Agnieszka Fiedorowicz

Kolejna z serii „o zawodach różnych”, w której Agnieszka Fiedorowicz na tapet bierze dentystów widzianych z perspektywy dentystów. No i się zaczyna. Jakie wyposażenie drogie, jacy pacjenci trudni i jacy my wspaniali. No jak nic wieniec laurowy się należy i na piedestał. Nieco ironicznie, ale wynika to z odczucia, że w tej książce nie udało się do końca pozbyć jakiegoś patosu i zadufania w sobie. Spotykałem się już z tym w kilku książkach o zawodzie ratownika medycznego. Im da się wybaczyć po tym jak w niejednej akcji brali udział i… (konkretne odniesienie do pewnej pozycji) przepracowali w tym zawodzie ładnych lat kilka. Ale teraz nie o ratownikach, tylko o dentystach. Zawód jak zawód, ze swoją specyfiką. Wszędzie bilans zysków i strat wykazuje jak plusy dodatnie tak i plusy ujemne XD. Bo nie od dzisiaj wiadomo, że „tam dobrze, gdzie nas nie ma”. Zaniepokoiło mnie jednak w tej książce takie niby z góry patrzenie na klienta (i nie mam na uwadze pozycji przy fotelu dentystycznym). Przecież poruszany w książce wątek dentofobii – z nieba nie spadła, coś tą traumę osobistą i pokoleniową musiało spowodować. Rozmowy przeciętne, rozmówcy starają się być fajni i zabawni, prowadząca rozmowy nie zamierza im w tym przeszkadzać. Cel książki zapewne spełniony – wszystko fajnie i cukierkowo, dentyści to cisi bohaterowie zasługujący na naklejkę „dzielny dentysta”, NFZ to zło (co zresztą prawdą jest XD). PS prawdopodobnie zauważam u siebie objawy owej dentofobii.