Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwa tygodnie temu (19 maja) Kościół katolicki obchodził niedzielę Zesłania Ducha Świętego (także zwaną Pięćdziesiątnicą), którą zgodnie z tradycją obchodzi się 50 dni po Zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, z kolei miniona niedziela (26 maja) była niedzielą Najświętszej Trójcy, a Duch Święty, jak wiadomo, jest jedną z Osób Trójcy Świętej.

Duch Święty to Osoba Trójcy Święte, o której mogłoby się wydawać, że w zasadzie mówi się najmniej. O ile o Jezusie, Synu Bożym, czy Bogu Ojcu mówi się dość często, o tyle o Duchu Świętym mówi się nieco mniej, chyba głównie właśnie przy okazji takich uroczystości, jak Zesłanie Ducha Świętego, Święto Trójcy Świętej czy bierzmowanie.

„Jeśli chcesz mówić z kimś w jego języku, nie potrzebujesz tylko zdolności językowych, potrzebujesz jeszcze miłości” (s. 91)

A Duch Święty, wbrew pozorom, wcale nie jest mniej ważny. Może przez to, że nieco mniej się o Nim mówi, wierni Kościoła katolickiego nieco mniej o Nim wiedzą, jednak to wcale nie oznacza, że nie warto zgłębiać o Nim wiedzy.
Doskonale o tym przekonuje najnowsza książka księdza kardynała Grzegorza Rysia – wydana nakładem Wydawnictwa Znak – „Duch Święty”. Potocznie można by nazwać ją małym kompendium o Duch Świętym, ponieważ znajdziemy w niej wiele informacji o tej Trzeciej Osobie Trójcy Świętej. Książka ta z jednej strony może rozszerzać naszą wiedzę na temat rzeczy o Duchu Świętym (choć nie tylko!), które są już nam znane, a także – może przedstawiać nam Ducha Świętego z zupełnie innej perspektywy oraz wyjaśniać kwestie, które wcześniej nie były dla nas zrozumiałe.

Książkę „Duch Święty” rozpoczyna wywiad z ks. kard. Grzegorzem Rysiem, z kolei dalej książka jest podzielona na trzy części („Moc Ducha”, „Duch Święty chce mieć w nas dom” oraz „Duch Święty ożywia Kościół”), w których skład wchodzą spisane homilie księdza kardynała, wygłoszone podczas różnych uroczystości. Wszystkie te homilie odnoszą się jednak nie tylko do samego Ducha Świętego, ale także do Jego darów oraz do innych tematów, które lepiej pozwalają zrozumieć czytelnikom Boże działanie.

„Święto Zesłania nie jest świętem jednostek. To nie jest tak, że każdy sobie przyjmuje swojego Ducha Świętego. Zesłanie Ducha Świętego jest świętem narodzin Kościoła. Chrystus ze swojego boku wylewa tę rzekę wody, by mógł się z niej napić lud Boga, by życie Boże wstąpiło nie tylko w każdego indywidualnie, ale w całą wspólnotę”. (s. 31)

Ogólnie w publikacji tej można znaleźć wiele wartościowych myśli, które mogą być dla czytelników inspiracją na cały dzień, a nawet dłużej. Jest to bowiem ten typ książki, do której chętnie się wraca, która zmusza do refleksji, a także „daje do myślenia”.

Książkę tę zdecydowanie polecam wszystkim tym, którzy chcieliby lepiej poznać Ducha Świętego, dowiedzieć się o Nim czegoś więcej… A także tym, który poszukują w swoim życiu sensu, a może także samego Boga. Książka ta – przynajmniej w moim przypadku tak było – potrafi wzruszyć, „natchnąć” do działania, a także zachęca ona do refleksji nad własnym życiem. Zdecydowanie warto poświęcić jej kilka wolnych chwil (może właśnie w niedziele, które są szczególnym dniem w tygodniu, dniem odpoczynku).


* Wszystkie cytaty pojawiające się w tekście pochodzą z książki: Ks. kard. Grzegorz Ryś, „Duch Święty”, wybór i oprac. W. Bonowicz, Wydawnictwo Znak, Kraków 2024.

