Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Kornélie" Beaty Balogovej wyrastają z potrzeby snucia opowieści, utrwalania wspomnień i świata, który pozbawiony słów straci swoją moc. 

To książka mozaika, składająca się z obrazów, anegdot, małych historii. Historii często nieistotnych, zwyczajnych, uniwersalnych, ale też takich zapadających w pamięć, powtarzanych, odtwarzanych, w których smutek miesza się z radością, życie ze śmiercią, miłość z szaleństwem. Pamięć pokoleń będzie tu wskazywała na zakorzenienie w świecie. Narratorka tej opowieści chce ocalić od zapomnienia losy swoich przodkiń, kobiet naznaczonych historią, samotnością, swoistym fatum zaklętym w imieniu Kornelia. Imię to wyznacza losy, układa historie i sprawia, że snuta opowieść nabiera elementów niesamowitości. Bo utrwalane przez narratorkę losy babki i prababki, przefiltorwane przez wspomnienia z dzieciństwa, wzbogacone o przekazywane z pokolenia na pokolenie opowieści nabierają magicznego wymiaru. A portretowane kobiety stają się czymś w rodzaju wyroczni, bogiń, czarownic, przemieniając to co zwyczajne w to, co niesamowite. 

Z tych opowieści o życiu i śmierci, samotności, potrzebie miłości składamy obraz kilku pokoleń kobiet, żyjących na węgiersko-słowackim pograniczu. Kobiet, które żyją bez mężczyzn, bo albo zabrała ich wojna albo śmierć. Kobiet skazanych na samotność, ale jednocześnie pielęgnujących Pamięć, obdarzonych mądrością płynącą z wielopokoleniowego doświadczenia kobiet, które były "przed". 

"Kornélie" to książka o mocy słów, ocalającej potrzebie opowieści, utrwalaniu wspomnień, o sile kobiet i zakorzenieniu w świecie. To portrety różnych kobiet, które odczytują przyszłość z kart i snów, znają uzdrawiającą moc ziół i żyją w harmonii z Naturą. To książka o kobiecej mądrości, intuicji i sile. O niezgodzie na przemoc, pragnieniu zmiany i marzeniu o zmianie własnego losu.

To są piękne historie, piękne i jednocześnie bardzo ulotne, bo części z tych opowieści nie pamiętałam już kilka dni po lekturze. Ale  pozostaje we mnie wspomnienie przyjemności lektury. "Kornélie" napisane są pięknym językiem i mają coś, co lubię w książkach, taką kojącą moc.

Tłum. Izabela Zając
@ksiazkoweklimaty

"Kornélie" Beaty Balogovej wyrastają z potrzeby snucia opowieści, utrwalania wspomnień i świata, który pozbawiony słów straci swoją moc. 

To książka mozaika, składająca się z obrazów, anegdot, małych historii. Historii często nieistotnych, zwyczajnych, uniwersalnych, ale też takich zapadających w pamięć, powtarzanych, odtwarzanych, w których smutek miesza się z radością,...

W "Pięciu martwych psach" Michala Sýkory, nic nie wskazuje na to, że początkowe wydarzenia będą miały tak szeroko idące konsekwencje. 
Akcja rozgrywa się dwutorowo, co jest ciekawym rozwiązaniem fabularnym i wprowadza wiele napięcia. I nie chodzi tylko o kryminalną intrygę, ale także o prywatne losy bohaterów. 

Zesłana na prowincjonalny komisariat Kristyna, mierzy się z lokalnymi problemami i powoli buduje swój autorytet. Jednak walka ze złodziejami rowerów i awaturującymi się pijakami, to nic w porównaniu ze sprawami, które rozwiązywała u boku Wielkiej Sowy. Wszystko zmieni się, gdy w okolicznym lesie zostaną odnalezione martwe psy a młoda policjantka postanowi dowiedzieć się, skąd się tam się wzięły i dlaczego. Czy zagadkowe ciała martwych zwierząt okażą się przełomem w jej karierze, czy będzie to tylko kolejna lokalna nieistotna sprawa ? 

