Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W świetle i w mroku – to opowiadania inspirowane malarstwem Edwarda Hoppera. Ze wstępu książki możemy wyczytać kilka informacji o malarzu, który urodził się Upper Nyack w stanie Nowy Jork. Tematem jego malarskiej twórczości było głównie współczesne amerykńskie miasto i jego mieszkańcy, głównie przedstawiciele klasy średniej: urzędnicy, sekretarki, klienci sklepów, barów, goście hotelowi. Jego malarstwo silnie oddziaływało i nadal oddziałuje na kulturę i to nie tylko amerykańską.
Autor pomysłu na tego typu książkę Lawrence Block zaprosił kilkunastu pisarzy do współpracy, którzy napisali opowiadania. Przed każdym opowiadaniem jest umieszczony obraz Hoppera, który jest inspiracją. Każdy z obrazów nasuwa jakąś historię, budzi emocje, odbiór jest wyjątkowo mocny.
Poszczególne opowiadania są z różnego gatunku, jedne odnoszą się od razu do sceny z obrazu, inne budują stopniowo opowieść do obrazu.
Mnie osobiście bardzo się spodobała ta książka, kocham książki i uwielbiam sztukę w szczególności malarstwo, tutaj miałam to wszystko podane na "tacy".

W świetle i w mroku – to opowiadania inspirowane malarstwem Edwarda Hoppera. Ze wstępu książki możemy wyczytać kilka informacji o malarzu, który urodził się Upper Nyack w stanie Nowy Jork. Tematem jego malarskiej twórczości było głównie współczesne amerykńskie miasto i jego mieszkańcy, gł...

Rozwiń

Zwiń

Moje pierwsze samobójstwo – Jerzy Pilch
To zbiór opowiadań i bardzo dobrych i nieco mniej, według mojej opinii. Uwielbiam pisarstwo Pilcha od pierwszej jego książki jaką przeczytałam, mogę powiedzieć, że kocham jego poczucie humoru, które jestem w stanie wyłowić nawet z tragicznego opisu. Realizm w jego pisarstwie czasami sięga zenitu, jak również jego kunszt pisarski. Zawsze podziwiam i doceniam jego błyskotliwość i ironię, a to z pewnością wymaga uważnego oka obserwatora rzeczywostości.
Nie wszystkie jednak opowiadania przykuły moją uwagę i czasami po prostu się wyłączałam i powtórnie wracałam do tekstu.
Czytajmy Pilcha to jeden z lepszych polskich pisarzy.

Moje pierwsze samobójstwo – Jerzy Pilch
To zbiór opowiadań i bardzo dobrych i nieco mniej, według mojej opinii. Uwielbiam pisarstwo Pilcha od pierwszej jego książki jaką przeczytałam, mogę powiedzieć, że kocham jego poczucie humoru, które jestem w stanie wyłowić nawet z tragicznego opisu. ...

Rozwiń

Zwiń

Wracam do domu – Karin Smirnoff to trzecia i ostatnia część sagi rodziny Kippów. W ostatniej części czytamy o Janie, która próbuje zmierzyć się tak naprawdę z samą sobą.
Autorka ukazuje, jak trudno jej kochać innych, jak trudno okazywać uczucia, jak pozwolić kochać i być kochaną. Trudne dzieciństwo nosi w sobie, niczym tatuaż, którego nie można się pozbyć. Przeszłość daje znać w każdym aspekcie jej życia, pełnego bólu i krzywdy.
Powieść jest naładaowana takimi emocjami, które pozostają na długo w czytelniku, ktorych nie da się zapomnieć.
Jana tak naprawdę wraca do domu, ale tego wewnętrznego domu - spokoju własnego serca.

Wracam do domu – Karin Smirnoff to trzecia i ostatnia część sagi rodziny Kippów. W ostatniej części czytamy o Janie, która próbuje zmierzyć się tak naprawdę z samą sobą.
Autorka ukazuje, jak trudno jej kochać innych, jak trudno okazywać uczucia, jak pozwolić kochać i być kochaną. Trudne d...

