Jacek Paśnik

Jakiś czas temu pisałem o „Latach powyżej zera” od Anny Cieplak, historii o dorastaniu nastolatki na początku XXI wieku. Tutaj mamy podobny przypadek, historia dorastania nastolatka w latach zerowych i później, gdzie powoli wkracza nowoczesność, ale aromat lat 90 wciąż jeszcze unosi się w powietrzu. Jest tutaj taka sama słodko – gorzka historia, jest granie na nostalgii, więc bez porównań obu książek się nie obędzie. Ale w „Dzieciach” to chłopak jest narratorem, urodził się też później, więc tutaj było mi się łatwiej utożsamić z głównym bohaterem. Tutaj też autor bardziej skupił się na tle historycznym, na nastrojach ludzi, nawet na smaczkach architektonicznych z początku wieku, jak np. dziwne, „futurystyczne” kształty budynków, małe i okrągłe okna, czy wszechobecne beżowe kolory i meblościanki xD. O charakterystycznych w tamtych latach butach do szkoły też nie zapomniał, te zresztą znajdują się na okładce. Swoją drogą mają nawet spore znaczenie w całości opowieści. Mniej jest za to popkultury i humoru, za to melancholia się wręcz wylewa. Historia też nie jest przesadnie rozbudowana, to zbiór wydarzeń, wspomnień bohatera, jakby kolejne slajdy odtwarzane po sobie. Bardzo mi te wydarzenia bliskie zresztą, wiele z takich rzeczy sam pamiętam. Prowadzi to wszystko do próby pogodzenia się z bolesnymi wydarzeniami i z przeszłością. A styl autora też jest całkiem charakterystyczny, jedocześnie prosty i dość plastyczny, pełen melancholii i powtórzeń. Nie każdemu przypasuje, ale ja autora śledzę na Facebooku od kilku lat, więc dokładnie wiedziałem czego się spodziewać. Przyczepić się muszę do czasu wydarzeń, bo albo autor coś pokręcił, albo ja. Wyszło mi, że bohater wraz ze wszystkimi znajomymi musiał spędzić w podstawówce rok więcej. Ale z matematyki nigdy nie byłem dobry xD. W każdym razie książkę jak najbardziej polecam, tym bardziej, jeśli chcecie poczuć ten klimat z początku wieku. https://www.instagram.com/bourboonkid/