Jo Baker

Pan Wickham najwyraźniej potrafił wejść wszędzie, pojawiając się w najmniej spodziewanych miejscach, na przykład przy rozlanej rtęci. Wysta...

Pan Wickham najwyraźniej potrafił wejść wszędzie, pojawiając się w najmniej spodziewanych miejscach, na przykład przy rozlanej rtęci. Wystarczyło wyjść na róg schodów, by na niego wpaść, stojącego na półpiętrze i wpatrzonego w obraz; wystarczyło wejść do skądinąd już pustego pokoju śniadaniowego, by znaleźć go siedzącego nad talerzem z resztką śledzia albo przesuwającego paznokciem po brzegu okleiny.

Jeszcze jako dziewczynka, a potem i w okresie dojrzewania, mimo wilczego apetytu, za każdym razem, kiedy pojawiało się ciasto - biszkopt pos...

Jeszcze jako dziewczynka, a potem i w okresie dojrzewania, mimo wilczego apetytu, za każdym razem, kiedy pojawiało się ciasto - biszkopt posypany cukrem pudrem, który pani Hill wyczarowywała z jajek, mąki i kremowego masła - Sara zawsze wzbraniała się przed patrzeniem, bo wiedziała, że to nie dla niej. Zamiast tego zanosiła je na górę, gdzie szybko znikało - nawet okruszki, zebrane zwilżonym palcem któregoś z Bennetów - a potem zanosiła pusty talerz z powrotem do kuchni. Dlatego dziewczyna patrzyła na dywan pod jej stopami albo na obraz konia z dziwnie małą głową, wiszący na końcu korytarza, albo pomarszczone żółte firanki w salonie, i z całych sił starała się nie oddychać, żeby nie czuć zapachu wanilii albo cytryn, albo migdałów; nawet zerknięcie na ciasto przynosiło ból. Właśnie zdała sobie sprawę, że James nie patrzył na nią od miesięcy.