Kirsty Moseley

Obiecujący początek narobił mi wielkiej ochoty na zapoznanie się z historią. Czytałam dalej. Zaczęłam przebijać się przez całkiem przyjemny i lekki język, intrygujące postacie, skomplikowaną fabułę i wątek przemocy. Uporałam się z opowieścią dosyć szybko, powinnam więc spędzić przy niej miło czas, ale nie do końca tak było. Schematyczność, przesadny idealizm i niewiarygodność aż biły po oczach. Nie ma to jak imprezy co piątek u najpopularniejszego chłopaka ze szkoły czy rozwijający się związek największego playboya ze zwykłą szarą myszką. Autorka poszła też po najlżejszej linii oporu i postanowiła pozbyć się matki głównej bohaterki, tłumacząc jej ciągłą nieobecności pracą. Bo to przecież normalne, że matka zostawia swoje niepełnoletnie dzieci same w domu na dwa, a czasem nawet trzy tygodnie. Na samym początku spodobała mi się koncepcja powieści Kirsty Moseley. Zaintrygowało mnie to zakradanie się Liama przez okno, jednak im dalej brnęłam w opowieść, zdawałam sobie sprawę, że autorka chyba zgubiła się w morzu własnych pomysłów. O ile pierwsza połowa była naprawdę niezła, druga pozostawia wiele do życzenia. Fabuła zaczęła stawać się coraz bardziej przekombinowana, zostały wprowadzone wątki jakiegoś dziecinnego zakładu oraz ciąży osoby nastoletniej. Do tego jeszcze nastąpił gwałtowny rozwój lukrowej miłostki Amber i Liama. Jak dla mnie, autorka zbyt szybko poprowadziła akcję i chyba chciała też wcisnąć w książkę jak najwięcej wątków naraz. Później, bez zupełnego wyczucia, zwaliła w jednym momencie wszystkie problemy bohaterów na ich głowy, a całość podsumowała jednym wielkim happy endem. Przypadł mi do gustu wątek przemocy domowej, ale został on poprowadzony w tak zły sposób, że szansa na uratowanie książki spłonęła żywcem. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że dziewczyna, która była kiedyś molestowana, może spać w jednym łóżku z facetem, niedługo potem związać się z nim i wkrótce przejść od przytulania do czystej uciechy cielesnej. Zachowania Amber, jej postawa i podejmowane decyzje świadczyły jednogłośnie o tym, że autorka nie jest do końca konsekwentna w tym, o czym pisze. To w końcu ona wykreowała bohaterkę tak irytującą, że aż szkoda mówić. Bohaterkę tak nawiną i nierzeczywistą, że ręce opadają. To dziwne, że Amber w jednej chwili biadoliła o tym, jak to każdy dotyk przywołuje złe wspomnienia, a chwilę później całkowicie o tym zapominała. Bała się ojca, ale i tak pchała się do jego domu, nawiązała przyjaźń z przyrodnim bratem i w końcu uratowała swoich bliskich. "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno" to niestety książka, z której mile wspominam jedynie prolog, kilkanaście następnych stron, lekki język i szybkie czytanie. Opowieść Kirsty Moseley bardzo mnie rozczarowała.