Damian Hadaś

Moja tak bardzo pozytywna ocena (8) będzie trochę na wyrost, ale uczciwie powiem, że oceniam i piszę to pod wpływem impulsu. Jestem świeżo po przeczytaniu książki i pod dużym wrażeniem jej przystępności, treści, zawartych w niej ciekawostek, że podsumowując jednym zdaniem - dałem się porwać temu entuzjazmowi. Na plus na pewno rodzaj opowieści. Trochę jak reportaż, a trochę jak gawęda przy ognisku do wysłuchania (poczytania!) w zimne jesienne dni, kiedy za oknem nie jest już tak pięknie (i wesoło) i kiedy łatwiej jest wyobrazić sobie, przenieść się w wyobraźni na wspomnianą Alaskę. Oczywiście takie czytanie z fotela, wodząc palcem po mapie, nigdy nie zastąpi prawdziwej eksploracji, ale nie widzę powodu dlaczego miałbym odmawiać sobie tej przyjemności. Tym bardziej, że jak wspomniałem świetnie się to czyta i co nie mniej istotne - ogląda! Niekwestionowaną zaletą tej książki są zamieszczone w niej zdjęcia. Trochę szkoda, że "wkładki" nie zostały dopracowane graficznie i nie wydrukowano ich na lepszej jakości papieru. Ale i tak jestem zdania, że wyśmienicie, iż w ogóle są. Zabrakło mi tylko mapy! Przydała by się, żeby zaszczepić w mózgu lepszy i dokładniejszy punkt odniesienia. Jestem świadom, że treść poszczególnych rozdziałów to nic odkrywczego. Że wiele opisanych spraw, rzeczy ma tak naprawdę swój wymiar zarówno globalny jak i uniwersalny. Wszędzie jest pięknie, i wszędzie są podobne problemy (zwłaszcza społeczne). Degradacja środowiska, walka cywilizacyjna, interesy wielkiej gospodarki w zderzeniu z prostymi ludźmi. Ale plusem tych opowieści jest fakt, iż "kupujemy je". Utożsamiamy się z omawianymi sprawami, tak jakby bezpośrednio nas dotyczyły. Albo jakbyśmy sami to przeżywali. Zatem razem z autorem "spacerujemy" po alaskańskich ścieżkach, brniemy przez ogromne zaspy i mierzymy się z trudami mroźnej zimy. Spoglądamy jego oczyma na obraz dziewiczej (?) jeszcze przyrody, marząc o zobaczeniu kolejnej zorzy polarnej, czy "miłego niedźwiadka". Iluzja? Ależ jak pięknie przedstawiona. Naprawdę na chwilę poczułem się w jakimś wspólnym wymiarze obecności z autorem. A jeśli udało mu się to we mnie wywołać (takie emocje),to świadczy przynajmniej o czymś naprawdę dobrym (w moim mniemaniu). Tak styl ma swój związek chyba w świeżości autora. Nie ma tu zawodowego opowiadacza, globtrotera, który na zlecenie, czy z własnej fascynacji (dobrze by było!) podejmuje temat. Autor jest poniekąd nowicjuszem. Trochę nieporadnym, ale bardziej autentycznym. Szczerość i prywatne odniesienia uwierzytelniają jego prozę. Gdyby tak każdy umiał pisać reportaż, sięgał bym po taką literaturę dużo częściej. Podsumowując - ja polecam.