Krzysztof Kowalski

Lubię antologie, ale taką z gatunku horroru przeczytałam po raz pierwszy. 20 opowiadań, 20 różnych wizji piekła. Poziom twórców różny, ale w ogromnej większości wysoki. Zacznę jednak od największego rozczarowania, a mianowicie od opowiadania Mastertona. Nie wiem co tu się stało, ale bardzo chciałabym odprzeczytać to opowiadanie. Gdybym chciała żenujący erotyk, to bym taką książkę kupiła 🤦🏼‍♀️ Śliwki już nigdy nie będą dla mnie tym, czym były przed tą lekturą… Wróćmy jednak do pozytywów. Jakie autorzy mieli pomysły, to się w głowie nie mieści. Mnie kopara opadała. Najbardziej jednak zapamiętałam dwa opowiadania. Aleksander Paradowski i jego „Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane” to debiut. Znając bookstagramowe konto autora, spodziewałam się czegoś dobrego, ale dostałam nawet więcej. Ta historia chwyciła mnie za gardło, zachwyciła stylem i sprawiła, że gdzieś w środku czułam ciężar smutku głównego bohatera. Kłaniam się w pas za taki warsztat. Między nieuchwytne nici żalu, autor wplótł klasyczną wizję piekła. I w jego wykonaniu to nie brzmiało jak bajka do straszenia dzieci. To brzmiało jak rzeczywistość. Brawo! I czekam na więcej. Drugie opowiadania Rafał Łobody „Uśmiech za błękitnym płomieniem” wbiło mnie w fotel. Pomysł z „Prometexem” po prostu rozłożył mnie na łopatki, a zakończenie przygniotło. Nieuchronność losu bohaterów była wręcz dobijająca. I tu również kłaniam się w pas za warsztat. Jeśli macie możliwość, to przeczytajcie tę antologię. Muszę jeszcze pochwalić piękne wydanie. To było Coś, przez wielkie C.