Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tęsknocie "nie ma godzin ani dni tygodnia, są tylko miłość, pożądanie, miłość i strach, niepewność i jeszcze raz miłość"...
.
Powieść aż "ciężka od smutku", od tęsknoty właśnie, od żałoby po kimś, kto odszedł zbyt wcześnie, pozostawiając po sobie przestrzeń, której nie da się niczym wypełnić. Powieść- poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: "jak zmierzyć stratę", jak się z nią uporać i czy w ogóle można się z nią uporać ?
.
"Traci się tyle osoby, ile się jej doświadczyło"... Ale tę ilość "doświadczania" niektórych ważnych dla nas osób powiększa jeszcze: strata wspólnej przyszłości, "żal zżerający duszę" oraz ciągła tęsknota za fizyczną obecnością.
.
Agnieszka Jelonek umiejętnie łączy różne gatunki, tworząc powieść utkaną ze wspomnień i emocji. Znajdziemy tutaj powieść drogi (gdzie jednym z bohaterów jest Ameryka), elementy pamiętnika, dramatu, przeplatane kadrami ze wspólnej przeszłości, osobistymi refleksjami, poszukiwaniami- fizycznymi i wewnętrznymi, gdzie jest potrzeba wyartykułowania żalu, miłości oraz dojmującej próżni, naznaczającej życiorys po kres dni i końce palców. Po części także strumień świadomości, gdzie peroruje o konieczności poszukiwania śladów fizycznej obecności, by poradzić sobie z nieobecnością- kogoś kto był, nagle odszedł, pozostawiając po sobie niedomknięte przestrzenie, powodując konieczność poruszania się szlakiem wspomnień i halucynacji. Dużo tutaj także o pamięci- jej niedoskonałości, wymazywaniu przez umysł pewnych zdarzeń oraz nadawaniu im z biegiem czasu zupełnie nowych kontekstów. Jest gra słowem, metafory, za chwilę prostota przekazu, często nawet dosadność, nawiązania do literatury, filmu. Klimat powieści (szczególnie w części dotyczącej pobytu w USA przypomina filmy Jarmuscha). Dużo także o samej Ameryce, jej klimacie, specyfice, wpływie na nas- Europejczyków.
.
"To, co działo się pomiędzy wtedy a teraz, to tak zwana reszta życia".
.
Jak wygląda teraz ta "reszta życia"? I czy musi tak wyglądać już zawsze? O tym- emocjonalnie, głosem pełnym niezgody i rozpaczy- traktuje przede wszystkim ta powieść. Osobista, poruszająca, powodująca często dyskomfort, fragmentami nieco przytłaczająca. Warta przeczytania. Polecam.

W tęsknocie "nie ma godzin ani dni tygodnia, są tylko miłość, pożądanie, miłość i strach, niepewność i jeszcze raz miłość"...
.
Powieść aż "ciężka od smutku", od tęsknoty właśnie, od żałoby po kimś, kto odszedł zbyt wcześnie, pozostawiając po sobie przestrzeń, której nie da się niczym wype...

