowe to wszystko znajdziecie w tej książce. Zakończenie to mistrzostwo!

Książka pochodzi z akcji recenzenckiej zorganizowanej przez Wydawnictwo LeTra na portalu Lubimy czytać.

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki nieco kontrowersyjne takie, które wymykają się utartym schematom. Dlatego jak tylko trafiłam na akcję recenzencką z książką Spotkanie Agnieszki Ptak, to bez większego zastanowienia się zgłosiłam. Zarówno okładka jak i opis mnie w tym momencie kupi...

Rozwiń

Zwiń

Zapewne znacie to uczucie, kiedy w Wasze ręce trafia książka, od której ciężko się oderwać, ale z braku czasu musicie się uzbroić w cierpliwość i ją sobie dawkować? I to jest tak, że z jednej strony czytelnik nie może się doczekać zakończenia, zastanawia się, jaki będzie finał, a z drugiej strony nie chce się rozstawać z bohaterami czytanej książki. Jeżeli chodzi o twórczość Pani Kamili Cudnik, to miałam okazję czytać Jej trylogię. To był kryminał retro i bardzo mi się podobał. Jak tylko zobaczyłam, że autorka wydaje nową książkę, to od razu zapaliła mi się lampka, a z drugiej strony miałam pewne obawy. Bo każdy, kto mnie zna, wie, że nie czytam cykli od środka. Na szczęście Pani Kamila rozwiała moje wątpliwości i okazało się, że książkę "Wybacz" można czytać bez znajomości pierwszej części.

"Powiedzenie, że pozory mylą, nabywa w tym wypadku najbardziej tragicznego wydźwięku, jaki można sobie wyobrazić".

Toruń to narkotykowe zagłębie. Młodzież w różnych podejrzanych miejscach urządza sobie schadzki. W jednym z takich miejsc dawnym dworcu kolejowym ktoś z zimną krwią zabija dwójkę nastolatków. Ona była inteligentna, przebojowa, on sympatyczny trochę wycofany marzył o lataniu. Kto i dlaczego dokonał egzekucji na osiemnastolatkach? Komisarz Robert Bukowski podchodzi do tej sprawy osobiście, sam ma nastoletnią córkę i nawet nie chce sobie wyobrażać, co muszą przeżywać rodzice zabitych nastolatków. Mnożą się pytania, na światło dzienne wychodzą nowe fakty. Wydarzenia, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą żadnego związku, teraz łączą się w całość. Czy Robertowi uda się znaleźć sprawcę, czy będą kolejne ofiary?

Ach te dzieci tak szybko rosną... Najpierw nie możemy się doczekać, kiedy urosną, a później tęsknimy za czasami, kiedy były małymi, słodkimi i pyskatymi brzdącami. Nie na darmo mówi się małe dzieci, mały kłopot. Dla rodzica dziecko zawsze pozostaje dzieckiem. Obojętnie czy jest małe, czy dorosłe to my rodzice zawsze się martwimy, taka już nasza rola. Rodzice nie powinni chować swoich dzieci. Nic tak nie szokuje, jak śmierć dziecka. To już nawet nie chodzi o okoliczności, ale każdy, kto jest rodzicem, przeżywa taką sytuację. Wtedy często słyszymy "ja też mam dziecko, dzieci, a gdyby to było moje?".
Pani Kamila w swojej najnowszej powieści porusza trudne tematy. Przemoc domowa, narcyzm, choroby psychiczne to wszystko definiuje charakter człowieka.

"Każdy człowiek chce być kochany i kogoś kochać".

Nie da się nikogo zmusić do miłości ani kochać na siłę. Nie ma miłości bez wzajemności. Jak bardzo znamy ludzi, z którymi żyjemy, mieszkamy, pracujemy? Ile tak naprawdę o nich wiemy? Tylko tyle ile sami są skłonni o sobie powiedzieć, reszta to tajemnica. Tak łatwo ulegamy stereotypom. Jesteśmy za mało otwarci na to, co nowe. Uprzedzenia wobec innych nie ułatwiają życia. Zdecydowanie zbyt łatwo przychodzi nam ocenianie innych i wydawanie wyroków. Strzępki rozmów, skrawki czyjegoś życia to za mało, żeby kogoś poznać. Budujemy w głowach fałszywe obrazy i kurczowo się ich trzymamy. Dlaczego człowiek, który z domu rodzinnego wyniósł przykre wspomnienia, będąc już dorosłym, popełnia te same błędy i swoich dzieciom również funduje traumę?