Rozwiń

Zwiń

Karin Smirnoff Jedziemy z matką na Północ to drugi tom Sagii Rodziny Kippów.
Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam ciekawa jakie emocje będą mi towarzyszyły przy drugim tomie. Matka rodzieństwa Kippo umiera, życzyła sobie, żeby zostać pochowana w swojej rodzinnej wiosce i tam właśnie toczą się wydarzenia opisane w drugim tomie.
Matka pozostawiła po sobie dom, który zapiała swoim dzieciom Janie i Brorowi. Myślę, że dom miał być symbolem, ich cierpienia, ich bólu i rozbitej rodziny. W wiosce rządzi wspólnota regligijna, która podporządkowuje sobie całe życie mieszkańców. Jednak Jana pokazuje swój silny charakter i nie godzi się na reguły tam panujące, jej bunt, pokazuje jaki ma silny charakter, a jednocześnie jak bardzo pragnie opieki i miłości. Traumy wyniesione z dzieciństwa nie pozwalają jej budować dobrych i prawdziwych relacji.
Natomiast Bror staje się nagle bardzo spolegliwy i podporządkowany, próbuje ułożyć sobie swoje życie, jednak kosztuje go naprawdę dużo wysiłku.
W drugim tomie czytelnik poznaje nowe postaci, nowe znajomości, które niosą nowe możliwości dla bohaterów.
Zakończenie jest bardzo emocjonujące i zaskakujące.
Nie pozostaje mi nic innego jak rozpocząc czytanie trzeciego tomu – ostatniego.

Karin Smirnoff Jedziemy z matką na Północ to drugi tom Sagii Rodziny Kippów.
Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam ciekawa jakie emocje będą mi towarzyszyły przy drugim tomie. Matka rodzieństwa Kippo umiera, życzyła sobie, żeby zostać pochowana w swojej rodzinnej wiosce i tam właśnie toc...

Rozwiń

Zwiń

Karin Smirnoff – Pojechałam do brata na południe

"Ale co to właściwie znaczy przebaczyć drugiemu człowiekowi. W przebaczeniu nie chodzi o to żeby na wszystko się godzić i udawać że nic się nie dzieje. Chodzi o to żeby wyzbyć się tego przez co stajemy się zgorzknialii zajadli. Przebaczyć to iść dalej."

Literatura skandynawska ma swój charakter i to należy podkreślić, tutaj nic nie jest owijane w bawełnę – ból, cierpienie, gniew, smutek i rozpacz.
Karin Smirnoff opisuje historię rodzeństwa – bliźniąt, którzy doświadczają prawdziwych, traumatycznych przeżyć, które prowadzą do tragicznych i nieodwaracalnych skutków. Skutków, z którymi będą się zmagać przez całe swoje życie.
Jana Kippo odwiedza swojego brata Brora, który mieszka w ich rodzinnym domu, miejscu, które budzi trudne wspomnienia. Ratuje mu życie, chociaż sama po chwili zostaje uratowana. Ta dwójka życiowo poszarpana, próbuje dojść prawd i szacunku do samych siebie, ale to nie jest łatwe.
Jana sprząta, w sensie dosłownym swój stary dom i duchowym próbująć zrozumieć i wybaczyć.
Powieść ta niezwykle emocjonująca, bardzo intensywna i mocna w swoim odbiorze. Książka jest napisana i tak samo przetłumaczona przez Agatę Teperek bez interpunkcji, bez wielkich liter nazw własnych i imion, jedynie autorka stawia kropkę na końcu zdania. Pierwsze strony wymagają od czytelnika przyzwyczajenia do tej formy, jednak styl, sama narracja jest tak płynna i elastyczna, że szybko zapomina się o tej oryginalności.

