Monika Rutka

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem BeYa Zaczynając tę historię, nie spodziewałam się wpływu, jaki na mnie wywrze. Nie oczekiwałam, że pozwoli mi na to, abym przestała biec. A zrobiła to. Sprawiła, że już nic mnie nie boli. Choć powiedzenie „nic” jest tu zdecydowanie inadekwatne, ponieważ mimo uzdrawiającego antidotum na zbolałą i złamaną duszę, przyniosła wraz ze sobą złamane serce, którego odłamki wciąż poszukuję wśród kolejnych rozdziałów przesączonych pozostawionymi przeze mnie łzami. Miłość do Jane i Haydena nadeszła niespodziewanie. Kompletnie zapominając o otaczającym mnie świecie, poddałam się temu uczuciu, nie oczekując nic w zamian. To było po prostu piękne. Klimat tej historii sprawił, że czułam się tak, jakbym wirowała na wietrze. Wśród fal. Czując pod stopami jedyną w swoim rodzaju strukturę piasku. Dla Jane to polana stała się miejscem oddechu, spokoju, braku bólu, natomiast dla mnie stała się nim „Przystań lepszego jutra”. To było moje drugie zetknięcie z piórem Moniki Rutki. Kompletnie zresztą przypadkowe. Mówi się, że to właśnie niespodziewane zdarzenia stają się dla nas tymi ulubionymi i cóż, muszę się z tym stwierdzeniem oczywiście zgodzić. Choć do „Przystani lepszego jutra” podchodziłam z dozą pewnej ostrożności, zakończyłam tę historię z głową pełną uśmiechu, zabawy, chwil smutku i szczerego szczęścia. Ta komfortowa historia zasługuje na jak największe grono czytelników, gdyż to ona umożliwia krótkie zapomnienie spędzone w miasteczku położonym tuż nad morzem. Szczerze wam ją polecam.