Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„NOC SPRAWIEDLIWYCH” - pod tym niezwykle wymownym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już część komiksowego cyklu „Zamek zwierzęcy”. Cyklu, będącego znakomitą refleksją nad słynną powieścią George'a Orwella, która jednocześnie wydaje się być bardziej nam współczesną, poruszającą, ważniejszą. Album ten ukazał się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Taurus Media.

Stało się - zmęczone zwierzęta doprowadziły do śmierci Numeru Jeden - najważniejszego psa z zamkowej milicji pana i władcy tego miejsca, byka Silvio. Jednakże zdarzenie to nie zmieniło losu zwierząt, które nadal muszą pracować na rzecz zamku pod groźbą utraty wolności, zdrowia i życia. Oto jednak biała kotka Miss B. podejmuje kolejną próbę walki z dyktatorem - tym razem nie za pomocą siły, ale słów, dobroci i kwiatów, będących symbolem oporu. Stawką jest szansa na wolne wybory nowego prezydenta, co z wiadomych względów nie jest w smak bykowi Silvio...

I tak też Xavier Dorison kontynuuje tę piękną, bajkową, ale też i wielce dramatyczną opowieść o świecie zwierząt bez ludzi, w którym to jednak pozostały bardzo ludzkie demony władzy, ucisku i terroru. I czyni on w naprawdę znakomity sposób, łącząc w tej historii dramaty z komediowymi scenami oraz wspaniałą lekcją o tym, czym jest solidarność w walce o słuszną sprawę. Tym samym też kolejny raz możemy powiedzieć o tej komiksowej serii to, że stanowi ona sobą idealną propozycję dla dziecięcego i dorosłego odbiorcy, co w mej ocenie mówi bardzo wiele o jakości i wadze tego tytułu.

Fabułę wypełnia kolejny rozdział walki niewolonych zwierząt z podstępnym bykiem Silivio i jego psią gwardią. Walki, którą ze strony zwierząt znaczy wiara, nadzieja i determinacja trwania w swej niezłomności, zaś ze strony byczego prezydenta terror, przekupstwo, manipulacja. I podobnie, jak to miało miejsce w dwóch poprzednich częściach, tak i tym razem centralną postacią w tej relacji jest kotka Miss B., która na własnej skórze poczuje nie tylko pazur psiej milicji, ale też i ciężar odpowiedzialności za innych. Jednocześnie pojawia się i druga ważna postać - królika playboya, Cesara, który odegra tu również ważną rolę. Całość wieńczy zaś piękny finał, zapowiadający jednocześnie interesującą kontynuację.

Kolejny też raz zachwyca nas mądrość przełożenia ludzkiej codzienności życia - ale też i historii nas wszystkich, na pole zwierzęcej rzeczywistości, gdzie są władcy i ciemiężeni, gdzie trzeba walczyć o wolność i gdzie cena za jej wywalczenie jest ogromną. To odbicie nas ludzi w zwierzętach, które z jednej strony napawa dumą, że oto w nasz los wpisaną była i zapewne zawsze już będzie determinacja w dążeniu do bycia wolnym, ale z drugiej strony pojawia się też i ta bardziej gorzka prawda, że trzeba to robić przez ludzi i ich chore pragnienia. To słodko-gorzki portret, z którego warto wynieść kilka mądrych refleksji...

Ilustracje są piękne - malownicze, niezwykle klimatyczne, bardzo bajkowe i zarazem mające w sobie wiele realizmu, gdy oto widzimy dramaty i krzywdę cierpiących zwierząt. To wprawna kreska, dbałość o detale i szczegóły oraz dość zróżnicowane, dobre kadrowanie. Jednakże nie byłoby tu zapewne tego efektu „wow”, gdyby nie piękne, idealnie dobrane, niezwykle intensywne i zarazem łagodne w swoich odcieniach, kolory.

Komiksy uczą życia - nawet te bajkowe, ze zwierzętami w rolach głównych, podszyte mądrym humorem. W tym przypadku lekcja ta przybiera postać podkreślenia tej jakże ważnej prawdy, że choć wolność jest należną każdemu, to czasami musimy o nią walczyć. I nie sposób nie docenić tego morału właśnie u nas, w naszej ojczyźnie, której dzieje znaczyła niemalże nieustanna walka o to, by być wolnym. Oczywiście dzieci być może nie wszystko zrozumieją z tej czytelniczej lekcji, ale już przy mądrym słowie rodzica, dziadka, czy też starszego rodzeństwa, myślę że tak.

Wielką przyjemność niesie nam zatem spotkanie z komiksem „Zamek zwierzęcy. Noc sprawiedliwych”. Przyjemność płynącą z ciekawej relacji o losach zwierząt w wielkim zamku, z idealnie zachowanych proporcji pomiędzy bajką i gorzkim smakiem dramatu oraz ilustracyjnego piękna, któremu nie można się tu oprzeć. Poza tym najzwyczajniej szkoda jest odmawiać sobie możliwości uczestnictwa w tym zwierzęcym pojedynku dobra ze złem, z którego wiele cennego możemy nauczyć się i my, ludzie.

Sięgnijcie po ten tytuł – dla siebie, dla waszych dzieci, dla piękna komiksowej bajki. Polecam.

„NOC SPRAWIEDLIWYCH” - pod tym niezwykle wymownym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już część komiksowego cyklu „Zamek zwierzęcy”. Cyklu, będącego znakomitą refleksją nad słynną powieścią George'a Orwella, która jednocześnie wydaje się być bardziej nam współczesną, poruszającą, ważniejs...

Rozwiń

Zwiń

Trzydzieści lat oczekiwania na ujrzenie dziennego świata i spotkanie z czytelnikiem... - tak oto wyglądały losy znakomitych, komiksowych opowieści Esteban Maroto, opartych na kultowej twórczości H.P. Lovecrafta. I już ten sam fakt sprawia, że patrzymy inaczej na komiksowy album pt. „Mity Cthulhu według Lovecrafta”, w którym zawarto wyczekiwane tyle lat historie i który to ukazał się dziś w pięknym wydaniu w naszym kraju za sprawą Wydawnictwa Elemental. Zapraszam was do poznania recenzji tego tytułu.

„Bezimienne miasto”, „Ceremonia” i „Mithy Thulu” - to właśnie te trzy wielkie opowieści wypełniły sobą strony niniejszego albumu, ukazując mroczne losy ich bohaterów, rysując wizję równie niepokojącego świata ludzi, potworów i zła, jak i wreszcie zachwycając nas tym pięknym, komiksowym spojrzeniem na tą nieśmiertelną literaturę. I nie ma tu absolutnego znaczenia to, czy znamy te historie, czy też odkrywamy je dziś po raz pierwszy, gdyż zawsze będzie to dla nas coś niezwykłego, fascynującego, odmiennego. W tym tkwił geniusz Lovecrafta, który to w mej ocenie udało się tu przenieść Estebanowi Maroto z wielką gracją, mądrością i jakością.

„BEZIMIENNE MIASTO” - to opowieść o pewnym archeologu, który gdzieś na środku pustyni odkrywa pozostałości dawnego miasta. Miasta, które najprawdopodobniej było zamieszkiwane przez przedstawicieli obcej cywilizacji, o czym świadczy to, co kryje się w jego podziemiach. A kryje się tam życie - przerażające, obce, zmuszające do walki o przetrwanie i przebudzone po wiekach, życie...

