Aurelia Wyleżyńska

O postaci Aurelii Wyleżyńskiej słyszałem już dawno temu. Tak jak i o fakcie, że podczas II wojny światowej prowadziła pamiętnik, czy też może „kronikę wojny” oraz, że naciskała wszystkich wokół by ową kronikę wydać po jej śmierci, jeśli jej się nie uda za życia. Niesamowicie byłem tej kroniki ciekawy, w zeszłym roku zelektryzowała mnie informacja, że trafiła do publikacji, no i wreszcie udało się! W tym roku w końcu mogłem wspomnienia Wyleżyńskiej przeczytać. Warto było czekać na to opasłe, dwutomowe wydanie. Pierwszy tom „Kronik wojennych” przypada na lata 1939 – 1942, czyli oczami autorki obserwujemy wybuch wojny i jej pierwsze lata. Dostajemy relację z pierwszej ręki co jest o tyle ciekawe, że autorka często pisała wszystko „na świeżo” ale też w emocjach, nierzadko wzruszona, nierzadko wzburzona, zawsze wstrząśnięta tą nieludzką manifestacją siły i agresji. Obserwujemy z nią powolny upadek miasta, ale też to, co się dzieje z ludźmi z jej bliższego lub dalszego otoczenia. Wyleżyńska wiele uwagi poświęca również Żydom, poczynając od kwestii ich życia w okupowanej Warszawie, potem w getcie, by notować również bardziej lub mniej wiarygodne informacje o tym co ich spotykało w obozach. Autorka miała to szczęście, że była trochę bardziej uprzywilejowana niż większość ludzi, co też sama niejednokrotnie podkreślała. Liczne znajomości ale też zaopatrzenie jakie otrzymywała „ze wsi” – jak to sama określała – pomogło jej znosić trudy wojny trochę lepiej. Nie zmienia to jednak faktu, że poświęcała się też dla innych i pomagała potrzebującym jak tylko mogła. Wart uwagi też jest fakt, że była to bardzo inteligentna kobieta, pisarka, felietonistka, publicystka, która miała wiele ciekawego i mądrego do powiedzenia. W świecie kultury i sztuki jej wiedza była imponująca, zwiedziła też dużo świata o czym chętnie pisała w bardzo zajmujący sposób. Nie da się zaprzeczyć, że była naprawdę niebanalną postacią. Polecam gorąco „Kroniki wojenne”. Co prawda przede mną jeszcze drugi tom, co nie zmienia faktu, że jestem pod ogromnym wrażeniem publikacji. I chociaż bardzo dużo w niektórych zapiskach jest niewiadomych, wybrakowanych zdań (tak bowiem zachowały się oryginały) to nie ma to żadnego wpływu na odbiór całości jako takiej.