Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dystopijna pozycja. Całkiem nieodległa przyszłość w której świat mierzy się z ekoapokalipsą. Wyniszczająca eksploatacja dóbr doprowadziła do kataklizmu planetarnego – brud, smród, upał, ubóstwo, a w tym wszystkim swój specyficzny urok, w którym ja widzę jedno ogromne nieszczęście – syntetyczne jedzenie.
W tym świecie ON, Chudy. Czyli eks-kapitan, eks-żołnierz Legii Cudzoziemskiej, eks-mąż Aleksander Hudovec. Egzekutor, komornik, człowiek od roboty brudniejszej niż świat, który go otacza.
Osobiście mi książka bardzo przypadła do gustu. Trafia w moje upodobania literackie. Dynamiczna i brutalna fantastyka, w której Gołkowski korzysta z wielu wymyślonych już wcześniej zagrywek i łączy je w klasyczny dla gatunku sposób. Nie zmienia to jednak faktu, że ja wsiąknąłem i popłynąłem w świat Chudego jak w VR. Tym bardziej, że wyobraźnia już podkładała mi scenerie rodem z Mad Maxa, Stalkera czy Metra. A Chudy kojarzył mi się z taką mieszanką Brudnego Harry i Takeshi Kovaca. No i macie? No to zakładamy gogle VR i fiuuuu…
Mózg racjonalny podpowiada, że książka zawiera sporo mankamentów. Gołkowski nie wspina się na wyżyny kreacjonizmu, natomiast uczciwie jawi się jako porządny rzemieślnik. Sprawnie łączący składniki i pchający robotę do przodu. Mózg emocjonalny, zalany w tym momencie endorfinami, nie słyszy tego wszystkiego i nie widzi. Po prostu radośnie tupie nóżkami i rzuca popcornem. Więc bezdyskusyjnie i wspólną decyzją obu mózgów, hehe, w tym momencie odrzucam racjonalizm i jednoznacznie uznaję, że SybirPunk vol. 1 dobrą książką jest i zapewnia mi czytelnicza frajdę.
Ech, stęskniłem się za takimi pozycjami. Szuka człowiek szuka, a dobre pod ręką.

Dystopijna pozycja. Całkiem nieodległa przyszłość w której świat mierzy się z ekoapokalipsą. Wyniszczająca eksploatacja dóbr doprowadziła do kataklizmu planetarnego – brud, smród, upał, ubóstwo, a w tym wszystkim swój specyficzny urok, w którym ja widzę jedno ogromne nieszczęście – syntety...

Rozwiń

Zwiń

Sierżant Bagiet pisze książkę. Któż to? Taki YT-bowy influencer (prawie 400k subskrypcji) poruszający tematykę okołopolicyjną i, jak podaje, sam był przez kilka lat policjantem.
No i wydaje książkę o tym jak to był policjantem i takie tam. Różne historyjki, w których akcje są raz bardziej a raz mniej proste. Do tego spora dawka narzekania na system. Całość sprowadza się do własnej fajności na tle ogólnej szarości.
Ma chłopak gadane, ale mało co tym gadaniem wnosi i mało co odkrywa. Pozycja z kategorii „modne jest teraz wydać książkę, podbije to subskrypcje”. Tyle.
Aha, jeszcze jedno. Mimo wszystko nie patrzmy na książkę jako na prawdę o policji, tylko o policji z perspektywy autora; to spora różnica.

