Katarzyna Michalczak

Opowieść matki i syna o życiu ze spektrum autyzmu. Książka napisana raczej w formie autoterapii, co jest zaznaczone na wstępie. Brak walorów stricte literackich nieco utrudnia odbiór, ale nie o literaturę tu przecież chodzi. Jest jednak adresowana do pewnego grona, a osoby niemające styczności z osobami w spektrum mogą mieć pewien problem interpretacyjny. To w sumie minus, bo uniemożliwia osadzenie historii w umyśle czytelników w odpowiednim kontekście narażając na niezrozumienie bądź zrozumienie błędne, szczególnie pewnych, konkretnych elementów. Na marginesie - chodziłem do szkoły integracyjnej te dwadzieścia lat temu i dobrze widzieć, że coś się zmieniło. "Za moich czasów" osoby z niepełnosprawnościami ruchowymi nie były tam dopuszczane do zajęć pozalekcyjnych typu unihokej, bo "będą obniżały poziom". Nauczyciele potrafili powiedzieć osobom w spektrum, że "i tak skończą w Świeciu" (tam jest zakład psychiatryczny). Jedna z osób zatrudnionych wyleciała za przemoc fizyczną. Z drugiej strony, przemoc ze strony dzieci ADHD wobec reszty bywała ignorowana. Gdy coś z tego trafiało do rodziców, to nauczyciele się wypierali, nazywali dzieci kłamcami, kazali przepraszać, a następnego dnia w szkole "i czego donosisz mamusi?". Całością trzęsła jedna familią (dyrektorka, nauczyciel, teraz jak patrzę to i pedagog). A to była, podkreślam, "integracyjna" szkoła.