"Wybacz" to kapitalny thriller, w którym na uwagę zasługuje genialna kreacja postaci. Autorka skrupulatnie przedstawiła trudne śledztwo i portret psychologiczny bohaterów. To wędrówka przez meandry ludzkiej psychiki. Nieprzewidywalna, pełna niespodzianek i zaskakujących zwrotów akcji taka jest ta książka. Do tego kapitalny finał.

Zapewne znacie to uczucie, kiedy w Wasze ręce trafia książka, od której ciężko się oderwać, ale z braku czasu musicie się uzbroić w cierpliwość i ją sobie dawkować? I to jest tak, że z jednej strony czytelnik nie może się doczekać zakończenia, zastanawia się, jaki będzie finał, a z drugiej...

Rozwiń

Zwiń

"Wyjście ze strefy komfortu" zdarza mi się coraz częściej. Czytając książki, kurczowo trzymałam się ulubionych gatunków, aż wreszcie postanowiłam sięgać po lektury o tematyce zupełnie dla mnie obcej. Owszem jest to nowe doświadczenie i wielka niewiadoma. Nie mam żadnej gwarancji czy taka książka mnie wciągnie i ją doczytam. Jak wiadomo, kto nie spróbuje, ten się nie dowie.

"Każdy ma przecież swoją tajemnicę, pielęgnowaną w ukryciu przed spojrzeniami innych, ale i roztaczającą uwodzicielską woń, opar, który snuje się tuż nad ziemią i przypomina o sobie każdemu, kto się o niego otrze".

Marian Borys prokurator zostaje przydzielony do rozwikłania śmierci pewnego biznesmena, którego żona znalazła martwego w ogrodzie. Pierwsze podejrzenia padają właśnie na Elenę, ale ze względu na brak śladu udziału osób trzecich sprawa stoi w miejscu. Borys zaczyna grzebać w przeszłości Eleny. Od teraz jej los jest w jego rękach. Przesłuchuje osoby, które ją znały i zbiera informacje o tym, jaka była. Z zeznań świadków wyłania się sprzeczny obraz. Okazuje się, że to kobieta o wielu różnych twarzach. Każdy, kto ją poznał, ma o niej inne zdanie. Jej trudne dzieciństwo wcześnie zostało przerwane przez tragedie. Im bliżej Borys poznaje Elenę, tym większe wrażenie ona na nim robi. Z jednej strony go przeraża, a z drugiej przyciąga do siebie. Czy byłaby zdolna zabić swojego męża? A może zrobiła coś, co popchnęło go do popełnienia samobójstwa? Przed Borysem trudne zadanie. Czy uda mu się rozwikłać zagadkę śmierci przedsiębiorcy?

"Mokosz" to powieść obyczajowa z elementami kryminału, w której autorka sprytnie przemyciła wątki mitologii i bóstw. Pomimo tego, że w szkole nie przepadałam za mitologią, to ta książka mnie zachwyciła. Zastanawialiście się może, co tak naprawdę dziedziczymy po naszych przodkach, co przekazują nam w genach? Czy to, w jaki sposób wychowujemy nasze dzieci, ma wpływ na ich przyszłość? Od dziecka mamy wpajane, że dom i rodzina są najważniejsze, że kobiety powinny się poświęcać. Te stereotypy towarzyszą nam od lat. Boimy się odrzucenia, wytykania palcami. Nie chcemy się wyłamywać, być innymi. Ale czy można ułożyć sobie życie i być szczęśliwym według schematu, który ktoś za nas wybrał? To tak nie działa. Najgorsze to na siłę próbować spełniać czyjeś oczekiwania. Żyjemy w czasach, gdzie brakuje prywatności. Social media to potężne narzędzie, które użyte w niewłaściwy sposób może nam przysporzyć problemów. Ludzie już tak mają, że jak czegoś do końca nie widzą i nie wiedzą, to resztę sobie dopowiedzą. Nie ważne, że swoimi teoriami robią komuś krzywdę, ważne, że mają słuchaczy, kogoś, kto w to uwierzy.
Anna Sokalska w swojej powieści skupia się na zagadnieniach, o których wciąż za mało się mówi. Są tematy, które pomimo XXI wieku nadal pozostają w strefie tabu. Bo przecież prościej jest kogoś zaszufladkować, że jest taki, a nie inny niż dociekać tego przyczyny.

Zaglądajmy w przeszłość, aby zmieniać teraźniejszość i kreować przyszłość!

