Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem niedawno byłam w Reszlu. Zwiedziłam zamek. Obejrzałam też wystawę z narzędziami tortur. Do tej pory mam ciarki, gdy przypomnę sobie niektóre z nich. Gdy dowiedziałam się, że Katarzyna Kuśmierczyk napisała książkę, której fabuła wiąże się ze spaleniem w Reszlu ostatniej w Polsce czarownicy, wiedziałam, że muszę tę powieść przeczytać. Nie zawiodłam się. Podobała mi się fabularyzowana historia życia Barbary Zdunk, koncentrująca się na feralnym roku 1811. Ciekawe były także przygody Michaliny – studentki historii sztuki, rozgrywające się współcześnie. Autorka płynnie połączyła oba wątki. Powstała zajmująca opowieść, z którą warto się zapoznać.

Całkiem niedawno byłam w Reszlu. Zwiedziłam zamek. Obejrzałam też wystawę z narzędziami tortur. Do tej pory mam ciarki, gdy przypomnę sobie niektóre z nich. Gdy dowiedziałam się, że Katarzyna Kuśmierczyk napisała książkę, której fabuła wiąże się ze spaleniem w Reszlu ostatniej w Polsce cza...

Rozwiń

Zwiń

Początkowe rozdziały „Apartamentu” zrobiły na mnie spore wrażenie. Byłam zaintrygowana i zaciekawiona. Niestety, po jakimś czasie miałam dosyć wynurzeń głównego bohatera - Tomasza Engela, choć zazwyczaj narracja 1-osobowa mi nie przeszkadza. Jego tok myślenia zaczął mnie irytować i męczyć. To nie jest zła książka. Po prostu Izabela Janiszewska ma w swoim dorobku lepsze powieści, np. „Niewybaczalne” czy „Ludzie z mgły”.

Początkowe rozdziały „Apartamentu” zrobiły na mnie spore wrażenie. Byłam zaintrygowana i zaciekawiona. Niestety, po jakimś czasie miałam dosyć wynurzeń głównego bohatera - Tomasza Engela, choć zazwyczaj narracja 1-osobowa mi nie przeszkadza. Jego tok myślenia zaczął mnie irytować i męczy...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedliwości. Trochę przypomina innego bohatera znanego cyklu Lee Childa – Jacka Reachera. W obu przypadkach bohater nie ma stałego miejsca zamieszkania, angażuje się w sprawy, które osobiście go nie dotyczą, świetnie radzi sobie z oprychami, nigdy nie lekceważy przeciwnika, przewiduje i planuje każdy krok. Są też różnice – u Chmielarza nie znamy personaliów bohatera ani jego przeszłości. W trzecim tomie wprawdzie dowiadujemy się co nieco, ale to nadal chodząca tajemnica.

W „Zwykłej przyzwoitości” autorowi udało się kilka razy mnie zaskoczyć, co bardzo sobie cenię w powieściach z gatunku kryminał/sensacja. Teraz czekam na część czwartą.

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedl...

Rozwiń

Zwiń

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz burej onucy vulgo Leonidas współczesny” – czyli prawdziwa, nieocenzurowana wersja bitwy pod Grunwaldem, a właściwie sceny z mieczami.
„Żona” – nowatorskie wykorzystanie znanego, baśniowego motywu.
„Wizyta” – wisielczy humor starych dziadów, czyli wisienka na torcie zamykająca tom.

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z ...

Rozwiń

Zwiń

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska to komunistka zaangażowana w partyjną działalność i popieranie Rosjan. Co jakiś czas, a właściwie to dosyć często, w narracji pojawiają się kwiatki typu: „Należał do tych towarzyszy, którzy dobrze rozumieli, że miejsce Polski jest wśród przyjaciół Związku Radzieckiego”. Propaganda aż się wylewa, ale jest też świadectwem ówczesnych czasów. Najciekawsze fragmenty to oczywiście te opisujące pobyt w obozie koncentracyjnym Auschwitz, choć i tam autorka nie szczędzi czytelnikom swych komunistycznych wywodów. „Pamiętnik łączniczki” został wydany w 1962 roku i teraz rozumiem, dlaczego nie było wznowień. Gdyby usunąć wszystkie fragmenty propagandowe, powstałaby bardzo dobra, wciągająca i poruszająca książka.

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska ...

Rozwiń

Zwiń

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijski czy turecki tasiemiec. Aż tu nagle autorka na końcu najnowszej powieści uchyliła rąbka tajemnicy i zdradziła, że inspirowała się prawdziwą historią. Uuu!

Wracając jednak do samej książki, „Zgłoba” to nie najgorsza część. Zapowiadała się znakomicie. Prolog sięgający 1822 roku i tematu spalenia ostatniej wiedźmy w Polsce. Brzmi interesująco? Zapewne. Wszelkie wydarzenia rozgrywające się w Puszczykowie też należały do tych przyciągających uwagę. Właściwie najsłabiej wypada wątek współczesny, w którym pojawia się znana już czytelnikom para bohaterek Klementyna – Malwina. Najgorsze w moim odczuciu natomiast jest samo wyjaśnienie zagadki i motywacje mordercy. Liczyłam na coś bardziej przekonującego psychologicznie. Mnie propozycja autorki nie usatysfakcjonowała. Czuję niedosyt i lekki zawód. W obecnym kształcie ta seria mogłaby się na tym tomie zakończyć. Nie widzę powodu do kontynuacji.

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijs...

Rozwiń

Zwiń