To bardzo klimatyczna, spowita aurą arabskiej kultury, perfekcyjnie poprowadzona historia, która z każdą kolejną stroną i każdym kolejnym kadrem przybiera coraz bardziej niepokojącą, spowitą aurą grozy i duszności, jak i również nie uciekająca od ważnych, filozoficznych pytań o sens istnienia, postać. Opowieść ta nie tylko idealnie wprowadza nas w całość tego albumu, ale też i poraża od pierwszych chwil enigmatycznością i zarazem geniuszem literackiej twórczości Lovecrafta.

„CEREMONIA” - w drugiej z historii towarzyszymy pewnemu mężczyźnie w jego podróży do nadmorskiego miasteczka o nazwie Kingsport. To właśnie tam przyjdzie trafić mu do tajemniczego, starego, wielkiego, spowitego mrokiem domu. Tam też zostanie on zaproszony do wzięcia udziału z tytułowej ceremonii ku dawnym bogom. Ceremonii, która wkrótce zamieni się w najprawdziwszy koszmar...

I mamy tu kwintesencję twórczości Lovecrafta, czyli stare i budzące niepokój miejsce, jego przedziwnych mieszkańców oraz ich tajemnice, które wymykają się granicom zdrowego rozsądku. I gdy to wszystko już wiemy, znamy i widzimy..., to wówczas rozpoczyna się makabryczna walka o przeżycie, o której zadecyduje nie tyleż siła i spryt wędrowca, ale prawda o tym, kim on jest... To kolejna klimatyczna, wielowymiarowa i wspaniale oddana historia.

„MITY CTHULHU” - to najobszerniejsza, złożona z trzech wątków i chyba zarazem najlepsza opowieść w tym albumie. Przedstawia ona losy pewnego badacza i naukowca, który otrzymuje w spadku po zmarłym dziadku - również badaczu dawnych kultur, skrzynkę z pewną płaskorzeźbą, trudnymi do rozszyfrowania zapiskami i fragmentami gazet. Na ich podstawia odtwarza on ostatnie miesiące życia dziadka, które wiążą się z szaleństwem pewnego rzeźbiarza, rejsem rodem z horroru i tajemnicami znalezionej w skrzynce płaskorzeźby...

I mamy tu absolutnie wszystko to, za co kochamy twórczość Lovecrafta - począwszy od tajemniczej zagadki, poprzez podróż w przeszłość, jak i kończąc na odkrywaniu niecnego, mrocznego, przerażającego sekretu. Ciekawym w tej historii jest również to, że stanowi ona sobą coś na wzór „opowieści w opowieści”, gdzie z tej szkatułkowej postaci wyłania się zaskakujący, mocny finał.

Każdą z tych historii znaczy fabularna jakość, która jednocześnie trzyma się bardzo mocno oryginalnej twórczości Lovecrafta - dla jednych to dobrze, dla innych być może nie, ale w mej ocenie ideału nie powinno się poprawiać, przynajmniej nie zbyt mocno. I jest to groza, ale groza wiążąca się nie tylko z potworami, magią i cudami nie z tego świata, a również z ludzkim szaleństwem, które tak naprawdę dotyka każdego z bohaterów tych historii - w mniejszym lub większym stopniu, ale zawsze.

I do tego wszystkie mamy tu znakomite ilustracje - również autorstwa samego Estebana Maroto. To klimatyczne, sugestywne, pociągnięte ostrą, surową i zarazem pieczołowicie szczegółową kreską, rysunki. Przemawia przez nie groza, ciemność i tajemnica tego literackiego świata, która udziela się także i nam, czytelnikom. I wreszcie jest to czerń i biel, które potęgują tę niezwykłą atmosferę grozy...

Jeśli zanurzysz się już w świat Lovecrafta, to będziesz chciał do niego wracać raz za razem. I ten komiksowy album stanowi potwierdzenie tych słów, gdy z jednej strony oferuje on sobą naprawdę ciekawe wprowadzenie w twórczość tego wybitnego autora, ale z drugiej też i okazję na powrót do niej, do kreowanego na jej stronach świata mroku i szaleństwa, do magii tych fabuł. I jest to niewątpliwa, czytelnicza przyjemność - owszem, specyficzna i dla osób o mocnych nerwach, ale z pewnością warta doświadczenia. Co więcej, podana w nieco innej, gdyż stricte graficznej postaci.

Rzecz całą reasumując – komiksowy album „Mity Cthulhu według Lovecrafta”, to piękna propozycja dla miłośników twórczości H.P. Lovecrafta, ale też i doskonała okazja ku temu, by ją odkryć, poznać, docenić. I to właśnie ta jej graficzna postać wydaje się być idealnym środkiem ku temu, by tak się stało. Dlatego też gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł – naprawdę warto.

Trzydzieści lat oczekiwania na ujrzenie dziennego świata i spotkanie z czytelnikiem... - tak oto wyglądały losy znakomitych, komiksowych opowieści Esteban Maroto, opartych na kultowej twórczości H.P. Lovecrafta. I już ten sam fakt sprawia, że patrzymy inaczej na komiksowy album pt. „Mity C...

Rozwiń

Zwiń

Klimatyczna, intrygująca, wypełniona barwną przygodą i osadzona w świecie wczesnego średniowiecza komiksowa opowieść - tak, dokładnie tego było mi trzeba! Od zawsze bowiem uwielbiam tego typu historie, które z jednej strony oferują sobą moc wrażeń i emocji, zaś z drugiej funduję niezwykłą podróż w czasie. I dlatego z tym większą radością powitałam w swych rękach komiksowy album pt. „Brigantus. Wygnaniec”, który ukazał się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Elemental.

Rok 84 n.e., dzisiejsza Szkocja. Niewielki oddział rzymskich legionistów udaje się do małej osady celem pobrania należnej opłaty. Los sprawi, że wkrótce staną się oni celem ataku miejscowych wojowników, którzy podczas krwawej bitwy wybijają większość oddziału. Ocalało jedynie czterech z nich - dwóch doświadczonych legionistów, jeden żółtodziób i tajemniczy, będący zawsze na uboczu, potężnie zbudowany żołnierz, określany pogardliwym mianem Pikta. Ich wspólnym celem jest dotarcie do obozu legionistów, ale po drodze wydarzy się coś, co odmieni ich los już na zawsze...

Znany nam już dobrze w naszym kraju twórca tego komiksu - Yves Huppen, dał nam tutaj charakterną, bardzo dobrze skrojoną i trzymającą w napięciu do ostatnich stron, przygodową opowieść. To z jednej strony spojrzenie na ostatnie lata rzymskiego panowania na brytyjskich wyspach, z drugiej zaś fascynujący porter ludzkich zachowań w obliczu zagrożenia i postawienia człowieka w roli ofiarnego kozła, któremu pozostaje tylko jedno - zemsta. I mamy tu wspaniałych bohaterów, przekonujący obraz dawnego świata oraz klimat, któremu nie sposób się nie poddać.

Można powiedzieć o tej historii, że jest prostą, niezbyt skomplikowaną, niezwykle klarowną w swej fabularnej postaci. Jednakże wszystko to nie czyni jej mniej interesującą - a wręcz przeciwnie. Oto mamy grupę ocalałych legionistów, rodzące się między nimi relacje - czasami dobre, ale znacznie częściej iście wrogie, jak i wreszcie pojawia się pewna intryga kłamstw i oskarżeń, która niektórych z nich czyni oprawcami, zaś innych ofiarami. I jest to inteligentnie poprowadzona, potrafiąca zaskoczyć i przede wszystkim poruszająca swoimi emocjami, relacja.

