Wiesław Mikuś

Książka, anestezjologa, Wiesława Mikusia wpadła w moje ręce dzięki book tour, w którym biorę udział. Był to całkowity strzał w ciemno. Spodobał mi się tytuł, okładka i dziedzina, której ma dotykać treść, a reszta była dla mnie niewiadomą. Teraz, gdy ostatnia strona już za mną mogę śmiało powiedzieć, że był to genialny wybór. Co w SORze piszczy Chyba każdy z nas odwiedziny w przychodniach i szpitalach ogranicza do minimum. Kiedy jednak już trafiamy w te tajemne i dziwne miejsca, mamy brzydki zwyczaj narzekania i oceniania. Wiemy jak powinno się leczyć, jak służba zdrowia kuleje, a doktorzy to sami łapówkarze. Autor "Proszę się nie bać. Zaraz pan zaśnie." ukazuje drugą stronę medalu. Czytelnik dostaje swoistą wędrówkę poprzez lata wśród medycznych wspomnień autora. Najlepsze jest to, że każdy przypadek jest inny- jeden nas rozśmieszy, drugi zszokuje, a kolejny zasmuci. Powiedzieć można- cóż też anestezjolog mógł widzieć tragicznego- on tylko usypia ludzi. I właśnie dzięki tej książce, człowiek zaczyna dostrzegać jak ciężki, odpowiedzialny i niewdzięczny jest zawód lekarza. Opatrunki, eter i ludzki los Czytając książkę Mikusia, człowiek zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, jak ulotny i nietrwały jest ludzki los. I chociaż autor w sposób zadziwiająco lekki i plastyczny opowiada o kolejnych wydarzeniach, które zapadły mu w pamięć, to wciąż są to ludzkie problemy i wypadki. A te potrafią zaskakiwać. Bardzo przypadła mi do gustu wycieczka w przeszłość i ukazanie tamtej służby zdrowia. Dziwne metody (usypianie eterem i używanie ręcznych respiratorów) i klimat tamtych czasów budują genialne tło dla całej książki. Doceniam również umiejętne pomijanie medycznego żargonu (lub jego skrupulatne tłumaczenie) i próby odpowiedzenia na bardzo ważne dzisiaj pytania: Co jest łapówką i czy eutanazja jest zła? Dosadne i ciekawe ukazanie lekarskiego punktu widzenia i ludzkiego sumienia. Z czystym sercem polecam tę książkę każdemu, bo zdrowie dotyczy nas wszystkich. Dobrze jest z innej strony zobaczyć ludzkie życie i na chwilę zatrzymać się, bo w końcu "Każde życie jest jedno, jedyne, niepowtarzalne i bezcenne". Ocena: 8/10