Jesteśmy społecznością, która kocha książki

John Scalzi to amerykański pisarz, który tworzy głównie na polu fantastyki naukowej. W swoim dorobku literackim może pochwalić się oryginalnym uniwersum „Old Man's War”, a ja przychodzę dzisiaj do Was z jego pierwszą częścią – debiutem nominowanym do nagrody Hugo.

„Wojna starego człowieka” to powieść z gatunku militarnego science fiction, dla której tłem stała się międzygwiezdna wojna toczona przez ludzkość z innymi rasami, o nieliczne nadające się do zamieszkania planety. To właśnie podczas wojen na śmierć i życie, rekruci tak zwanego SOK-u czyli Sił Obronnych Kolonii, walczą z różnymi gatunkami, w celu przejęcia nowych miejsc nadających się do zbudowania kolonii.

Głównym bohaterem powieści jest 75-letni John Perry, który po śmierci żony zaciąga się do wojska. Zapytacie pewnie co taki staruszek mógłby zdziałać na polu walki? Spieszę z odpowiedzią! Otóż kandydatami do SOK-u mogą być wyłącznie osoby w tym wieku. Rekrutowane są na Ziemi spośród mieszkańców wysoko rozwiniętych krajów i w zamian za młodość (przedłużenie życia) decydują się na walki w kosmosie. Jednak zanim dowództwo zdecyduje się wysłać kogokolwiek na misje, „staruszkowie” muszą przejść pewną, kontrowersyjną przemianę. Tuż po niej tworzą sprawną armię.

Książka wciąga niemal od pierwszych stron gdyż autorowi udało się stworzyć niepowtarzalny klimat wokół służby w SOK -u. Nie ma w niej zbędnych dłużyzn, za to dzieje się naprawdę wiele zarówno na polach walki jak i w międzyczasie. Najbardziej podobały mi się początkowe rozdziały w których czytelnik zostaje zaznajomiony z armią, przeżywa przemiany głównych bohaterów, poznaje od podszewki ich codzienność i świat oraz staje się świadkiem szkoleń, pierwszych walk.

Scalzi podzielił swoje dzieło na trzy części z których każda posiada nieco inny styl. Pierwsza to budowanie świata i przygotowania żołnierzy do walk, druga to akcja, w trzeciej tworzą się fundamenty pod kolejne tomy. Ciekawostką są tutaj ciekawe wątki uzupełniające dotyczące historii z życia postaci pobocznych.

W mojej ocenie książka ta daje pewne pole do przemyśleń na temat starości i przemijania, zwraca uwagę na to jak ważne w naszym życiu są przyjaźnie i dokąd mogą nas zaprowadzić nieprzemyślane decyzje. Nie brakuje w niej dobrego humoru, a cały kosmos wraz z jego bohaterami i innymi gatunkami, tworzą jedną całość. Z niecierpliwością czekam na drugi tom, który mam nadzieję pojawi się już wkrótce.

John Scalzi to amerykański pisarz, który tworzy głównie na polu fantastyki naukowej. W swoim dorobku literackim może pochwalić się oryginalnym uniwersum „Old Man's War”, a ja przychodzę dzisiaj do Was z jego pierwszą częścią – debiutem nominowanym do nagrody Hugo.

„Wojna starego człowiek...

Rozwiń

Zwiń

Przychodzę dzisiaj do Was z kolejną książką autorstwa Roberta Silverberga, która obok „W dół do ziemi” stała się głośną, majową premierą od Vesper. Nie będę oryginalny i na samym początku po raz kolejny pochwalę wydawnictwo za świetną oprawę, która w mojej ocenie doskonale oddaje końcowy klimat książki.

Akcja powieści rozgrywa się pod koniec lat siedemdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, gdzie czterech zupełnie różnych od siebie studentów postanawia w przerwie wielkanocnej wybrać się na dość oryginalną wycieczkę. Ich celem jest dotarcie do Arizony i odnalezienie tak zwanego Domu Czaszek w którym zostaną poddani niezwykłej próbie dotyczącej nieśmiertelności. Czy chłopcy odkryją tajemnicę wiecznego życia, czy słowa z Księgi Czaszek mówiące o rytuale Dziewiątego Misterium to jedynie zwykła bujda?

