Miika Nousiainen

Opowieść o przyrodnim rodzeństwie odnajdującym siebie nawzajem i szukającym ojca. Brak ojca różnie wpłynął na bohaterów, na ich życie, dobór partnerów, związki, samoocenę. Jako dorośli (ludzie po czterdziestce i przed sześćdziesiątką) dowiadują się, że mają rodzeństwo (i to nie tylko w ojczystej Finlandii, ale też w sąsiedniej Szwecji, w azjatyckiej Tajlandii i na drugim krańcu globu - w Australii),bracia Pekka i Esko wyruszają śladami ojca, a poznają przy tym kolejne siostry - Suri w Szwecji, Fanę w Tajlandii i Sunday w Australii. Powieść porusza także inne tematy - różne mniejszości i jak były one traktowane (Romowie/Cyganie w Skandynawii, Aborygeni w Australii),a dodatkowym tłem jest wątek imigrantów w Szwecji czy bieda w Tajlandii. Kwestie innego i postrzegania innego są nienachalnie obecne w całej powieści. Całość jest spięta klamrą dentystycznych odwołań, jako że najstarszy z braci, dobiegający sześćdziesiątki samotny Esko jest dentystą. Akcję poznajemy głównie z perspektywy braci. Różnorodność objawia się nie tylko indywidualną sytuacją zawodową i rodzinną każdego z rodzeństwa i ich osobowością, ale także poglądami politycznymi niektórych bohaterów, pokazując, że w zasadzie niezależnie od poglądów wszystkim chodzi o to, by społeczeństwo było stabilne, by traktować z szacunkiem drugiego człowieka etc., z tym, że dla jednych wyraża się to poprzez konserwatywne poglądy, a dla innych przez liberalne. Nie napiszę, czy odnajdują ojca, ale mogę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona wymową książki (przeważnie brak ojca wiąże się z licznymi traumami i tu bywają one też przywołane). Inną ważną cechą tego utworu jest jego realizm, brak upiększeń. Tłumaczenie bardzo dobre, słownictwo potoczne nie razi (nie wydaje się ani przestarzałe, ani na siłę nowoczesne),podobnie wulgaryzmy (czy też ich przekład) wydają się być uzasadnione. Nic nie wydaje się wymuszone, sztuczne, ani w treści powieści, ani w warstwie językowej, wynikającej poniekąd z tłumaczenia.