Dwa tygodnie temu (19 maja) Kościół katolicki obchodził niedzielę Zesłania Ducha Świętego (także zwaną Pięćdziesiątnicą), którą zgodnie z tradycją obchodzi się 50 dni po Zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, z kolei miniona niedziela (26 maja) była niedzielą Najświętszej Trójcy, a Duch Święty...

Rozwiń

Zwiń

Ogólnie, po przeczytaniu opisu tej książki, miałam wrażenie, że raczej nie jest ona dla mnie, że prawdopodobnie mi się nie spodoba... Zdecydowałam się po nią sięgnąć właściwie z dwóch powodów; po pierwsze, z powodu jej popularności: zauważyłam, że wiele osób na Lubimyczytać.pl poleca te książkę, a także średnia ocen czytelników tej książki jest dość wysoka... A po drugie, właściwie od czasu do czasu sięgam po kryminały i w sumie ostatnio nawet przekonałam się do tego gatunku (choć czytam go zawsze z dużą ostrożnością, ponieważ mam złe doświadczenie z kryminałami, które po prostu czytało mi się źle).

W przypadku „Nielata” na początku nie podobał mi się ten kryminał. Przez pierwsze 100 stron ciężko było mi się do niego przekonać. Myślałam, ot typowy kryminał… Właściwie nawet jeden z bohaterów „Nielata” dość trafnie opisał, jakie często są kryminały:

„– Ja już jakiś czas temu przestałam czytać kryminały. Każdy autor opisuje pracę gliny w mało realistyczny sposób. W książkach taki pies ma jedną sprawę i tylko nią się zajmuje. A życie wygląda inaczej. Zobacz, jesteś u nas od dzisiaj. Mamy już jedno śledztwo. A wydział jeszcze nie zakończył dwóch ostatnich, co nam wyskoczyły w zeszłym tygodniu. A wiesz, ile jeszcze wisi w archiwum? (…) Do groma – skwitował. Życie swoje, a książki swoje”.

„Nielat” jednak nie jest jak typowy kryminał wspomniany powyżej. Książka napisana przez Piotra Kościelnego wspomina o kilku trudnych problemach społecznych i ogólnie – porusza wiele wciągających i ważnych wątków. Moim zdaniem „Nielat” to dobry, polski kryminał, który wciąga i zaskakuje na każdym roku.

Ogólnie, po przeczytaniu opisu tej książki, miałam wrażenie, że raczej nie jest ona dla mnie, że prawdopodobnie mi się nie spodoba... Zdecydowałam się po nią sięgnąć właściwie z dwóch powodów; po pierwsze, z powodu jej popularności: zauważyłam, że wiele osób na Lubimyczytać.pl poleca te ks...

Rozwiń

Zwiń

Głównym bohaterem tej powieści jest Ajay, mężczyzna w średnim wieku, który jest właścicielem niewielkiej księgarni. Odkąd w wypadku samochodowym zginęła jego żona, życie Ajaya stało się monotonne i pozbawione sensu. Pewnego dnia w jego księgarni znajduje dwuletnią dziewczynkę, Maję. Jak się okazuje - jej matka porzuciła ją; zostawiła jednak karteczkę z wyjaśnieniami, w której napisała między innymi, że chciałaby, aby jej córka wychowywała się wśród książek i ludzi, którzy ją cenią.

Ajay postanawia adoptować Maję, choć nie jest to dla niego łatwa decyzja. Ta decyzja jednak w znacznej mierze zmieni jego dotychczasowe życie. A także Ajay się zmieni, ponieważ odtąd nie będzie już żył "sam dla siebie", lecz będzie miał kogoś, o kogo będzie musiał dbać, kim będzie musiał się opiekować; kogoś, kto na nowo rozgrzeje jego serce i kto sprawi, że znowu będzie zdolny, by kochać.

Adopcja dziewczynki to jedna zmiana w życiu Ajaya, która będzie początkiem jego "nowego życia" i która sprawi, że podejmie on także inne, ważne decyzje...

***

Postanowiłam przeczytać tę książkę, ponieważ od dłuższego czasu miałam ją na swojej liście "chcę przeczytać". Musiałam więc zdecydować: czytam ją teraz czy nigdy.