"Wyjście ze strefy komfortu" zdarza mi się coraz częściej. Czytając książki, kurczowo trzymałam się ulubionych gatunków, aż wreszcie postanowiłam sięgać po lektury o tematyce zupełnie dla mnie obcej. Owszem jest to nowe doświadczenie i wielka niewiadoma. Nie mam żadnej gwarancji ...

Rozwiń

Zwiń

Kojarzycie filmy Epidemia i Epidemia strachu? Biorąc pod uwagę lata, w jakich zostały nakręcone, to były to dobre filmy. Bo tak na dobrą sprawę epidemie i wirusy pojawiały się na świecie już dawno i dziesiątkowały ludność. Pamiętacie początek roku 2020? Nic nie zwiastowało tego, co niebawem nastąpi. Nikt z nas nawet nie przypuszczał, że to, co oglądał w filmach, wydarzy się naprawdę. Do czego dążę? Otóż do tego, że po pandemii, która opanowała świat i trwała kilka lat mam mieszane uczucia jeżeli chodzi o książki i filmy o wirusach. Omijam je z daleka. Gdy czytałam blurba książki Debit, nie wiedziałam jeszcze na, co się piszę, zgłaszając się po egzemplarz recenzencki.

"W ekstremalnych sytuacjach ważne jest poczucie, że ktoś coś robi, nawet jeśli nie wpływa to na rezultat".

Autokar, którym podróżowała Hannah i inni studenci Akademii uległ wypadkowi. Nie wszyscy przeżyli. Ci, którym się udało, muszą połączyć siły, aby przetrwać.

Wagonik kolejki linowej zatrzymał się nad górami. Ani Meg, ani pozostali pasażerowie nie wiedzą, jak się tam znaleźli. Jedno jest pewne, wszyscy zmierzają do tego samego miejsca. Czy dotrą?

Zamieć śnieżna powoduje problemy z elektrycznością w schronisku narciarskim. Carter zastanawia się, co będzie dalej.

Autokar, kolejka linowa, schronisko narciarskie i tajemniczy Azyl. O co tutaj chodzi?

"To zabawne, jak wiele strasznych rzeczy robi się dla wspólnego dobra".

C.J. Tudor ma na swoim koncie sześć książek. Czytałam jej 3 książki, w tym właśnie Kredziarza, okrzykniętego bestsellerem, którym byłam zachwycona. Debit to zupełnie inne oblicze autorki. Czytając tę książkę zastanawiałam się kiedy ją odłożę. Trzy miejsca, mnóstwo bohaterów i temat, którego się nie spodziewałam, nie działały na jej korzyść do czasu... W pewnym momencie akcja nabrała zawrotnego tempa, wszystkie trybiki wskoczyły na swoje miejsce i już wiedziałam, że nie odłożę tej książki, dopóki nie poznam zakończenia. Postapokaliptyczny świat, który autorka przedstawiła w swojej najnowszej książce, robi wrażenie. Klaustrofobiczny klimat dodaje uroku tej powieści. Autorka pokazuje, jak w chwilach kryzysowych powstają podziały. Tworzą się grupki, jedni się lubią inni nie. Powoli narasta napięcie, które z czasem wybucha z ogromną siłą. Ludzie pokazują swoje prawdziwe oblicze. Budzą się demony, na jaw wychodzą skrywane sekrety. W obliczu tragedii ludzki umysł potrafi się dostosować. Tak naprawdę nie ma sprawdzonego przepisu, żeby przygotować się na śmierć. Ona potrafi przyjść znienacka i zaskoczyć. Zakończenie petarda.

Pomysł na napisanie tej książki przyszedł autorce do głowy w 2019 roku. Jeszcze wtedy nikomu nawet nie śniło się o koronawirusie. Książka powstawała w 2021 roku, gdy świat ogarnięty był przez pandemię. I tak oto fikcja stała się przerażającą rzeczywistością. Tudor zastanawiała, się czy ktokolwiek zechce czytać książkę o takiej tematyce. Myślę, że może być spokojna. Póki co książka zbiera same pochlebne opinie, do których i ja się dołączam.

Kojarzycie filmy Epidemia i Epidemia strachu? Biorąc pod uwagę lata, w jakich zostały nakręcone, to były to dobre filmy. Bo tak na dobrą sprawę epidemie i wirusy pojawiały się na świecie już dawno i dziesiątkowały ludność. Pamiętacie początek roku 2020? Nic nie zwiastowało tego, co niebawe...