To również opowieść o inności i nietolerancji, która wszakże była znakiem tamtych czasów i która takowym pozostała - niestety, do dziś. Mamy tu bowiem samotnika, różniącego się od pozostałych legionistów żołnierza, człowieka będącego ofiarą swojego pochodzenia, który tak naprawdę nie wie do końca, kim jest. Nie trudno się domyślić, że mowa tu o tytułowym Brigantusie, którego poznajemy tak naprawdę za sprawą spotkania z młodym legionistą, który jako pierwszy okazuje mu coś innego, aniżeli tylko pogardę.

Oczywiście w tego typu opowieści nie mogło zabraknąć walki, którą obrazują mocne w swej postaci, niezwykle surowe w przekazie, ale też i ze wszech miar realistyczne sceny potyczek z mieczem w ręku, gdy oto główni bohaterowie walczą o przetrwanie, gdy zabijają miejscową ludność, czy też ukracają cierpienie kompanom broni, którym nie można już pomóc. To obraz tamtej epoki, który znajduje poparcie w historycznych źródłach i który czyni tę komiksową opowieść jeszcze bardziej dramatyczną, czyli dokładnie taką, jaką być tu musiała.

Ilustracyjnie jest pięknie - malowniczo, klimatyczne, odpowiednio surowo na polu kreski i zarazem doskonale technicznie, co znamionuje wielki talent i zarazem wielkie doświadczenie twórcy tych rysunków, Hermanna Huppena. Bo można również docenić tu szczegółowość tych obrazów, znakomite kadrowanie oraz perfekcyjnie dobraną kolorystykę, gdzie przemawiają do nas stonowane, nieco rozmyte, lekko pastelowe barwy.

To nasze pierwsze spotkanie z tym cyklem i z osobą tytułowego bohatera. I spotkanie to nas ciekawi, intryguje, obiecuje wiele na przyszłość oraz przekonuje do tego, by sięgnąć po kontynuację tej historii. Za argumenty ma zaś barwną fabułę, piękne i klimatyczne ilustracje oraz wielkie emocje, które towarzyszą nam podczas lektury. Najważniejsze wydaje się jednak to, że jest to opowieść o człowieku i tym, kim czyni go wojenny, jakże niesprawiedliwy los...

Pozostaje mi już tym samym tylko gorąco polecić i zachęcić was do sięgnięcia po komiks „Brigantus. Wygnaniec”, który w mej opinii usatysfakcjonuje nie tylko miłośników historycznych opowieść o walce i przygodzie, ale też i sympatyków mądrych, życiowych relacji o niesprawiedliwości i zarazem wielkiej przewrotności losu. To naprawdę dobra literatura – polecam.

Klimatyczna, intrygująca, wypełniona barwną przygodą i osadzona w świecie wczesnego średniowiecza komiksowa opowieść - tak, dokładnie tego było mi trzeba! Od zawsze bowiem uwielbiam tego typu historie, które z jednej strony oferują sobą moc wrażeń i emocji, zaś z drugiej funduję niezwykłą ...

Rozwiń

Zwiń

Wizja zbrojnego konfliktu z Rosją pojawiała się już wielokrotnie na kartach współczesnej nam, rozrywkowej literatury - ogrom zasług w tym względzie ma Wydawnictwo Warbook. I dziś mamy przyjemność poznać kolejną opowieść o tym traktującą - książkę Antoniego Langera pt. „Kremlowski odwet”. Różnica jednak polega na tym, że dziś patrzymy na jej fabularną postać zupełnie inaczej, aniżeli jeszcze lat temu dziesięć, czy też pięć. Zapraszam was do poznania recenzji tej pozycji.

Wojnie na Ukrainie trwa od kilka lat, osiągając dziś postać pozycyjnego konfliktu, bez szansy na szybkie rozstrzygnięcie. By to zmienić, Rosja wprowadza w życie ryzykowny plan - rozpoczęcie zaczepnej akcji z NATO, mającej na celu ośmieszenie jego pozycji, wywołanie poczucia zagrożenia w Europie, jak i tym samym skłonienie do ustępstw względem Ukrainy. Z naturalnych względów wybór pada na Polskę, która będzie musiała zmierzyć się dezinformacją, dywersyjnymi i hybrydowymi działaniami jednostek specjalnych, jak i wreszcie pełnoskalową wojną...

Antoni Langer kolejny już raz przekonuje nas o tym, że wie doskonale czym może być współczesny, wojenny konflikt. Wie i dzieli tą wiedzą na kartach swojej najnowszej powieści, ukazując realistyczną sytuację rodzącego się i eskalującego konfliktu NATO z Rosją, w którego to centrum znalazła się Polska. I jest to z pewnością porywająca swoją akcją, zachwycają rozmachem i wielokrotnie zaskakująca relacja, która jednocześnie - jak chyba dotąd żadna inna książka o tej tematyce, budzi w nas również autentyczny lęk. To literacka wizja tego, co może się wydarzyć nie za lat kilka, ale już dziś...

Fabułę książki znaczy wielowątkowa narracja, obejmująca wydarzenia z udziałem Polskich żołnierzy i polityków, ale też i przedstawiająca działania po rosyjskiej stronie, jak i również kroki podejmowane przez NATO i Stany Zjednoczone. To m.in. losy pilota polskiego F-16, dramatyczne sceny z udziałem młodej oficer Wojsk Obrony Terytorialnej, czy też wątki związane z działalnością rosyjskiej agentki wywiadu oraz rosyjskiego pułkownika, odpowiedzialnego za tę całą, agresywną operację. Oni wszyscy mają tu do odegrania ważną rolę, która z taktycznych i zakulisowych działań stanie się wkrótce polem walki. I do połowy opowieści mamy do czynienia z bardziej sensacyjną jej postacią, ale potem przychodzi już pełnokrwista, wojenna literatura z najwyższej półki.

Nie mogę nie wspomnieć właśnie o tej stricte militarnej stronie tej książki, gdzie autor rysuje przed nami nie tylko realistyczny przebieg zbrojnych działań - począwszy od terrorystycznej dywersji na infrastrukturze, poprze pierwsze starcia na lądzie, w powietrzu i na wodzie, jak i kończąc na reakcji sojuszników z NATO..., ale również i przedstawia nam wojskowe możliwości każdej ze stron, wskazując na dostępne wojskowe systemy i sprzęt. To również sama walka - realistyczna, oparta na faktach, chwilami wręcz wbijająca w fotel, która zachwyci z pewnością wszystkich miłośników wojennej akcji.

Autor serwuje nam tu pewne gotowe scenariusze - ku przestrodze, ku wiedzy decydentów, ale też i ku nadziei, że w razie najgorszego, podołamy. Oczywiście można traktować tę książkę jako tylko i wyłącznie dobrą rozrywkę spod znaku wojennej literatury i sensacji, ale w mej ocenie - w kontekście tego gdzie dziś się znajdujemy i w jaką stronę zmierza rozwój wypadków, wydaje się być to zbyt łatwym i prostym podejściem. Przed zagrożeniem nie można uciekać, ale trzeba się na nie gotować - i o tym opowiada ta książka.

Powieść Antoniego Langera pt. „Kremlowski odwet”, to rzecz mocna, odważna, jak i w mej ocenie ważna. Jej lektura przypomina nam bowiem o tym, że tocząca się za naszą granicą wojną, to nie coś odległego, abstrakcyjnego, obecnego jedynie w telewizyjnych przekazach. To dramat ludzi i Ukrainy, który nie może nam spowszednieć, bo wtedy stanie się on również naszym, bezpośrednim udziałem. Jednocześnie jest to również solidna porcja wojennej literatury, której nie powstydziliby się najlepsi mistrzowie pióra w tym względzie.