Sierżant Bagiet pisze książkę. Któż to? Taki YT-bowy influencer (prawie 400k subskrypcji) poruszający tematykę okołopolicyjną i, jak podaje, sam był przez kilka lat policjantem.
No i wydaje książkę o tym jak to był policjantem i takie tam. Różne historyjki, w których akcje są raz bardziej ...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom serii, w której Świst próbuje swoje lekkie powieści „romantyczno-erotyczne” połączyć z mrocznym gatunkiem literackim, którym jest thriller. Czy jej się udało?
Dostajemy to wszystko, co z książek Pauliny zaliczam do swojego „guilty pleasure”. Wątki romantyczne, relacje emocjonalne na poziomie takim jakim są, cięte riposty. Dużo tutaj ogranych już przez samą pisarkę schematów, która i tak od początku była schematyczna. Do tego wątek morderstw seryjnych i nasza trójka bohaterów będąca na świeczniku antagonisty. Wszystko jest raczej powierzchowne i podane na talerzu. Nie dostaniemy tu ani pogłębionych analiz, ani zagadek do samodzielnego rozwikłania. Ba! Tu nawet nie ma niedopowiedzeń. Jednocześnie można zaliczyć to i jako zaletę, i jak wadę. Po prostu traktować lekturę jako czytadło i nie podchodzić do niej ambitnie – i będzie dobrze.
Świst nie zaskakuje, natomiast czyta się lekko. W sam raz na wakacyjne leżakowe klimaty.

Trzeci tom serii, w której Świst próbuje swoje lekkie powieści „romantyczno-erotyczne” połączyć z mrocznym gatunkiem literackim, którym jest thriller. Czy jej się udało?
Dostajemy to wszystko, co z książek Pauliny zaliczam do swojego „guilty pleasure”. Wątki romantyczne, relacje emocjonaln...

Rozwiń

Zwiń

Krótkie opowiadanie w humorystyczno-fantazyjnym stylu, który dobrze znamy z poprzednich książek serii. W zasadzie zalecana jest wcześniejsza znajomość serii i bohaterów, a opowiadanie potraktować jako przekąskę w oczekiwaniu na danie główne, czyli kolejny tom.
Zabawna i dynamiczna opowiastka z wykorzystaniem właściwych cech bohaterów, których zdążyłem polubić. Jak zawsze dzieje się dużo i szybko. I, jak zawsze, Kociołek i jego drużyna dadzą sobie radę. Czy to już spojler?

Krótkie opowiadanie w humorystyczno-fantazyjnym stylu, który dobrze znamy z poprzednich książek serii. W zasadzie zalecana jest wcześniejsza znajomość serii i bohaterów, a opowiadanie potraktować jako przekąskę w oczekiwaniu na danie główne, czyli kolejny tom.
Zabawna i dynamiczna opowiast...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór opowiadań rodem ze świata Pierwszego Prawa.
Nawet gdy dotyczy postaci drugoplanowych. Nawet jeżeli wymaga, albo przynajmniej wskazana jest, znajomości uniwersum. Nawet jeśli nie wszystkie są dowiezione skutecznie do końca… To i tak, czytając ten zbiór zrozumiałem jak stęskniłem się za starym, dobrym dark fantasy i jak słodziutkie i lukrowane jest popularne ostatnio romantasy. Kojarzy mi się komentowany cytat z tekstu Sokoła: „nowy hip-hop to pluszowy człowiek z blizną”.
Sympatycznie było zanurzyć się w świat Północnych i świat Unii, dotknąć rąbka stylu, który zapoczątkowany został przez Conana Howarda (zresztą pięknie wydanego teraz w nowej szacie graficznej).
Całkiem dobre opowiadania i jeżeli pasuje mi klimat, pasuje mi smak to nawet nie chce mi się marudzić i szukać dziury w całym. Ba! Nawet jej nie widzę. Dobrze było zanurzyć się z powrotem w znane klimaty. Syn marnotrawny wrócił XD

Zbiór opowiadań rodem ze świata Pierwszego Prawa.
Nawet gdy dotyczy postaci drugoplanowych. Nawet jeżeli wymaga, albo przynajmniej wskazana jest, znajomości uniwersum. Nawet jeśli nie wszystkie są dowiezione skutecznie do końca… To i tak, czytając ten zbiór zrozumiałem jak stęskniłem się z...