Rozwiń

Zwiń

Gdy w listopadzie zeszłego roku kończyłam czytać powieść Marty Maciejewskiej "Proszę, pokochaj mnie, Mamo" od razu stwierdziłam, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w minionym roku. To była taka książka, od której nie sposób było się oderwać. Wywołała we mnie sporo emocji. Ja jestem twardzielem, jeżeli chodzi o książki, rzadko się wzruszam, ale tutaj potrzebowałam chusteczek. Zakończenie pierwszej części dylogii to był istny majstersztyk. Zastanawiałam się, czym Marta nas zaskoczy w części drugiej.

"Marta pisze tak, że mi po prostu słów brak".

Tak mogę śmiało zatytułować moją recenzję. Wydawać by się mogło, że człowiek oczytany nie powinien mieć problemu z doborem słownictwa i pisaniem recenzji. Nic bardziej mylnego. Gdy trafiam na genialne książki, to napisanie recenzji jest dla mnie nie lada wyczynem. Prolog, który Marta zaserwowała w drugiej części, wbił mnie we fotel.

Jak ja się ucieszyłam, że w życiu Anki wreszcie zaświeciło słońce. Zamieszkała we Wrocławiu, skończyła studia, wyszła za mąż za Rafała, urodziła córeczkę Anielkę i została cenioną panią architekt. Wreszcie po tym wszystkim, co przeszła jest szczęśliwa. Czy da się budować szczęście na kłamstwie? Kłamstwo ma krótkie nogi. W tym momencie nasuwają mi się na myśl słowa piosenki "Nic nie może przecież wiecznie trwać..."

"Tak, niekiedy miałam wrażenie, że moje idealne życie to tylko sen i za nic w świecie nie chciałam się z niego obudzić".

Idylla Anki nie trwa zbyt długo. Los postanawia kolejny raz z niej zadrwić i wystawić ją na próbę. Czy Anka będzie gotowa na to co ją czeka? Co zrobi dla dobra dziecka? Jakiego wyboru dokona i jakie czekają ją konsekwencje? Czyżby déjà vu?

"Jedynie matka jest zdolna do takich poświęceń, by uratować życie własnego dziecka".

Czy prawdziwa miłość przetrwa wszystko?

Cóż ja mogę napisać? Szkoda, że ta historia dobiegła już końca. Zżyłam się bardzo z główną bohaterką, razem z nią przeżywałam jej wzloty i upadki, razem z nią zaciskałam zęby, czując niesprawiedliwość i bezsilność. Nie oceniałam jej. Byłam tylko obserwatorem, który podziwia Ankę za jej hart ducha, wolę walki o dobro dziecka. Na świecie nie ma sprawiedliwości. Są kobiety, które mają dzieci, ale ich nie chcą. Są takie, które poddają się aborcji, jeszcze inne oddają dzieci do adopcji, niektórym są odbierane, a jeszcze inne marzą o dzieciach, ale nie mogą ich mieć...
Dlaczego w dzisiejszych czasach tak mało jest bezinteresowności w ludziach? Każdy tylko patrzy jak coś zrobić i na tym skorzystać. O dawnych znajomych, czy przyjaciołach przypominamy sobie, dopiero jak czegoś od nich potrzebujemy.

"Jeśli kogoś kochasz, pozwól mu odejść. Jeśli wróci, jest twój. Jeśli nie- nigdy twój nie był" - Richard Bach. Czy zgadzacie się z tym cytatem?

Miłość matki do dziecka jest bezwarunkowa. Nikt nie kocha dziecka tak jak matka. Dla ratowania życia swojego dziecka matka gotowa jest na każde poświęcenie. Ona nie ma czasu zastanawiać się nad konsekwencjami podjętej decyzji. Dla niej liczy się tylko dziecko.

Marta chapeau bas!

Przepiękna historia, która zmusza do refleksji. Takich książek nam potrzeba. Marta pięknie piszesz o kobietach i dla kobiet. Poruszasz nasze najczulsze struny. Pisz i nie przestawaj. Ja każdą Twoją kolejną książkę biorę i czytam w ciemno. Co prawda z Twoich sześciu książek znam tylko dylogię, ale jestem pod ogromnym wrażeniem Twojego talentu. Swoboda, z jaką przychodzi Ci pisanie, świadczy tylko o tym, że jesteś do tego stworzona. Dziękuję Ci kochana, że kolejny raz mogłam znaleźć się w gronie Twoich recenzentek.