Sięgnijcie po ten tytuł, poznajecie go i doceńcie, bo z pewnością na to zasługuje. Polecam.

Wizja zbrojnego konfliktu z Rosją pojawiała się już wielokrotnie na kartach współczesnej nam, rozrywkowej literatury - ogrom zasług w tym względzie ma Wydawnictwo Warbook. I dziś mamy przyjemność poznać kolejną opowieść o tym traktującą - książkę Antoniego Langera pt. „Kremlowski odwet”. ...

Rozwiń

Zwiń

Zapewne znacie to uczucie, gdy sięgając po nową powieść fantasy spodziewamy się czego dobrego, ale też już doskonale nam znanego, powtarzalnego, obecnego w mniejszej lub większej postaci na kartach setek książek tego nurtu... I zapewne znacie również to jeszcze lepsze z uczuć, gdy oto po rozpoczęciu lektury okazuje się, że jest zupełnie inaczej... Tak właśnie miała się ze mną rzecz w przypadku spotkania z powieścią Kel Kade pt. „Los pokonanych” - rzeczą znakomitą, bez dwóch zdań!

Asslo jest leśnikiem, który kocha drzewa, naturę, ciszę lasu..., zaś nie koniecznie przepada za ludźmi. Tu wyjątkiem jest jego najbliższy przyjaciel - Mathias, który jest mu drogim, niczym brat. Los sprawi, że wkrótce tych oboje wyruszy w podróż celem ratowania świata przed nadciągającym złem, ale już na samym początku ich drogi wszystko pójdzie nie tak, jak powinno. Pojawi się śmierć, zaś Asslo okaże się jedyną osobą, która będzie mogła ponieść ciężar tej beznadziejnej misji, w której powodzenie zdaje się nikt już nie wierzyć, poza nim. I tak rozpocznie się czas w życiu leśnika, który odmieni go na zawsze...

Kel Kade - autorka znana nam doskonale za sprawą serii fantasy „Kroniki mroku” (z którą to zresztą niniejsza opowieść łączy się w pewnym stopniu), zaoferowała nam na samym początku fabularne trzęsienie, zmieniając całkowicie układ na tej literackiej scenie, czyniąc najważniejszymi nie tych, którzy winni nimi być, jak i wreszcie ukazując na tę historię z kilku bardzo zaskakujących perspektyw. To na początek, gdyż potem są swego rodzaju wstrząsy wtórne, które wielokrotnie nas szokują, ale znacznie częściej zachwycają swoją inteligencją relacji, emocjonalną głębią, pisarską jakością.

Losy Asslo - to właśnie one kreślą fabułę powieści, ukazując jego podróż do wielu niezwykłych miejsc, spotkania z dobrymi i złymi ludźmi, jak i też walkę o przetrwanie, która znów będzie dotyczyć ludzi, ale też i potwornych demonów. Jednocześnie jest i drugie spojrzenie na losy leśnika - oczymy zmarłej dawno temu dziewczyny, która będąc teraz z woli bogów Żniwiarką, przeprowadza dusze zmarłych do swoistego morza śmierci. I te dwie perspektywy pięknie się tu ze sobą przeplatają, wzajemnie uzupełniają, łączą w poruszającą, czasami zabawną, ale niekiedy też i bardzo mroczną, literacką całość.

Asslo, jego przyjaciel Mathias, pewna niedoszła adeptka magii, czy też urocza para dziecięcych złodziejaszków - to tylko niektórzy z intrygujących, przekonujących w swych kreacjach, ważnych postaci tej baśniowej opowieści. Oczywiście najwięcej miejsca i uwagi poświęcono tu osobie poczciwego, rozumiejącego świat w prostu sposób, odważnego leśnika, który z miejsca staje się nam bliską osobą. Nie jest to typowy bohater książki fantasy - przynajmniej nie od razu, co też sprawia, że darzymy go jeszcze większą ciekawością, ale też i zrozumieniem w tej jego nie łatwej, nowej, życiowej roli.

Równie wiele emocji budzi nas obraz świata tej książki - quasi średniowiecznego, wypełnionego magią, ale też i zwykła codziennością życia świata ludzi zwanego Aldreą.., ale też i świata bogów, którzy kierują ludzkimi losami, kreują życie, rządzą prawami wojny i śmierci, który poznajemy tu także w dość istotnym stopniu za sprawą wspominanej już, Żniwiarki dusz. I w obu przypadkach jest pięknie, niezwykle epicko, pomysłowo i bardzo klimatycznie. To literacka rzeczywistość, w którą nie można nie uwierzyć i wobec której nie można przejść obojętnym.

I są tu oczywiście wielkie emocje - czasami związane z przygodą, walką z potworami, ciężarem utraty tych, na których zależy bohaterom najbardziej..., ale czasami też i z magią pierwszej miłości, wiarą w dobro ludzi, czy też docenianiem piękna natury. Nie brak tu rzeczy mrocznych - to fakt, ale jest też i naprawdę dobry humor, który idealnie łagodzi te bardziej smutne i gorzkie wątki, czyniąc całość opowieści nieco pogodniejszą, niosącą w sobie pierwiastek optymizmu na to, co będzie czekać nas na kartach kolejnych części cyklu. Bo o tym, że te będą ekscytujące, jestem absolutnie przekonaną.

Musimy docenić tu także znakomity przekład Dominiki Schimscheiner, która pięknie przełożyła ten baśniowy tekst na nasz język, jak i również klimatycznie, subtelne, idealnie oddająca naturę tej książki, ilustracje Szymona Wójciaka. To, w połączeniu z fabularną wielkością tej powieści składa się na jedną z najciekawszych książek klasycznego nurtu fantasy, jakie mogłam poznać nie tylko na przestrzeni ostatnich miesięcy, ale myślę że i nawet lat.

„Los pokonanych” to powieść mądra, ekscytująca, zaskakująca od pierwszych stron. Sięgnijcie po nią, dajcie się jej oczarować i doceńcie ją tak, jak ona na to zasługuje. Polecam.

Zapewne znacie to uczucie, gdy sięgając po nową powieść fantasy spodziewamy się czego dobrego, ale też już doskonale nam znanego, powtarzalnego, obecnego w mniejszej lub większej postaci na kartach setek książek tego nurtu... I zapewne znacie również to jeszcze lepsze z uczuć, gdy oto po ...

Rozwiń

Zwiń

Bezsprzecznie najmroczniejszą powieścią w dotychczasowej, tegorocznej ofercie Wydawnictwa Fabryka Słów jest książka Andrzeja Pupina pt. „Szepty ciemności”. Najmroczniejszą, pod wieloma względami najodważniejszą i zarazem niezwykle intrygującą w swej fabularnej postaci, która zaskakuje, zachwyca, porywa od pierwszych chwil lektury. Brakowało mi takiej książki i dlatego też bardzo cieszę się, że oto dziś mamy ją w naszych rękach. Zapraszam was do poznania recenzji tej pozycji.

