Swawole kobiet zamężnych

Jakimż smakowitym językiem opisuje autor wyuzdanie zakonnic, kobiet zamężnych, wdów i dziewek ulicznych. "(...) wdowy są o dwadzieścia karatów większymi ladacznicami od zakonnic, niewiast zamężnych i dziewek ulicznych razem wziętych. Zakonnice, niewiasty zamężne i dziewki rade są, gdy je poleruje byle kundel; wdowy zaś polerują się modlitewkami, dyscyplinami, dewocjami, kazaniami, mszami, nabożeństwami, jałmużnami i wszystkimi siedmioma miłosiernymi uczynkami." Pewnie gdyby dziś napisano taką książkę, pełna by była wulgaryzmów. Bez tego nie ma poczytności.
" (...) kieł słoniowy dzierżawcy(...) , (...) otworzyłam przed nim pudło skrzypcowe(...) , (...) Nie pisnęłam ani razu, dopóki lis nie opuścił swojej norki(...)" To tylko trzy cudnie opisane penisy i waginy. A jest tam tego dużo więcej. Choć książeczka objętościowo raczej mikra, to treści w niej ogrom. Jakie przeogromne mnóstwo sposobów miały niewiasty by oddać się rozkoszom, przyprawiając rogi swoim ślubnym. Polecam przyjrzeć się jak postrzegano relacje damsko - męskie w Średniowieczu.
Na deser ówczesne przysłowie: „Łakomczuchom smakuje chleb sąsiada, a czerstwy wydaje się chleb upieczony w domu”.

Jakimż smakowitym językiem opisuje autor wyuzdanie zakonnic, kobiet zamężnych, wdów i dziewek ulicznych. "(...) wdowy są o dwadzieścia karatów większymi ladacznicami od zakonnic, niewiast zamężnych i dziewek ulicznych razem wziętych. Zakonnice, niewiasty zamężne i dziewki rade są, gdy je poleruje byle kundel; wdowy zaś polerują się modlitewkami, dyscyplinami, dewocjami,...

Językiem, stylem trochę przypomina "Justynę, czyli nieszczęścia cnoty" de Sade'a, chociaż tematycznie jest dużo lżejsza i bardziej przystępna. W wysublimowany sposób autor opisuje praktyki seksualne renesansowych kobiet.

Językiem, stylem trochę przypomina "Justynę, czyli nieszczęścia cnoty" de Sade'a, chociaż tematycznie jest dużo lżejsza i bardziej przystępna. W wysublimowany sposób autor opisuje praktyki seksualne renesansowych kobiet.