Mam duży problem z oceną tej lektury bo podczas jej czytania targały mną różne/skrajne emocje. Bardzo podobała mi się różnorodność charakterów głównych bohaterów i sposób narracji bo powieść ma czterech narratorów, a rozdziały doskonale ukazują ich odmienne oblicza. Znaczną część treści zajmują ich przemyślenia i dylematy. Autor niezwykle ciekawie opisał sam Dom Czaszek, rytm dnia jaki w nim obowiązuje i przemiany jakie z każdym kolejnym dniem pobytu zachodzą w Olivierze, Nedzie, Elim i Timothym. Zakończenie może nie wbiło mnie w fotel ale było zaskakujące.

Niestety powieść naszpikowana jest całą masą stereotypowych i poniżających stwierdzeń/opisów dotyczących na przykład homoseksualistów czy kobiet. Niektóre fragmenty czyta się z niesmakiem i mogą być bardzo krzywdzące dla osób, których dotyczą.

„Księga Czaszek” została napisana pod koniec lat siedemdziesiątych i wówczas nikt specjalnie nie przejmował się tak zwaną poprawnością polityczną, równouprawnieniem czy prawami mniejszości. Oczywiście nie jestem za tym by cenzurować dzieła kogokolwiek bo to co zrobiono na przykład z książkami Agaty Christie uważam za przegięcie. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że dzisiaj jako społeczeństwo jesteśmy bardziej świadomi, a książki takie jak ta dają nam szansę na ocenę tego jak mocno zmieniliśmy się na przestrzeni lat.

Przychodzę dzisiaj do Was z kolejną książką autorstwa Roberta Silverberga, która obok „W dół do ziemi” stała się głośną, majową premierą od Vesper. Nie będę oryginalny i na samym początku po raz kolejny pochwalę wydawnictwo za świetną oprawę, która w mojej ocenie doskonale oddaje końcowy k...

Rozwiń

Zwiń

W 2022 roku w moje ręce wpadła genialna książka Roberta Silverberga zatytułowana „Pan Ciemności”. Pamiętam, że zarwałem wówczas dwie noce bo trudno było mi oderwać się od lektury. Z niecierpliwością czekałem na kolejne powieści tego autora wydane w Polsce i kiedy wydawnictwo Vesper zapowiedziało publikację „W dół do ziemi” z przepiękną okładką, dosłownie oszalałem. Książka w końcu trafiła w moje ręce, a jako że objętościowo to raptem około 200 stron, bez problemu pochłonąłem ją w jeden wieczór.

„W dół do śmierci” to dzieło o którym sam Silverberg wypowiadał się dość niepochlebnie. Początkowo określił ją jako porażkę, lecz z czasem (prawdopodobnie dzięki czytelnikom) zmienił swoje postrzeganie i nabrał pozytywnego przekonania do historii którą opisał.

Edmund czyli Edek, ale nie z Krainy Kredek, a z tak zwanego Świata Holmana, swego czasu uważał, że nildory i sulidory czyli zwierzęta/stworzenia zamieszkujące tę planetę nie mogą samostanowić o sobie i jako gatunki podległe człowiekowi powinny mu służyć. Z biegiem czasu planeta osiągnęła jednak pełną autonomię, a gatunki na niej żyjące całkowitą wolność. Rozpoczęła się nowa era.

Po kilku latach Gunderson (wraz z próżnymi turystami) powraca na Belzagor czyli dawny Świat Holmana po to by zmierzyć się z przeszłością, naprawić wyrządzone szkody i poddać się pewnej próbie. Konsekwencji nikt nie jest w stanie przewidzieć.

Najbardziej fascynujące w tej książce są wspomniane przeze mnie wcześniej nildory i sulidory. Gatunki te posiadają duszę, są rozumne i potrafią się świetnie komunikować. Część z nich doskonale pamięta krzywdy wyrządzane im przez człowieka w przeszłości, obecnie nie robią niczego na co nie mają ochoty. Co pewien czas wędrują w jednym kierunku by poddać się pewnemu rytuałowi. Jakiemu? Tego Wam nie zdradzę.