Rozwiń

Zwiń

Chyba najwyższa pora rozważyć autodiagnozę albo w kierunku choroby afektywneJ dwubiegunowej, albo skłonić się ku bardziej tajemniczej i fascynującej osobowości wielorakiej.
Po co żem ja kupił trzeci tom cyklu Eweliny Ślotały?
Chociaż bezwstydnie się przyznam, że wiem po co. Właśnie po to, by następnie w pełni wydrwić to, co reprezentuje swoimi dziełami celebrytka z tylnych rzędów znana z tego, że jest znana bo była w relacji z kimś kto jest znany. Chyba coś takiego definiuje pojęcie „patożycie” tak samo jak czytany wcześniej reportaż (bardziej sensowny w moim odczuciu) spod pióra Piotra Matysiaka. Chyba brakuje jeszcze by Pani Ślotała zaczęła walczyć w freak-mma, najlepiej w parze z pseudogwiazdą Kaźmierską przeciwko zapowiadanemu ostatnio innemu patocelebrycie Masie (znanemu z tego, że jest bandytą). Kurczę, za obejrzenie tego „trójkąta” jestem nawet gotów sypnąć kolejną garścią groszy XD
Ku lekturze wracając. Ojejku, nie dorastam do kolan pisarce, gdyż jej dojrzała dorosłość z pełną świadomością swoich potrzeb i gotowością do walki o swoje, jakże zrządzeniem siły wyższej należne jej zasoby jest gotowa zaakceptować wszystko, przy czym na potrzebę kamer będzie posypywała głowę popiołem i bawiła się z dziećmi pluszakami z najnowszej kolekcji Cavalli (gdyby co to nie o plebejskie Just Cavalli mi chodzi, tylko o Roberto).
Ogólnie mi się nie podobało. Użyłbym odnośnie tej lektury wielu niepochlebnych zwrotów i szydziłbym co nie miara cytując kolejne „perełki”. Natomiast czuję się zniesmaczony tym odorem fekaliów i po prostu mi się nawet nie chce.
Jedyne co powiem, że styl „old money” do Ślotały pasuje jak kiszony ogórek do mleka. A Pani radzę niech pisze dalej – kupię i jeśli mi się spodoba chętnie dam więcej gwiazdek i napiszę opinię bez szydery.
Wyrażam także zgodę na pozwanie mnie z powództwa cywilnego. Już widzę te nagłówki bulwarowe „Ślotała pozwała ZaaQazanego. Drama na LC” albo nawet poważniejsze „Co wolno rozwódce Konstancina nie wolno użytkownikowi LC”.

Chyba najwyższa pora rozważyć autodiagnozę albo w kierunku choroby afektywneJ dwubiegunowej, albo skłonić się ku bardziej tajemniczej i fascynującej osobowości wielorakiej.
Po co żem ja kupił trzeci tom cyklu Eweliny Ślotały?
Chociaż bezwstydnie się przyznam, że wiem po co. Właśnie po to,...

Rozwiń

Zwiń

Fantastyka w wydaniu „całkiem nieodległa przyszłość”.
Polska zastępuje wszelakie źródła energii energią atomową. Zmienia się gospodarka, zmienia się świat. Chociaż… Świat zaczął się zmieniać wcześniej, prze czym bliższym niż „progres” jest słowo „regres”. Przyszłość wydaje się być żywcem ściągnięta z okresu PRL-u. Nie tylko przedmioty, ale też cechy ludzkie bądź relacje międzyludzkie z akcentem na te karykaturalne, jakby ściągnięte z reportaży o tamtych latach.
Szokalski próbuje ambitnie podejść do tematu, poruszając wątki i socjologiczne, i dając nam sensacyjną zagadkę z tajemniczymi wątkami. Starał się. Jednak w moim odczuciu nie doniósł tego do końca i nie udźwignął tematu od połowy książki bo zapowiadało się całkiem nieźle.
Za dużo szablonów i za dużo prób, a w efekcie misz-masz na typowy time killer. Tylko czy mam aż tyle czasu, który potrzebuję „zużyć”?