Warszawa, lata 20, alternatywny bieg wydarzeń. Oto wraz z Wielką Wojną nastała kolejna, przerażająca Wojna Ciemności, powodująca szaleństwo, przemoc i śmierć wszystkich tych, którzy znajdą się bez świata w objęciach mroku. Kilka lat po jej wybuchu życie wygląda inaczej, gdyż to właśnie sztuczne światło oznacza szansę na przetrwanie nocy. W tych okolicznościach żyje i pracuje w roli prywatnego detektywa kapitan Jerzy Kowalski - emerytowany oficer wywiadowczej „Dwójki”. Przyjmuje on właśnie zlecenie rozwikłania tajemniczej sprawy zaginięcia młodej dziewczyny z dobrego domu, będącej najbliższą przyjaciółką wysoko postawionej mocodawczyni. Bardzo szybko okaże się, że sprawa ta zmieni życie Jerzego już na zawsze...

Andrzej Pupin - dla którego powieść ta jest pisarskim debiutem, zaoferował nam za jej sprawą znakomite połączenie klasycznego kryminału z mroczną fantastyką spod znaku horroru, którego to mariażu dopełniają także elementy sensacji, dramatu oraz klimatycznego romansu. I z tej gatunkowej mieszanki powstała barwna historia o walce ze złem, które przyjmuje tyleż nadprzyrodzoną, co i również możliwie najbardziej ludzką postać. To książka, która nas fascynuje, niejednokrotnie przeraża, jak i często dogłębnie porusza, co w naturalny przekłada się na to, że pasjonujemy się tą relację od pierwszej, do ostatniej strony.

Konstrukcja powieści nie jest skomplikowaną, co też w przypadku debiutu wydaje się jak najbardziej właściwym krokiem autora. Mamy oto relację o kolejnych losach i przygodach głównego bohatera, który podejmuje się nowej sprawy, który wikła się w kilka pobocznych wątków związanych również z niepokojącymi wydarzeniami o charakterze być może stricte kryminalnym, a być może nadprzyrodzonym, jak i który wreszcie odkrywa przerażające zło, któremu przeciwstawienie się jest wielce ryzykownym, ale też i najzwyczajniej w świecie, ludzkim.

To podróże, ucieczki i pościgi oraz walka, zaś z drugiej strony intelektualna gra pozorów, mozolne łączenie faktów i odkrywanie tajemnic ciemności, która niczym zaraza sieje śmierć i szaleństwo. I dobrym jest to, że mamy tu idealnie zachowane proporcje pomiędzy iście filmową akcją, jak i tą bardziej poruszającą wymową tej historii, która w tym przypadku okazuje się niezwykle ważną.

To znakomity, interesujący i zarazem oparty na prostym pomyśle świat, który zachwyca w każdym względzie. Oto autor wykorzystał tu odwieczny strach człowieka przed ciemnością, tworząc w ten sposób mroczną scenerię rzeczywistości, w której to właśnie ciemność i mrok nocy stanowią śmiertelne niebezpieczeństwo dla wszystkich tych, którzy zostali nią i nim dotknięci. To jedno, gdyż z drugiej strony mamy wszakże pięknie ukazaną codzienność życia w przedwojennej Polsce - owszem, nieco inną od tej znanej nam z podręczników historii z uwagi na wspominany powyżej aspekt, ale jednocześnie ujmująco naszą, warszawską, z życzliwością ludzi z jednej strony, ale też i biedą z drugiej. Wierzymy w ten obraz.

Równie wiele dobrego możemy powiedzieć o bohaterach tej książki - na czele z poczciwym, charakternym, oddanym swojej pracy Jerzym, który wciąż zmaga się z wojennymi traumami..., ale też i postaciami z drugiego planu, by wspomnieć chociażby o pewnym bezwzględnym, ale na swój sposób i honorowym królu warszawskiej przestępczości, czy też o pewnej prostej właścicielce małego lokalu, która w iście ujmujący sposób łączy sobą życzliwość z umiejętnością dbania o własne interesy oraz dobro sąsiadów - włącznie z gotowością do przysłowiowego „skrócenia kogoś o głowę”. To ludzie z tamtych dawnych czasów, którzy są realni, prawdziwi, pełni wad, idealni dla tej opowieści.

I jest w tej literaturze coś z dawnych lat, co jednocześnie łączy się dobrą rozrywką dla miłośnika fantastycznej grozy, ale też i kryminału. Bo mamy tu odpowiedni klimat, jest trochę czarnego, z lekka rubasznego humoru, jak i przede wszystkim jest ta piękna lekkość przechodzenia z pola grozy na grunt stricte ludzkich spraw, która w tym przypadku przybiera niezwykle naturalną formę. Oczywiście to dopiero początek dłuższego spotkania z Jerzym i tym barwnym światem, które na kolejne tomy zapowiada się niezwykle ciekawie - choćby z tego względu, że nawet w tej na swój sposób alternatywnej rzeczywistości czas nie uznaje próżni, zbliżając nas i bohaterów do lat 30-tych, do roku 1939, do kolejnej z wielkich tragedii. I jeśli chodzi o mnie, to nie mogę się już doczekać kolejnej odsłony tego cyklu.

Debiutancka powieść Andrzeja Pupina pt. „Szepty ciemności”, to rzecz ze wszech miar udana, intrygująca, w jakiejś mierze zaskakująca swoją naprawdę mroczną wymową. Jednakże – jak wszyscy wiemy, zaskoczenia w literaturze są ważne, potrzebne, niezwykle oczekiwane. I dlatego też z jak największym przekonaniem polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł, by za sprawą tej lektury przenieść się do nieco innej, przedwojennej Warszawy światła i ciemności… Zróbcie to, a z pewnością nie będziecie żałować.

Bezsprzecznie najmroczniejszą powieścią w dotychczasowej, tegorocznej ofercie Wydawnictwa Fabryka Słów jest książka Andrzeja Pupina pt. „Szepty ciemności”. Najmroczniejszą, pod wieloma względami najodważniejszą i zarazem niezwykle intrygującą w swej fabularnej postaci, która zaskakuje, za...

Rozwiń

Zwiń

W idealnym świecie powinno wyglądać to tak - objęcie cesarskiej władzy, sprawowanie mądrych rządów, cieszenie się szczęściem i przychylnością poddanych... Jednakże w prawdziwym życiu bywa zgoła inaczej, o czym to przychodzi przekonać się głównej bohaterce powieści Andrei Stewart „Cesarzowa kości”, która stanowi sobą drugą odsłonę znakomitego cyklu fantasy pt. „Tonące cesarstwa”. Zapraszam was do poznania recenzji tej książki, która ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów.

Stało się - Lin pokonała własnego ojca i jego magiczne konstrukty, objęła cesarski tron i rozpoczęła sprawowanie władzy. Jej największym wsparciem stał się dawny przemytnik i obecny kapitan gwardii - Jovis, jak i niezwykłe, odnalezione w piwnicach pałacu, mówiące zwierzę o imieniu Thrana. Bardzo szybko okaże się jednak, że dotychczasowe poświęcenie i ofiara Lin to nic względem tego, co będzie ją teraz czekać. Począwszy od ponownego zjednoczenia wysp, poprzez zapobiegnięcie ich katastrofalnemu zatonięciu, jak i kończąc na powstrzymaniu marszu zbuntowanej armii konstruktów pod przewodnictwem tajemniczej Nisong - każda z tych kwestii okazuje się palącą, jak i śmiertelnie niebezpieczną...

Andrea Stewart oddała w nasze ręce znakomitą, intrygującą i niezwykle efektowną kontynuacją swojej opowieści o świecie magii płynącej wprost z ludzkich kości, który staje w przededniu nadciągającej, być może największej w historii, katastrofy. I trzeba przyznać, że dokonała ona tego w naprawdę świetny sposób, kreśląc nie tylko kolejne losy Lin, Jovisa, Nisong i pozostałych bohaterów, ale też i odkrywając więcej z sekretów tej morskiej, wyspiarskiej, jakże dla nas egzotycznej rzeczywistości, które dotyczą wydarzeń sprzed wiele lat i określenia przyczyn konfliktu ludzi z budzącą lęk nacją Alanga.