Rozwiń

Zwiń

Kronika pewnej śmierci- będącej efektem przypadku, fatum, czy może też zwyczajnie zaniechania. Bo świadkami zbrodni są praktycznie wszyscy, ale przerwać krąg przesądów, strachu, lekceważenia, absurdalnej pewności co do konieczności wypełnienia się zbrodni- nie odważa się nikt. A może ten defekt nie tkwi w ludziach? Może to siła fatum "czyni człowieka niewidzialnym"- już za życia? "Już wtedy wyglądał jak zjawa"... Czyżby coś- czasami- zwyczajnie- musi się po prostu samo dokonać?
.
"Życie posłużyło się naraz tyloma przypadkami zakazanymi literaturze, by bez żadnych przeszkód spełniła się śmierć tak zapowiedziana."
.
Obok siły przypadku (czy też fatum), mamy też siłę przesądów, pozornych świętości, które stanowią pretekst do akceptacji domniemanego miejsca, jakie wyznacza człowiekowi los. "Honor to miłość" , "sprawy honoru są świętością", a zhańbienie żąda odwetu - czy można z tym polemizować? Jak ubrać jednak w racjonalną interpretację zbieg fatalnych okoliczności, który w tej kronice otrzymujemy, a które stanowią rekonstrukcję zbrodni sprzed 27 lat?
.
"Wszystko wydawało się ulotną złudą".
.
Trochę patosu, trochę liryzmu, szczypta głębszych prawd o życiu, elementy realizmu magicznego, tworzące bogate w szczegóły tło dla wydarzeń pierwszego planu oraz wszechobecna ironia- to stylistyka tej niewielkiej objętościowo powieści. Marquez eksponuje potęgę tych sił, które determinują ludzki los (jak miłość, czy namiętność), ale będąc bezradnym wobec prób zgłębienia ich natury- za tarczę ochronną przyjmuje ironię. Często to nawet sarkazm, cynizm, punktowanie absurdów, które obiektywnie zdumiewają, ale stanowią stały element rzeczywistości bohaterów. Ta wycyzelowana ironia świetnie koresponduje z postaciami bohaterów, gdzie praktycznie każdy gra "znaczonymi kartami", akcentując przy tym pewne wzorce kulturowe oraz stereotypowe cechy przypisane do płci - maczyzm w przypadku mężczyzn i "spolegliwość" i "usłużność" w przypadku kobiet. Ciekawa konstrukcja powieści, barwny język oraz bogata w południowoamerykański koloryt treść. Polecam.

Kronika pewnej śmierci- będącej efektem przypadku, fatum, czy może też zwyczajnie zaniechania. Bo świadkami zbrodni są praktycznie wszyscy, ale przerwać krąg przesądów, strachu, lekceważenia, absurdalnej pewności co do konieczności wypełnienia się zbrodni- nie odważa się nikt. A może ten d...

Rozwiń

Zwiń

Poznajmy mordercę... Od początku jego tożsamość jej nam znana. Konsekwentnie też poznajemy metody jego działania, poszczególne elementy jego planu, scenariusza tworzonego przez lata - który teraz właśnie na naszych oczach wciela w życie. Ale życie to też PRZYPADKI, a tutaj jest ich kilka - na tyle znaczących, że wcześniejszy idealny plan musi ulec pewnym modyfikacjom.
.
Poznajmy też tego, który na mordercę poluje. Ale nie posiłkuje się przy tym super mocą- a raczej konsekwentnym, czasami mozolnym, ale zazwyczaj skutecznym dochodzeniem do prawdy. Inteligencja, intuicja, umiejętność współpracy z zespołem śledczym oraz zwyczajna "policyjna robota", czyli przepytywanie, poszukiwanie informacji, dopasowywanie poszczególnych elementów układanki do siebie- bez idealizowania, ale też grania na emocjach czytelnika za pomocą taniego "efekciarstwa".
.
Dostajemy też innych bohaterów- niby drugiego planu, ale na tyle znaczących, że ich głos słychać wyraźnie. Bo tutaj proporcje między uwagą, jaka poświęcona jest poszczególnym bohaterom - są równomiernie rozłożone.
.
Finalnie więc jest to kryminalna opowieść - wielowątkowa, złożona, wyważona, dedykowana tym, którzy poszukują naturalności (językowej, bez epatowania wulgarnością) oraz realizmu (tutaj krew nie leje się strumieniami, a uwaga skoncentrowana jest na motywacji oraz na samym śledztwie). W tle- o paranoicznym strachu, który potrafi zawładnąć myślami na tyle, by człowiek stał się strzępem nerwów, jednocześnie powodując trwanie w marazmie i ciągłym niepokoju. O nałogu, który czyha na chwilę słabości, szuka pretekstu, by ponownie zapukać do drzwi naszej codzienności i objąć w swoje niszczycielskie objęcia. O wytworach mózgu- tych kontrolowanych, i tych kontrolowanych dużo mniej. O podmuchach wiatru, który zwykłym wiatrem nie jest- bo przypominając fale na morzu, regularne uderzania wody o brzeg - uaktywnia pewne obszary w psychice, wpływając na nasz ogólny nastrój, rozchwianie, niepokój, bezsenność, narastającą słabość. I wreszcie trochę też o Białymstoku i jego okolicach, czyli miejscach nie wyeksploatowanych jeszcze literacko w tej kryminalnej przestrzeni. Polecam.