Myślę, że autor w pewien sposób chciał skłonić swoich czytelników do przemyśleń na temat pozycji człowieka we wszechświecie, zwrócić uwagę na temat wykorzystywania słabszych jednostek i zainteresować nas tym jakie zmiany mogą zachodzić w ludziach na przestrzeni lat. Czyta się to świetnie! Mocno polecam!

W 2022 roku w moje ręce wpadła genialna książka Roberta Silverberga zatytułowana „Pan Ciemności”. Pamiętam, że zarwałem wówczas dwie noce bo trudno było mi oderwać się od lektury. Z niecierpliwością czekałem na kolejne powieści tego autora wydane w Polsce i kiedy wydawnictwo Vesper zapowie...

Rozwiń

Zwiń

„Ballada o Januszku” to powieść, która po raz pierwszy ukazała się w 1980 roku i opowiada o tym jak ślepa miłość i zbyt wielkie poświęcenie matki względem syna stają się powodem wielu nieszczęść. Gienia Smoliwąsowa, wdowa samotnie wychowująca Janusza haruje jak wół by synek miał zapewniony byt, a ten wagaruje, podkrada z domu pieniądze, kłamie i wykorzystuje naiwność kobiety. W miarę upływu lat jest coraz gorzej... Na podstawie książki powstał ośmioodcinkowy serial o tym samym tytule, który jest wierną adaptacją powieści. Mocno polecam choć w tej historii nie ma szczęśliwego zakończenia bo prawdopodobnie miała ona być przestrogą przed popełnianiem błędów wychowawczych.

„Ballada o Januszku” to powieść, która po raz pierwszy ukazała się w 1980 roku i opowiada o tym jak ślepa miłość i zbyt wielkie poświęcenie matki względem syna stają się powodem wielu nieszczęść. Gienia Smoliwąsowa, wdowa samotnie wychowująca Janusza haruje jak wół by synek miał zapewniony...

Rozwiń

Zwiń

„Pięć małych świnek” Agathy Christie to bardzo dobrze napisana opowieść z mistrzowsko poprowadzonym śledztwem w wykonaniu detektywa Herkulesa Poirota. Książka została podzielona na dwie części, w pierwszej detektyw klasycznie rozmawia ze świadkami zbrodni sprzed 16 lat, a następnie w drugiej możemy przeczytać zeznania każdego ze świadków. Wytypowany sprawca jak zwykle okazuje się niespodzianką. Podczas czytania bawiłem się świetnie. Christie miała tak lekkie pióro, że nawet w momentach kiedy nic się nie dzieje, potrafi utrzymać czytelnika w zaciekawieniu.

„Pięć małych świnek” Agathy Christie to bardzo dobrze napisana opowieść z mistrzowsko poprowadzonym śledztwem w wykonaniu detektywa Herkulesa Poirota. Książka została podzielona na dwie części, w pierwszej detektyw klasycznie rozmawia ze świadkami zbrodni sprzed 16 lat, a następnie w drugi...

Rozwiń

Zwiń

„Nie mylić z miłością” to trzecia książka Nosowskiej w której Kasia dzieli się z czytelnikami dość intymnymi i osobistymi tekstami. Ja uwielbiam Nosowską, wychowywałem się na jej muzyce i jestem wobec tej postaci właściwie bezkrytyczny. Zawsze podziwiałem jej inteligencję, podejście do świata i talent do tworzenia genialnych tekstów piosenek. Czytanie tej książki wzbudziło we mnie wiele emocji…od śmiechu po smutek. Z czystym sumieniem polecam!

„Nie mylić z miłością” to trzecia książka Nosowskiej w której Kasia dzieli się z czytelnikami dość intymnymi i osobistymi tekstami. Ja uwielbiam Nosowską, wychowywałem się na jej muzyce i jestem wobec tej postaci właściwie bezkrytyczny. Zawsze podziwiałem jej inteligencję, podejście do świ...

Rozwiń

Zwiń

„Mój Dom” Tomasza Sablika to książka długo przeze mnie wyczekiwana. Autor znany ze świetnych powieści grozy wydawanych przez Vesper należy do moich ulubionych. Będę zupełnie nieobiektywny bo każda poprzednia książka Tomka była wyjątkowa i również ta ma w sobie coś obok czego nie można przejść obojętnie.