Nie pamiętam już dokładnie, co sprawiło, że dodałam ją do listy książek do przeczytania - czy rzeczywiście byłam ciekawa jej treści, czy tylko okładka zrobiła na mnie wielkie wrażenie... (A okładka książki bez wątpienia jest ważna - o czym wiedział nawet jeden z bohaterów książki "Między książkami": "Aha, i przywiązuję wagę do okładki. Choćby nie wiem jak dobra była powieść w środku, nie mam ochoty obcować z czymś, co jest brzydkie").
Ale dzisiaj to nieważne - po prostu ją przeczytałam.

Niestety książka niezbyt mnie zaciekawiła i uważam, że niewiele jest w niej jakiś wyróżniających ją wątków, ot historia o normalnym życiu, w którym czasem pojawiają się niespodziewane momenty.
Z trudem przebrnęłam przez pierwsze 100 stron. Dopiero ostatnie ok. 50 stron jakoś mnie poruszyło i zaciekawiło.
Nie zamierzam jednak oceniać tej książki na podstawie tego, jakie miała zakończenie. Uważam, że dobra książka powinna utrzymywać czytelnika w ciekawości od początku do końca (lub przynajmniej przez ponad połowę książki) - ta niestety mnie zawiodła.

Głównym bohaterem tej powieści jest Ajay, mężczyzna w średnim wieku, który jest właścicielem niewielkiej księgarni. Odkąd w wypadku samochodowym zginęła jego żona, życie Ajaya stało się monotonne i pozbawione sensu. Pewnego dnia w jego księgarni znajduje dwuletnią dziewczynkę, Maję. Jak si...

Rozwiń

Zwiń

Poznanie prawdy czasem nie jest łatwe. Niekiedy osoby zamieszane w jakąś sprawę mogą robić wszystko, aby ukryć niektóre fakty. Dlaczego? Przekonajcie się sami, czytając najnowszy thriller Ruth Mancini „Na krawędzi”.

Z tarasu, który znajduje się na 25. piętrze wieżowca, spada młoda kobieta. Ginie na miejscu. Ostatnią osobą, z którą rozmawiała i która była z nią w tym samym czasie w budynku, jest Tate Kinsella, i to właśnie Tate jest podejrzenia o to, że zepchnęła tamtą kobietę z tarasu. Jak później ustala policja, Tate miała także romans z Danem, mężem zmarłej kobiety, mogła więc mieć powód, aby pozbyć się niechcianej „rywalki”.

Tate jednak zaprzecza wszystkim zarzutom, jakie zostały jej postawione. Sprawa śmierci kobiety z tarasu okazuje o wiele bardziej skomplikowana, niż uważano… Jej śmierć dla niektórych jest także zakończeniem pewnego rozdziału i początkiem zupełnie nowego.

A myślałam, że nie mogę skupić się na czytaniu i że to czytanie ostatnio jakoś mi „nie idzie” – aż trafiłam na tę książkę! Spowodowała ona, że – gdy zaczęłam ją czytać – zapomniałam o obowiązkach i nie mogłam skupić się na niczym, zanim jej nie skończyłam. Książka ta zdecydowanie ma wszystko to, co dobry thriller mieć powinien, a przede wszystkim – trzyma w napięciu do samego końca.

Chociaż zakończenie lekko wytrąciło mnie z równowagi. Było ono dla mnie sporym zaskoczeniem i właściwie… wolałabym tego zakończenia nigdy nie poznać. Ale bez spoilerów! Jeśli tylko lubicie thrillery, które są nieprzewidywane, wciągające i trzymające w niepewności do ostatniej strony, to zdecydowanie polecam Wam „Na krawędzi” Ruth Mancini. Ja z tą książką spędziłam dwa przyjemne wieczory i myślę, że w przyszłości chętnie przeczytałabym także inne powieści tej autorki – myślę, że jeszcze nie raz zaskoczy ona swoich czytelników.

Poznanie prawdy czasem nie jest łatwe. Niekiedy osoby zamieszane w jakąś sprawę mogą robić wszystko, aby ukryć niektóre fakty. Dlaczego? Przekonajcie się sami, czytając najnowszy thriller Ruth Mancini „Na krawędzi”.

Z tarasu, który znajduje się na 25. piętrze wieżowca, spada młoda kobieta...

Rozwiń

Zwiń