W Ołomuńcu natomiast śledczy staną przed koniecznością rozwiązania dziwnej sprawy: kradzieży trzech niedźwiedzi z ZOO. Ta pewnie zostałaby potraktowana mniej poważnie, gdyby podczas rabunku nie zginął człowiek. Policjanci nie bardzo wiedzą, co z tym dziwnym wydarzeniem zrobić. Kto chciałby porwać niedźwiedzie. Podejrzani się mnożą, tak samo jak motywacje złodziei, jednak sprawa uporczywie tkwi w miejscu.

Bohaterowie się miotają a każdy trop zamiast zbliżać oddala ich od sprawy. Podejmują kiepskie decyzje, popełniają błędy i bezskutecznie szukają rozwiązania. Ale kiedy już wejdą na właściwy tor, nic nie będzie w stanie ich zatrzymać. A może jednak to nie do końca prawda? Może nie zawsze istnieje możliwość zakończenia sprawy bez rozczarowania? 

Sýkora ponownie pokazuje świat, w którym liczą się układy i roi się od paskudnych i egoistycznych postaci. Oprócz kryminalnej zagadki dostajemy także ciekawy wątek związany z przemocą wobec zwierząt. Ponadto podpatrujemy standardy pracy na prowincji i w dużym mieście.

Jeśli nie czytaliście książek Sýkory to duży plusem "PMP" jest to, że można czytać ją bez znajomości poprzednich tomów. 

A Sýkora. Jak zawsze świetny! 😍

W "Pięciu martwych psach" Michala Sýkory, nic nie wskazuje na to, że początkowe wydarzenia będą miały tak szeroko idące konsekwencje. 
Akcja rozgrywa się dwutorowo, co jest ciekawym rozwiązaniem fabularnym i wprowadza wiele napięcia. I nie chodzi tylko o kryminalną intrygę, ale także o prywatne losy bohaterów. 

Zesłana na prowincjonalny komisariat Kristyna, mierzy się z...

"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W listach kierowanych do Kwiecieńki, świat Hrabala nie jest już serią zachwytów, jakie znamy z poprzednich książek. Nie będziemy grzać się pięknem opisywanej rzeczywistości. Dochodzi tu do głosu głęboki smutek, a może nawet swoiste rozczarowanie. I chociaż znajdziemy kilka miejsc pisanych ze swadą i tym typowym dla Hrabala zachwytem, to jednak dominuje pewien rodzaj rezygnacji, sporu ze światem, sobą. W wielu listach unosi się widmo straty,  które rozpoczyna list zatytułowany "Wigilia". Oto bowiem Hrabal gubi obrączkę, chroniącą go niczym amulet. To daje początek serii "nieszczęśliwych" wypadków w jego życiu. W listach, tych duchowych i fizycznych strat będzie więcej, weźmy na przykład stratę przyjaciół, ulubionego kota, pozycji, zdrowia. 
Pamiętajmy, że jest początek lat 90. Hrabal ma za sobą śmierć brata, żony i przyjaciela, wyburzenie domu na Grobli i coraz większe problemy zdrowotne. A jedyną ucieczką przed samotnością są nieustające podróże między Kerskiem i gospodą Pod Złotym Tygrysem. To tam mający już dość atencji, dziennikarzy, natrętów ucieka i znajduje ukojenie wśród gromadki kotów lub piwie wśród sztamgastów. Jednak to nie wystarczy, by złagodzić poczucie bezsilności wobec upływającego czasu. 
W listach odnajdujemy również nawiązania do ówczesnej polityki, komentarze dotyczące Havla, rozejścia się ścieżek między Słowakami a Czechami czy przemalowania na różowo czołgu przez Černego. 

Końcowe rozmowy utrzymane są w lżejszym tonie. Hrabal jest tu błyskotliwy, pełen erudycji, ciekawych spostrzeżeń i przebija znów jakieś zaskoczenie światem. W rozmowach tych Hrabal zdradza opinie na temat twórczości Haška i Joyce'a, opowiada o Boudníku i Menzlu, o podróży po Stanach, początkach twórczości i autobiograficznych wątkach. 

"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W...