Przede wszystkim dzieje się tu jeszcze więcej, aniżeli w pierwszej części cyklu. Bo mamy tu liczne podróże do kolejnych z wysp, mamy walkę ludzi z konstruktami, jak i mamy wreszcie niezwykle ciekawie zarysowaną relację pomiędzy Lin i Jovisem, których łączy tajemnica posiadanych mocy oraz rodzące się między nimi uczucie, zaś dzielą skrywane przez każdego z nich, wstydliwe sekrety. Ponadto autorka oddała tu znacznie więcej miejsca i czasu pozostałym ważnym bohaterem tej historii - m.in. kochającym się kobietom w osobach Phalue i Ranami, które odegrają niezwykłą rolę w całej serii dramatycznych wydarzeń, jakie staną się udziałem całego Cesarstwa. Jest klimatycznie, z rozmachem, ale też i wielce poruszająco, gdy oto pojawia się czas płacenia najwyższej ceny za błędy przeszłości.

Kolejny raz zachwyca nas wizja tej całej, powieściowej rzeczywistości, czyli spojrzenie na azjatycką kulturę sprzed wieków, dopełnione absolutnie wyjątkową wizją magii płynącej z kości, która może zamieniać zwierzęta i ludzi w posłusznych, przerażających niewolników. Tym razem mamy tu jeszcze więcej odniesień do przeszłości tego świata, ale też i sposobność odwiedzenia kolejnych z jego wysp, gdzie to w każdym przypadku codzienność życia wygląda nieco inaczej. Oczywiście nie brak tu nawiązań do trudnej polityki, do skomplikowanych wierzeń oraz wojny, który jawi się na horyzoncie z coraz większą mocą.

Równie wiele dobrego możemy powiedzieć o bohaterach tej książki - pragnącej bycia dobrą władczynią, zagubionej w nowej roli i potrzebującej oparcia Lin...; poczciwym, ale też i niezdecydowanym w swoich wyborach Jovisie, czy też tajemniczej, budzącej grozę i przerażającej swoją bezwzględnością Nisong, która z czasem staje się tu coraz ważniejszą postacią. Oczywiście nie możemy zapomnieć o urokliwym Mephim i nieco zlęknionej Thranie - magicznych, mówiących, rozumnych zwierzętach i zarazem najbliższych przyjaciołach Jovisa i Lin, którzy chwilami się przezabawni - zwłaszcza Mephi, który wkraczając niejako w nastoletni wiek, da się Jovisowi naprawdę we znaki...

Wojna, magia, przygoda i polityka - każdy z tych elementów wydaje się być tu niezwykle ważnym, intrygującym, niezbędnym w tym, by oddać pełnię tej opowieści. Jednocześnie pojawia się także i miłość, która oczywiście gościła również na stronach pierwszej części cyklu, ale tym razem przybiera ona inną, bardziej dramatyczną i skomplikowaną postać, gdy oto dotyka Lin i Jovisa. I warto docenić to, że mimo swojej wielkiej wagi przyjmuje tu ona istotną, ale i zarazem bardzo subtelną rolę, która dodaje tej historii pikanterii, ale jednocześnie nie zamienia ją w klimatyczny romans fantasy.

Książka ta zamyka wiele z wątków, ale jednocześnie i otwiera nowe, które znamionują niezwykle interesującą kontynuację serii. Kontynuację o tyleż intrygującą, że w kolejnej części role, znaczenia i cele z pewnością się zmienią - pytanie tylko dla kogo na lepsze, zaś dla kogo na gorsze...? To jest jednak melodią nieodległej przyszłości, gdyż teraz warto docenić tę trzecią odsłonę niniejszego cyklu, która w mej opinii jest jeszcze lepszą, bardziej porywającą i z pewnością dramatyczną, aniżeli poprzedni tom. Doceniam również - zresztą jak zawsze, znakomity przekład Piotra Kucharskiego, który dał nam możliwość poznania tej historii z jak najlepszej strony. Wreszcie mamy tu piękne ilustracje Dominika Bronieka, bez których to z pewnością opowieść ta nie byłaby tak efektowną. I wreszcie na koniec brawa dla Fabryki Słów za piękne wydanie, które swoją okładką oczarowuje nas od pierwszego spojrzenia.

Słowem podsumowania – powieść Andrei Stewart pt. „Cesarzowa kości”, to piękna, poruszająca, ekscytująca baśń fantasy, w której obok przygody, humoru i magii uświadczymy jednak także i wielkich, ludzkich dramatów. I w mej ocenie to właśnie połączenie tego, co dobre i piękne z tym, co smutne i mroczne, czyni tę historię tak niezwykłą, wyjątkową, znakomitą w każdym calu. Sięgnijcie po tę książkę i przekonajcie się o tym sami – gorąco polecam.

W idealnym świecie powinno wyglądać to tak - objęcie cesarskiej władzy, sprawowanie mądrych rządów, cieszenie się szczęściem i przychylnością poddanych... Jednakże w prawdziwym życiu bywa zgoła inaczej, o czym to przychodzi przekonać się głównej bohaterce powieści Andrei Stewart „Cesarzowa...

Rozwiń

Zwiń

„MODLITWA ZA NIEŚMIAŁE KORONY DRZEW” - pod tym jakże pięknym, poetyckim i niezwykle intrygującym tytułem kryje się oto druga część znakomitego, powieściowego cyklu science fiction „Mnich i robot”, którego to autorką jest Becky Chambers. I podobnie, jak miało to miejsce w pierwszym tomie, tak i w tym przypadku opowiada ona o niezwykłej przyjaźni mnicha i robota, którzy to wspólnie, w fantastycznym świecie przyszłości poszukują odpowiedzi na najważniejsze, ludzkie pytania. Książka ta ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Insginis.

I tak nasi główni bohaterowie - mnich Dex i robot Mszaczek, przemierzają kolejne obszary świata Pangi i porzucają leśnie peryferyjne odstępy na rzecz większych miast, gdzie to spotykają zamieszkujących je ludzi. Tam, spotykając na swej drodze kolejnych mieszańców, zadają im pytanie o to - Czego oni pragną? Pytanie proste, ale w świecie, gdzie ludzkość ma wszystko, gdzie zrozumiała rolę natury i gdzie osiągnęła powszechne szczęście..., okazuje się być ono naprawdę skomplikowanym, o czym bardzo szybko przychodzi przekonać się naszej parze bohaterów...

Autorka raczy nas kolejnymi losami i przygodami mnicha i robota, którzy przemierzając krainy tego niezwykłego świata czerpią wiedzę tak o nim i jego mieszkańcach, co i o sobie. Jak się bowiem okazuje, człowiek i robot uczą się tu wiele o swoim życiu, własnych pragnieniach i tym, co powinno być najważniejsze - przyjaźń, miłość, natura i bycie dobrym dla innych. I naturalną koleją rzeczy lekcja ta udziela się także i nam, czytelnikom - tak tym młodszym, jak i tym starszym, którzy od czasu do czasu również potrzebują sobie o niej przypomnieć.