"Czasem sobie myślę

Po co tyle myślę

Czy nie można prościej

Bez kompleksów żyć

To ty jesteś duży

A ja jestem mały

Już nie pragnę więcej

Tylko Twoim być

Twój ja jestem twój

Ojcze mój, tato mój

Twój ja jestem twój

Ojcze mój, tato mój..." Marcin Styczeń "Piosenka dla taty"

Gdy w listopadzie zeszłego roku kończyłam czytać powieść Marty Maciejewskiej "Proszę, pokochaj mnie, Mamo" od razu stwierdziłam, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w minionym roku. To była taka książka, od której nie sposób było się oderwać. Wywołała we m...

Rozwiń

Zwiń

Zdarza Wam się brać udział w konkursach? Ja przyznam szczerze, że kiedyś częściej brałam udział w różnych konkursach, obecnie od czasu do czasu gdzieś się zgłoszę dla frajdy. A trafiliście kiedyś na taki konkurs, gdzie oprócz głównej wygranej (mam na myśli konkursy książkowe) były nagrody pocieszenia? Ja pierwszy raz spotkałam się z czymś takim na profilu autorskim Pani Justyny Chrobak. Mało tego nagrodę pocieszenia można było sobie wybrać. Chętnie skorzystałam z tej okazji i tak oto stałam się szczęśliwą posiadaczką książki "Znikające nadzieje". Książka z dedykacją to nie lada gratka.

"Im bardziej chcemy, by czas zwolnił, tym mocniej on z nami igra i przyspiesza, zbliżając nas do nieuniknionych przykrych wydarzeń szybciej niż zwykle".

Hanna Starzewska nie miała w życiu łatwo, ale pomimo przeciwności losu jest szczęśliwą mężatką, marzy o dziecku i spełnia się zawodowo. Robi coś dobrego dla tych, którzy nie mieli w życiu tyle szczęścia co ona, prowadzi Fundację "Nadzieja" dla kobiet w trudnej sytuacji. Z dnia na dzień na jej idealnym życiu pojawiają się rysy. Jej mąż Bartosz jej opoka przykładny facet zmienia się w nieobliczalnego potwora. Powrót do domu, który kiedyś był bezpieczną przystanią, obecnie przyprawia Hanię o dreszcze. Podopieczne fundacji zaczynają znikać w niewyjaśnionych okolicznościach, a wolontariusz Szymon niebezpiecznie zbliża się do Hani. W jej życiu sporo się dzieje, aż wreszcie ona sama zaczyna przypominać swoje podopieczne. Stłamszona i zastraszona czeka na nadejście kolejnego ciosu...

Miłość bywa głucha i ślepa i chociaż ludzie wiedzą o tym fakcie od wieków, nikomu nie udało się znaleźć skutecznego lekarstwa przywracającego jej słuch i wzrok.

"Czy naprawdę miłość do osoby, która nagle i bez powodu zmienia się z kogoś bliskiego w osobistego kata, całkowicie przesłania logiczne myślenie?"

Ludzie strzegą swojej prywatności, tworzą pozory idealnych związków i ukrywają dramaty czterech ścian. Wciąż łudząc się, że to, co się dzieje u nich w domu to tylko przejściowe kłopoty. Bo tak łatwiej, wygodniej, prościej, po co kogoś wciągać w swoje prywatne sprawy. Nie ma rodzin idealnych. I ten tekst inni mają gorzej, ja dam radę. Pani Justyna Chrobak w swojej powieści porusza trudne tematy. Pisze o tym, o czym bardzo mało się mówi na co dzień. Przemoc domowa i kobiety, które dla dobra dzieci trwają w toksycznych związkach, nie wiedzą, gdzie się zgłosić, żeby otrzymać pomoc. Czasami tylko nadzieja na lepsze jutro pozwala im wytrwać.

" Nadzieja ostatnia umiera,
Mówią, że człowiek z niej jest
Więc czemu w Tobie jej nie ma?
Dlaczego nie szukasz jej? " Maciej Balcar "Nadzieja"

Zdarza Wam się brać udział w konkursach? Ja przyznam szczerze, że kiedyś częściej brałam udział w różnych konkursach, obecnie od czasu do czasu gdzieś się zgłoszę dla frajdy. A trafiliście kiedyś na taki konkurs, gdzie oprócz głównej wygranej (mam na myśli konkursy książkowe) były nagrody ...

Rozwiń

Zwiń