Warto zwrócić uwagę na to, że jest to pierwsza powieść autora w której tak mocno została rozbudowana warstwa obyczajowa. Mimo, że akcja jest dość niespieszna, to dzieje się tu naprawdę wiele – głownie w emocjach. Moim ulubionym bohaterem od początku był dziadek Sylwester i tajemnica jaka się z nim wiązała….

Z zainteresowaniem obserwowałem przemianę głównej postaci czyli Edwarda, który z zakompleksionego chłopaka wyrósł na…no właśnie kogo? Jego dorastanie, problemy szkolne, ale także pewne zdarzenia w których brał udział, przeniosły mnie do czasów mojego własnego dzieciństwa i skłoniły do sięgnięcia po album ze zdjęciami. Przeglądając go naszła mnie refleksja nad kruchością życia, gdyż wiele osób z mojego otoczenia uwiecznionych na zdjęciach odeszła bezpowrotnie.

Opowieść Tomka ukazuje też skomplikowane relacje międzyludzkie, zwraca uwagę na problem wykluczenia i samotności jaka się z tym wiąże. Książkę czyta się naprawdę dobrze, niekiedy mąci w głowie, innym razem wywołuje smutek by za jakiś czas spowodować uśmiech.

Mocno Wam polecam tę lekturę i na zakończenie dodam tylko, że zaliczałem się do grupy osób, które krytykowały okładkę, jednak kiedy po raz pierwszy wziąłem to wydanie do ręki, zupełnie zmieniłem swoje zdanie.

„Mój Dom” Tomasza Sablika to książka długo przeze mnie wyczekiwana. Autor znany ze świetnych powieści grozy wydawanych przez Vesper należy do moich ulubionych. Będę zupełnie nieobiektywny bo każda poprzednia książka Tomka była wyjątkowa i również ta ma w sobie coś obok czego nie można prze...

Rozwiń

Zwiń

„Bezgłos” Katarzyny Puzyńskiej śmiało mógłby być kolejną częścią Lipowa, gdyż język, styl i nieco przerysowane postaci dokładnie odpowiadają temu, jak napisana została cała saga. Jest ciut mroczniej, ale w moim przekonaniu błędem było reklamowanie tej książki jako powieść grozy czy horror.

Mój ulubiony motyw małego miasteczka i jego pokręconych mieszkańców oczywiście tworzy niepowtarzalny i duszny klimat, a najmocniejszymi punktami całej historii jest tutaj tajemniczy początek związany z główną bohaterką oraz zaskakujące zakończenie, które daje możliwość kontynuacji.

Jeśli chcecie poznać tajemnice mieszkańców, którzy zmuszani są do podejmowania przerażających wyborów i w jakiś sposób nie mogą całkowicie opuścić swoich domów, to śmiało sięgnijcie po tę lekturę. Ale uważajcie bo zmowa milczenia jaka panuje w miasteczku Wieszcze i coś co zabija jego mieszkańców, może Wam nieźle namieszać w głowach.

„Bezgłos” Katarzyny Puzyńskiej śmiało mógłby być kolejną częścią Lipowa, gdyż język, styl i nieco przerysowane postaci dokładnie odpowiadają temu, jak napisana została cała saga. Jest ciut mroczniej, ale w moim przekonaniu błędem było reklamowanie tej książki jako powieść grozy czy horror....

Rozwiń

Zwiń

Bartek Kieżun to antropolog kultury oraz m.in fotograf, podróżnik i dziennikarz kulinarny. Wielu z Was może kojarzyć go jako Krakowskiego Makaroniarza, który swoją pasję gotowania połączył z ciekawymi podróżami. Na swoim koncie ma kilka książek podróżniczo – kulinarnych, a 24 kwietnia do polskich księgarni trafiła jego kolejna publikacja rozpoczynająca nowy i niezwykle interesujący cykl wydawniczy.