Podróż, nowe znajomości, obserwowanie mieszkańców miast, pytania o ich zachowania... - to stały motyw tej relacji, który przekłada się na kolejne niezwykłe przygody naszych wędrowców i zdobywaną przez nich wiedzę względem codzienności życia, religii, dbania o naturę, ale też i chociażby ciekawie zarysowanych relacji społecznych, które w tym „idealnym” świecie różnią się od tych znanych nam, w naszym realnym życiu. I jest tu wiele humoru, nie brak pięknych wzruszeń oraz licznych zaskoczeń, które stają się udziałem siostrata Dexa i Mszaczka. Efektem jest wspaniała relacja, wobec której nie można przejść obojętnym.

I kolejny raz autorka łączy tu w wyśmienity sposób lekkość fantastycznej, w jakiejś mierze wręcz baśniowej historii o losach niezwykłych bohaterów z czymś na wzór filozoficznej rozprawy, podanej nam jednak w tak lekki, przystępny i mądry sposób, że zrozumie ją nawet dziecięcy i nastoletni czytelnik. Rozprawy o tym, czym jest życie i co winno być w nim najważniejszym, a tym samym determinującym nas ludzi do działania w najlepszym, możliwym kierunku. I co ciekawe, padają tu odpowiedzi na te kwestie, których to poznanie pozostawiam jednak już wam.

Jak już wspominałam przy recenzji pierwszej części tego cyklu, mamy tu do czynienia z niezwykle urokliwym spojrzeniem na literackie science fiction, któremu nie można odmówić ciekawej wizji fantastycznego świata, technologicznego postępu oraz zmieniania się ludzkich zachowań, myśli i pragnień. Jednocześnie jest to baśniowe science fiction, które bazuje na ciepłych i pięknych emocjach, na poetyckości słowa i lekkości relacji, gdzie nie ma chociażby przemocy, cierpienia, czy też bardzo trudnych, naukowych pojęć. I to też czyni w mej ocenie tę książkę naprawdę wyjątkową.

Powieść ta liczy sobie zaledwie 175 stron - pięknych, mądrych, ubranych w niezwykłe emocje stron, które mówią o naszym życiu więcej, aniżeli cała tomy naukowych i poradnikowych prac. I to jest czymś wspaniałym, że oto ta niepozornych rozmiarów historia potrafi nas poruszyć, zaskoczyć, skłonić do ważnych refleksji, ale jednocześnie i rozbawić do łez, gwarantującym tym samym doskonałą, czytelniczą rozrywkę. I oczywiście wskazaną jest znajomość pierwszej części, gdyż tylko wtedy będziemy mogli czerpać pełnię literackiego dobra z tej powieści.

Rzecz całą reasumując – powieść Becky Chambers pt. „Modlitwa za nieśmiałe korony drzew”, to coś więcej, aniżeli tylko dobra rozrywka w baśniowych klimatach literackiej fantastyki. To mądrość, refleksja i zarazem pocieszenie, że z nami ludźmi nie jest jeszcze wcale tak źle, skoro takie książki powstają i cieszą się one tak wielką popularnością wśród czytelników. Bo w mej opinii po tytuł ten i zarazem całym niniejszy cykl powinien sięgnąć każdy z nas – naprawdę warto to zrobić. Polecam.

„MODLITWA ZA NIEŚMIAŁE KORONY DRZEW” - pod tym jakże pięknym, poetyckim i niezwykle intrygującym tytułem kryje się oto druga część znakomitego, powieściowego cyklu science fiction „Mnich i robot”, którego to autorką jest Becky Chambers. I podobnie, jak miało to miejsce w pierwszym tomie, t...

Rozwiń

Zwiń

Filozofia, piękne przesłanie o życiu człowieka, proekologiczna wymowa i do tego moc przygody, akcji oraz humoru... - to wszystko i znacznie więcej kryje się na stronach znakomitej powieści dla dzieci i dorosłych pt. „Psalm dla zbudowanych w dziczy”, która po zdobyciu najważniejszych literackich nagród i oczarowaniu tysięcy czytelników na całym świecie, ukazała się teraz również i w naszym kraju - nakładem Wydawnictwa Insignis. Zapraszam was do poznania recenzji tej pięknej książki.

Oto świat Pangi, w którym ludzkość osiągnęła spełnienie, wyleczyła się z chorób, pogodziła z naturą i żyje tak, jak żyć powinna. Jednakże w tej iście baśniowej rzeczywistości z czasem zaczyna czegoś brakować - sensu, pomysłu, motywacji względem tego, co dalej... Ku jej poszukiwaniu wyrusza grupa tzw. Mnichów Herbacianych, którzy oferując spotkanym po drodze - a jakże, herbatę, poszukują sensu istnienia. I gdy jeden z nich dociera do puszczy..., spotyka na swej ścieżce przedstawiciela robotów, które niegdyś opuściły ludzi i odeszły ku lasom. Robot ten - o imieniu Mszaczek, ma do mnicha pewne pytanie...

Becky Chambers - autorka tej powieści, zaoferowała nam coś niezwykle innego, świeżego, wymykającego się łatwym, gatunkowym podziałom. Z jednej strony mamy fantastykę - świat przyszłości, roboty, technologiczny postęp.... Z drugiej zaś coś na kształt bajki i baśni, gdzie nasi uroczy bohaterowie przemierzają wspólnie świat Pangi poznając nawzajem siebie, rzeczywistość, różne rozumienie tego, czym jest życie... I wreszcie jest to piękna, łagodna w zrozumieniu filozofia, która każe zadawać ważne pytania i zarazem pozwala uzyskać na nie równie ważne odpowiedzi. I w tym względzie jest to książka dla absolutnie każdego z nas - dziecka, młodzieży, dorosłej osoby, która ceni sobie literackie piękno i magię przygody.

Autorka pięknie wprowadza nas w tę w jakiejś mierze oniryczną, powieściową rzeczywistość, ukazując najpierw dylematy i codzienność Dex - czyli mnichów, następnie ich wyprawę do lasu, jak i wreszcie spotkanie z ciekawym świata robotem. A potem..., a potem zaczyna się ich wspólna już codzienność, którą znaczą poszukiwania odpowiedzi na jedno, najważniejsze, zadane przez Mszaczka pytanie. To przygoda, humor, piękno najprawdziwszej przyjaźni oraz poznawanie tego książkowego świata, co samo w sobie jest wielką, fascynującą przygodą.

Opowieść ta pięknem stoi... Mamy w niej bowiem piękną parę głównych bohaterów w osobach Mnicha i robota, którzy najpierw nieufnie, ale za chwilę już zupełnie otwarcie stają się sobie prawdziwymi przyjaciółmi i kompanami ich wspólnej drogi. Mamy tu piękny, niezwykły, odkrywany krok po kroku świat, który ma w sobie coś iście magicznego i wyjątkowego. Wreszcie piękne są emocje, jakie wypełniają strony tej książki, które odnoszą się do wspominanej już przyjaźni, ale też i niezwykłej życzliwości względem świata, ludzi, natury. Tak, to piękno w najczystszej postaci.

Jednocześnie autorka dba tu o to, by nie było „nazbyt poważnie i egzystencjalnie”, serwując nam przezabawne dialogi pomiędzy Mnichem i robotem, opisując niezwykłości świata rodem z naprawdę pomysłowego science fiction oraz kierując bohaterów ku miejscom i postaciom, przy których po prostu dzieje się pięknie, przygodowo. Bo choć tempo tej relacji nie jest być może zawrotnym, to nie można powiedzieć, że jest tu nudno, gdyż co chwilę nas coś zaskakuje, raz po raz pojawia się zadziwiająca ze scen oraz czeka na nas finał, który zmienia wiele, a być może i wszystko względem postrzegania tej literackiej rzeczywistości.