Fantastyka w wydaniu „całkiem nieodległa przyszłość”.
Polska zastępuje wszelakie źródła energii energią atomową. Zmienia się gospodarka, zmienia się świat. Chociaż… Świat zaczął się zmieniać wcześniej, prze czym bliższym niż „progres” jest słowo „regres”. Przyszłość wydaje się być żywcem ś...

Rozwiń

Zwiń

Najnowsza książka Mroza – wyświechtany slogan, który szybko się dezaktualizuje i już nikogo nie bawi.
Czyżby? Pisarz na poważnie zabrał się za rozwijanie opowieści o postaciach drugoplanowych głównego cyklu? Już widzę tytuł kolejnego tomu: Szczerbiński. Pasuje mi bardziej niż Żelazny XD Dobre, dynamiczne czytadło w którym grunt to nie szukać dziur. Fajnie opowiedziana historia, wyraźnie widać jak Mróz wyrabia wreszcie pióro po tych kilku wydanych książkach (kolejny suchar, jakby kto nie zauważył).
Opowiedziana historia ma swój początek, rozwinięcie i, nawet, zakończenie. Mamy do czynienia z historią, w której główną postacią jest Pader (oczywiste, Watson!), ale nie działa w pojedynkę oraz ma swojego antagonistę w postaci Langera. Do tego Mróz na stronach książki próbuje pióro w gatunku literatury romansowej oraz… zaczyna parać się astrologią. Na szczęście (sic!) jedna z bohaterek jak na zawołanie ma obszerną wiedzę w tym zakresie, czym zaskakuje mnie jako czytelnika, i dzięki temu sprawa sprawnie postępuje do przodu.

Najnowsza książka Mroza – wyświechtany slogan, który szybko się dezaktualizuje i już nikogo nie bawi.
Czyżby? Pisarz na poważnie zabrał się za rozwijanie opowieści o postaciach drugoplanowych głównego cyklu? Już widzę tytuł kolejnego tomu: Szczerbiński. Pasuje mi bardziej niż Żelazny XD Do...

Rozwiń

Zwiń

Względnie prosta fabuła z dawką krwawego dramatyzmu.
Okrutny i agresywny świat rosyjskiej mafii z okresu po rozpadzie ZSRR. Historia kryminalna z wątkiem romantycznym. Bandyckie zasady, klasyczny bad boy, niewinna dziewczyna i wszystko wiadomo (albo i nie, gdyż Jurga trochę łamie zasady).
Czytadło, w którym trzeba czytać, ale nie myśleć o tym czy się zgadza i czy się klei. Ale całkiem sprawne i wystarczająco ciekawe by przy okazji wrzucić na słuchawki kolejną część i dowiedzieć się o kontynuacji losów. Przy czym nawet jestem ciekaw jak połączą się losy Rzeźnika i Wilka. Seria jest prequelem do wydanej wcześniej „Rosyjskiej mafii”, a stylistycznie są do siebie okrutnie podobne.
Bonus za lekkość pióra. Ocena z perspektywy "gatunku".
PS od jakiegoś czasu funkcjonuje gatunek „romantasy”. Teraz chyba pora na nowa nazwę dla książek łączących wątek romantyczny (względnie erotyczny) z książkami z gatunku kryminału, sensacji czy thrillera. Szczególnie w sytuacji, gdy mamy całkiem sporo tego typu pozycji na księgarnianych półkach.

Względnie prosta fabuła z dawką krwawego dramatyzmu.
Okrutny i agresywny świat rosyjskiej mafii z okresu po rozpadzie ZSRR. Historia kryminalna z wątkiem romantycznym. Bandyckie zasady, klasyczny bad boy, niewinna dziewczyna i wszystko wiadomo (albo i nie, gdyż Jurga trochę łamie zasady)....