Poznajmy mordercę... Od początku jego tożsamość jej nam znana. Konsekwentnie też poznajemy metody jego działania, poszczególne elementy jego planu, scenariusza tworzonego przez lata - który teraz właśnie na naszych oczach wciela w życie. Ale życie to też PRZYPADKI, a tutaj jest ich kilka -...

Rozwiń

Zwiń

Czyżby to był las wypełniony trupami - "bez imion, nazwisk i swoich historii"? Z jednej strony - przyjazny i otwarty, jak tutejsza społeczność. Z drugiej jednak- nadal dziki i pełen tajemnic. Złowrogi... "Jakby drzewa coś widziały i wiedziały, ale nie mogły o tym powiedzieć". Czy pewne sekrety pozostaną nadal "zagrzebane w tym lesie" albo zatopione w leśnych zbiornikach wodnych? Czy jednak ujrzą światło dnia, by opowiedzieć o ludzkiej tragedii i dramatach, oddając im głos?
.
Szukać- żeby znaleźć, choćby to było szukanie w ciemności- taki cel przyświeca aspirant Anicie Starskiej oraz prokuratorowi Feliksowi Niemiłko, kiedy łączą siły, by rozwiązać zagadkę znalezionych w lesie beczek z trującą substancją oraz ludzkimi szczątkami. Atmosfera coraz bardziej się zagęszcza, a poczucie "duszności" w relacjach między ludźmi nie opuszcza nawet na moment. Tutaj wszyscy ze sobą się znają i dużo o sobie wiedzą. Taki to urok małych miasteczek i społeczności. W przypadku prokuratora- można schować się za zasłoną "paragrafów i orzeczeń sądowych", ale to działa tylko tam, gdzie można zgubić się w tłumie. Lądek Zdrój to jednak miejsce, gdzie "każdy do siebie macha i serdecznie się wita". Kim jest więc morderca?
.
Podobał mi się klimat tej kryminalnej powieści. Poczucie, że ufać można tylko sobie, a małe społeczności mają tyle samo do zaoferowania, co też odzierają z anonimowości. Doceniam także research. Fragmenty dotyczące komputerowej rekonstrukcji wyglądu twarzy na podstawie punktów antropologicznych zatrzymały mnie na dłużej. Spora dawka wiedzy i zdecydowanie wartość dodana tej powieści. Fabuła nieco zagmatwana, przeszłość przeplata się z teraźniejszością, ale lekkie pióro autorki sprawia, że całość przyswaja się błyskawicznie. Na plus także poruszony wątek mobbingu, przedstawiony realistycznie, ale także z empatią. Być może fabuła pod pewnymi względami nieco przewidywalna- dosyć szybko udało mi się ustalić tożsamość sprawcy- ale motyw i szczegóły samej zbrodni praktycznie do ostatnich stron pozostały dla mnie zagadką. Bliżej mi do "Wróżdy", gdzie ten zachwyt był dużo większy, bo akcent położony bardziej na warstwę psychologiczną. Ale "Czerwone wody" to także dobra rozrywka.

Czyżby to był las wypełniony trupami - "bez imion, nazwisk i swoich historii"? Z jednej strony - przyjazny i otwarty, jak tutejsza społeczność. Z drugiej jednak- nadal dziki i pełen tajemnic. Złowrogi... "Jakby drzewa coś widziały i wiedziały, ale nie mogły o tym powiedzieć". Czy pewne sek...

Rozwiń

Zwiń