To książka idealna na zły dzień, gdyż jej lektura nie tylko porwie nas bez reszty i wielokrotnie zaskoczy..., ale także nastroi optymistycznie na jutro. Pojawiają się tu bowiem tak proste i zarazem mądre treści, że oto nagle zaczynamy dostrzegać dookoła nas wszystko to, co jest wspaniałym, pięknym, wartościowym, a co warto doceniać każdego dnia. Myślę, że można powiedzieć o tej powieści nawet to, że jest idealnym pocieszycielem na gorszy czas, który to wraz z tą lekturą staje się po prostu lepszym, przyjemniejszym, naszym.

Słowem podsumowania – opowieść „Psalm dla zbudowanych w dziczy”, to jedna z tych odsłon współczesnej literatury, która wymyka się gatunkowym ramom, która nas sobą zaskakuje i która zachwyca w każdym calu – pod kątem fabuły, kreacji postaci i miejsca akcji, wymowy emocji. Dlatego też z jak największym przekonaniem polecam i zachęcam was do skorzystania z tej pięknej, literackiej oferty. Naprawdę warto.

Filozofia, piękne przesłanie o życiu człowieka, proekologiczna wymowa i do tego moc przygody, akcji oraz humoru... - to wszystko i znacznie więcej kryje się na stronach znakomitej powieści dla dzieci i dorosłych pt. „Psalm dla zbudowanych w dziczy”, która po zdobyciu najważniejszych litera...

Rozwiń

Zwiń

„Wsiąść do pociągu byle jakiego...” - śpiewa nam pięknie Maryla Rodowicz, rysując przed nami tę oto życiową prawdę, że czasami trzeba zostawić za sobą przeszłość, by móc dalej żyć... I słowa tej piosenki odnoszą się również znakomicie do losów głównej bohaterki powieści Kasi Jurczyk pt. „Gniazdowanie”, która również zostawia za sobą trudne „wczoraj”, by móc powitać lepsze "jutro". Książka ta ukazała się nakładem Wydawnictwa Na Szczęście.

Alicja żyje od lat u boku męża tyrana i despoty, znosząc z jego strony upokorzenie, nienawiść, przemoc fizyczną i psychiczną. Oto jednak pewnego dnia postanawia powiedzieć „dość”, udając się wraz synkiem na kolejową stację i za chwilę... wsiadając do nie tego pociągu, co trzeba. Los jednak sprawi, że to właśnie docelowa stacja tej podróży i spotkani na niej ludzie dadzą Alicji szansę na szczęśliwe, dobre, spokojne życie. Jednakże na tym pomysłowość losu bynajmniej się nie koczy, gdyż ten szykuje dla niej i jej dziecka jeszcze jedną, wielce przewrotną niespodziankę...

Powieść ta stanowi sobą pisarski debiut Kasi Jurczyk - debiut ze wszech miar udany, niezwykle życiowy i intrygujący w tej swojej pięknej relacji o codzienności wielu z nas, którzy żyją nie szczęśliwie, nie mają odwagi tego zmienić i zdają się na los. W tym przypadku, ów okazał się dobrym doradcą i planistą dla głównej bohaterki tej poruszającej historii, ale niestety nie zawsze tak bywa, co też wybrzmiewa na stronach tej książki, stając się niejako głosem otrzeźwienia i zachęty do tego, by jednak zdecydować się samemu na ten najtrudniejszy i najważniejszy krok, zanim będzie za późno.

Opowieść tę można podzielić na dwie główne części - tę pierwszą, ukazującą przemocową codzienność Alicji i jej synka Jasia w domu alkoholika..., jak i tę drugą, która przedstawia jej ucieczkę na wieś z dzieckiem do lepszego świata, gdzie życzliwi ludzie pomogą się jej pozbierać i uwierzyć w lepszą przyszłość. Oczywiście i tam przyjdzie doświadczyć jej cierpienia - również ze strony męża, ale też i rozczarowania ludźmi, ale wtedy Alicja będzie już inną, silniejszą, pewniejszą siebie kobietą, która może pokonać wszystko. To historia o życiu, związkach, wynikających z nich dramatach i próbach ratowania siebie i swojego dziecka, wobec której nie sposób przejść nie wzruszonym, co też niech najlepiej świadczy i jej wielkości.

Zapewne każdy z was znajdzie w tej książce dla siebie coś szczególnie ważnego, intrygującego, pochłaniającego bez reszty. Dla mnie tym czymś jest realizm tej opowieści, która tak naprawdę mogłaby się wydarzyć gdzieś tuż obok nas. To realizm czasu i miejsca, gdzie tak udanie udało się oddać autorce naszą miejską i prowincjonalną codzienność, która ma wiele blasków, ale też cieniów. To realizm postaci i ich zachowań, gdzie to Alicja, Marek, Marcelina, czy też Sebastian są ludźmi „z krwi i kości”, czyli nieidealni, nie wolni od błędów, nie zawsze odważni i prawi, ale przez to tacy sami, jak my. I wreszcie jest to realizm życia, gdzie zawsze dobre i złe chwile znaczą je niczym pola szachownicy - raz deszczowym, raz słonecznym dniem...

Być może naiwnie, ale wierzę w moc literatury. I dlatego też w przypadku tej powieści wierzę w to, że jej lektura być może pomoże nie jednej z polskich kobiet w tym, by uwierzyć w siebie, we własną wartość i w prawo do tego, by nie musieć cierpieć z ręki męża, konkubenta, partnera. Z łatwością mogę sobie bowiem wyobrazić, że nie jedna z takich osób odnajdzie swoje losy w losach głównej bohaterki tej książki, której udało się wyrwać z piekła przemocy. I wtedy pojawi się pytanie - Skoro jej tak, to dlaczego mnie by się miało nie udać...? Mam nadzieję, że tak właśnie będzie w wielu przypadkach spotkania z tą ważną i potrzebną powieścią.

Lektura tej książki sprawia, że nie tylko pasjonujemy się losami bohaterów, ale też i się wielce w nie angażujemy, trzymając kciuki za Alicję i małego Jasia, dopingując oboje w walce o lepsze życie, mając nadzieję na to, że jej byłego męża spotka to, na co zasłużył. Bo jest z tą historią po prostu tak, że zagłębiając się w nią nie możemy powiedzieć sobie - ot, to tylko kolejna książka obyczajowa, jak jedna z wielu. Nie możemy, gdyż jest ona ważną, wyjątkową, piękną w tym, co sobą niesie. A niesie nadzieję i wiarę w kobiecą siłę...

Powieść Kasi Jurczyk pt. „Gniazdowanie”, to coś więcej, aniżeli obyczajowa literatura z wysokiej półki. To historia o życiu zwykłych ludzi, w której wielu z nas odnajdzie swoje losy i losy swoich bliskich, co nie zawsze będzie pięknym i miłym, ale z pewnością dogłębnie poruszającym. Sięgnijcie po ten tytuł i doceńcie pracę autorki, która ma wielki, pisarski talent. Polecam.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

„Wsiąść do pociągu byle jakiego...” - śpiewa nam pięknie Maryla Rodowicz, rysując przed nami tę oto życiową prawdę, że czasami trzeba zostawić za sobą przeszłość, by móc dalej żyć... I słowa tej piosenki odnoszą się również znakomicie do losów głównej bohaterki powieści Kasi Jurczyk pt. „G...

Rozwiń

Zwiń