Karin Smirnoff – Pojechałam do brata na południe

"Ale co to właściwie znaczy przebaczyć drugiemu człowiekowi. W przebaczeniu nie chodzi o to żeby na wszystko się godzić i udawać że nic się nie dzieje. Chodzi o to żeby wyzbyć się tego przez co stajemy się zgorzknialii zajadli. Przebac...

Rozwiń

Zwiń

Łatwa i przyjemna, jednak nie porwała mnie. Książka o przemianie głównej bohaterki ku "lepszemu" życiu, poradzeniu sobie z problemami, ze stresem.

Łatwa i przyjemna, jednak nie porwała mnie. Książka o przemianie głównej bohaterki ku "lepszemu" życiu, poradzeniu sobie z problemami, ze stresem.

Olga Tokarczuk jak zawsze zachwyca wspaniałym, plastycznym językiem, dzięki czemu płynę poprzez kolejne kartki. To opowieść o wyprawie w poszukiwaniu niezwykłej Księgi, która zawiera wszystkie mądrości świata, która potrafi uzdrawiać, dzięki której człowiek jest szczęśliwy.
Autorka mówi "Żyć czy przyglądać się życiu, cała ludzka rozpacz bierze się z przyglądania. Wszystko zaczyna się i kończy w umyśle. Dlatego warto wybrać życie niż przyglądanie".
Uwielbiam styl autorki, dzięki niej potrafię się zatrzymać i wczytać w poszczególne słowa bez przyglądania temu co wokół. Jak czytam to właśnie czytam.

Olga Tokarczuk jak zawsze zachwyca wspaniałym, plastycznym językiem, dzięki czemu płynę poprzez kolejne kartki. To opowieść o wyprawie w poszukiwaniu niezwykłej Księgi, która zawiera wszystkie mądrości świata, która potrafi uzdrawiać, dzięki której człowiek jest szczęśliwy.
Autorka mówi &...

Rozwiń

Zwiń

Powieść o przyjaźni takiej od lat szkolnych aż do dorosłości. Obraz ludzkich słabości, radości, miłości i nienawiści.
Płynie się przez tę powieść z wielkimi emocjami i wypiekami na twarzy.
Polecam

Powieść o przyjaźni takiej od lat szkolnych aż do dorosłości. Obraz ludzkich słabości, radości, miłości i nienawiści.
Płynie się przez tę powieść z wielkimi emocjami i wypiekami na twarzy.
Polecam

Mieczysław Gorzka to moje odkrycie z gatunku kryminalno-thirellowy, jego książki budzą takie emocje, że nie polecam wstawić obiadu i rozpocząć czytania, bo na pewno obiadu tego dnia nie będzie. Poza tym, gdy zbliżamy się do końca, czytelnik myśli że już ma rozwiązanie zagadki na wyciągnięcie ręki, a tu wszystko nagle odwraca się do góry nogami. Gorzka, uważam jest mistrzem zakończeń.
Krwawnica to opowieść o parze, która przeprowadza się do "spokojnego" domu nad brzegiem jeziora, z dala od miasta. Oboje oczekują sielskiego życia, na łonie natury. Jednak dom skrywa mroczną historię od kilku pokoleń, czego nowi mieszkańcy domu zaczynają odczuwać.
Jak się kończy cała historia? Czytelnik sam musi tego doświadczyć, musi poczuć te emocje przerażenia i strachu, a zakończenie będzie przysłowiową wisienką na torcie.
Zachęcam gorąco do zapoznania się z tym pisarzem – dla mnie mistrzem puenty.
Dobry kryminał nigdy nie jest zły.

Mieczysław Gorzka to moje odkrycie z gatunku kryminalno-thirellowy, jego książki budzą takie emocje, że nie polecam wstawić obiadu i rozpocząć czytania, bo na pewno obiadu tego dnia nie będzie. Poza tym, gdy zbliżamy się do końca, czytelnik myśli że już ma rozwiązanie zagadki na wyciągnięc...

Rozwiń

Zwiń