Rozwiń

Zwiń

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytuacji jako więzień i cudem unikając śmierci, stopniowo poznaje kulturę Krainy Wschodzącego Słońca przeżywa, a nawet osiąga znacznie więcej. Posiadając cenną wiedzę o świecie, niedostępną dla ówczesnych mieszkańców Japonii, odizolowanych od świata zewnętrznego, jak też bystry umysł, nawigator nieuchronnie zostaje wciągnięty w walkę o władzę pomiędzy potężnymi japońskimi panami feudalnymi. No i wiadomo – musi się zakochać i to nie byle w kim (co wyraźnie podkreśla serial)
Z czym kojarzy się mi współczesna Japonia? Sushi, ramen, Toyota, anime... Automaty z używaną bielizną… Tak wygląda teraźniejszość, ale Clavell zaprosił lata temu (a teraz ponownie wydobyto dzięki ekranizacji) do zanurzenia się w historyczną przeszłość tego kraju, gdy rządzili tam potężni samurajowie, a koncepcja honoru nie była pustym frazesem. W istocie Shogun jest syntezą encyklopedii życia w średniowiecznej Japonii z klasyczną powieścią przygodową. Objętość dzieła jest naprawdę imponująca – aż 1200 stron tekstu i niejednokrotnie podczas lektury nasuwało się skojarzenie z „Grą o tron” J. Martina, jeśli oczywiście usunąć z niej elementy fantasy oraz dodać orientalny smak. Główną cechą wyróżniającą „Shoguna” jest obfitość i zawiłość intryg, każdy bohater ma swoje zainteresowania, plany i cele - miłość, obowiązek, zdrada i śmierć splatają się jak kłębowisko węży, rozplatanie którego zajmie czytelnikowi sporo czasu. To nie jest pozycja na pobieżne przekartkowanie, wymaga przemyślanego podejścia, dbałości o szczegóły. a w zamian czytelnik otrzyma cząstkę poczucia poznania zen, a także fascynującą, czasem szokującą, prawdę o życiu i zwyczajach mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni w tamtej epoce historycznej. Skrupulatna dbałość o szczegóły jest naprawdę niesamowita – autor poruszył niemal wszystkie interesujące aspekty japońskiego życia i kultury – od ceremonii parzenia herbaty i sokolnictwa po powstanie instytucji gejszy. Nawet tak „wstydliwe” pytanie, jak dbanie o swoje naturalne potrzeby, jak się okazuje, może wiele powiedzieć o gospodarce i mentalności narodu. Kwestie seksu również nie pozostały poza zakresem opowieści – w ogóle Japończycy nie mają nawet takiego pojęcia jak „perwersja seksualna” – jeśli chcesz chłopca, kaczkę, kozę lub barana, to proszę, i nie wpływa to w żaden sposób na demografię; pod względem populacji Japonia z łatwością dorównywała wówczas wielkością całej Europie.
Struktura powieści podzielona jest na 6 części, z których każda zawiera co najmniej kilkanaście obszernych rozdziałów. Fabuła równoległa daje czytelnikowi możliwość spojrzenia na wydarzenia oczami nie tylko kluczowych bohaterów, ale także przypadkowych statystów – bezimiennego samuraja, chłopa czy służącej. Obszerne wycieczki w przeszłość zawierają wiele ciekawych informacji o głównych bohaterach powieści. Stylistycznie książka również zasługuje na pochwałę – zawsze da się odróżnić myśli Japończyka od rozumowania Europejczyka; jeśli dialog prowadzą holenderscy marynarze, to z pewnością nie zabraknie wulgarnych słów i żargonu morskiego. Razem z Blackthorne będziemy stopniowo opanowywać podstawy gramatyki i słownictwa języka japońskiego – wszystko to umiejętnie wkomponowane w fabułę i nie powoduje odrzucenia.
Serial, który niedawno się ukazał, miał sporą kampanię marketingową ze strony Disneya i kształtował się na flagową produkcję. Jest rzeczywiście dobry i zrobiony z rozmachem. Przy czym akcenty w serialu rozstawiono zgodnie ze współczesnymi standardami więc zmienia się trochę kolejność postaci pierwszoplanowych. No cóż, serial bardzo dobry, ale książka – wybitna!

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytu...

Rozwiń

Zwiń