„Neapol – Łakomym okiem – Przewodnik po mieście i jego kuchni” to zbiór najciekawszych przepisów wraz z gastronomicznym przewodnikiem po danym miejscu. Książka została wydana na moim ulubionym i specyficznie pachnącym papierze, a liczne ilustracje w niej zawarte rozbudziły we mnie ciekawość i chęci do odwiedzenia prezentowanych w niej miejsc oraz spróbowania proponowanych przez autora dań.

Ta książka to spacer po Neapolu czyli mieście kontrastów, które uważane jest za jedno z najbardziej fascynujących miast południowych Włoch. Turyści często odnajdują w nim obskurne i mało przyjazne miejsca, innym razem podziwiają bogatą architekturę i korzystają z pięknych widoków np podczas przyjemnych spacerów nad Zatoką Neapolitańską.

Dzięki książce Kieżuna każdy, kto wybiera się do słonecznej Italii, będzie miał okazję do tego by wcześniej poznać ciekawe zwyczaje i historie tamtejszych mieszkańców, a już na miejscu przetestować kuchnię polecanych punktów gastronomicznych. Wszyscy pozostali w zaciszu własnych domów będą mogli skorzystać z szybkich i w miarę prostych przepisów na włoskie dania, których w tej książce nie brakuje.

Bartek Kieżun to antropolog kultury oraz m.in fotograf, podróżnik i dziennikarz kulinarny. Wielu z Was może kojarzyć go jako Krakowskiego Makaroniarza, który swoją pasję gotowania połączył z ciekawymi podróżami. Na swoim koncie ma kilka książek podróżniczo – kulinarnych, a 24 kwietnia do p...

Rozwiń

Zwiń

Nie pamiętam ile miałem lat, kiedy po raz pierwszy obejrzałem film w reżyserii Stevena Spielberga zatytułowany „Kolor purpury”, ale wiem że byłem wówczas dzieckiem, które na pewno nie było przygotowane na niektóre ukazane w nim sceny. Potem widziałem film jeszcze kilka razy, z wiekiem zrozumiałem jego przekaz, a fabuła aż tak bardzo mnie nie bulwersowała.

Kiedy wydawnictwo Replika zdecydowało się na wydanie książki Alice Walker będącej literackim pierwowzorem dla filmu Spielberga, wiedziałem że prędzej czy później będzie ona musiała wpaść w moje ręce. Byłem bardzo ciekaw tego czy ekranizacja jest wierna oryginałowi.

Historia życia czarnoskórej kobiety, która w młodości była wielokrotnie gwałcona przez ojca, a potem maltretowana przez męża to droga przez mękę. Celia – główna bohaterka z całych sił stara się posłusznie wykonywać obowiązki przykładnej żony. Jest przy tym wykorzystywana przez czwórkę dzieci swojego męża z pierwszego małżeństwa, a jej status społeczny od lat pozostaje na niskim poziomie. Jedyna bliska jej osoba zostaje przegnana, a okrutny świat wokół niej przez najbliższe lata dołoży jej kolejnych zmartwień.

Książka została napisana w formie pamiętnika/listów w sposób bardzo chaotyczny. Zawiera mnóstwo celowych błędów językowych, ponieważ Celia była półanalfabetką. Odbiór tego dzieła może być negatywny, ponieważ błędy te niekiedy przeszkadzają w odbiorze i odwracają czytelnika od fabuły.

„Kolor purpury” to bez dwóch zdań ponadczasowa opowieść o życiu, miłości i woli przetrwania w trudnym świecie. Czytając ją w mojej głowie kłębiły się myśli o tym, jak bardzo życie potrafi być niesprawiedliwe, a ludzie zamiast pomagać sobie nawzajem, dokonują jeden drugiemu potwornych krzywd.

Czy pomimo licznych trudności Celie odnajdzie siłę i nadzieję w więzach siostrzanej solidarności? O tym musicie przekonać się sami sięgając po książkę. Polecam!

Nie pamiętam ile miałem lat, kiedy po raz pierwszy obejrzałem film w reżyserii Stevena Spielberga zatytułowany „Kolor purpury”, ale wiem że byłem wówczas dzieckiem, które na pewno nie było przygotowane na niektóre ukazane w nim sceny. Potem widziałem film jeszcze kilka razy, z wiekiem zroz...

Rozwiń

Zwiń